ថ្ងៃនេះក៏ធម្មតាដូចថ្ងៃទូទៅ ខ្ញុំមកដល់សាលារៀនតាំងពីព្រឹក ព្រោះយប់មិញដេកតាំងពីក្បាលព្រលប់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ មុខមាត់ស្រស់ថ្លាគួរឲ្យស្រលាញ់តែម្តង ហិហិ អានេះនិយាយក្រៅរឿងបន្តិចហើយ! (^_^) លុះគោរពទង់ជាតិរួចរាល់ហើយ នាយកសាលាក៏ប្រកាសឲ្យដើររើសសំរាមមុននឹងចូលថ្នាក់ ដោយចែកថង់ខ្មៅឲ្យអ្នកឈរនៅខាងមុខជួរម្នាក់មួយ។ ចៃដន្យអីថ្ងៃនេះ ខ្ញុំឈរនៅមុខគេល្មម! T_T
«អានេត្យ ឯងយួរបន្តិចមើល៍ យើងឈឺដៃ!»
«ស្អីវ៉ឺយ! ឯងកុំមកបោកយើងនោះ យើងដឹងក្រយៅហើយ អាកំជិលអើយ!»
«អឺ! កុំឲ្យតែដល់វេនយើងវិញទៅ!»
«ទីឲ្យមកនេះ មេឃយួរឲ្យ! ចុះទៅធ្វើអីមកពីណា ទើបឈឺដៃ?» ឮមេឃស្នើដូច្នោះ ខ្ញុំរអៀសខ្លួនខ្លាំងណាស់ គឺមិនខុសពីចោរដឹងខុសនោះទេ។
«មិនអីទេមេឃ យើងគ្រាន់តែចង់សាកចិត្តអានេត្រលេងៗប៉ុណ្ណោះ ចង់ដឹងថាមិត្តមានទឹកចិត្តឬអត់?»
«អឺ យើងគ្មានទឹកចិត្តទេវ៉ឺយ!» នេត្ររត់ចូលមករកខ្ញុំ «យើងមិនធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់ឯងងាយៗទេ អាមនុស្សខ្ជិល!» ហើយខ្ញុំក៏រត់ដេញទាត់វា រហូតលោកគ្រូងាកមកមើលពួកយើង ទើបនាំគ្នាដើររើសសំរាមបន្ត។ ពួកយើងចេះតែដើររើសពេញទីធ្លា រង់ចាំឲ្យលោកគ្រូហៅចូលថ្នាក់។
«បង ឲ្យខ្ញុំជួយទេ?» ខ្ញុំងាកមើលតាមសំឡេង។
«អេ?… o.O?» ជាប្អូនដែលរត់បុកខ្ញុំពីម្សិលមិញ។ វាជាសិស្សអនុវិទ្យាល័យសាលាជាមួយខ្ញុំនេះតើ! ខ្ញុំសម្លឹងមុខវា។ វាញញឹមដាក់ខ្ញុំ ហើយមុខក្រហម។ ខ្ញុំមើលវាម្តងទៀត តែមិនបាននិយាយអីទេ ហើយក៏ដើរចេញទៅ។ ស្រាប់តែវារត់មកជួយខ្ញុំយួរថង់សំរាម។
«ទុកឲ្យខ្ញុំជួយបង!» វាលូកដៃមកកាន់ថង់ តែមិនដឹងថាវាមានចេតនា ឬចាប់ច្រឡំ ទើបដៃវាបែរជាមកចាប់ដៃខ្ញុំវិញ។ ខ្ញុំមើលមុខវា វាក៏មុខក្រហមទៀត។
«ប្អូន លែងដៃបង! ធ្វើអីហ្នឹង?»
«អូ… សុំទោស!!» វាមុខស្មូញមួយរំពេច។
«អឺ មិនអីទេ ចុះហេតុអីមិនទៅរើសជាមួយមិត្តភក្តិ?»
«គឺមិត្តខ្ញុំមិនដឹងទៅណាទេ! ទុកឲ្យខ្ញុំជួយណាបង?»
