The Promise (2017) បានត្រឹមផ្តល់អារម្មណ៍កម្សត់ ខ្លាច(តិចៗ) និងនឹករលឹក

ផ្កាយNoVeLs*– ភាពភ័យព្រឺព្រួចក្នុងរឿង «សិស្សឆ្នើមកំពូលល្បិច» ឬ Bad Genius មិនទាន់​រលុប​បាត់​​ពីក្នុងសតិអារម្មណ៍​របស់ខ្ញុំនៅឡើយផង ផលិតកម្ម GDH ដែលជា​ផលិតកម្មថៃ​តែមួយគត់នៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំ បានបញ្ចេញខ្សែភាពយន្តរឿងខ្មោច​ថ្មីមួយ​​ទៀត មកតាម​លងបន្លាចខ្ញុំ និងទស្សនិកជន ផ្សេងទៀតតាមរយៈរឿង The Promise ឬ «មិត្ត…ជាទី​នឹករលឹក» ។ ខ្ញុំទៅ​មើលរឿងនេះ ដោយការរំពឹងទុកខ្ពស់លើផលិតកម្ម GDH និងអ្នក​ដឹកនាំរឿង លោក សូផុន (Sophon Sakdaphisit) ដែលធ្លាប់​បង្ហាញថ្វីដៃបំភ័យ​ទស្សនិកជន​ឲ្យ​ស្លន់វិញ្ញាណរួចមកហើយ តាមរយៈរឿង Laddaland ។

• រឿងសង្ខេប

The Promise ត្រូវបានផលិតឡើង ដោយយោងតាមព្រឹត្ដិការណ៍ប្រវត្ដិសាស្រ្ដដ៏អាក្រក់ដែលបានកើតឡើងពិតនៅប្រទេសថៃ ក្នុងឆ្នាំ ១៩៩៧ ដែលប្រាក់បាតធ្លាក់ថ្លៃ ប្រជាជនគ្មានការងារធ្វើ និងបានជាប់ឈ្មោះជាប្រទេស ដែលមានមនុស្សសម្លាប់ខ្លួន​ច្រើនជាងគេលំដាប់ទី ៣ ក្នុងអាស៊ី។ ក្នុងនោះ អ៊ិប និងប៊ុម ក្មេងស្រីក្នុងវ័យវិទ្យាល័យ ដែលជាមិត្តភក្តិស្រឡាញ់គ្នាយ៉ាងប្តូរ​ផ្តាច់​ ក៏ជាជនរងគ្រោះទទួលរងឥទ្ធិពលពីវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចក្នុងគ្រានោះដែរ។ អគារខុនដូមួយនៅកណ្តាលទីក្រុងដែលប៉ារបស់​ពួក​គេចំណាយលុយកសាងរួមគ្នា ត្រូវផ្អាកដំណើរការ ហើយធ្លាក់ខ្លួនពីសេដ្ឋីក្លាយជាកូនបំណុលរាប់លាន។ អ៊ិប និងប៊ុម មិន​អាចប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពនេះបាន និងដោយរងសម្ពាធពីគ្រួសារផងនោះ ក៏បបួលគ្នាទៅសម្លាប់ខ្លួននៅលើ អគារនោះ ដោយ​សន្យាថានឹងស្លាប់ជាមួយគ្នា។ ប៉ុន្តែ… អ៊ិបបែរជាស្លាប់តែម្នាក់ឯងទៅវិញ ព្រោះប៊ុមខ្វះភាពក្លាហាននឹងកាន់កាំភ្លើង​បាញ់​ខ្លួន​ឯង។ ២០ ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ… ប៊ុម ធំឡើងក្លាយជាអ្នកជំនួញខាងអចលនទ្រព្យ ហើយបានត្រឡប់ទៅកាន់អគារនោះ​ម្តង​ទៀត ជាមួយកូនស្រីសំណព្វចិត្តតែម្នាក់គត់របស់ខ្លួនឈ្មោះ បេល។ ក្រោយពីត្រឡប់មកពីអគារនោះវិញ ក៏មានរឿង​ចម្លែកៗ​ជាច្រើនកើតឡើងលើបេល។ នាងតែងតែដេកមមើ និងព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួនម្តងហើយម្តងទៀត រហូតធ្វើឲ្យប៊ុមគិតថា អ៊ិបតាមមកទារពាក្យសន្យាដែលនាងមិនព្រមសម្លាប់ខ្លួនជាមួយ។

