នរណាជឿ ថាខ្ញុំដាក់រូបថតមនុស្សភពផ្កាយជាប់តាមខ្លួន? មែនហើយ! បើជឿមានតែឆ្កួត លើលោកនេះមានមនុស្សភពផ្កាយមកពីណា???
…
«ចន្ទ្រ! ឯងមិនកើតអីទេ មែនទេ?»
សំឡេងបង្កប់ដោយក្តីព្រួយបារម្ភ ដែលលាន់ចេញពីមិត្តរួមការងារជិតស្និទ្ធម្នាក់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំដកខ្សែភ្នែកចេញពីផ្លូវដើរ មកប្រសព្វភ្នែកនឹងមិត្តសម្លាញ់។ ស្នាមញញឹមផ្តល់កម្លាំងចិត្តនោះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលឡើងវិញបន្តិច៖
«អ្ហឺម… ខ្ញុំមិនអីទេ។» ខ្ញុំតបទៅមិត្តភក្តិវិញ មុននឹងដើរមកទម្លាក់ខ្លួនអង្គុយបិទភ្នែកស្រឹមផ្អែកខ្នងនឹងធ្នាក់កៅអីយ៉ាងអស់កម្លាំង។
«អ៊ីចឹង គ្នាទៅញ៉ាំបាយមុនហើយ តើឯងចង់ញ៉ាំអ្វីទេ ចាំគ្នាទិញមកផ្ញើ?» សំណួរដែលពោរពេញទៅដោយសន្តានចិត្ត និងក្តីព្រួយបារម្ភលាន់ឡើងម្តងទៀត។ ខ្ញុំគ្រវីក្បាល ព្រមទាំងឆ្លើយបដិសេធ។ មិត្តរបស់ខ្ញុំងក់ក្បាលទទួលដោយការយល់ចិត្ត មុននឹងដើរចេញពីបន្ទប់ធ្វើការទៅ។ សំណាងល្អដែលពេលនេះអ្នកនៅកន្លែងធ្វើការ នាំគ្នាចេញទៅស្រស់ស្រូបអាហារថ្ងៃត្រង់អស់។ សាលបន្ទប់ដ៏ធំទូលាយនៅសល់តែខ្ញុំម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានខ្សែភ្នែកចង់ដឹងចង់ឮ គ្មានការពេបជ្រាយ មាត់វែងមាត់ខ្លី ឬការយល់ចិត្តពីនរណាម្នាក់ លាន់ឡើងមករំខានអារម្មណ៍ក្នុងពេលនេះទេ។
ការដែលត្រូវចៅហ្វាយនាយស្តីបន្ទោស គឺជារឿងធម្មតាទៅហើយសម្រាប់កូនចៅពេលធ្វើការខុស បើទោះនោះមិនមែនជាកំហុសផ្ទាល់ក៏ដោយ។ ទទួលអារម្មណ៍ថា មួយរយៈនេះខ្ញុំហាក់ដូចជាត្រូវព្យុះបោកបក់ញឹកញាប់ណាស់… ញឹកញាប់រហូតចង់បាក់ស្បាត។ ជួនកាលនេះជាសញ្ញាប្រាប់ឲ្យដឹងថា ខ្ញុំគួរតែស្វែងរកកន្លែងធ្វើការថ្មីហើយ។ ខ្ញុំបិទភ្នែកម្តងទៀត ហើយបណ្តោយឲ្យទឹកភ្នែកហូរចេញមកយឺតៗតាមកន្ទុយភ្នែក។ អារម្មណ៍ហត់នឿយ អស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃ ធ្វើឲ្យខ្ញុំចង់បាត់ខ្លួនពីទីកន្លែងនេះ។ ចង់ធ្វើដំណើរទៅកាន់ពិភពមួយ ដ៏ធំល្វឹងល្វើយដូចដែលមនុស្សម្នាក់ធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំ។
…មនុស្សម្នាក់ដែលឃ្លាតពីខ្ញុំទៅឆ្ងាយសែនឆ្ងាយ…
អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ចាប់ផ្តើមរសាត់អណ្តែតទៅឆ្ងាយ ហើយហោះហើរត្រឡប់ក្រោយទៅរកអតីតកាល ដែលបានជួបមនុស្សម្នាក់នោះជាលើកដំបូង។ កន្លងមកនេះ គេប្រហែលជាពុំទាន់បាន ផ្លាស់ប្តូរពិភពលោកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ទាំងស្រុងនៅឡើយទេ តែគេបានត្រឹមកែប្រែផ្នែកខ្លះៗឲ្យពិភពលោកដ៏តូចចង្អៀតមួយនេះ បានស្គាល់អ្វីដែលហៅថា ភាពធំល្វឹងល្វើយប៉ុណ្ណោះ។
***
អារម្មណ៍ដូចមាននរណាម្នាក់មកអង្គុយក្បែរ ដាស់ខ្ញុំឲ្យភ្ញាក់ពីពិភពលោកផ្ទាល់ខ្លួនមួយរំពេច។ សម្រាប់អ្នកដែលចូលចិត្តភាពស្ងប់ស្ងាត់ដូចខ្ញុំ មិនសូវជាចូលចិត្តប៉ុន្មានទេពេលដែលមាននរណាមករុកទន្ទ្រានពិភពលោកដែលខ្លួនឯងបង្កើតឡើង ទើបខ្ញុំបញ្ឈប់ខ្មៅដៃដែលកំពុងគូរគំនូរចុះយ៉ាងមួម៉ៅ មុននឹងចោលភ្នែកដែលមានភ្លើងឆេះសន្ធោសន្ធៅទៅរក។ ពិតជាស្មានមិនខុសមែន កន្លែងទំនេរនៅក្បែរខ្ញុំ មានមនុស្សគ្មានសុជីវធម៌មកអង្គុយរួមកៅអីជាមួយដោយមិនបានសុំការអនុញ្ញាតជាមុន។ ថ្វីបើនេះជាកៅអីសាធារណៈក៏ដោយ តែគេក៏គួរតែសុំមុន ឬមិនក៏ប្រាប់គ្នាសិនដែរ មិនមែនសុខៗនឹកចង់មកអង្គុយក៏អង្គុយនោះទេ!
