(វគ្គនេះខ្សឹបៗ… ប្រយ័ត្នអ្នកនិពន្ធជាប់គុក! 😉 )
[ដោយហេតុនេះ ទើបដាក់ឲ្យអានខ្លីខុសពីធម្មតា]
ច្បាស់ជាគ្មាននរណាស្មានត្រូវទេ ចំពោះហេតុការណ៍ដែលឃើញនឹងភ្នែក។ ខ្ញុំដោះអាវស្លៀកតែកន្សែងពោះគោមួយជាន់ ហើយនៅជាមួយក្មេងប្រុសដែលមានមុខមាត់មិនអន់ទៀត។ ម្យ៉ាងសមុទ្រក៏ដឹងថា ខ្ញុំគ្មានប្អូនប្រុស ឬក្មួយប្រុសជាសាច់ញាតិដែរ។
សភាពស្ងប់ស្ងាត់កន្លងទៅយ៉ាងយូរសមគួរ ខ្ញុំក៏មិនដឹងថានិយាយអ្វីល្អ ចង់ពន្យល់វាតែជាលីក៏នៅជាមួយ បើនិយាយទៅវាច្បាស់ជាដឹងរឿងអស់មិនខាន។
«សុំទោស គោះច្រឡំបន្ទប់!» សមុទ្រនិយាយរួច ក៏ទាញទ្វាបិទលាន់គ្រាំង… ខ្ញុំបានត្រឹមតែឈរភាំង មិនដឹងថាគួរនិយាយអ្វីល្អ និងមិនដឹងថាខ្លួនឯងគួរធ្វើយ៉ាងម៉េច? ដឹងត្រឹមថា ពេលនេះ សមុទ្រច្បាស់ជាយល់ច្រឡំលើខ្ញុំ ហើយខឹងនឹងខ្ញុំខ្លាំងទៀតផង។
ពេលសមុទ្រត្រលប់ទៅវិញ ខ្ញុំដឹងថា វាច្បាស់ជាខឹងខ្ញុំខ្លាំងណាស់ វាពិតជាយល់ច្រឡំលើខ្ញុំហើយ… តែឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េច? ខ្ញុំបានត្រឹមតែដេកគិតក្នុងចិត្ត។ ហេតុអ្វីហេតុការណ៍ទៅជាយ៉ាងនេះ? ខ្ញុំរង់ចាំថ្ងៃដែលជួបមុខវាយូរមកហើយ តែនៅពេលថ្ងៃនោះមកដល់ ត្រលប់ក្លាយជាធ្វើឲ្យខ្ញុំត្រូវកើតទុក្ខធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងនេះ TT__TT ។
«បងទីកើតអីហ្នឹង?» ជាលីប្រហែលជាដឹងថាខ្ញុំដេកមិនលក់ ព្រោះខ្ញុំគិតតែដេកបំរះខ្លួនទៅ មក។
«គ្មានអីទេ គឺបងមិនទម្លាប់ដេកមានគ្នា ព្រោះធ្លាប់ដេកតែម្នាក់ឯង…»
វាក្រោកឡើងអង្គុយ យកដៃច្រត់លើគែមគ្រែ ហើយសម្លឹងមុខខ្ញុំ។
«ខ្ញុំធ្វើឲ្យបងមិនសប្បាយចិត្តឬ? ឬបងមានបញ្ហាអី? =.= »
ជាលីសម្លឹងមុខខ្ញុំយ៉ាងក្រៀមក្រំ។ ខ្ញុំក៏នឹកអាណិតវាណាស់ដែរ។ ជាលីធ្វើដើម្បីខ្ញុំច្រើនយ៉ាងណាស់។ វាមិនធ្លាប់ធ្វើឲ្យខ្ញុំក្តៅក្រហាយ ឬពិបាកចិត្តអ្វីទេ។ បើខ្ញុំប្រាប់ការពិតដល់វា តើជាការធ្វើបាបចិត្តវាឬទេ? ខ្ញុំស្ងាត់មួយសន្ទុះ វាក៏រំកិលខ្លួនចុះសន្សឹមៗទៅដេកកន្លែងដើម។ ខ្ញុំលួចសង្កេតឃើញវាដេកបែរមុខទៅខាងផ្សេង ហើយក៏បាត់មាត់បាត់កតែម្តង។
«ជាលី ឲ្យបងសុំទោសណ៎ា…» ខ្ញុំនឹកនៅក្នុងចិត្ត។ ខ្ញុំដឹងថាវាគិតយ៉ាងម៉េចចំពោះខ្ញុំ តែខ្ញុំដឹងខ្លួនឯងច្បាស់ថា ខ្ញុំស្រលាញ់នរណា។ កាន់តែមានរឿងកើតឡើងនៅថ្ងៃនេះ កាន់តែក្រើនរម្លឹកឲ្យខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា មនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់គឺ… សមុទ្រតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។
ដេកបានមួយសន្ទុះ ខ្ញុំនៅតែបិទភ្នែកមិនលក់ ទើបងាកទៅមើលជាលី។ វានៅតែដេកបែរខ្នងទៅម្ខាង និងដេកអង្កុញជើងកំប្រោនៗ ប្រហែលវារងាហើយ ព្រោះខ្ញុំទម្លាប់ដេកឃ្លុំភួយដោយបើកម៉ាស៊ីនត្រជាក់២០អង្សារ។ ខ្ញុំក្រោកឡើងហើយយកភួយដណ្តប់ឲ្យវា តែធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតនៅពេលឃើញវាមិនទាន់ដេកលក់ តែបែរជាកំពុងដេកយំទៅវិញ។ o.O?