• វិភាគរឿង

ចំណុចដំបូង ដែលគួរឲ្យស្ងើចសរសើរនៅក្នុងរឿងនេះគឺ ការផ្តើមរឿង។ The Promise ផ្តើមរឿងដោយបង្ហាញពីទំនាក់ទំនង និងសម្ព័ន្ធភាពរបស់ប៊ុម និងអ៊ិប ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៩៧ ដែលប្រទេសថៃបានជួបវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ នេះគឺជាផ្នែកដ៏​ល្អបំផុតនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនេះ រហូតធ្វើឲ្យខ្ញុំគិតថា រឿងនេះនឹងមានអ្វីល្អៗពិសេសបន្ថែមទៀត សម្រាប់បង្ហាញនៅក្នុង​ឈុត​បន្តបន្ទាប់មិនខាន។ ការបញ្ជ្រាបហេតុការណ៍វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច ជាមួយនឹងបរិយាកាសឆ្នាំ១៩៩៧ គឺធ្វើបានល្អ មិនថាអគារ រោងកុន ផ្លូវថ្នល់ មនុស្សម្នា ការស្លៀកពាក់ និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់ គឺស័ក្តិសមល្មមអាចជឿបាន។ រីឯតួក្មេងស្រីទាំងពីរនោះ ក៏​សម្តែងសម ចូលតួ មិនរឹង មិនឆ្គង។

តែពេលលេងដល់វគ្គមនុស្សចាស់ រឿងនេះបែរជាប្រើសិល្ប៍វិធីបង្ហាញដំណើររឿងបែបត្រង់ស្លូ ពី «ក» ដល់ «អ» ពី «A» ដល់ «Z» គ្មានអ្វីទាក់ទាញទៅវិញ។ អារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំរំពឹងថានឹងបានឃើញអ្វីដែលថ្មី ប្លែក និងភាពភ័យខ្លាចតាមរយៈ​បច្ចេកទេស និងសិល្ប៍វិធីដែលអ្នកដឹកនាំរឿងបញ្ជ្រាបចូលទៅក្នុងផ្ទៃរឿងរបស់ខ្លួន។ តែអ្វីដែលខ្ញុំទទួលបានពីរឿង The Promise ឬ មិត្តជាទីនឹករលឹក បែរជាបានត្រឹមអារម្មណ៍ និងរសជាតិធម្មតាៗដូចខ្សែភាពយន្តរឿងខ្មោចផ្សេងៗទៀតរបស់ថៃ​ដែរ។ ដំណើររឿងត្រង់ស្លូ ដោយមិនអាចបំបែករឿង និងមូលបញ្ហាឲ្យបានស៊ី ជម្រៅ ឬទៅឲ្យដល់គោលដៅណាមួយច្បាស់​លាស់ មិនថារឿង «ពាក្យសន្យា» តាមចំណងជើងរបស់រឿង និងរឿង «វិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច» ដែលជាមូលបញ្ហារបស់រឿង និងជា​ចំណុចសំខាន់ដែលរឿងអាចប្រើជាប្រយោជន៍បានច្រើន តែបែរជាប្រើមិនអស់ដោយបង្ហាញបានត្រឹមជាហេតុផលតូចមួយ​ធ្វើ​ឲ្យ​តួ​សម្រេចចិត្តសម្លាប់ខ្លួន?