មិនដឹងថា គេយល់សម្តីដែលនិយាយតាមរយៈខ្សែភ្នែក ឬមានត្រចៀកទិព្វអាចស្តាប់ឮសម្តីក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំបានឬយ៉ាងណា ព្រោះខណៈដែលងាកទៅប្រទាក់ខ្សែភ្នែកគ្នា គេក៏ពោលសុំទោសព្រមទាំងពន្យល់ឲ្យខ្ញុំស្តាប់មួយរំពេច៖
«ខ្ញុំសុំទោសដែលមិនបានសុំអនុញ្ញាតមុន ព្រោះឃើញអ្នកនាងកំពុងផ្ចង់ស្មារតី ទើបមិនហ៊ានរំខាន…»
«ច៎ាស!» ខ្ញុំតបដោយសំឡេងគំរោះគំរើយ ទោះបីជាសុំទោសហើយក៏ដោយ តែក៏មិនបានជួយឲ្យខ្ញុំបាត់ខឹងភ្លាមៗដែរ។
«ចៃដន្យខ្ញុំឃើញត្រង់នេះនៅទំនេរតែមួយកន្លែង ទើបចង់មកសុំអង្គុយអានសៀវភៅស្ងាត់ៗ មិនធ្វើឲ្យរំខានដល់អ្នកនាងទេ។» គេពន្យល់បន្តហាក់អានចិត្តខ្ញុំធ្លុះ។ ខ្ញុំងាកទៅមើលជុំវិញខ្លួន… ដូចអ្វីដែលគេនិយាយមែន គ្មានកៅអីមួយណាមានកន្លែងទំនេរទៀតទេ ក្រៅពីមួយនេះ។
«ច៎ាស តាមសប្បាយចុះ! សុំទោសផងដែលមុននេះមិនដឹងថា កៅអីផ្សេងទៀតពេញអស់ហើយ។» ខ្ញុំពោលប្រាប់គេដោយអារម្មណ៍ដឹងខុស។
«បាទមិនអីទេ។» គេតបមកវិញខ្លីៗ។
«ច៎ាស…» ខ្ញុំងក់ក្បាលទទួល ហើយក៏ឈប់យកចិត្តទុកដាក់ នឹងការសន្ទនាជាមួយមនុស្សប្លែកមុខទៀត។ អាចមកពីក្រពេញទំនាក់ទំនងមនុស្សរបស់ខ្ញុំ ងាប់គ្រឿងក្នុងអស់ហើយទេដឹង ទើបគ្មានចិត្តចង់រួសរាយរាក់ទាក់ជាមួយនរណា ដែលចៃដន្យឈានចូលមកជិតដល់ពិភពលោកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ។ ដឹងច្បាស់ថា មិនយូរ មនុស្សអស់នេះនឹងចាកចេញទៅដោយឯកឯង ទើបគ្មានចាំបាច់អី ដែលត្រូវទៅរាក់ទាក់ជាមួយពួកគេនាំឲ្យខាតពេល។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមមុជជ្រៅទៅក្នុងពិភពលោក ដ៏តូចចង្អៀតរបស់ខ្លួនឯងបន្តទៀត ដោយមានខ្យល់ ត្រសៀកៗក្នុងពេលសាយណ្ហបក់មករំភើយៗ អមដោយសំឡេងបើកសៀវភៅរបស់បុរសដែលអង្គុយក្បែរនេះ លាន់ឡើងជារយៈៗ។
ពេលវេលាកន្លងទៅយូរប៉ុណ្ណាហើយក៏មិនដឹង ពន្លឺដែលមានប្រចាំថ្ងៃនៅសេសសល់តិចតួចពេកណាស់ រហូតពន្លឺសិប្បនិម្មិតរបស់មនុស្សលោកបើកបំភ្លឺឡើង ទើបខ្ញុំកម្រើកខ្លួនពត់អែនអនបន្តិចដោយអាការៈចុករោយឆ្អឹងឆ្អែង។ ហ៊ឺម… ប្រហែលដល់ពេលដែលត្រូវប្រមូលសម្ភារៈត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញហើយ បន្ទាប់ពីអង្គុយធ្វើការស្ទើរពេញមួយថ្ងៃរួចមក។ ក្រោយពីប្រមែប្រមូលសម្ភារៈបានបន្តិច ខ្ញុំទើបតែនឹកភ្នកដល់សំឡេងបើកសៀវភៅ ដែលស្ងាត់បាត់សូន្យឈឹងតាំងពីពេលណាក៏មិនដឹង។ លុះគិតឃើញដូច្នោះ ខ្សែភ្នែករបស់ខ្ញុំក៏ក្រឡេកទៅមើលកន្លែងអង្គុយក្បែរនោះមួយរំពេច ហើយក៏ឃើញបុរសម្ចាស់សៀវភៅ កំពុងអង្គុយលង់លក់ ឱបសៀវភៅដោយដៃទាំងពីរជាប់ក្នុងទ្រូង។ ក្បាលដែលធ្លាក់ចុះក្រោមបន្តិចនោះ មើលយ៉ាងណាក៏មិនគួរគេងលក់ស្រួលសោះ តែគេនៅតែលង់លក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់ រហូតខ្ញុំប្រមូលសម្ភារៈរួចរាល់ហើយក៏គ្មានសញ្ញាណាប្រាប់ថាគេម្នាក់នេះនឹងភ្ញាក់ដែរ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តអង្គុយចុះម្តងទៀតព្រោះមិនដឹងថាគួរធ្វើយ៉ាងណាល្អ។ គំនិតមួយក្នុងក្បាលប្រាប់ថា បណ្តោយគេទៅ! បន្តិចទៀតគេនឹងភ្ញាក់ ហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះដោយខ្លួនឯង។ តែគំនិតមួយទៀត បែរជាជំទាស់ដោយក្តីព្រួយបារម្ភពីសុវត្ថិភាពរបស់គេ ព្រោះបើមានមនុស្សគិតអាក្រក់ក្នុងពេលដែលគេកំពុងដេកលក់មិនដឹងខ្លួនបែបនេះ ខ្ញុំច្បាស់ជាមានវិប្បដិសារីអស់មួយជីវិត។ គំនិតនៅក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំឈ្លោះប្រកែកគ្នាយ៉ាងយូរ រហូតម្ចាស់រាងកាយខ្ពស់នោះចាប់ផ្តើមកម្រើកខ្លួន ហើយបើកភ្នែកឡើង មុននឹងងាកមកសម្លឹងមុខខ្ញុំទាំងមមើមមាយ។ បើឲ្យទាយដោយយកខ្លួនឯងជាមាត្រដ្ឋានវាស់ស្ទង់ ពេលនេះគេប្រហែលជាកំពុងរៀបចំលំដាប់ព្រឹតិ្តការណ៍ទេដឹង ថាខ្លួនឯងកំពុងនៅទីណា ហើយខ្ញុំជាអ្នកណា?