«ជាលី ឯងកើតអី?» វានៅស្ងៀម បានត្រឹមតែខ្សឹកខ្សួលតិចៗ។
«ម៉េចក៏យំអ៊ីចឹង?» ខ្ញុំយកដៃជូតទឹកភ្នែកឲ្យវា។ វាងាកមុខមកសម្លឹងខ្ញុំ រួចក្រោកអង្គុយ។ ខ្សែភ្នែកវាសម្លឹងខ្ញុំយ៉ាងជ្រៅ ហាក់កំពុងបញ្ជូនសារសម្ងាត់អ្វីម្យ៉ាង មកដល់បេះដូងខ្ញុំ។ រំពេចនោះវាក៏ស្រវាឱបខ្ញុំយ៉ាងណែន។ [(@_@)]
«បងទី! ខ្ញុំស្រលាញ់បង!» ខ្ញុំតក់ស្លុតយ៉ាងខ្លាំង ភាំងស្មារតីអស់មួយសន្ទុះធំ មិននឹកស្មានសោះថា រឿងរ៉ាវកើតឡើងរសេមរសាមដល់ថ្នាក់នេះ។
«ខ្ញុំដឹងថា បងមិនបានគិតអ្វីជាមួយខ្ញុំទេ តែឲ្យខ្ញុំធ្វើម្តេចទៅ បើថ្ងៃណាដែលខ្ញុំមិនបានឃើញមុខបង ខ្ញុំរសេះរសោះនៅមិនសុខ ទាល់តែរករឿង រកលេសដើម្បីបានជជែក បាននៅជិតបង… ខ្ញុំព្រមធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាង ហើយខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំស្រលាញ់បង មិនចាញ់អ្នកផ្សេងទេ!» វាសង្កត់ធ្ងន់លើ [អ្នកផ្សេង]តើអ្នកផ្សេងណា? ខ្ញុំនឹកប្រហោងពោះយ៉ាងខ្លាំង តើអាច្រមក់នេះ មានដឹងរឿងអ្វីខ្លះពីខ្ញុំឬទេ?
«ជាលី… បងថាយើងគួរធ្វើជាបងប្អូននឹងគ្នាវិញល្អជាង! ស្នេហាបែបនេះ វាមិនអាចកើតឡើងបានទេ!» ចុះឯង និង អាសមុទ្រ ម៉េចក៏អាចកើតឡើង? គ្មានហេតុផលមែន ឯងនេះ!!
«បងទីចិត្តអាក្រក់!! បងធ្លាប់ស្រលាញ់នរណាឬទេ? បងដឹងទេថា វាអួលណែនក្នុងទ្រូង និងពិបាកទ្រាំប៉ុណ្ណា ដែលយើងលួចស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់ ហើយបែរជាគ្មានសិទ្ធិនិយាយ គ្មានសិទ្ធិដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់? តើខ្ញុំខុសអី បើគ្រាន់តែខ្ញុំស្រលាញ់មនុស្សប្រុសដូចគ្នា? ខ្ញុំមានបេះដូងបរិសុទ្ធ ហេតុអ្វី ខ្ញុំមិនអាចស្រលាញ់បាន? តើសេចក្តីស្នេហារបស់ខ្ញុំគ្មានន័យ គ្មានតម្លៃ ដូចសេចក្តីស្នេហារបស់អ្នកដទៃឬ ទើបបងសម្លឹងឃើញថា ស្នេហាដែលខ្ញុំមានជារឿងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម? ជារឿងដែលមិនអាចកើតឡើងបាន?»
«ជាលី… បងមិនមែនចង់បានន័យដូច្នោះទេ!»
«ចុះហេតុអី បងមិនអាចស្រលាញ់ខ្ញុំបាន? ខ្លួនខ្ញុំបែបនេះ ក៏ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងគ្មានតម្លៃស្រាប់ទៅហើយ! សូមបងកុំបន្ថែមទម្ងន់មកលើខ្ញុំ ដោយមើលឃើញសេចក្តីស្នេហារបស់ខ្ញុំ ថាជារបស់គ្មានតម្លៃទៀតអី! ខ្ញុំស្រលាញ់បង ហើយស្រលាញ់ខ្លាំងណាស់ ស្មើស្រលាញ់ខ្លួនឯង ឬអាចស្រលាញ់ច្រើនជាងផងក៏ថាបាន! តើបងអាចផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្ញុំបានទេ? ខ្ញុំសន្យាថា នឹងធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីមនុស្សដែលខ្ញុំស្រលាញ់!»