ការពិតវាក៏គួរឲ្យស្រលាញ់ និង និស្ស័យល្អថែមទៀត តាមបែបក្មេងអនុវិទ្យាល័យ ដែលជាវ័យកំពុងស្រស់ថ្លា។
«មិនអីទេ ប៉ុណ្ណេះមិនជាធ្ងន់ធ្ងរអីផង!»
«តែខ្ញុំចង់ជួយ!»
«អ៊ីចឹងយកទៅយួរចុះ!» ខ្ញុំបោះថង់សំរាមឲ្យវា។ វារើសមកយួរហើយក៏ដើរតាមខ្ញុំ។
«អេ! ចុះដើរតាមបងធ្វើអី?»
«គឺខ្ញុំមិនដឹងថាទៅណា រកមិត្តភក្តិក៏មិនឃើញ!»
«កម្មមែន!»
«ហ៊ឺយ! អាទី ឯងស៊ីកម្លាំងញើសឈាមក្មេងអ៊ីចឹងឬ? អាប្រកាច់យក៍!»
«ទី! ប្អូនរបស់ទីឬ? គួរឲ្យស្រលាញ់ដល់ហើយ និស្ស័យក៏ល្អ ឈ្មោះអីដែរ?» អញ្ជលី មិត្តស្រីរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំសួរ។ ឮគ្រប់គ្នាល្បីថា នាងប្រុសច្រើនខ្លាំងណាស់ ដល់ថ្នាក់ជាស្រីភេទសោះ តែមានសង្សាររាប់មិនអស់។
«ប្អូនប្រយ័ត្នវ៉ឺយ! ប្រយ័ត្នបងស្រីស៊ីប្រមាត់ក្មេង!!»
«អាក្បុត!» អញ្ជលី និង បុត្រទាស់សម្តីគ្នា។
«ចុះប្អូនឈ្មោះអី? មានសង្សារហើយឬនៅ?»
អាក្មេងនោះញញឹម និង ធ្វើអេះអុញៗ ហើយវាក៏សម្លឹងមុខខ្ញុំ។
«អឺ… បាទ ឈ្មោះ ជាលី សង្សា មិនទាន់មានទេ!» និយាយហើយវាក៏មើលមុខខ្ញុំទៀត។
«ខ្លាចបងទីបន្ទោសឬយ៉ាងម៉េច? តើជាបងប្អូនរបស់ទី មែនទេ?» អញ្ជលី ចាប់ផ្តើមបន្ទន់សំឡេងផ្អែមល្ហែម។
«អត់ទេ ខ្ញុំនិងបងទី ធ្លាប់ស្គាល់គ្នា!»
«អេ! យើងទៅស្គាល់ឯងតាំងពីពេលណាវ៉ឺយ?» ខ្ញុំគិតនៅក្នុងចិត្តតែមិនបាននិយាយអ្វីទេ។ រួចហើយខ្ញុំក៏គេចដើរចេញមក គឺលួចចេញមកដោយស្ងាត់ៗ មកអង្គុយនៅក្រោយអគារសាលាព្រោះខ្ជិលពេក។ លុះអង្គុយសម្រាកបានមួយសន្ទុះ…
«បងទីកើតអីឬអត់?»
«អេ? ហេតុអីមិនទាន់ត្រលប់ទៅថ្នាក់ទៀត?»
«អឺ… គឺ…» ហើយវាក៏យកស្ករគ្រាប់បៀមមកដាក់ក្នុងហោប៉ៅអាវខ្ញុំ។
«ជូនបងទី ទុកបៀមលេងពេលងងុយ!»
ខ្ញុំលូកយកចេញពីហោប៉ៅអាវ៖
«មិនយកទេ បងធំហើយ យកទៅវិញចុះ!»
វាមើលមុខខ្ញុំ៖
«បងទីស្អប់ខ្ពើមរបស់ខ្ញុំ មែនទេ?»
«យី! អាឆ្កួតនេះ វាចង់យ៉ាងម៉េចហ្នឹង?» ខ្ញុំគិតនៅក្នុងចិត្ត។
«អឺ… អ៊ីចឹងបងយកក៏បាន!» ខ្ញុំក្រោកឡើង «បងទៅថ្នាក់រៀនហើយ!»