«អ៎… ត្រឡប់ទៅវិញហើយឬ?» គេសួរខ្ញុំបន្ទាប់ពីប្រើពេលវេលាតាំងស្មារតីបានបន្តិច។
«ច៎ាស កំពុងរៀបចំទៅវិញហើយ។» ខ្ញុំងក់ក្បាលទទួលដោយមិនពន្យល់បន្ថែមថា… បើកុំដោយសារមានលោកនៅគេងលក់ដូចងាប់ក្បែរនេះ ប្រហែលជាខ្ញុំដើរទៅដល់ផ្ទះតាំងពីយូរហើយ!
«អរគុណណ៎ា!» សុខៗគេក៏និយាយអរគុណខ្ញុំ។
«អេ៎???» ខ្ញុំក៏ងាកទៅមើលមុខគេដោយក្តីងឿងឆ្ងល់។ បុរសម្នាក់នេះចេះអានចិត្តមនុស្សឬ?
«អរគុណដែលអង្គុយចាំខ្ញុំភ្ញាក់ សុំទោសផងដែលដេកលក់ជ្រុលបន្តិច!» គេញញឹមស្ញេញលាយឡំដោយក្តីអៀនប្រៀន ល្មមធ្វើឲ្យខ្ញុំសើច។ ថាទៅ កាយវិការរបស់គេគួរឲ្យចង់សើចពិតមែន!
«អ៎… មិនអីទេ ខ្ញុំក៏ទើបតែរៀបចំសម្ភារៈហើយដែរតើ!» ខ្ញុំបញ្ជាក់ប្រាប់គេដោយប្រាសចាកពីសេចក្តីពិតបន្តិច។
«តើអ្នកនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញដោយរបៀបណាបើងងឹតបែបនេះ?»
សំណួររបស់គេធ្វើឲ្យខ្ញុំងាកទៅមើលជុំវិញខ្លួន។ ពេលនេះមានតែភ្លើងគោមតាមសួនច្បារប៉ុណ្ណោះដែលផ្តល់ពន្លឺដល់ទីនេះ។ សួនសាធារណៈនេះ មិនមែនអត់មនុស្សសោះនោះទេ តែក៏នៅឆ្ងាយពីភាពអ៊ូអរដូចមេឃ និងដី។
«ដើរទៅវិញ ព្រោះខ្ញុំស្នាក់នៅជិតៗនេះទេ។» ខ្ញុំប្រាប់គេងាយៗ និងព្យាយាមធ្វើសំឡេងមិនឲ្យគេចាប់ថ្នាក់បានថា ខ្ញុំកំពុងមានអារម្មណ៍បែបណ។ ការពិតខ្ញុំក៏ទទួលស្គាល់ថា ពេលនេះក្តីកង្វល់កំពុងរត់ត្របាញ់ពេញខួរក្បាល។ មិនមែនខ្ញុំចូលចិត្តដើរម្នាក់ឯងកណ្តាលយប់ស្ងាត់នោះទេ ប៉ុន្តែត្រឹម១៥នាទីប៉ុណ្ណោះដែលខ្ញុំត្រូវអត់ដង្ហើមដើរ។ បើគ្រាន់តែគិតគឺជិតណាស់ ចុះរឿងអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវបង្ហាញឲ្យគេដឹងថា ខ្ញុំមិនសូវអូខេប៉ុន្មានឡើយ ក្នុងការដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះតែម្នាក់ឯងបែបនេះ។
«អ៊ីចឹងចាំខ្ញុំជិះកង់ឌុបទៅ ដើរម្នាក់ឯងបែបនេះគ្រោះថ្នាក់ណាស់។» ខ្ញុំភាំងៗតិចៗនឹងសំណើរបស់គេ។ អ្ហឺម… ជាសំណើមួយដ៏ល្អ តែខ្ញុំដើរទៅផ្ទះម្នាក់ឯងប្រហែលជាល្អជាង។ បានអង្គុយជាមួយគ្នាពេញមួយថ្ងៃមិនមែនមានន័យថា គេអាចទុកចិត្តបាននោះទេ ព្រោះចោរសម័យនេះកលល្បិចរាប់រយជំពូក។ ម្យ៉ាងទៀតខ្ញុំក៏ស៊ាំនឹងការធ្វើអ្វីៗតែម្នាក់ឯងដែរ ថ្វីបើមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចខ្លះៗ នៅលាយឡំជាមួយក៏ដោយ តែខ្ញុំក៏ធ្វើវាបានដោយមិនបាច់ពឹងពាក់នរណារហូតមក។ ចំណែកលើកនេះក៏ដូចគ្នា ខ្ញុំហាមាត់បដិសេធសន្តានចិត្តរបស់គេ ដោយគ្មានរារែក។
«មិនអីទេ ខ្ញុំអាចត្រឡប់ទៅវិញដោយខ្លួនឯងបាន អរគុណដែលចង់ជូនទៅ តែកុំរំខានលោកអីល្អជាង!» ខ្ញុំយកកាបូបមកស្ពាយនឹងស្មាម្ខាង ចំណែកដៃម្ខាងទៀតកាន់ទម្រផ្ទាំងគំនូរ មុននឹងងាកទៅនិយាយលាគេ «លាសិនហើយ» និយាយរួច ខ្ញុំក៏ដើរចេញមកយ៉ាងស្ងៀម ស្ងាត់។ ពេលវេលាមួយថ្ងៃ ដ៏សែនធម្មតាៗ របស់មនុស្សស្រីអត់គូដូចខ្ញុំ ក៏បានបញ្ចប់ទៀតដូចសព្វមួយដង។
***
«…ខ្ញុំចង់បានគំនូរពណ៌ទឹករបស់អ្នកនាងមកតាំងលម្អក្នុងបន្ទប់ធ្វើការ…»
មិនថានោះជាតម្រូវការដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំតប់ប្រមល់ក្នុងចិត្តឬក៏អត់ទេ តែខ្ញុំក៏ទទួលការងារពីភ្ញៀវដែលជាអតិថិជនសំខាន់របស់ខ្ញុំ និងក្រុមហ៊ុនយូរមកហើយ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំក៏មករកកន្លែងស្ងាត់ដើម្បីធ្វើការដូចទម្លាប់សព្វដង។ ក្រោយពីវាសភ្នែករកកន្លែងអង្គុយយ៉ាងយូរ តែក៏នៅតែមិនឃើញមានកន្លែងទំនេរដែលអាចឲ្យខ្ញុំអង្គុយធ្វើការបាន។ មើលទៅ ថ្ងៃនេះម្នាក់ៗដូចជាស្រុះស្រួលចិត្តគ្នា មកពពាក់ពពូននៅទីនេះទាំងអស់តែម្តង។ ខ្ញុំដើរបន្តទៅមុខទៀតរឿយៗរហូតមកដល់កៅអីដែលធ្លាប់អង្គុយជាប្រចាំ ដែលថ្ងៃនេះវាលែងទំនេរទៀតហើយ។ ខ្ញុំលួចនឹកស្តាយ… ថ្ងៃនេះប្រហែលជាត្រូវស្ពាយការងារយកទៅធ្វើនៅឯផ្ទះទៀតហើយ។
«សួស្តី ជួបគ្នាទៀតហើយ!» ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមនឹងសម្តីរាក់ទាក់យ៉ាងប្រថុចញ៉ុចនោះ ភាំងៗបន្តិច ថាគេនោះជានរណា?