«ជាលី គឺបង…»
«អ៊ុបបប… (>).(<)!!!» មិនទាន់ទៅហើយ! ជាលីយកដៃមកចាប់មុខខ្ញុំ ហើយទាញទៅថើបញក់ញីលើបបូរមាត់យ៉ាងរហ័ស។ បន្ទាប់មកវាក៏រុញខ្លួនខ្ញុំផ្តួលទៅលើគ្រែ ហើយសង្កត់ពីលើខ្ញុំ។ ខ្ញុំព្យាយាមរុញវាចេញតែវាមិនព្រម។ វាស៊កអណ្តាតចូលមាត់ខ្ញុំដូចកំពុងស្វែងរកអ្វីម្យ៉ាងនៅក្នុងនោះ។ ខ្ញុំព្យាយាមរើបំរះ។ វាសង្កត់ដៃខ្ញុំទាំងពីរផ្អឹបជាប់លើគ្រែ។ បបូរមាត់វារំកិលយ៉ាងរហ័សចេញពីមាត់ខ្ញុំ រួចបង្អូសបន្តមកតាមកញ្ចឹងក។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ស្លន់ស្លោ មុននឹងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំភ្លើតភ្លើនទៅតាមចង្វាក់ថើបរបស់វា។
«ជាលី… កុំអី ឈប់ទៅ…»
វាមិនព្រមស្តាប់ ហើយរំកិលថើបចុះមកក្រោមរឿយៗ រួចក៏មកឈប់ត្រង់ខោខ្លីBoxer ដែលខ្ញុំស្លៀក។ ជាលីបង្អូសអណ្តាតតាមចង្កេះខោ គ្រវាសលិទ្ធតាមរន្ធផ្ចិត ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រៀវរហូតស្ទើរតែភ្លាត់សំឡេងចេញមក។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើអ្វីបែបនេះយូរមកហើយ និងម្យ៉ាងវាពូកែប្រើអណ្តាត លិទ្ធគ្រវាសតាមសរីរាង្គកាយខ្ញុំបានប៉ិនប្រសប់ណាស់ រហូតធ្វើឲ្យខ្លួនខ្ញុំទន់ល្វេះល្វក់ អស់កម្លាំងនឹងរើបំរះតទៅទៀត។ វាចាប់ផ្តើមព្រលែងដៃខ្ញុំសន្សឹមៗ ហើយបង្អូសអណ្តាតឡើងមកលើសាច់ទ្រូងរបស់ខ្ញុំ រួចក៏ប្រើអណ្តាតគ្រវាសថ្នមៗលើក្បាលដោះ ទាល់តែធ្វើឲ្យខ្ញុំថ្ងូរចេញមកតិចៗដោយក្តីសុខស្រួល។ ចំណែកដៃរបស់វាក៏មិននៅស្ងៀម វាលូកស្ទាបអង្អែលពេញរាងកាយខ្ញុំ ហើយរំកិលសន្សឹមៗចូលទៅក្នុងខោ ចាប់ខ្ញាំច្របាច់តាមសាច់ដុំភ្លៅ រួចបបោសអង្អែលថ្នមៗចុះឡើងទាំងមាត់ទាំងដៃ ធ្វើឲ្យខ្ញុំដេកខ្លួនមិនជាប់គ្រែ។ ខ្ញុំផ្ទាល់ចាប់ផ្តើមមិនច្បាស់ខ្លួនឯងទៅហើយថា តើខ្ញុំត្រូវការបញ្ឈប់វា ឬចង់ឲ្យល្បែងនេះដំណើរការបន្តទៅទៀត។ វាសម្រាតខោខ្ញុំចេញយឺតៗ ធ្វើឲ្យខ្ញុំញាប់ញ័រប្រញាប់បិទភ្នែកលែងហ៊ានមើលអ្វីៗតទៅទៀត។ ជាលីឈ្ងោកមុខចុះត្រង់ចន្លោះភ្លៅខ្ញុំ ហើយសម្រុកថើបលើប្រុសទីតូចយ៉ាងក្រហល់ក្រហាយ។ តែ… មុននឹងវាធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំមិនអាចបង្គាប់ចិត្តខ្លួនឯងបានតទៅទៀត ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ក្រោកឡើង ហើយទាញខោស្លៀកវិញ។
«ជាលីកុំធ្វើបែបនេះអី ព្រោះវានឹងធ្វើឲ្យយើងកាន់តែឈឺចាប់លើសដើម ជឿបងចុះ!»
វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយក្រោកឡើងមកឱប និងថើបថ្ពាល់ខ្ញុំថ្នមៗ។
«បាទបង… ខ្ញុំនឹងមិនបង្ខំចិត្តបងទេ។ ប៉ុណ្ណេះខ្ញុំក៏មានសេចក្តីសុខបំផុតទៅហើយ ហើយខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យបងដឹងថា ខ្ញុំស្រលាញ់បង ហើយថ្ងៃណាមួយ បងគង់នឹងស្រលាញ់ខ្ញុំខ្លះ!»
ខ្ញុំកាន់តែវេទនាចិត្តថែមទៀត មិនដឹងនិយាយយ៉ាងណាល្អ។ អ្វីដែលចង់ប្រាប់ គឺចង់ឲ្យវាកាត់ចិត្ត តែវាបែរជាប្រើសេចក្តីព្យាយាមកាន់តែខ្លាំងលើសដើម។ ឬខុសមកពីខ្ញុំដែលមិនហ៊ានប្រាប់វាដោយត្រង់ៗ ថាខ្ញុំមានមនុស្សដែលស្រលាញ់រួចហើយ និងស្រលាញ់វាត្រឹមជាប្អូនប្រុសប៉ុណ្ណោះ។
«ជាលី… បងសុំទោសដែលធ្វើឲ្យខូចចិត្ត គឺបង…»
«បាទ! មិនអីទេ ខ្ញុំមិនព្រមចាញ់ដោយងាយៗដាច់ខាត! ដរាបណាបងនៅមិនទាន់មានសង្សារ ខ្ញុំក៏នៅមានសង្ឃឹម!»