«បាទ!» វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយក៏ញញឹម។ ខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ តែក៏មិនគិតអីច្រើន របស់ហ្វ្រីបែបនេះ ចូលចិត្តខ្លាំងណាស់ ហិហិ រួចហើយខ្ញុំក៏ដើរទៅរកក្រុមអានេត្រ។
«យើស! អាខ្មោចទី ឯងទើបតែគេចមកពីណា?»
«យើងទៅរើសសំរាមនៅខាងក្រោយអគារវ៉ឺយ មិនបានគេចទៅណាទេ!»
«អ្នកណាជឿមានតែឆ្កួត លួចទៅសម្ងំសុខនៅខាងក្រោយអគារមិនថា យើងស្គាល់និស្ស័យឯងច្បាស់ណាស់!»
«អើ! បើដឹងហើយ ឯងសួរធ្វើអី!!?» និយាយរួចខ្ញុំក៏យកដៃវាយក្បាលវា ហើយក៏នាំគ្នាចូលថ្នាក់រៀន។ រៀនចប់ ខ្ញុំក៏ចេញមកអង្គុយចាំពួកអានេត្រនៅខាងក្រោម។ រាជសីហ៍ ក៏បើករថយន្តចូលមកចតនៅក្បែរខ្ញុំ។
«ទី ត្រលប់ទៅផ្ទះបានឬនៅ?»
«សីហ៍! សុំទោសណា ថ្ងៃនេះយើងចង់លេងបាល់ជាមួយមិត្តភក្តិបន្តិច ណាត់ជាមួយពួកគេទុករួចហើយ ឯងត្រលប់ទៅមុនចុះ!» រាជសីហ៍ ធ្វើមុខស្អុយប៉ែ «អ៊ីចឹងពេលល្ងាច សីហ៍សុំទៅលេងផ្ទះផងណ៎ា!»
«អឺ… តាមចិត្ត!» ខ្ញុំក៏នឹកអាណិតវាដែរ។ វាជាមិត្តដ៏ល្អម្នាក់របស់ខ្ញុំ។ តាំងពីសមុទ្រចាកចេញទៅ គឺមានវានេះហើយដែលចាំមើលថែ ព្រួយបារម្ភចំពោះខ្ញុំរហូត តែខ្ញុំស្រលាញ់វាបែបមិត្តភក្តិប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយពីរាជសីហ៍ចេញទៅបានមួយសន្ទុះ ពួកអានេត្រក៏ចុះមក ហើយយើងក៏នាំគ្នាលេងបាល់ តែមិនលេងដល់យប់ពេកទេ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចអស់ម៉ូតូជិះ។
«ទី ឲ្យយើងជូនទៅទេ?»
«មិនអីទេ យើងត្រលប់ទៅខ្លួនឯងបាន ជិះម៉ូតូឌុបស្រួលជាង!»
«អ៊ីចឹង តាមចិត្ត!»
បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏ដើរចេញមកចាំម៉ូតូ ដោយមានគេឯងពីរបីនាក់កំពុងចាំដែរ។
«បងទី ទើបតែទៅផ្ទះទេឬ?»
ខ្ញុំងាកមុខទៅមើល។ អាច្រមក់មុខស្រស់ញញឹមដាក់ខ្ញុំ។
«បាទ! គឺបងទើបតែលេងបាល់ហើយ។»
«បងលេងកីឡារាល់ថ្ងៃឬ? អ៊ីចឹងតើ បានជាបងរូបរាងស៊ិចស៊ីយ៉ាងនេះ!»
ខ្ញុំសម្លឹងមុខវា មិននឹកស្មានថា វាហ៊ាននិយាយបែបនេះសោះ ឯវាក៏បានតែធ្វើញឹមៗ។
«ចុះហេតុអី ប្អូនទើបតែទៅផ្ទះ?»
«ខ្ញុំឈ្មោះ ជាលី ហៅ ជាលីៗ ចុះ!»
«…»
«គឺ… ប្រហែលជារង់ចាំបងទី ទេដឹង?» ខ្ញុំសម្លឹងមុខវា «អឺ… គឺខ្ញុំមានកិច្ចការបន្តិចត្រូវបង្ហើយ!»