«ប្រហែលចាំខ្ញុំមិនបានទេមើលទៅ យើងជួបគ្នាកាលពីថ្ងៃមុននៅត្រង់នេះ ថ្ងៃនោះអ្នកនាងមកគូរគំនូរ!» គេចង្អុលមកថង់សម្ភារៈដ៏ធំរបស់ខ្ញុំ មុននឹងបង្ហាញសៀវភៅនៅក្នុងដៃរបស់គេ ហើយពន្យល់បន្ត «ចំណែកខ្ញុំមកអានសៀវភៅ!»
ការពន្យល់របស់គេធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រែក អូ៎… ក្នុងចិត្ត។ ខ្ញុំចាំគេបានហើយ តែទទួលអារម្មណ៍ថាគេពន្យល់ខុសបន្តិចត្រង់ថា គេមកអានសៀវភៅតែមួយមុខពីអង្កាល់ ឃើញមកដេកស្រមុកឲ្យឃុលៗឡើងច្បាស់ក្រឡែត!
«អ៎… សួស្តី ថ្ងៃនេះមនុស្សច្រើនមែនទែន អ៊ូអរខ្លាំងណាស់។» ខ្ញុំពោលរាក់ទាក់គេមុននឹងរអ៊ូតិចៗតាមទម្លាប់។ ពេលធ្វើអ្វីមិនបានដូចចិត្ត ខ្ញុំតែងតែរកនរណាម្នាក់ដើម្បីបន្ធូរអារម្មណ៍។ ថ្ងៃនេះ សំណាងអាក្រក់របស់គេហើយ ដែលត្រូវខ្ញុំរអ៊ូដាក់បែបនេះ។
«បាទ បើមិនស្អប់ខ្ពើមទេអង្គុយជាមួយខ្ញុំក៏បានដែរ។» គេលើកសំណើយ៉ាងមានទឹកចិត្ត តែខ្ញុំប្រញាប់បដិសេធភ្លាមៗ។
«អូ! អត់ទេល្អជាង មិនចង់រំខានលោកអានសៀវភៅទេ។» តែក្នុងចិត្តចង់និយាយថា មិនចង់រំខានលោកដេកស្រមុកទេ! ហាសហា…
«អត់អីទេ អង្គុយបាន អ្នកនាងមិនមែនគូររូបបណ្តើរស្រែកបណ្តើរឯណា ដែលធ្វើឲ្យរំខានដល់ការអានសៀវភៅរបស់ខ្ញុំនោះ!» គេនិយាយហើយក៏សើចតិចៗ រហូតខ្ញុំនឹកអស់សំណើចតាម ព្រោះនៅក្នុងខួរក្បាលកំពុងគិតដល់រូបភាព ដែលខ្លួនឯងកំពុងគូររូបបណ្តើរស្រែកបណ្តើរ។ ខ្ញុំសម្លឹងបុរសម្នាក់នេះយ៉ាងពេញភ្នែកម្តងទៀត… ថាទៅ គេក៏ជាមនុស្សដែលមានសន្តានចិត្តល្អ ហើយក្រោយពីបានអង្គុយជាមួយគ្នាកាលពីលើកមុនម្តង ខ្ញុំក៏ដឹងថាគេជាមិត្តរួមកៅអីដ៏ល្អ។ ការក្រែងចិត្តក៏រលាយបាត់អស់មួយរំពេចដោយមិនរារែកតទៅទៀត ទើបទីបំផុតក៏សម្រេចចិត្តឆ្លើយថា៖
«ច៎ាស អរគុណ!»
ត្រឹមប៉ុណ្ណេះ យើងទាំងពីរក៏លិចលង់ទៅក្នុងពិភពលោករៀងៗខ្លួនម្តងទៀត។ គ្មានការសន្ទនាអ្វីៗទាំងអស់ លុះត្រាខ្ញុំព្រាងគំនូររួច ក៏ងាកទៅមើលមុខបុរសដែលអង្គុយក្បែរទើបដឹងថា គេកំពុងសម្លឹងខ្ញុំមុនទៅហើយ! មិនដឹងសោះថា ខ្សែភ្នែករបស់គេមួយគូនោះ សម្លឹងខ្ញុំតាំងពីពេលណា?