ទន្ទឹមនឹងនេះ រឿងក៏មិនសូវផ្តោតលើអារម្មណ៍បែប Horror តែផ្តោតលើអារម្មណ៍បែប Drama ដែលមានម្តាយស្រឡាញ់ ហួង​ហែង និងចាំការពារកូនស្រីទៅវិញ។ The Promise ជារឿងបែប Horror តែតួអង្គ «ខ្មោច» បែរជាមានសកម្មភាពតិច​បំផុតនៅ​ក្នុងរឿង។ តួអង្គ «ខ្មោច» ហាក់ត្រូវបានគេប្រើដើម្បីគ្រាន់តែ «បញ្ជ្រាប» ឬ «បង្គ្រប់» ឲ្យរឿងមានពណ៌សម្បុរ និងរសជាតិ​កាន់​តែ​ច្រើនប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកដឹកនាំរឿងព្យាយាមប្រើមនុស្សឲ្យលងមនុស្ស ឲ្យមនុស្សលង និងខ្លាចអារម្មណ៍ខ្លួនឯង ដោយមិន​បង្ហាញឲ្យឃើញខ្មោចត្រង់ៗ។ តែនេះមិនមែនជាបញ្ហានោះទេ បញ្ហាស្ថិតត្រង់ថា វិធីបង្ហាញរឿងរបស់ខ្សែភាពយន្តនេះ ពុំបាន​បង្ហាញភាពប្រាកដនិយមរបស់ខ្លួនឲ្យច្បាស់លាស់។ តើការពិត រឿងនេះ មានខ្មោច ឬគ្មានខ្មោច?

ទីបំផុត ខ្សែភាពយន្តនេះ ក៏ក្លាយជារឿងខ្មោចដែលខ្វះអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ខ្វះភាពរន្ធត់ និងឈុតដែលធ្វើឲ្យទស្សនិកជនភ័យ​ភ្ញាក់។ សូមនិយាយត្រង់ៗថា រឿងនេះមិនបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្លាចដល់ថ្នាក់រន្ធត់អីនោះទេ ឬក៏រឿងលេងចប់ហើយ នៅសេសសល់​អារម្មណ៍ដិតដាមអីក៏ទេដែរ ពោលគឺបានត្រឹមផ្តល់អារម្មណ៍កម្សត់ ខ្លាច(តិចៗ) និងនឹករលឹក(ដូចប្រភេទរឿង Drama) ប៉ុណ្ណោះ។

ថាទៅ រឿងនេះក៏នៅមានចំណុចមួយទៀត ដែលអត់សរសើរមិនបានដែរ នោះគឺតួអង្គ «អគារ» ដែលគេប្រើបច្ចេកទេស CG បានយ៉ាងល្អ អាចធ្វើឲ្យ «អគារ» តែមួយ មានបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងសភាពពីរដាច់ដោយឡែកពីគ្នាបាន ដោយមួយជាអគារ​ទើបតែសាងសង់ថ្មី (ឆ្នាំ១៩៩៧) ជាអគារខ្ពស់តែឯង គ្មានអគារខ្ពស់ផ្សេងៗទៀតនៅជុំវិញ និងមួយទៀតជាអគារចាស់(ឆ្នាំ​២០១៧) ដែលទើបតែចាប់ផ្តើមជួសជុលឡើងវិញ និងសាងសង់បន្ត ដោយមានអគារខ្ពស់កប់ពពកផ្សេងៗទៀតនៅជុំវិញនា​ពេល​បច្ចុប្បន្ន​នេះ។