«ចុះកំពុងចាំម៉ូតូឌុប មែនទេ?»
«បាទអត់ទេ គឺខ្ញុំចាំម៉ាក់មកទទួល!»
ខ្ញុំក៏ងក់ក្បាល និងមិនបាននិយាយអ្វីបន្តទៀតទេ។
«បងទី ខ្ញុំចង់ទិញម៉ូតូជិះ តើបងគិតថា គួរទិញម៉ាកអីល្អ?»
«មិនដឹងដែរ បងក៏មិនធ្លាប់ជិះដែរ!»
«អេ? ចុះបងទៅផ្ទះយ៉ាងម៉េច? ឬមួយមានអ្នកចាំជូនទៅមក?»
«អត់ទេ បងជិះម៉ូតូឌុប!» មិនចង់ប្រាប់វាថា ខ្ញុំមិនចេះជិះម៉ូតូនោះទេ ព្រោះមិនដឹងយកមុខទៅទុកឯណា! >.,<
«អ៊ីចឹងទេ? ឃើញមានមនុស្សមកទទួលញឹកញាប់ស្មានថា…»
o.O ខ្ញុំមើលមុខវា។ តើវាមកឃើញតាំងពីពេលណា បើទើបតែស្គាល់បានពីរថ្ងៃសោះ? ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមិងមាំង។
«សុំទោសផង ដែលនិយាយដល់រឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បង!»
«មិត្តភក្តិរបស់បងទេ គឺជួនកាលក៏ត្រលប់ទៅជាមួយវាខ្លះៗ គ្មានអីទេ!»
«ពិតមែនឬ?» បញ្ជាក់ហើយ វាក៏ញញឹមរីកមុខដូចគ្រាប់ជីរ។ តើវាសប្បាយចិត្តអីវាហ្ន៎? ខ្ញុំនឹកនៅក្នុងចិត្ត។
មួយសន្ទុះក្រោយមក ក៏មានរថយន្តទំនើបមួយគ្រឿង មកចតនៅមុខសាលា។
«ខ្ញុំត្រូវត្រលប់ទៅមុនហើយបង!» និយាយរួច វាក៏ងាកមកញញឹមដាក់ខ្ញុំទៀត។ អានេះបែបចង់ឆ្កួតហើយ! តែក៏ល្អដែរ មានមិត្តប្រសើរជាងមានសត្រូវ។ បន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំក៏ហៅម៉ូតូឌុបជិះទៅផ្ទះ។ ពេលទៅដល់ក៏ឃើញរាជសីហ៍ អង្គុយចាំនៅមុខផ្ទះជាស្រេច។
«អេ! សីហ៍ មានធុរៈអីឬអត់?»
«អត់ទេ គឺយើងទិញប្រហិតចៀនមកផ្ញើ សាកភ្លក្សមើល៍ ហាងនេះឆ្ងាញ់ណាស់!»
ខ្ញុំអង្គុយចុះលើបង់ថ្មមុខផ្ទះជួលក្បែរវា។
«ចុះឯងមិនទៅលេងបាល់ជាមួយមិត្តភក្តិទេ?»
«គ្មានអារម្មណ៍!»
«o.O?»
«អឺ… គឺសីហ៍ចង់បានន័យថា ថ្ងៃនេះហត់ៗយ៉ាងម៉េចមិនដឹង!»
«ឯងកើតអីឬទេ?» ខ្ញុំយកដៃស្ទាបថ្ងាសរបស់វា «ខ្លួនគ្មានក្តៅឯណា?»
វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយលូកដៃមកចាប់ដៃខ្ញុំ។
«ទី… ឯងបារម្ភពីយើងពិតមែនឬ?»
ខ្ញុំសម្លឹងមុខវា៖
«ពិតហើយ! គឺឯងជាមិត្តដ៏ល្អម្នាក់របស់យើង យើងត្រូវតែបារម្ភដូច្នេះហើយ!»
«បានត្រឹមជាមិត្តប៉ុណ្ណោះឬ ទី?»