«មើលទៅអ្នកនាងដូចជាពូកែគូររូបខ្លាំងណាស់! តើអ្នកនាងជាវិចិត្រករឬ?» គេសួរ។
«អត់ទេ នេះជាការងារក្រៅប៉ុណ្ណោះ ការពិតខ្ញុំរៀនផ្នែកស្ថាបត្យកម្ម ហើយបច្ចុប្បន្នជាអ្នកគូរប្លង់ និងឌីហ្សាញ។»
«ឡូយមែន! ជាស្ថាបត្យករ ហើយពូកែគូររូបទៀត ខ្ញុំឯណេះគូររូបមិនដឹងឯណាឯណីទេ!» គេនិយាយ ព្រមទាំងអង្អែលក្បាលខ្លួនឯងយ៉ាងអៀនប្រៀន។ មិនមែនជារឿងចម្លែកទេដែលមាននរណាមកនិយាយជាមួយខ្ញុំ ហើយប្រាប់ថាខ្លួនឯងមិនចេះគូររូប ឬគូរមិនពូកែ ព្រោះខ្ញុំជួបបែបនេះញឹកញាប់រហូតស៊ាំអស់ទៅហើយ។ មនុស្សយើងមានទេពកោសល្យមិនដូចគ្នាទេ បើគេប្រាប់ខ្ញុំថាជាវិចិត្រករល្បីឈ្មោះលំដាប់ពិភពលោក នោះទើបខ្ញុំអាប់រស្មី។
«ចុះលោកអានសៀវភៅអ្វីដែរ? ក្របស្អាតណាស់!» ខ្ញុំចោលភ្នែកទៅសៀវភៅក្របរឹងពណ៌ត្នោតចាស់ក្នុងដៃរបស់គេយ៉ាងចាប់អារម្មណ៍។ មើលទៅដូចប្រហែលៗ សង្ស័យធ្លាប់ឃើញនៅទីណាពីមុនមកហើយ!
«បាទ គឺរឿង ស្នេហាបាក់ស្លាប (THE BROKEN WINGS) របស់អ្នកនិពន្ធ KAHLIL GIBRAN ។»
ចំណងជើងសៀវភៅដែលគេប្រាប់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រែកអូ! ព្រោះធ្លាប់ឃើញមិត្តភក្តិជិតស្និទ្ធអានដែរ ថែមទាំងមកណែនាំឲ្យខ្ញុំអានទៀតផង តែគ្មានពេលអានសោះ សង្ស័យត្រូវទៅរកអានហើយទើបបាន ព្រោះសូម្បីតែមនុស្សប្រុសដែលអង្គុយក្បែរនេះក៏អានដែរ បញ្ជាក់ថា សៀវភៅនេះពិតជាគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់។
«មើលទៅលោក ដូចជាចូលចិត្តអានសៀវភៅណាស់ លើកមុនក៏ឃើញលោកអាន លើកនេះក៏ទៀត!» ខ្ញុំចាប់ផ្តើមនិយាយលេងនឹងគេខ្លះៗ។
«បាទ… នេះជាការកម្សាន្តអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំចូលចិត្តបំផុត។ អ្នកខ្លះមានឱកាសបានត្រឹមស្គាល់ពិភពលោកដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះ តាមរយៈតែតួអក្សរប៉ុណ្ណោះ។»
«អ្នកខ្លះនោះសំដៅលើខ្លួនលោកឬ? តែមើលទៅដូចជាមិនមែនសោះ!» ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសង្កេត ព្រោះតាមមើលចរិតឫកពា ខ្សែភ្នែក និងសម្តីសម្តៅរបស់គេ ហាក់ដូចជាស្គាល់ពិភពលោកបានច្រើនគួរសមដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគិតថា គេមិនមែនជាពពួកមនុស្សដែលគេពោលមកនោះទេ។
«ខ្ញុំកំពុងតែក្លាយជា ‘អ្នកខ្លះ’ នោះហើយ!»
សម្តីរបស់គេ ធ្វើឲ្យខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិចដោយក្តីងឿងឆ្ងល់ ហើយក៏ទ្រាំមិនសួរបន្តទៅទៀតមិនបាន ទោះបីជាមើលទៅដូចជាចង់ដឹងចង់ឮបន្តិចក៏ដោយ តែជួយមិនបានទេព្រោះខ្ញុំពិតជាឆ្ងល់ណាស់ ថាអ្វីដែលធ្វើឲ្យគេគិតថា កំពុងក្លាយជាបែបនោះ។
«ហេតុអ្វីបានជាគិតដូច្នោះ? ខ្ញុំថាមនុស្សដូចលោក មិនសមមកស្គាល់ពិភពលោក តែតាមរយៈតួអក្សរប៉ុណ្ណោះទេ ខ្ញុំថាលោកមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ អាចចេញទៅមើលពិភពលោកខាងក្រៅបានដោយខ្លួនឯង។»
«អាចមកពីពេលវេលា សម្រាប់ធ្វើដំណើរមើលពិភពលោករបស់ខ្ញុំ កាន់តែជិតអស់ហើយទេដឹង!» គេតបបណ្តើរ ញញឹមតិចៗបណ្តើរ។ ជាស្នាមញញឹមដែលពិបាកអានយល់… ពិបាករហូតខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថា ន័យដែលបង្កប់ក្នុងស្នាមញញឹមនោះ គឺលាក់កំបាំងជ្រាលជ្រៅរហូតគ្មាននរណាប៉ាន់ស្មានដឹង។
«ខ្ញុំមិនយល់ទេ! មើលទៅលោកជាមនុស្សពិបាកយល់ណាស់ គឺដូចអ្នកសិល្បៈដែលមានពិភពលោកផ្ទាល់ខ្លួនអ៊ីចឹង!» ខ្ញុំដាក់ជក់ចុះ ហើយងាកទៅនិយាយជាមួយគេយ៉ាងប្រាកដប្រជា។ ចង់គេថាម៉េចក៏ថាចុះ ចំពោះខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថា សិល្បៈដែលមាននៅក្នុងខ្លួនរបស់ខ្ញុំ គឺតិចជាងបុរសដែលកំពុងនិយាយគ្នានេះច្រើនណាស់។ ថាទៅអាចមកពីខ្ញុំជាស្ថាបត្យករមិនមែនជាសិល្បៈករក៏ថាបាន ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែចូលចិត្តគូរគំនូរទុកជាការកម្សាន្ត ហើយចៃដន្យអាចរកទីផ្សារ និងប្រាក់ចំណូលបានប៉ុណ្ណោះ។
«ខ្ញុំគ្មានសិល្បៈក្នុងខ្លួនដល់ថ្នាក់នោះទេ គ្រាន់តែឆ្លើយតាមអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះ ចុះអ្នកនាងវិញដើរមើលពិភពលោកបានឆ្ងាយប៉ុណ្ណាហើយ?»