សរុបមក បើសួរថា រឿង The Promise ឬ មិត្តជាទីនឹករលឹក ល្អមើលទេ? ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា រឿងនេះល្អមើលជាងរឿងថៃ​ផ្សេងៗទៀតដែលមិនមែនជារបស់ GDH ។ ប៉ុន្តែ… បើប្រៀបធៀបនឹងមាត្រដ្ឋានរបស់ GDH ដែលទើបតែផលិតរឿង «សិស្ស​ឆ្នើមកំពូលល្បិច» ឬ Bad Genius និង មាត្រដ្ឋានរបស់អ្នកដឹកនាំរឿង Laddaland ខ្ញុំថា រឿងនេះល្អនៅក្នុងកម្រិតបង្គួរនៅ​ឡើយ។ ​ម្យ៉ាង​ នេះ​ជារឿងខ្មោចដែលខ្មោចចេញលងតិចបំផុត ព្រោះរឿងហាក់ផ្តោតខ្លាំងលើមនោសញ្ចេតនាបែប Drama ទៅវិញ។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំណែនាំឲ្យគ្រប់គ្នាទៅមើលរឿងនេះ តែកុំរំពឹងទុកខ្ពស់ពេក! 😀

*ពិន្ទុ៖ ៧​/១០

Read Full Post »

Trip Review(3):ទៅ​​ហូជីមិញ ស្នាក់​នៅ​ឯណាល្អ?

ផ្កាយNoVeLs*– ថ្ងៃឈប់សម្រាកជិតចូលមកដល់ទៀតហើយ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងនិយាយបន្តពីការធ្វើដំណើរកម្សាន្តនៅហូជីមិញទាក់ទងនឹងការស្នាក់នៅវិញម្តង។

១. បែបបទផ្សេងៗមុនចាកចេញពីព្រលានយន្តហោះ

ក្រោយពីធ្វើដំណើរជិតមួយម៉ោងតាមយន្តហោះ យើងក៏មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ហូជីមិញ ឬ Tan Son Nhat International Airport។ ពេលចុះពីយន្តហោះរួច ខ្ញុំក៏ដើរតាមស្លាកសញ្ញាប្រាប់ផ្លូវ «Arrival» ទៅកាន់កន្លែងត្រួតពិនិត្យប៉ាស្ព័រ។ ខ្ញុំឈរតម្រង់ជួរនៅទីនេះមួយសន្ទុះ ទម្រាំដល់វេន ហើយក៏ហុចប៉ាស្ព័រទៅឲ្យមន្ត្រីប៉ូលីស។ ចប់ផ្នែកនេះ ខ្ញុំក៏ចុះជណ្តើរយន្តដើម្បីទៅយកវ៉ាលីរបស់ខ្លួនដែលកំពុងវិលតាមខ្សែពាននៅខាងក្រោម។ ពេលយកវ៉ាលីហើយ ប្រសិនបើយើងគ្មានសម្ភារៈ ឬទំនិញដែលត្រូវបង្ហាញដល់ភ្នាក់ងារគយទេ គឺអាចដើរចេញបានតាមច្រកទ្វារពណ៌ខៀវ តែបើមានត្រូវដើរតាមច្រកទ្វារពណ៌ក្រហម ដោយត្រូវស្គែនវ៉ាលី ឬសម្ភារៈរបស់យើងម្តងទៀត ដើម្បីត្រួតពិនិត្យថា មានទំនិញគេចពន្ធ ឬខុសច្បាប់នាំចូលមកក្នុងប្រទេសនេះដែរឬទេ។

២. ការប្តូរប្រាក់ និងទិញស៊ីមកាត

ពេលឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យរួចរាល់ហើយ ខ្ញុំក៏បានចេញមកដល់ខាងក្រៅដែល មានបញ្ជរដូរប្រាក់ កន្លែងលក់ស៊ីមទូរស័ព្ទ និងទូ ATM យ៉ាងច្រើន។ តាមការសង្កេតមើលរបស់ខ្ញុំ អត្រាប្តូរប្រាក់នៅទីនេះគឺថោកជាងអត្រាប្តូរប្រាក់នៅហាងលីហួរស្រុកខ្មែរ ដូច្នេះដើម្បីភាពងាយស្រួល និងអាចចំណេញប្រាក់បានបន្តិចបន្តួចផងនោះ គឺយើងគួរតែដូរមកពីស្រុកខ្មែរឲ្យហើយ។ តែប្រសិនបើយើងភ្លេចដូរ ឬខ្លាចចាយមិនគ្រាន់ យើងអាចដូរបន្ថែមនៅទីនេះបាន ព្រោះអាចមានសុវត្ថិភាពជាងដូរនៅកន្លែងផ្សេងក្នុងក្រុង។ ចំណែកស៊ីមកាតក៏ដូចគ្នា បើមិនចេះភាសាវៀតណាម ឬមានមិត្តភក្តិវៀតណាមជួយទេ គឺគួរតែទិញនៅទីនេះទើបជាការប្រសើរ។ ក្រុមហ៊ុនទូរស័ព្ទផ្សេងៗនៅទីនេះមានដូចជា Vinaphone, Mobifone និង Viettel ដោយក្រុមហ៊ុន Viettel គឺជាក្រុមហ៊ុន Metfone នៅស្រុកខ្មែរនោះឯង។