ហ៊ឺ!… តើគួរនិយាយជាមួយវាយ៉ាងណាល្អ? ចង់ប្រាប់ថា បងមានមនុស្សដែលបងស្រលាញ់រួចហើយ! តែនរណាហ៊ាននោះ? និងម្យ៉ាងទៀតមិនចង់ធ្វើបាបចិត្តវាខ្លាំងជាងនេះទេ ព្រោះវានៅក្មេងណាស់។ សង្ឃឹមថា ថ្ងៃខែកន្លងទៅ នឹងធ្វើឲ្យវាភ្លេចរឿងរ៉ាវដែលកើតឡើង និងអាចកាត់ចិត្តពីខ្ញុំបានមិនខាន។ ខ្ញុំគិតថា គួរតែទុកឲ្យពេលវេលាជាអ្នកដោះស្រាយចុះ… អ្វីៗនឹងអាចប្រសើរឡើងវិញ។
«បងសុំទោសណាជាលី…» ខ្ញុំនិយាយ ហើយយកដៃអង្អែលក្បាលវាថ្នមៗ តែវាបែរជាញញឹមនិងសម្លឹងមុខខ្ញុំយ៉ាងមានសេចក្តីសុខ។
«គេងចុះបង ខ្ញុំងងុយហើយ…» បន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំនិងវាក៏ដេក តែខ្ញុំឯនេះដេកមិនលក់សោះ ចុះបើវាមកដាស់អាទីតូចទាំងកណ្តាលយប់បែបនេះ និងនៅរឿងអាសមុទ្រទៀត មិនដឹងថាពេលនេះវាគិតអ្វីខ្លះ ទៅដល់ណាហើយទេ? តែដោយភាពហត់នឿយ ទីបំផុតខ្ញុំក៏លង់លក់ទៅ…
លុះពេលខ្ញុំដឹងខ្លួនបើកភ្នែកឡើង ខ្ញុំក៏ស្ទុះភ្ញាក់ព្រើតម្តងទៀត ព្រោះមិនដឹងថាជាលីក្រោកតាំងពីថ្មើរណា ស្រាប់តែឃើញវាមកអង្គុយសម្លឹងមុខខ្ញុំភ្លឹះៗ ធ្វើឲ្យខ្ញុំលស់ព្រលឹងស្ទើរស្លាប់។ ដល់ពេលសួរថា មើលមុខធ្វើអី វាក៏ញញឹម ហើយក៏មុខក្រហមភ្លាម។ គឺខ្លួនវានេះឯង! យប់មិញធ្វើអីខ្លះដាក់ខ្ញុំ? វាប្រហែលជានឹកអៀនខ្ញុំដែរហើយ ឃើញប្រញាប់ក្រោកចេញ រួចប្រាប់ថា ត្រលប់ទៅផ្ទះសិន ចាំពេលល្ងាចឈាងចូលមកម្តងទៀត។ ខ្ញុំក៏ប្រាប់ថា ថ្ងៃនេះមានធុរៈជាមួយមិត្តភក្តិ ពេលល្ងាចមិននៅទេ ទើបប្រាប់វាតែម្តងថា មិនបាច់មកទេ ចាំជួបគ្នាថ្ងៃចន្ទចុះ។
«បាទ! អ៊ីចឹងចាំខ្ញុំទូរស័ព្ទមកណ៎ា!» រួចវាក៏ត្រលប់ទៅផ្ទះទៅ។ ចំណែកខ្ញុំការងារធ្ងន់តែម្តង មិនដឹងថាធ្វើយ៉ាងម៉េចល្អ? មិនដឹងថាពេលនេះសមុទ្រត្រលប់ទៅវិញហើយឬនៅ ទើបប្រញាប់យកទូរស័ព្ទមកចុចទៅវាជាបន្ទាន់ ព្រោះពេលនេះក៏ថ្ងៃណាស់ហើយដែរ ដេកខកព្រោះយប់មិញដេកយប់ជ្រៅ។ ទូរស័ព្ទតេចូលហើយ តែបែរជាគ្មានអ្នកទទួល។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមទទួលអារម្មណ៍មិនល្អ ចុចផ្ញើសារទៅសុំទោសវា ហើយប្រាប់ថា វាយល់ច្រឡំលើខ្ញុំទេ។ រឿងគ្រប់យ៉ាងមិនដូចដែលវាគិតឡើយ។ តែបែរជាស្ងាត់ដដែល គ្មានសំឡេងសារឆ្លើយតបមកសោះ។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តទៅរកវានៅផ្ទះយាយរបស់វា។
ពេលទៅដល់មុខផ្ទះវា ឈរចុចកណ្តឹងយ៉ាងយូរ គ្មាននរណាចេញមកបើកទ្វារ ទូរស័ព្ទរកវាម្តងទៀតក៏មិនទទួល។ ខ្ញុំកាន់តែអន្ទះអន្ទែងក្នុងចិត្ត ហេតុអ្វីវាមិនព្រមទទួលទូរស័ព្ទសោះអ៊ីចឹង? ខ្ញុំឈររង់ចាំនៅមុខផ្ទះវាឡើងយូរ ទើបគិតថាប្រហែលជាគ្មាននរណានៅផ្ទះទេដឹង ឬបើមិនក៏មកពីវាមិនចង់ជួបមុខខ្ញុំ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តបែរមុខដើរចេញមកវិញ។
«មករកនរណាចៅ?»
«ជម្រាបសួរលោកយាយ!» ខ្ញុំលើកដៃសំពះគាត់។ យាយរបស់សមុទ្រ ប្រហែលចាំខ្ញុំមិនបានទេ ព្រោះគាត់ចាស់ណាស់ហើយ។
«ខ្ញុំឈ្មោះទី ជាមិត្តភក្តិរបស់សមុទ្រ!»
«អ… ចៅមកលេងសមុទ្រឬ?»
«បាទ! តើសមុទ្រនៅផ្ទះទេលោកយាយ?»
«ច៎ាសនៅ! តែឃើញកំពុងរៀបចំអីវ៉ាន់ ប្រាប់ថានឹងត្រលប់ទៅវិញថ្ងៃនេះ។ ដំបូងប្រាប់យាយថានឹងនៅលេងពីរបីថ្ងៃសិន តែប្រហែលមានកិច្ចការអីសំខាន់ហើយ ទើបប្រញាប់យ៉ាងនេះ!» គាត់និយាយបណ្តើរ ទាញទ្វាររបងបើកបណ្តើរ «ចូលមកក្នុងផ្ទះសិនមកចៅ សមុទ្រនៅក្នុងបន្ទប់ ឡើងទៅរកវាតែម្តងក៏បាន!»