ខ្ញុំសើចហេះៗនឹងសំណួររបស់គេ។ មិនយល់ពាក្យដើរមើលពិភពលោករបស់គេសោះ មិនដឹងថា យើងទាំងពីរឲ្យនិយមន័យពាក្យនេះដូចគ្នា ឬក៏អត់ទេ? បើដូចគ្នាប្រហែលជាខ្ញុំត្រូវប្រាប់ថា ពិភពលោករបស់ខ្ញុំតូចចង្អៀតខ្លាំងណាស់។ ការធ្វើដំណើរញឹកញាប់មិនបានធ្វើឲ្យពិភពលោករបស់ខ្ញុំកាន់តែធំទូលាយនោះទេ។ មានតែការងារប៉ុណ្ណោះដែលឈានទៅមុខ ខ្ញុំមិនធ្លាប់សាកល្បង ធ្វើជាអ្នកដើរមើលពិភពលោក បានពិតប្រាកដលើសពីបីបួនថ្ងៃឡើយ ព្រោះការងារក្រុមហ៊ុន និងការងារផ្ទាល់ខ្លួននេះហើយ ដែលចងច្រវាក់ជើងខ្ញុំជាប់ក្នុងពិភពលោកដ៏តូចចង្អៀតនេះ។
«អឺ… ពិភពលោករបស់ខ្ញុំ និងលោក អាចមិនដូចគ្នាក៏ថាបាន!»
«ខ្ញុំថាគួរតែដូចគ្នា! ពិភពលោកនេះធំទូលាយណាស់ ពេលដែលយើងបានធ្វើដំណើរទៅដល់ទីកន្លែងណាមួយ យើងនឹងបានរៀន និងស្វែងយល់ពីអ្វីដែលថ្មីៗជាច្រើន គឺខុសពីអ្វីដែលយើងធ្លាប់ជួបប្រទះប្រចាំថ្ងៃ។»
«បើដូច្នោះ ខ្ញុំមានត្រឹមតែពិភពលោកតូចចង្អៀតឲ្យស្គាល់ប៉ុណ្ណោះ ទោះបីការងារជាស្ថាបត្យករធ្វើឲ្យខ្ញុំបានធ្វើដំណើរញឹកញាប់ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែទៅធ្វើការប៉ុណ្ណោះ ព្រោះខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់អ្វីលើសពីផ្ទះ សណ្ឋាគារ ឬរីសតឡើយ។»
«អ៊ីចឹងគួរឲ្យស្តាយណាស់ ព្រោះខ្ញុំគិតថា ពេលបានប្រឈមមុខនឹងពិភពលោកខាងក្រៅ គឺមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់ចំពោះអ្នកនាង។» គេនិយាយព្រមទាំងដៀងភ្នែកមើលស្នាដៃគំនូរពណ៌ទឹករបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាគេនិយាយត្រូវ ហើយយល់ស្របនឹងអ្វីដែលគេនិយាយ ព្រោះការងារដែលត្រូវប្រើសិល្បៈបែបនេះ ទោះយ៉ាងណាក៏ត្រូវមានច្រើនលើសពីការស្រមើស្រមៃដែរ តែណ្ហើយ ខ្ញុំធ្វើបានត្រឹមតែឆ្លើយយល់ស្របគេដោយសំឡេងខ្សាវៗ។
«ច៎ាស ពិតជាមានប្រយោជន៍ បើមានឱកាសខ្ញុំនឹងធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោកដ៏ធំនេះឲ្យណាណីម្តង ព្រោះគំនិតរបស់ខ្ញុំពេលនេះ គឺដូចកង្កែបក្នុងអណ្តូងអ៊ីចឹង!»
ចប់ប្រយោគរបស់ខ្ញុំ គេក៏ផ្ទុះសំណើចចេញមកតិចៗ តែគ្មានពាក្យមួយម៉ាត់ណាចេញមកទៀតទេ។ បន្ទាប់ពីនោះ យើងទាំងពីរក៏សន្ទនាគ្នាដោយឥតសំឡេងម្តងទៀត មានតែសូរសៀងវាយោ និងសន្ធឹកទំព័រសៀវភៅលាន់ឮល្វើយៗអមការសន្ទនា។ ពិភពលោកទាំងមូលស្ងាត់សូន្យឈឹងនៅពេលម្នាក់ៗស្លុងអារម្មណ៍រៀងៗខ្លួន ចូលទៅក្នុងពិភពលោកផ្ទាល់ខ្លួនម្តងទៀត។ លុះពន្លឺព្រះអាទិត្យថមថយរស្មីអស់ ខ្ញុំក៏បន្ធូរដៃនឹងការងារ ហើយប្រមូលសម្ភារៈដាក់ក្នុងថង់ស្ពាយវិញ។ ពេលក្រឡេកទៅមើលបុរសក្បែរនោះ គឺដូចកុនបញ្ចាំងសាដើមអ៊ីចឹង គេកំពុងអង្គុយឈ្ងោកមុខឱបសៀវភៅ និងកំពុងតែលង់លក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់។
លើកនេះ ខ្ញុំបានលួចសម្លឹងគេដោយចេតនា ក្រោយពីអង្គុយជាមួយគ្នាបានពីរដងរួចមក។ មនុស្សប្រុសដែលអង្គុយក្បែរគ្នានេះ ចាត់ចូលជាបុរសដែលមានសម្រស់មុខសម្បូរស្នេហ៍ ស្បែកសស្គុស ចិញ្ចើមខ្មៅក្រាស់ ស័ក្តិសមនឹងច្រមុះស្រួច ងល្មមស្អាត។ ចំណែករោមភ្នែកវែងៗដុះកោងជាជួរមានរបៀប។ សរសៃឆ្មារៗដូចសូត្រនោះ ដុះអមត្របកភ្នែកដែលកំពុងបិទជិតឈឹង កាន់តែទាក់ទាញចង់ឃើញកែវភ្នែកគេក្នុងពេលភ្ញាក់។ បបូរមាត់ទៀតសោតក្រាស់ពណ៌ក្រហមព្រឿងៗ អមដោយរោមពុកមាត់តិចៗទើបតែកោរហើយថ្មីៗ ដែលមើលទៅស័ក្តិសមឥតខ្ចោះជាបុរសពេញអង្គ និងពេញដោយអំណាចស្នេហ៍។ នឹកឡើងចង់តែបន្ទោសខ្លួនឯងទេដែលភ្លាត់ស្នៀត… គឺភ្លាត់ស្នៀតដែលមិនបានត្រេកត្រអាល នឹងភាពស្រស់សង្ហារបស់គេតាំងពីដំបូងដែលបានជួបគ្នា។ សម្រស់បុរសម្នាក់នេះ គឺលើសពីពាក្យថាស្រស់សង្ហាទៅទៀត ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តផ្តល់និយមន័យភាពសង្ហាដល់បុរសឡើយ តែបើប្រើពាក្យថាទេវបុត្រកំពូលសម្រស់នោះ គឺបុរសម្នាក់នេះហើយ មិនខុសទេ!