៣. ការធ្វើដំណើរពីព្រលានទៅក្នុងក្រុង ឬកន្លែងស្នាក់នៅ

ពេលនេះ ខ្ញុំនឹងណែនាំដល់បងប្អូនអំពីវិធីធ្វើដំណើរពីព្រលានយន្តហោះ ទៅកាន់កន្លែងស្នាក់នៅ ឬក្នុងក្រុង ដោយអស់តម្លៃតិច និងមានសុវត្ថិភាព។ កន្លែងស្នាក់នៅដែលពេញនិយមបំផុតក្នុងក្រុងហូជីមិញសម្រាប់អ្នកទេសចរ មកពីជុំវិញពិភពលោក គឺនៅម្តុំទីប្រជុំជនមួយលើដងវិថីផាមង៉ូឡាវ(Pham Ngu Lao) ដ្បិតអីទីនេះគឺជាចំណុចកណ្តាលនៃតំបន់ទេសចរណ៍សំខាន់ៗនៅក្នុងក្រុង។ ជាធម្មតា យើងអាចធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីនោះបានតាមរយៈតាក់ស៊ី ម៉ូតូឌុប និងឡានក្រុង។ ប៉ុន្តែវិធីដែលងាយស្រួល និងមានតម្លៃថោកបំផុតគឺឡានក្រុងលេខ១៥២ ដោយចំណាយប្រាក់ត្រឹមតែ ៥០០០ដុង តែប៉ុណ្ណោះ និងត្រូវថែម៥០០០ដុងបន្ថែមទៀតប្រសិនបើមានវ៉ាលី ឬសម្ភារៈច្រើន។ ជាទូទៅ ពេលយើងដើរចេញពីព្រលានយន្តហោះ យើងនឹងឃើញឡានក្រុងលេខ ១៥២ ចតនៅខាងស្តាំដៃ ឬបើមិនឃើញ គឺរង់ចាំមិនលើសពី១៥នាទីទេ វានឹងមកដល់មិនខាន។ ចំណែកអ្នកដែលធ្វើដំណើរពីភ្នំពេញមកហូជីមិញតាមរថយន្ត គឺមិនបាច់ភ័យព្រួយទេ ព្រោះរថយន្តក្រុងភាគច្រើន នឹងទៅឈប់ចតនៅលើដងវិថីផាមង៉ូឡាវនេះតែម្តង ព្រោះសាខារបស់ក្រុមហ៊ុនឡានក្រុងភាគច្រើនគឺនៅទីនោះដូចជាក្រុមហ៊ុនភ្នំពេញសូរិយា ជាដើម។