«បាទ!» ខ្ញុំប្រញាប់ឡើងទៅលើបន្ទប់អាសមុទ្រ ដែលវាបន្លឹមទ្វារចោលបន្តិច មិនបានបិទជិតទេ។
«សួស្តីសមុទ្រ!»
«…» ស្ងាត់ច្រៀប។
«សមុទ្រ ឯងឮយើងនិយាយទេ?»
«…» សូមអភ័យទោស មនុស្សដែលលោកអ្នកកំពុងហៅ គ្មានការឆ្លើយតបទេ… សូមព្យាយាមម្តងទៀតនៅពេលក្រោយ…
«សមុទ្រ!» ខ្ញុំហៅឈ្មោះវាខ្លាំងៗ។ វាសម្លឹងមុខខ្ញុំ ហើយឈ្ងោកមុខរៀបអីវ៉ាន់បន្ត ដោយមិនខ្ចីខ្វល់នឹងខ្ញុំបន្តិចសោះ។
ខ្ញុំដាក់ខ្លួនចុះ អង្គុយផ្អែកទ្វារបន្ទប់វា ហើយឈ្ងោកមុខយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ដោយមិនដឹងនិយាយអ្វីល្អ ដឹងត្រឹមថាពេលនេះខូចចិត្តខ្លាំងណាស់។ វាធ្វើដាក់ខ្ញុំដូចមនុស្សមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នា សូម្បីតែមុខខ្ញុំក៏វាមិនចង់មើលដែរ។
ខ្ញុំនៅស្ងៀមស្ងាត់យ៉ាងយូរ ហើយសុខៗវាក៏និយាយចេញមក។
«មកធ្វើអី ម៉េចមិនទៅរកសង្សារឯងទៅ?»
«សមុទ្រ… សមុទ្រយល់ច្រឡំទីខុសហើយ យើងនិងប្អូនជាលីគ្មានអីនឹងគ្នាទេ វាមកឲ្យយើងពន្យល់មេរៀនដល់វា យើងចាត់ទុកវាដូចជាប្អូនប្រុសម្នាក់អ៊ីចឹង!»
«ពន្យល់មេរៀន ដល់ថ្នាក់ស្រាតខោអាវពន្យល់ឬ? ទៅកុហកក្មេងសាលាមត្តេយ្យទៅ ទើបវាជឿ!» វាគំហកដាក់ខ្ញុំខ្លាំងៗ។ បើមើលតាមទឹកមុខវា ប្រហែលជាកំពុងខឹងខ្លាំងណាស់។
«យល់ហើយ… ការពិតឯងមិនធ្លាប់ជឿទុកចិត្តយើងសោះ! អ្វីដែលធ្វើទៅគ្រប់យ៉ាង មិនបានធ្វើឲ្យឯងយល់ពីយើងបន្តិចទេ! ឯងមិនធ្លាប់យល់ ថាអ្វីដែលយើងទាំងពីរបានធ្វើ និងមានចំពោះគ្នា គឺជាសេចក្តីស្នេហាឬមិនមែន… ឯងប្រហែលជាមិនធ្លាប់ដឹងសោះ ថានេះហើយគឺជាសេចក្តីស្រលាញ់! នេះគឺការទុកចិត្តដែលយើងមានចំពោះគ្នា! ឯងមានតែគិតថា យើងក្បត់ចិត្តឯង… ឯងមិនធ្លាប់ទុកចិត្តយើងទាល់តែសោះសមុទ្រ!» ខ្ញុំនិយាយដោយក្តីតូចចិត្ត អស់សង្ឃឹម។ មិននឹកស្មានសោះថា វាមិនជឿខ្ញុំដល់ថ្នាក់នេះ សូម្បីតែកន្លងមកខ្ញុំមិនធ្លាប់មាននរណា ទោះបីជាមានមនុស្សច្រើននាក់មកតាមស្រលាញ់ក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែស្មោះនឹងវាម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ តែអ្វីដែលវាគិតចំពោះខ្ញុំបែរជាផ្ទុយស្រឡះ វាមិនធ្លាប់ជឿចិត្តខ្ញុំសោះ!