មិនដឹងថា ខ្លួនឯងភ្លេចខ្លួនពិនិត្យមើលរូបរាងកាយរបស់គេយូរប៉ុណ្ណា តែខ្ញុំក៏ត្រូវមកភ្ញាក់ក្រញាង នៅពេលសុខៗកែវភ្នែកដែលកំពុងបិទជិតនោះក៏បើកភ្លាមមួយរំពេច ដោយមិនទាន់ឲ្យខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនជាមុន។
«អឺ… គឺខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា យប់ណាស់ហើយ…» ខ្ញុំនិយាយតតាក់តតុបខ្លាំងណាស់សម្រាប់ពាក្យដោះសារលើកនេះ មិនដឹងថាគេដឹងឬទេ ថាខ្ញុំលួចមើលគេយូរហើយ?
«អូ…! អ៊ីចឹងខ្ញុំគេងយូរហើយតើនៀក!» គេនិយាយព្រមទាំងព្រិចភ្នែកចុះឡើងដើម្បីប្រមូលស្មារតីឡើងវិញ។ ខ្ញុំលួចមើលរោមភ្នែករបស់គេដែលកម្រើកតាមចលនាព្រិច ដ្បិតអីរោមភ្នែកនោះស្អាតដូចសរសៃសូត្រមាស និងរស់រវើកគួរឲ្យច្រណែន ធ្វើឲ្យខ្ញុំភាំងស្មារតីសម្លឹងភ្នែកពណ៌មរកតខុសមនុស្សទូទៅរបស់គេ រហូតភ្លេចខ្លួនជាថ្មី។ ឬអាចមកពីស្រមោលព្រះអាទិត្យនាសាយណ្ហសម័យ កំពុងបាចសាចកាំរស្មីពណ៌មាសមកលើភពផែនដីនេះ ទើបធ្វើឲ្យខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងពិភពវង្វេងវង្វាន់ ពាក់កណ្តាលពិតពាក់កណ្តាលសុបិនបែបនេះ។ ត្រឹមតែមួយចម្រៀកវិនាទីប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ដកខ្សែភ្នែកចេញមកវិញ ទទួលអារម្មណ៍ដឹងភ្លាមៗថា ថ្ពាល់ទាំងសងខាងរបស់ខ្លួន ជះចំហាយភាយៗដោយក្តីខ្មាសអៀន។ យូរណាស់មកហើយ ដែលមិនធ្លាប់ប្រសព្វភ្នែកនឹងបុរសណាម្នាក់បែបនេះ។
«អឺ… អ៊ីចឹងខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះមុនហើយណ៎ា។» ខ្ញុំពោលប្រាប់គេតិចៗ។ នេះប្រហែលជាវិធីយករួចខ្លួនដែលល្អបំផុតក្នុងពេលនេះតាមដែលគិតឃើញ។
«ថ្ងៃនេះឲ្យខ្ញុំជូនទៅណ៎ា ខ្ញុំមិនចង់ឲ្យអ្នកនាងដើរទៅផ្ទះតែម្នាក់ឯងទេ។»
«ច៎ាសមិនអីទេ ជិតនេះតើ ចាត់ទុកថាជាការហាត់ប្រាណផង។»
«អ៊ីចឹងចាំខ្ញុំបណ្តើរកង់កំដរចុះ!» គេប្រឹងជម្នះមិនចាញ់ខ្ញុំប៉ុន្មានឡើយ ហើយលើកនេះខ្ញុំមិនបដិសេធទៀតទេ ព្រោះគ្មានអ្វីចាំបាច់ដែលត្រូវជំទាស់គេផង បើគេចង់ដើរបណ្តោយតាមគេចុះ។
ទម្រាំតែប្រមូលសម្ភារៈរួច ពន្លឺក្នុងសួនសាធារណៈក៏ត្រូវបំភ្លឺឡើង ដោយអំពូលភ្លើងគោមនៅជុំវិញនោះ។ ខ្ញុំហុចជើងទម្រសម្រាប់គូររូបទៅឲ្យគេយ៉ាងស្និទ្ធស្នាល ហើយគេក៏ទទួលយកទៅទាំងភាំងៗ។
«ក្រែងកន្ត្រកកង់របស់លោកទំនេរ មែនទេ? អ៊ីចឹងខ្ញុំសុំផ្ញើបន្តិចផង!» លុះឃើញគេទទួលរបស់ក្នុងដៃទៅដាក់ក្នុងកន្ត្រកកង់រួចហើយ ខ្ញុំក៏ដើរនាំមុខយ៉ាងរំភើយ។ មើលទៅដូចគ្មានសុជីវធម៌បន្តិចមែន តែក៏មិនយល់នឹងខ្លួនឯងដូចគ្នា ថាធ្វើបែបនេះបានដោយរបៀបណា? មនុស្សដែលមានពិភពលោកផ្ទាល់ខ្លួនខ្ពស់ ស្រឡាញ់ការរស់នៅម្នាក់ឯង មិនចូលចិត្តភាពអ៊ូអរគគ្រឹកគគ្រេង បែរជាទុកចិត្តមនុស្សប្លែកមុខដែលទើបតែជួបគ្នាបានពីរដង… ជាពីរដងដែលប្រើពេលវេលានៅជាមួយគ្នាយូរសែនយូរ និងនិយាយឆ្លើយឆ្លងគ្នាតែតាមរយៈភាពស្ងៀមស្ងាត់។
ខ្ញុំបន្ថយល្បឿនជើងយឺតៗ ហើយត្រឡប់មកដើរទន្ទឹមនឹងគេវិញ បន្ទាប់ពីសម្រេចចិត្តអ្វីម្យ៉ាងរួចហើយ។
«នែ៎ លោក… យើងមកណែនាំខ្លួនឲ្យស្គាល់គ្នាជាផ្លូវការ តើល្អទេ?» សំណួរ និងកាយវិការរបស់ខ្ញុំធ្វើឲ្យគេសម្តែងទឹកមុខភាំងតិចៗ មុននឹងងក់ក្បាលទទួល «ខ្ញុំឈ្មោះចន្ទ្រ… គឺចន្ទ្រថ្លា! ចុះលោកវិញឈ្មោះអ្វីដែរ?»