៤. ផ្ទះសំណាក់សណ្ឋាគារនៅផាមង៉ូឡាវ

ធ្វើដំណើរប្រមាណ៣០នាទី ក៏មកដល់ចំណតត្រង់រង្វង់មូលជិតផ្សារបេនថាញ់(Ben Thanh Market)។ យើងអាចចុះនៅទីនេះក៏បាន ឬចុះត្រង់ចំណត De Tham ដែលស្ថិតនៅខាងមុខពីរចំណតទៀតក៏បាន សំខាន់យើងត្រូវចេះមើលស្លាកសញ្ញាប្រាប់ផ្លូវ ដើម្បីស្វែងរកផ្លូវឈ្មោះ Pham Ngu Lao ដែលស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយពីទីតាំងទាំងពីរនេះប៉ុន្មានទេ។ នៅពេលឃើញផ្លូវ ផាមង៉ូឡាវ យើងអាចដើរលេងៗតាមបណ្តោយដងផ្លូវនេះ ដែលមានផ្ទះសំណាក់ សណ្ឋាគារ ព្រោងព្រាតឲ្យជ្រើសរើសតាមការពេញចិត្ត និងតម្លៃដែលខ្លួនចង់បាន។ មិនថាសណ្ឋាគារណាក៏ដោយ ខ្ញុំសូមធានាថា នៅប្លុកនេះគឺជាជម្រើសល្អបំផុត ព្រោះលោកអ្នកនឹងអាចធ្វើដំណើរកម្សាន្តដោយថ្មើរជើងទៅកាន់តំបន់ទេសចរណ៍ណាមួយនៅក្នុងក្រុងបានយ៉ាងងាយស្រួល ដោយមិនចាំបាច់ជិះម៉ូតូឌុប តាក់ស៊ី ឬក៏ឡានក្រុងនោះទេ។ សណ្ឋាគារតម្លៃថោក សេវាកម្មល្អ ដែលណែនាំដោយអ្នកទេសចរមកពីជុំវិញពិភពលោក ពិសេសអ្នកទេសចរអាស៊ី មានដូចជា៖ Hoang Phi Hotel, Kim Khoi Hotel, Duna Hotel, … ដែលសណ្ឋាគារទាំងនេះ អាចមានបុគ្គលិកទទួលភ្ញៀវដែលចេះនិយាយភាសាខ្មែរបានយ៉ាងច្បាស់ទៀតផង៕

Read Full Post »

Trip Review(2): កាលវិភាគ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​៤​ថ្ងៃ​៣​យប់​នៅ​ហូជីមិញ

ផ្កាយNoVeLs*– ហ៊ឺម… ដូច​ជា​បោះ​បង់​ប្លក់​នេះ​យូរ​ពេក​ហើយ ហើយ​ក៏​ខក​ខាន​ការ​សន្យា​របស់​ខ្លួន​យូរ​ដែរ​ហើយ ទាក់​ទង​នឹង​ការ​សរសេរ​ Review ពី​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ផ្សេងៗ​។ ថ្ងៃ​នេះ​ ខ្ញុំ​សូម​ត្រឡប់​មក​វិញ​ ជាមួយ​នឹង​ការ​សរសេរ Review ខ្លះៗ​​អំពី​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ហូជីមិញ ឬ​អតីត​ក្រុង​ព្រៃ​នគររបស់ខ្មែរ​។

និយាយ​ទៅ​ ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ក្រុង​មួយ​នេះ​ គឺមិន​មាន​អ្វី​ពិបាក​សោះ​ មិន​ថា​តាម​​យន្ត​ហោះ​ ឬ​រថយន្ត​ គឺ​អាច​និយាយ​ថា​ស្រួល​ជាង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅកាន់​ខេត្ត​ខ្លះ​​នៅ​​ក្នុង​ប្រទេស​ផង​ក៏​ថា​បាន​។ ហេតុ​អ្វី​បាន​ខ្ញុំ​ថា​ដូច្នេះ​? សុំ​ទុក​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្ត​​ហោះមួយ​ឡែក​សិន។​ ​បើយើង​​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​រថយន្ត​​ គឺ​មាន​ក្រុម​ហ៊ុន​រថយន្ត​ក្រុង​ស្ទើរ​តែ​គ្រប់​ច្រក​ល្ហក​ទាំង​អស់​​នៅ​ក្នុង​រាជធានី​ភ្នំពេញ​ មិនថា​ក្រុម​ហ៊ុនខ្មែរ​ ឬ​វៀត​ណាម​ទេ​ ហើយ​តម្លៃ​ក៏​ថោក​សមរម្យ​ ចាប់​ពី​៦,៧ដុល្លារ​ ដល់ជាង​១០​ដុល្លារ​ ទៅ​តាម​ប្រភេទ​រថយន្ត​ និង​ភាព​ស្រណុក​ស្រួល​នៃ​សេវាកម្ម​។ ចំណែក​រយៈ​ពេល​នៃការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ក៏​មិន​យូរ ប្រើ​ពេល​ប្រហែល​៥,៦​ម៉ោង​ អាស្រ័យ​លើ​ការ​បើក​លឿន​ ឬ​យឺត និង​មាន​មនុស្ស​ច្រើន​ឬអត់​ពេល​ចុះ​ត្រួត​ពិនិត្យ​ប៉ាស្ព័រ​នៅតាម​​ព្រំដែន។