សួរប៉ុណ្ណេះ វាក៏ធ្វើមុខក្រៀមក្រំទៀត។ ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យវាគិតច្រើន ទើបដណ្តើមថង់ប្រហិតចៀនពីវាមកញ៉ាំ។
«ឯណា ឆ្ងាញ់ពិតមែនឬ? ឬមួយបានតែអួតទេ?» និយាយហើយ ខ្ញុំក៏យកដៃខោកក្បាលវាតិចៗ។ វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ៖
«ទីនេះ ចូលចិត្តធ្វើបាបអ្នកដទៃណាស់!» ស្តាប់វានិយាយហើយ ខ្ញុំក៏សើច។
«គឺធ្វើបាបតែមនុស្សដែលចូលចិត្តង៉ក់ងរប៉ុណ្ណោះ!» និយាយរួច ខ្ញុំក៏យកប្រអប់បាយចេញមក «តោះញ៉ាំបាយជាមួយគ្នា ទីទិញមកសម្រាប់សីហ៍ដែរណា ព្រោះឮថានឹងមកលេង តិចថាចិត្តខ្មៅមិនបានប៉ាវណ៎ា!»
វាញញឹម ហើយខ្ញុំក៏ក្រោកឈរដើរឡើងទៅបន្ទប់ វាក៏ដើរតាមពីក្រោយខ្ញុំមក។
យើងញ៉ាំបាយរួច ក៏នាំគ្នាលេងហ្គេមមួយសន្ទុះ វាក៏ប្រាប់ខ្ញុំ។
«ទី… សីហ៍សុំដេកជាមួយផងបានទេ?»
«អត់បានទេ ខ្លាចឯងធ្វើរឿងមិនល្អចំពោះយើង!»
«អត់ទេទី… ព្រមទៅណា!» ការពិតខ្ញុំមិនបានគិតអីទេ តែមិនចង់ឲ្យវាគិតច្រើនលើសពីមិត្តភក្តិ ហើយម្យ៉ាងទៀតខ្លាចសមុទ្រទូរស័ព្ទមក បើវាដឹង ខ្ញុំច្បាស់ជាយ៉ាប់មិនខាន វាពិតជាយល់ច្រឡំលើខ្ញុំ។
«ប្រយ័ត្នម៉ាក់ឯងបារម្ភណ៎ា!»
«យើងទូរស័ព្ទប្រាប់ម៉ាក់ក៏បានណាទី!»
«សីហ៍… ទីថាកុំអីល្អជាង យើងរៀបចំខ្លួនមិនទាន់ទេ!»
«ទី ស្អប់សីហ៍មែនទេ? ឯងទើសទាល់យើងមែនទេ? បើឯងមិនពេញចិត្ត ឯងអាចប្រាប់យើងត្រង់ៗមកក៏បាន យើងនឹងមិនមករំខានឯងទៀតទេ!» វានិយាយចប់ក៏ឈ្ងោកមុខចុះ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាគួរធ្វើយ៉ាងម៉េចល្អ អាណិតវាក៏ពិតមែន តែខ្ញុំមិនចង់ឲ្យវាគិតលើសពីនេះទេ ព្រោះខ្ញុំស្រលាញ់វាត្រឹមជាមិត្តភក្តិប៉ុណ្ណោះ។
ខ្ញុំចូលទៅចាប់វាគ្រាឡើង៖
«សីហ៍ មិនមែនដូច្នោះទេ ឯងកុំយល់ច្រឡំអី…»
វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយលូកដៃមកចាប់ត្រគាកខ្ញុំឱបផ្អឹបនឹងខ្លួនវា រួចចាប់បឺតមាត់ខ្ញុំយ៉ាងតក់ក្រហល់។ ខ្ញុំភ្ញាក់ភាំងភ្លឹកស្មារតី មិននឹកស្មានថាវាធ្វើបែបនេះ តែហេតុអីខ្ញុំមិនរើបំរះចេញមក បែរជានៅភាំងស្ងៀមដូច្នោះ?
រាជសីហ៍ដកមាត់ចេញវិញ តែខ្ញុំនៅភាំងភ្លឹកដដែល។ វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនដឹងថាខ្លួនឯងគួរនិយាយថាម៉េច? ខ្ញុំមិនចូលចិត្តសោះ ហេតុអីខ្ញុំគិតអីមិនចេញអ៊ីចឹង? ហេតុអីខ្ញុំមិនបន្ទោសវា? ហើយហេតុអីខ្ញុំមិនរុញវាចេញ??
«ទីៗ!!» វាចាប់អង្រួនខ្លួនខ្ញុំ។ វាប្រហែលជាភ័យដែលឃើញខ្ញុំនៅស្ងៀមបាត់មាត់បាត់ក។
«សីហ៍សុំទោស! សីហ៍ព្យាយាមគិតថា យើងគួរតែត្រឹមជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នាដែរ តែសីហ៍ធ្វើមិនបាន សីហ៍ស្រលាញ់ទី!»
ខ្ញុំមិននិយាយអី នៅតែស្ងាត់ដដែល។
«សីហ៍សុំទោសណាទី! ទីលើកលែងទោសឲ្យសីហ៍ផង កុំស្ងាត់យ៉ាងនេះបានទេ? និយាយអ្វីជាមួយសីហ៍បន្តិចមក ជេរសីហ៍ក៏បាន!»
«សីហ៍ ឯងកុំធ្វើបែបនេះទៀតណា បើនៅគិតថាយើងជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នា ថ្ងៃនេះឯងត្រលប់ទៅសិនចុះ យើងហត់ណាស់ ចង់សម្រាក!»
«បាន! សីហ៍នឹងត្រលប់ទៅវិញ តែទីសន្យាបានទេថាមិនខឹង?»
«យើងមិនបានខឹងឯងទេ ត្រលប់ទៅចុះ!»
វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយដើរចេញពីបន្ទប់ទៅ តែខ្ញុំបែរជាមិនសប្បាយចិត្ត។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមគិតសើរើពីអារម្មណ៍ខ្លួនឯង… ហេតុអីខ្ញុំព្រមឲ្យវាថើបដោយងាយៗ ហេតុអីខ្ញុំមិនរើបំរះវាសោះ? កាន់តែគិតកាន់តែឈឺក្បាល ឬមួយខ្ញុំ…??
ទ្រឺតៗ… សំឡេងទូរស័ព្ទញ័រខ្ទរតុ។
«អាឡូសមុទ្រ…!»
«ទី? កើតអីឬអត់ ហេតុអីសំឡេងស្តាប់ទៅដូចជាហត់នឿយម្ល៉េះ?» ខ្ញុំចាប់ផ្តើមទទួលអារម្មណ៍ខុសចំពោះវា។ វាព្រួយបារម្ភចំពោះខ្ញុំខ្លាំងណាស់ តែខ្ញុំបែរជាធ្វើនូវរឿងមិនគួរគប្បី។
«សមុទ្រ… ទីសុំទោស!»
«ទី ឯងកើតអីហ្នឹង?» វាប្រញាប់សួរខ្ញុំដោយក្តីបារម្ភ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ខុសកាន់តែខ្លាំង។ តែបើសួរពីអារម្មណ៍ខ្ញុំនៅពេលនេះ ថាខ្ញុំគិតយ៉ាងណា? ខ្ញុំប្រាប់តែម្តងថា ខ្ញុំស្រលាញ់វាខ្លាំងណាស់ និង មិនគិតថាអាចស្រលាញ់អ្នកដទៃបានទៀតទេ។ ចុះអម្បាញ់មិញតើជាអ្វី? ខ្ញុំផ្ទាល់ក៏នៅ… ហ៊ឺយ! គឺខ្ញុំគ្រាន់តែមិនចង់ឲ្យរាជសីហ៍ខូចចិត្តប៉ុណ្ណោះ ព្រោះខ្ញុំមិនធ្លាប់ផ្តល់អ្វីឲ្យវាសោះ ផ្ទុយមកវិញវាតែងតែចាំមើលថែខ្ញុំ និងជាអ្នកផ្តល់ឲ្យរហូត។ មែនហើយ ខ្ញុំគ្រាន់តែមិនចង់ឲ្យវាខូចចិត្តប៉ុណ្ណោះ! ណ្ហើយ… ខ្ញុំសន្យាជាមួយខ្លួនឯងថាមិនឲ្យមានរឿងបែបនេះកើតឡើងទៀតជាដាច់ខាត។
«ទី! ទី! ឯងកើតអី?»