«ខ្ញុំឈ្មោះ ម៉ារស៍… គឺម៉ារស៍ ដែលមានន័យថាភពព្រះអង្គារ។»
«ឈ្មោះលោកឡូយណាស់ ស័ក្តិសមនឹងរូបរាងរបស់លោកមែន!»
«បាទអរគុណ!» គេឈ្ងោកក្បាលចុះបន្តិចជាការអរគុណ។ មិនដឹងថាខ្ញុំព្រិលភ្នែកទេដឹងដែលឃើញគេមុខក្រហម? ក្នុងពេលដែលមិនសូវមានពន្លឺបែបនេះ ខ្ញុំមិនគួរមើលឃើញគេមុខក្រហមបានសោះ ខ្ញុំប្រហែលជាស្រវាំងភ្នែកមែនហើយ។
យើងដើរយឺតៗ និយាយគ្នាបណ្តើរ សើចលេងបណ្តើរយ៉ាងសប្បាយ។ តាមផ្លូវយើងនិយាយគ្នាពីនេះពីនោះច្រើនណាស់ ពីអាកាសធាតុ សៀវភៅ បទចម្រៀង ភាពយន្ត រហូតដើរមកដល់ផ្លូវចូលផ្ទះរបស់ខ្ញុំ រឿងជជែកគ្នារបស់យើងក៏អស់ល្មម។ អេ៎… មិនមែនរឿងជជែកគ្នាទេ គឺចម្ងាយផ្លូវដែលផ្តល់ឱកាសឲ្យយើងបានជជែកគ្នាទៅវិញតើ ដែលអស់នោះ!
«អរគុណខ្លាំងណាស់ដែលបានដើរកំដរ និយាយអ៊ីចឹងលោកស្នាក់នៅឯណាដែរ?» ខ្ញុំសួរគេពេលដែលគេយកទម្រគំនូរក្នុងកន្ត្រកកង់ហុចមកឲ្យខ្ញុំ។
«នៅឆ្ងាយពីទីនេះពីរបីផ្លូវប៉ុណ្ណោះដល់ហើយ!»
«អូ! លោកស្នាក់នៅជិតៗនេះសោះ អ៊ីចឹងតើបានជាមកសួនច្បារនេះញឹកញាប់ណាស់ តែក៏ចម្លែកដែលយើងមិនដែលជួបគ្នា។» ខ្ញុំអត់នឹកឆ្ងល់មិនបានព្រោះខ្ញុំក៏ទៅទីនោះញឹកញាប់ដូចគ្នា បើចៃដន្យបានជួបគេពីរដងជាប់ៗគ្នាបែបនេះ ក៏បានន័យថា មុននេះខ្ញុំគួរតែបានជួបគេខ្លះដែរហើយ។
«ខ្ញុំទើបតែផ្លាស់មកមិនយូរប៉ុន្មានទេ ហើយភាគច្រើនខ្ញុំមកហាត់ប្រាណនៅពេលព្រឹក មានតែថ្ងៃឈប់សម្រាកប៉ុណ្ណោះ ដែលចេញទៅអង្គុយអានសៀវភៅនៅទីនោះពេញមួយថ្ងៃ។»
«អ៊ីចឹងតើបានជាខ្ញុំមិនធ្លាប់ជួបលោកសោះ! លោកដឹងទេ? ខ្ញុំ និងព្រះអាទិត្យពេលព្រឹក គឺជាសត្រូវនឹងគ្នា ជួបគ្នាមិនបានទេ!» ខ្ញុំគ្រញែងខ្លួនប្រាប់គេ ព្រោះរឿងក្រោកយឺត គឺជាទម្លាប់ប្រចាំជីវិតរបស់ខ្ញុំទៅហើយ។ គ្រាន់តែប៉ុណ្ណេះ ក៏ធ្វើឲ្យម៉ារស៍សើចហាសហាសមួយទំហឹងតែម្តងព្រោះតែអស់សំណើចពេក។
«សុំទោសផងដែលខ្ញុំទប់សំណើចមិនបាន តែលេសរបស់អ្នកនាងចន្ទ្រគួរឲ្យអាណិតខ្លាំងណាស់!» សម្តីលាយឡំនឹងសំណើចរបស់គេ ធ្វើឲ្យខ្ញុំក្តៅថ្ពាល់ភាយៗ ដោយក្តីអៀន ប្រៀន។ យូរឆ្នាំហើយ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់មានមនោសញ្ចេតនា មានក្តីរំភើប ដូចអ្វីដែលនារីផងទាំងពួងមាន។
«ច៎ាស… មិនអីទេ តែខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ថា កំពុងត្រូវគេសរសើរ! តើខ្ញុំគួរអរគុណឬទេ?»
«ខ្ញុំសរសើរមែនតើ! តែណ្ហើយ ខ្ញុំសុំទៅសិនហើយ បើថ្ងៃណាចង់ប្រយុទ្ធជាមួយព្រះអាទិត្យពេលព្រឹក ចាំជួបគ្នានៅសួនចុះ!» គេទម្លាក់ប្រយោគចុងក្រោយ មុននឹងធាក់កង់ចេញទៅ។
«បាយៗ បើមានឱកាសនឹងបានជួបគ្នាទៀត!» ខ្ញុំស្រែកពីក្រោយ និងព្យាយាមគ្រវីដៃទាំងកំពុងកាន់ទម្រគំនូរ។ ចំណែកគេក៏គ្រវីដៃជាសញ្ញាលាដោយមិនបានងាកមុខមក។ ខ្ញុំឈរជូនដំណើរគេលុះត្រាផែនខ្នងធំនោះលិចបាត់ផុតពីកន្ទុយភ្នែក ទើបដើរចូលផ្ទះបណ្តើរគ្រហឹមច្រៀងបណ្តើរដោយអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយមិនធ្លាប់មាន។ សំណួរតូចមួយ ផុសឡើងនៅក្នុងបេះដូងដូចផ្សែងអ័ព្ទ។
…យូរប៉ុណ្ណាហើយ ដែលមិនបានជួបមនុស្សនិយាយត្រូវចិត្តគ្នាបែបនេះ?...
***
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
Read Full Post »
![BF-COVER[fore]](https://i0.wp.com/farm5.static.flickr.com/4152/5171678714_f6f9c6bbf1_m.jpg)
![Valentine[fore]](https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7156/6651048413_fda1817ea2_m.jpg)
អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង 