យល់​សប្តិ (៦០%) ​^^

[…]
«​អូនអ្ហ៎ា.. ធ្វើ​អី​ហ្នឹង? O.o?»
«​គឺ​កំពុង​រៀប​ចំ​កូន​ផ្ទះ​​​នេះ​ មិន​ដឹង​ធ្វើ​ម៉េច​​ឲ្យ​សមាជិក​ទាំង​អស់​ចូល​ទាំង​អស់​គ្នា​បាន?? >.,<»
«អឺមម.. ដូច​ជាយ៉ាប់​ដល់​ហើយ​ហ្ន៎! តើ​បង​អាច​ជួយ​អី​បាន​ទេ??»
«​ជួយ​យក ​ទែង​ម៉ូ ​ចេញ​ទៅ! >.<»
បង​ក៏​ចាប់​បោះ​ៗ។ ^^
«​ណេះ!!» បង​ហុច​អា​មួយ​ប្លែក​ជាង​គេ​ទៅ​អូន។
«អានេះ ​ទែង​បឺរី​ តើ! ឲ្យ​យក​តែ​ ទែង​ម៉ូ​ ចេញ​ទេ! ^A^»
បង​បូញ​មាត់​ធ្វើភ្នែក​ឌឺៗ​ដាក់​។ >O<
«​អូន​អ្ហា៎!»
«ម៉េច! >[]<»
«​ធ្វើ​ហើយ​ទៅ​គេង​ជាមួយ​គ្នាណ៎ា! ^^»
«​យ៉ៃៗៗ…​ អាក្រក់​!! ខ្ញុំ​ឈប់​មក​រក​បង​ទៀត​ហើយ!!! ^A^!!»
«​អេ! គិត​ដល់​ណា​ហើយ? បង​ចង់​បាន​ន័យ​ថា ពេល​ធ្វើ​ហើយ​ទៅ​សម្រាក​លំហែ​រ​កាយ​នៅ​មុខ​ផ្ទះ​ណា៎! ធ្វើ​ការ​ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ​ មិន​ហត់​ខ្លះទេ​ហ៎??»
អូន​ធ្វើ​ភ្នែក​ស្លឺ​ហាមាត់​ភាំង​ មុខ​ឡើង​ក្រហម​ប្រឿង​ៗ ហិហិ… ហើយ​ក៏​គេច​មុខ​ចេញ​។ បង​ខិត​ទៅ​ជិត​អត់​ឲ្យ​អូន​ឮ ហើយ​ឈ្ងោក​មុខ​ទៅ​រក​ថ្ពាល់។
«អូនអ្ហ៎ា!»
«​ខ្ញុំ​មិន​ភ្លើ​ងាក​ទៅ​ទេ កុំ​យក​ល្បិច​កូន​ក្មេង​មក​បោក​ខ្ញុំ​នោះ!! >.<!!»
បង​សើច​ហូស​ចិត្ត​ហើយ​ដក​ខ្លួន​មក​វិញ​។
«​ឆ្លាត​ដល់​ហើយ​ហ្ន៎… ចឹង​ថើប​យក​តាហ្មង​ទៅ!!» បង​ហក់​ទៅ​ថើប​ភ្លាម​ៗ​ដោយ​មិន​ឲ្យ​ដឹង​ទាន់​។^^*
«​យ៉ៃៗៗ…»
«​ម៉េច​ក៏​ស្អុយ​ម្ល៉េះ??» បង​និយាយ​ដោយ​យក​ដៃ​បិច​ច្រមុះ​ខ្លួន​ឯង។
«​សមមុខ!!» មនុស្ស​ធ្វើ​ការ​ពេញ​មួយ​ថ្ងៃ​ ឲ្យ​ក្រអូប​មក​ពី​ណា?? ហាសហាសហា..។»
«​សប្បាយចិត្ត​ណាស់​ហ្ន៎ ឃើញ​អ្នក​ដទៃ​មាន​ទុក្ខ​ ចឹង​ទាល់​តែ​ពិន័យ​បន្តិច​ហើយ​បាន​ៗ!!»
«​អៃៗៗ.. កុំៗៗ..!!»
រំពេច​នោះ​ បង​ក៏​សង្រ្កប់​ទៅ​លើ​ខ្លួន​អូន​ ហើយ​ចាប់​គ្រញិច! ហាសហាសហា…

[…ចង់​ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​ការ​ពិត​ដល់​ហើយ​!! ហុហុហុ…]