«កុំអីទី! យើងឃើញស្រស់ៗនឹងភ្នែកថាអ្វីជាអ្វី… សុំឲ្យលើកនេះជាលើកចុងក្រោយដែលយើងបានជួបគ្នាទៅចុះ! ល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ… សុំឲ្យឯងមានសេចក្តីសុខជាមួយសង្សារថ្មីរបស់ឯង។ ចំណែកយើងចប់គ្នាត្រឹមនេះចុះ ជាមួយនឹងមេរៀនដែលឈឺចាប់បំផុតក្នុងជីវិតរបស់យើង… លាហើយ…»
¯¯បងអាចស្រលាញ់អូនបាន
តែស្រស់កល្យាណមិនអាចស្នេហ៍បងទេ
រឿងបេះដូងមិនអាចបង្ខំមាសស្នេហ៍
ដូចមេឃឆ្ងាយខែ ដូចស្រែឆ្ងាយស្រូវ។
បងអាចស្រលាញ់អូនបាន
តែមិនអាចជិតប្រាណបានធ្វើម្ចាស់ពៅ
ស្នេហាបងបានត្រឹមថែឆោមឆ្លៅ
ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅនិត្យនៅក្នុងឱរា។
គ្រប់ពេលដឹងត្រឹមអាចស្រលាញ់អូន
ទោះបេះដូងស្ងួនមិនមែនរបស់រៀមរ៉ា
ពេលកន្លងបានត្រឹមស្គាល់ជីវា
តែមិនធ្លាប់ស្តាយថាបងស្នេហ៍អូនខុស។¯¯
ពេលវានិយាយចប់ ទឹកភ្នែកខ្ញុំក៏ហូរចេញមកឥតឈប់។ វាប្រៀបដូចគ្រប់បែបយ៉ាងត្រូវបញ្ចប់អស់ហើយ។ តែវាមានដឹងទេថា ពាក្យចប់ របស់វា បានសម្លាប់ខ្ញុំឲ្យស្លាប់ទាំងរស់។
ក្រោយពីសមុទ្រនិយាយថាចប់ ខ្ញុំក៏និយាយអ្វីមិនចេញ មានតែទឹកថ្លាៗដែលវាចាប់ផ្តើមស្រក់ចេញមក និងគ្មានសញ្ញាថានឹងឈប់ហូរដោយងាយៗ។ ខ្ញុំឈ្ងោកមុខប្រញាប់ជូតទឹកភ្នែកចេញឲ្យអស់ តែវាមិនព្រមអស់សោះ ឬមួយស្នេហាដែលយើងមានចំពោះគ្នា នឹងត្រូវបញ្ចប់ត្រឹមនេះពិតមែន? រយៈពេលកន្លងមកជិតបីឆ្នាំ ខ្ញុំនៅតែស្រលាញ់វាដូចដើម និងប្រហែលស្រលាញ់វាខ្លាំងលើសដើមទៀត ផង។ យើងធ្លាប់ស្រលាញ់គ្នាខ្លាំងណាស់ ធ្លាប់ញញឹម ធ្លាប់ធ្វើអ្វីច្រើនបែបយ៉ាងជាមួយគ្នាយ៉ាងមានសេចក្តីសុខ។ តែថ្ងៃនេះ គ្រប់បែបយ៉ាងគង់ត្រូវបញ្ចប់អស់ហើយ។ តទៅគង់គ្មានពាក្យយើងទៀតទេ! ប្រលោមលោកស្នេហ៍រវាងនទី និងសមុទ្រ ប្រហែលជាត្រូវចប់ហើយ។ ទៅថ្ងៃមុខប្រហែលជាសល់តែក្តីឈឺចាប់ដែលនឹងតាមលងបន្លាច និងមិនដឹងថ្ងៃណាក្តីឈឺចាប់នោះនឹងបញ្ចប់ទៅវិញ។ សម្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់ ភាពឈឺចាប់នឹងតាមលងបន្លាចអស់មួយជីវិត។ ទឹកភ្នែកដែលហូរចេញមក មិនបានទទួលការចាប់អារម្មណ៍ ឬយល់ចិត្តពីមនុស្សដែលវាស្រលាញ់សូម្បីតែបន្តិច។ គ្រប់បែបយ៉ាង ប្រហែលដល់ពេលត្រូវបញ្ចប់ពិតមែនហើយ…។ លាហើយសេចក្តីស្នេហា… តទៅនេះ ខ្ញុំប្រហែលស្រលាញ់នរណាលែងបានទៀតហើយ វាឈឺហួសពីការអាចព្យាបាលបាន។ ខ្ញុំអង្គុយយំយ៉ាងយូរ ហើយគិតថាគង់នឹងគ្មានប្រយោជន៍អ្វីតទៅទៀតទេ។
«លាហើយសមុទ្រ… យើងសុំទោសសម្រាប់គ្រប់បែបយ៉ាង សុំទោស…» ខ្ញុំនិយាយបានច្រើនបំផុតតែប៉ុណ្ណេះឯង ហើយក៏ប្រញាប់ជូតទឹកភ្នែកក្រោកឡើង ដើម្បីត្រលប់ទៅរកកន្លែងដែលមនុស្សដូចខ្ញុំគួរនៅ…
«ឈប់សិន!» សំឡេងសមុទ្រលាន់ឡើង ក្រោយពីស្ងាត់យ៉ាងយូរមក។ ខ្ញុំងាកមុខទៅរកវាឃើញវាដោះខ្សែកបន្តោងចិញ្ចៀនដែលខ្ញុំឲ្យវានៅថ្ងៃខួបកំណើតរបស់វា រួចហុចមកឲ្យខ្ញុំ។
«យករបស់នេះទៅវិញទៅ!»
ប៉ុណ្ណេះឯង ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំក៏ហូរចុះមកទៀត។ វាប្រហែលស្អប់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ដែលសូម្បីតែរបស់ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឲ្យវា ក៏វាមិនចង់រក្សាទុកដែរ។
«បើឯងមិនចង់បាន… ឯងគ្រវែងវាចោលទៅសមុទ្រ ព្រោះវាលែងមានប្រយោជន៍អ្វីតទៅទៀតហើយ! បេះដូងរបស់វាខ្ទេចខ្ទាំអស់ទៅហើយ! តទៅនេះ នឹងគ្មានមនុស្សឈ្មោះទី តទៅទៀតទេ!» ខ្ញុំនិយាយចប់ក៏រួបរួមកម្លាំងដែលខ្លួនឯងមាន ដើរចេញពីផ្ទះវាដោយទឹកភ្នែក ដែលនៅតែហូរឥតឈប់ ។ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្លួនឯងគួរទៅណាល្អទេ… គ្រប់យ៉ាងមើលទៅងងឹតស្លុបទាំងអស់! កម្លាំងចិត្តដែលធ្លាប់មាន ពេលនេះលែងសេសសល់អ្វីទៀតហើយ!
«សមុទ្រ… លាហើយ…»
*[ហ៊ឺ… ស្នេហាគឺបែបនេះឯងហ្ន៎? មានសំណួរជាច្រើនចង់សួរប្រិយមិត្ត តែអស់អារម្មណ៍សួររលីង ព្រោះអាណិតទីពេក… អ៊ីចឹងទុកនាទីនេះជូនប្រិយមិត្តបញ្ចេញចំណាប់អារម្មណ៍ខ្លួនឯងចុះ! 😦 តែកុំភ្លេចជួយបោះឆ្នោតឲ្យផង!! 😉 ]
![BF-COVER[fore]](https://i1.wp.com/farm5.static.flickr.com/4152/5171678714_f6f9c6bbf1_m.jpg)
![Valentine[fore]](https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7156/6651048413_fda1817ea2_m.jpg)
Enter your comments here…
:p
អូយខ្ញុំ អានកំពុងតែចូលអារម្មណ៏ (កំពុងចូលតូរ) អស់អីអានអាលីង ។ អរគុណណា Novels ដែលបានដាក់ឲ្យអានអត់យកលុយ ។ សូមកុំទាន់ បញ្ចប់អី ២ ឬ វគ្គទៀតទៅ ឲ្យតូរឯង មានអនុស្សាវរីយ៏ ជាមួយគូរថ្មី ផង។
អាណិតទីណាស់
តែក៍ជាកំហុសរបស់គេដែរ បើមានមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ហើយ
គួរណាស់ប្រាប់គេឲដឹង កុំចេះតែឲគេមានសង្ឃឹម
ខ្ញុំគិតថា ត្រឹមត្រូវដែរ គួរណាស់ប្រាប់ ជាលីទៅ.. ប៉ុន្ដែ បើគិតទៅមកពីទី គិតមិនដល់ថា ជាលី ហ៊ានធ្វើដល់ថ្នាក់នឹង!! ទោះជាយ៉ាងប្រុសស្អាត់ នរណាគេ ស្រឡាញ់ដែរ…………..ចឹងហើយបានជាខ្ញុំ មិនចង់កើត ជាប្រុសស្អាត់ ខ្លាចដូចទី…ហាស់ហា និយាយលែង បើចឹងមែនកីល្អដែរ…..
Ti should try many new stuff like chealy, mek, and sei… Let samoth go away… He just nobody
អានដល់ត្រឹមនេះ ទឹកភ្នែកញ៉ុមក៏ស្រក់ចុះមកឡាហូត… ស្រដៀងរឿងពិតផស់ញ៉ុមដែរបងផ្កាយ… ការយល់ច្រលំធ្វើឲ្យញ៉ុមនឹងគេ មិនដែលនិយាយរកគ្នាជិត៤ឆ្នាំហើយ ហើយភាពឈឺចាប់នេះក៏មិនអាចធ្វើឲ្យញ៉ុមមានអារម្មណ៍ចំពោះអ្នកថ្មីដែរ។ ការស្រលាញ់រវាងភេទដូចគ្នាពិតជាធំធេងមែន… វាជាការស្រលាញ់មិនមែនដោយសារលុយ សំរស់ ឋានៈ កាម ទាយាទ(កូន)… តែវាជាអារម្មណ៍មួយនៃការស្រលាញ់មនុស្សម្នាក់ដែលលើសពីអ្វីដែលអាចនិយាយ។
សមុទ្រនិងទី សង្ឃឹមថាការស្រលាញ់របស់គេទាំងពីរអាចរក្សាក្តីស្រលាញ់មួយនេះបានចុះ
ឃើញអត់ ញុមថាសមុទ្រចេញ សមុទ្រចេញមែន..ហិហិ
ប្រាប់ត្រង់ណាបងផ្កាយ! វគ្គនេះ ស្អប់តួ ជាលី ខ្លាំងបំផុត!!!!!!!!!!!!!!!! មិនមែនស្អប់ព្រោះ ដណ្តើមទី ពីសមុទ្រទេ តែស្អប់ព្រោះ ធ្វើអំពើស្មោគគ្រោក គួរឲ្យស្អប់!!! ធ្លាប់តែស្រឡាញ់ចូលចិត្ត តែវគ្គនេះ ស្អប់ហើយ!!! និយាយទៅ ឲ្យសមុទ្រទៅចុះ យ៉ាងណាៗ ជឿថានឹងបានជួបគ្នាវិញថ្ងៃណាមួយ…ហិហិ
ចង់ប្រាប់បងផ្កាយថា ខ្ញុំជាក្មេងមិនទាន់គ្រប់អាយុ ១៨ឆ្នាំទេ។ ចឹងខ្ញុំសុំទោវិញសិនហើយ!
កំសត់ណាស់ អាណិតទី ហើយក៏ស្អប់ទីដែរ!!!