«ទេ គ្រាន់តែគិតរវើរវាយ គ្មានអីទេ!»
«អេ… ចុះអម្បាញ់មិញ ឯងដូចជាមានអី?»
«គ្មានអីទេ តែខ្លាចឯងក្បត់ចិត្តណ៎ា!»
«ឆ្កួត! សមុទ្រគ្មានអ្នកផ្សេងទេ មិនធ្លាប់គិត ហើយហាមទីគិតអីឆ្កួតៗបែបនេះទៀត!»
«ឱ! ចុះនរណាទៅដឹង មើលមិនឃើញ អាចកុហកក៏ថាបាន!»
«គ្មានទេ! កុំគិតថាអ្នកដទៃដូចខ្លួនឯងឲ្យសោះណ៎ា!»
«អាខ្មុតឆ្កួត! ទីស្រលាញ់មួយណាស្មោះមួយហ្នឹង គ្មានអ្នកផ្សេងទេ!»
«ឲ្យតែប្រាកដ!»
«ប្រាកដណាស់បាទ!»
«ចុះសមុទ្រមាននរណាតាមញ៉ែទេ? ហាមកុហក!»
«អឺ… មានខ្លះៗដែរ!»
«ថាមែនៗ! អ៊ីចឹងប៉ុណ្ណឹងចុះ ងងុយគេងហើយ បាយៗ!»
«ទី ឈប់សិន! ស្តាប់ឲ្យចប់សិនមើល៍!»
«ខ្ជិលស្តាប់ណាស់!»
និយាយរួច ខ្ញុំក៏ចុចបិទ គឺចង់លេងសើចនឹងវាខ្លះ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំដាក់ទូរស័ព្ទចុះ វាក៏ចុចមករកខ្ញុំទៀត តែខ្ញុំមិនប្រញាប់ទទួលទេ ទុកទូរស័ព្ទឲ្យរោទិ៍ចោល ទាល់តែវាខលមកមិនដាច់សូរ ទើបព្រមទទួល។
«មានការអីទៀត?»
«ទីកុំធ្វើបែបនេះអីណា សមុទ្រគ្មានអ្នកផ្សេងពិតមែន! មិនគួរប្រាប់សោះ ប្រាប់ហើយខឹងបែបនេះ សមុទ្រមិនបានគិតអីជាមួយអ្នកណាទេ និងមិនធ្លាប់ទៅពាក់ព័ន្ធជាមួយនរណាឡើយ សមុទ្រស្រលាញ់ទីតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ!»
ខ្ញុំនៅស្ងៀម។
«ទី បាត់ខឹងហើយឬនៅ? តើឲ្យសមុទ្រធ្វើយ៉ាងម៉េច សមុទ្រមិនបានគិតអីពិតមែនណាទី! ទីៗ?»
«យ៉ាងម៉េច?»
«ឈប់ងរទៅណា? ណា?»
«គ្មានបានងរបន្តិចទេ!»
«អេ! ចុះអម្បាញ់មិញបិទទូរស័ព្ទធ្វើអី?»
«អត់ផង! ដៃប៉ះត្រូវ ក៏ដាច់ទៅឯង!»
«ចុះហេតុអីទូរស័ព្ទទៅយូរហើយ មិនព្រមលើក?»
«ឲ្យលើកយ៉ាងម៉េច បើរវល់ទៅនោម?»
«ហ៊ឺយ! នេះបញ្ឆោតសមុទ្រ មែនទេ?»
«អឺម… ឆ្លាតជាងមុនហើយតើ!»
«ពុទ្ធោអើយ សមុទ្រខំតែភ័យ គិតថាបើមិនបាត់ងរទេ នឹងគេចសាលាទៅរក!»
«ពិតមែនឬ? ហ៊ឺយ! គួរតែ ងរ បន្ត ដើម្បីឲ្យសមុទ្របានមករកទី!»
«អីយ៉ា… ហ្នឹងៗកំពុងតែគិតហើយមែនទេ?»
«គិតអី?»
«គឺរឿងនោះអី! ទៅធ្វើស្អីមក ទើបបានជានឹកចង់តាំងពីក្បាលព្រលប់?»
