មកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនៅតែមិនគិតថាខ្ញុំបានបាត់បង់គាត់ទៅហើយ… ខ្ញុំហាក់ដូចជាស្អប់ខ្លួនឯង ពេលខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំបានបាត់បង់គាត់ទៅលឿនយ៉ាងនេះ។ មិនថាចំពោះសាច់ញាតិខ្លួនឯង ឬអ្នកដទៃ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនត្រឹមតែមិនចេះមាត់ក មិនចេះនិយាយស្ដីធម្មតាទេ គឺសូម្បីតែសួរសាទុក្ខ សុខឬជា ក៏ខ្ញុំមិនចេះដែរ។ ខ្ញុំហាក់ដូចជាស្អប់ខ្លួនឯងដែលម្ដាយមីងដ៏ស្លូតម្នាក់ បានចាកចេញទៅទាំងវ័យនៅក្មេងបែបនេះ…
រៀងរាល់យប់ ខ្ញុំហាក់ដូចជានៅតែឮសំឡេងសើចក្អាកក្អាយរបស់គាត់សើចតាមទូរស័ព្ទពេលនិយាយជាមួយម៉ែ។ ខ្ញុំហាក់ដូចជាឮគាត់ហៅម៉ែថា «មីចែៗ»… ខ្ញុំហាក់ដូចជាឮគាត់និយាយជាមួយម៉ែពីខ្ញុំថា «អ្ហឺម… មីចែអើយ អាម៉ាក់វាមិនចេះនិយាយស្ដីអីទេ បានតែវាសួរនាំ និយាយលេងមួយម៉ាត់ពីរម៉ាត់ ឯងអរចង់ងាប់ហើយ…» … ខ្ញុំនៅតែឮគាត់និយាយទូរស័ព្ទបណ្ដើរក្អកបណ្ដើរ… ខ្ញុំនៅតែឮគាត់និយាយទូរស័ព្ទបណ្ដើរ សើចក្អាកៗបណ្ដើរ។ គាត់ហាក់ដូចជាមានក្ដីសុខណាស់ ពេលបាននិយាយទូរស័ព្ទជាមួយម៉ែខ្ញុំម្ដងៗ…
សំឡេងរបស់គាត់នៅតែដិតដាមក្នុងអារម្មណ៍ខ្ញុំជានិច្ច… គាត់នៅតែរស់ក្នុងការចងចាំរបស់ខ្ញុំ…
សូមចូលរួមរំលែកទុក្ខនៃការបាត់បង់នេះផងប្អូនម៉ាក់
សូមអរគុណបង។