ល្អ ពិតជាល្អមែនណា! នេះហើយជាទឹកដៃរបស់អ្នកនិពន្ធអាជីព។ ពូកែខ្លាំងណាស់ សំលាញ់ខ្ញុំ! ខ្ញុំគិតថាមានអ្នកអានមិនតិចទេ ដែលព្រឺ ព្រួចទៅតាមសំនេររបស់សំលាញ់។
សំរាប់ខ្ញុំ ក្នុងការជ្រើសរើសថាតើ នរណាគួរជាគូនឹងនទីនោះ វាមិន សំខាន់ទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់បង្ហាញនៅពេលនេះ គឺការជូនជាយោបល់ ដល់តួអង្គទាំងពីរ(សមុទ្រ និងនទី) ដែលតំណាងអោយមនុស្សដែល មានចរិតលក្ខណៈបែបនេះ។
@សមុទ្រ៖ សេ្នហាមិនមែនជាការបង្ខាំងទុកសំរាប់មើលតែខ្លួនឯង នោះទេ ពីព្រោះអ្នកដែលយើងស្រលាញ់ គេក៏មានបេះដូង ការគិត
ដូចយើងដែរ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគួររក្សាទុកក្នុងចិត្តនោះគឺ ការទុកចិត្តចំពោះ ក្តីស្រលាញ់ដែលខ្លួនសំរេចចិត្តបង្កើតវាឡើង។ និយាយដោយងាយ
បើគេចង់បែកពីយើង យើងក៏នឹងមិនអាចហាមឃាត់គេបានដែរ។ ដូច្នេះ យើងគួរបើកចិត្តអោយទូលាយជាងនេះបន្តិច។
@នទី៖ ពិតណាស់ថា ក្នុងចិត្តរបស់ទីមិនមានអ្នកផ្សេងក្រៅពីសមុទ្រ ប៉ុន្តែក៏គួរប្រយ័ត្នអាកប្បកិរិយារបស់ខ្លួនផងដែរ។ បើដឹងថាមនុស្ស ដែលមកក្បែរយើង មានចេតនាចង់បង្កើតសេ្នហាជាមួយហើយនោះ ខណៈពេលដែលយើងមានម្ចាស់ចិត្តរួចហើយ យើងគួរចេះបង្វែរស្ថាន ការណ៍ មិនមែនទុករហូតដល់មានបញ្ហាហើយ សឹមដោះស្រាយនោះ ទេ។ ដូច្នេះ យើងគួររក្សាការគិតនិងការអនុវត្តអោយស៊ីគ្នា។
ក្តីស្រលាញ់ពិតជាមានឥទ្ធិពលមិនធម្មតានោះទេ។ ហេតុនេះ យើង ម្នាក់ៗ ត្រូវចេះប្រើភាពវៃឆ្លាតរបស់ខ្លួន ក្នុងការសែ្វងរកតុល្យភាពរបស់ វា តាមរយៈការបែងចែកក្តីស្រលាញ់ដែលខ្លួនមាន ទៅតាមប្រភេទ របស់វា។ សង្ឃឹមថា គូរស្នេហ៍ផ្សេងទៀត នឹងមិនបណ្តោយអោយមាន រឿងរ៉ាវដូចតួអង្គទាំងពីរនេះឡើយ។
ពេលមានវិបត្តិស្នេហា ម្នាក់ៗពិតជាចង់បំភ្លេចម្នាក់នោះចោលខ្លាំង ណាស់។ ប៉ុន្តែសូមប្រាប់ចុះថា យើងអាចចំណាយពេល១នាទី ដើម្បី ស្គាល់នរណាម្នាក់ ១ម៉ោងដើម្បីចូលចិត្តនរណាម្នាក់ ១ថ្ងៃដើម្បី ស្រលាញ់នរណាម្នាក់ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាត្រូវចំណាយពេលអស់ មួយជីវិតដើម្បីបំភ្លេចមនុស្សដែលខ្លួនស្រលាញ់បាន។
អូខេ សំលាញ់! ខ្ញុំហាក់ដូចជារៀបរាប់វែងឆ្ងាយបន្តិចហើយ តែវាក៏មិនសមល្មមនឹងការខិតខំសរសេររបស់សំលាញ់នោះដែរ។ អរគុណសំរាប់ការផ្តល់នូវប្រលោមលោកល្អៗដល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏រីករាយជានិច្ចក្នុងការអាន និងផ្តល់ជាយោបល់ ប្រសិនបើទំនេរ ហិហិហិ…
ជូនពរសុខភាពល្អ សំណាងល្អ… 🙂
“ពេលមានវិបត្តិស្នេហា ម្នាក់ៗពិតជាចង់បំភ្លេចម្នាក់នោះចោលខ្លាំង ណាស់។ ប៉ុន្តែសូមប្រាប់ចុះថា យើងអាចចំណាយពេល១នាទី ដើម្បី ស្គាល់នរណាម្នាក់ ១ម៉ោងដើម្បីចូលចិត្តនរណាម្នាក់ ១ថ្ងៃដើម្បី ស្រលាញ់នរណាម្នាក់ ប៉ុន្តែ យើងប្រហែលជាត្រូវចំណាយពេលអស់ ”
ឡូយណាស់បង ស្រលាញ់ត្រង់នេះតែម្តង
បាទ អរគុណ… 🙂
loy nas bong… Ti kour ter ban ler Samuth :))
nak pseng nhom men kvol te… kom ouy ter pi nak nis bek knea tov ban hery Yo yo yo yo :))
ខ្ញុំរកព្រិលធ្លាក់កណ្ដាល់សមុទ្រ
ខ្សាច់ ភាព១២ មិនឃើញទេ តើបងជួយប្រាប់ខ្ញុំ
បានទេ?
ពិខ្ញុំៈ ផ្កាយក្រហម
Bong Soung, pa-ort rerng 2 months ai… plz plz…. nhom jet dach kjol ai… miss Ti n Samuth nas
ខ្ញុំយំខូចចិត្តអាណិតអាពីរណាក់នេះណាស់តែក៏ខឹងអាទីមិនតិចដែរដែលហ៊ានធ្វើបាប
សំណប់ចិត្តអាសមុទ្រអំបិលខ្ញុំណាស់តែសមុទ្រក៏គួឲចង់ធាក់ដែរព្រោះមិនយល់ចិត្តអាទី
សម្អុយម្នាក់នេះ!!!
អាណិតនាយទីណាស់តែក៏ចង់ទាត់វាដូចគ្នាលើកនេះយល់ចិត្តនាយសមុទ្រដែរ
មើលវគ្គនេះកាលណាចង់តែធាក់អាច្រមក់ជាលីនឹងអោយបាន១០ជើងទេ!!!!
ហើយក៏ស្អប់ទីដែរ[តែក្នុងវគ្គនេះទេ]ចូលចិត្តធ្វើខ្លួនអត់ដាច់ស្រេចជាមួយកូនហ្នឹងម៉េស!!!!
Reblogged this on សំណព្វចិត្ត Somnob 70.