«អាខ្មុតឆ្កួត! យើងមិនបានគិតរឿងនោះបន្តិចទេ នរណាទៅអាសដូចឯងនោះ!»
«អូហូ… មាត់រឹងណាស់! អាស? តែពេលនៅជាមួយគ្នា នរណាហ្ន៎… ជាអ្នកចាប់ផ្តើមមុនញឹកជាងគេ?» ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមុខក្រហម អាឆ្កួតនេះ វានិយាយគ្មានការខ្មាសអៀនសោះ!
«សមុទ្រ! ទីនឹកសមុទ្រខ្លាំងណាស់!»
«សមុទ្រក៏នឹកទីដែរ! ចង់ជួបមុខ ចង់ឱប ចង់…»
«ហ៊ឺយៗ ទៀតហើយ! រួចតាំងនិយាយថាគេហ្នឹងស្រេកឃ្លាន ខ្លួនឯងអាសជាងគេទៅទៀត!!»
យើងនិយាយគ្នាបន្តមួយសន្ទុះក៏ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ។ ពេលនេះខ្ញុំដឹងច្បាស់ហើយថា សម្រាប់រឿងស្នេហា ខ្ញុំប្រហែលជាមានសម្រាប់តែសមុទ្រម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ចំណែករឿងមនោសញ្ចេតនាផ្សេង ប្រហែលកើតឡើងព្រោះតែក្តីព្រួយបារម្ភចំពោះមិត្តភក្តិច្រើនជាង។ បន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំក៏លង់លក់ទៅ…
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
![BF-COVER[fore]](https://i1.wp.com/farm5.static.flickr.com/4152/5171678714_f6f9c6bbf1_m.jpg)
![Valentine[fore]](https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7156/6651048413_fda1817ea2_m.jpg)
អាចម៌ផ្កាយអើយ! ដាច់ភាគយូរពេក ភ្លេចសាច់រឿងអស់ មើលលែងយល់ទៅហើយ!
អាចម៌ផ្កាយអើយ! ដាច់ភាគយូរពេក ភ្លេចសាច់រឿងអស់ មើលលែងយល់ទៅហើយ! បណ្តោយពេលវេលាទៅឆ្ងាយពេក ម៉្យាងរឿងហ្នឹងល្មមរកភាគបញ្ចប់ហើយ។
ខានអានយូរ ចង់ភ្លេចឈ្មោះតួអស់ទៅហើយ.
bong archpkhai bat tov na yu mes bong. i’m waiting for ur story ster ter forget os tov hauy. Happy New Year na bong!!! from nisaimusa!!!
សួស្តីហ្វែនៗទាំងអស់គ្នា!
អរគុណគ្រប់គ្នា ដែលព្រួយបារម្ភពីខ្ញុំ និងតែងតែរង់ចាំអានរាល់ស្នាដៃរបស់ខ្ញុំកន្លងមក។ មូលហេតុនៃាំការបាត់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំនោះគឺ ដោយសាររឿងផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះៗ ហើយឥឡូវស្រមោលខ្មៅនោះបានរសាត់បាត់ពីជីវិតខ្ញុំហើយ។ សង្ឃឹមថាគ្រប់គ្នានឹងសុខសប្បាយណ៎ា!
maybe i m the only one still remember the story!! ;-D
LOVE IT, and thanks!!
ព្រិលធ្លាក់កណ្តាលសមុទ្រខ្សាច់ របស់ខ្ញុំ… *.*
មកដល់តាំងពីកាល់នេះ ដឹងអត់ថាឌែននីចាំអ្នកយូរប៉ុណ្ណាហា…
បងផ្គាយចិត្តអាក្រក់ ដាច់ធម៍មេត្តាណាស់ V-V
ថ្ងៃនេះនឹងក្លាយជាថ្ងៃដែលសប្បាយចិត្តបំផុតសំរាប់ឌែននី…
thnx kyu bong nak ni-pon jea te sror lanh… sman ter bos-bong jorl pouk fans douch nhom hery ter.. anyway, miss you and this chapter so much hahahha
good luck na my author :))
Reblogged this on សំណព្វចិត្ត Somnob 70.