បើ​និយាយ​ពី​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្ត​ហោះ​វិញ​ កាន់​តែ​ងាយ​ស្រួល​ទៀត​ ព្រោះ​ប្រើ​ពេល​ត្រឹម​តែ​៤៥​នាទី​ក៏​ដល់ ហើយ​ក៏​មិន​បាច់​តម្រង់​ជួរ​ត្រួត​ពិនិត្យ​ប៉ាស្ព័រ​យូរ​ដូច​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​រថយន្ត​ដែរ​។ បញ្ហា​ស្ថិត​នៅ​ត្រង់​តម្លៃ​ គឺ​ថ្លៃ​ជាង​ជិះ​រថយន្ត​ច្រើន​គួរ​សម​ គឺ​បើ​តម្លៃ​ធម្មតា​ប្រមាណ​ជាង​២០០$(ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ទិញ​ក្នុង​តម្លៃ​២២៧$)​ទាំង​ទៅ​ទាំង​មក​។ តែ​បើ​សំណាង​ទិញ​ប៉ះ​ចំ​ពេល​គេ​ប្រូម៉ូស្សិន​ គឺ​អាច​បាន​តម្លៃ​ទាបត្រឹម​ជាង​១០០$​អី​ប៉ុណ្ណោះ​។

ខាងក្រោម​នេះ គឺ​ជាកាលវិភាគ​ដើរ​កម្សាន្ត​រយៈ​ពេល​​ ៤ថ្ងៃ​ ៣​យប់ ដែល​ខ្ញុំ​បាន​​រៀប​ចំ​សម្រាប់​ខ្លួន​ឯង​កាល​ទៅ​ដើរ​លេង​គ្រាមុនជាមួយ​មិត្ត​ភក្តិ​។ សង្ឃឹម​ថា កាល​វិភាគ​នេះ​ អាច​ក្លាយជា​គំរូ​សម្រាប់​ការ​រៀប​ចំ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​របស់​បង​ប្អូន​នៅ​ថ្ងៃ​ណា​មួយ​!​ 😉

4 Days 3 Nights in Ho Chi Minh City

*Day 1(31 Dec 15):

1.45PM-2PM: PP-HCMC​ (By Flight)

2PM-3PM: Check in hotel and Relax

3PM-5PM: Lunch at Pho 2000 > Ben Thanh Market > The Workshop Coffee > Ho Chi Minh City Hall > Ho Chi Minh Square > Saigon Opera House > General Post Office > Notre Dame Cathedral > Independence Palace > Ho Chi Minh City Museum > Starbucks President Palace/ Loft Cafe(@95 Pasteur, Bến Nghé, Hồ Chí Minh)

5PM-6PM: (Book one day tour with Vietsea Tourist) > Shower and Relax

6PM-7PM: Dinner at Bun Cha Restaurant(Bun Cha 145, 145 Bùi Viện, Quận, 1 Phạm Ngũ Lão)

7PM-Midnight(Countdown): Chill Skybar @AB Tower

*Day 2(01 Jan 16):

6AM-8AM: The Workshop Coffee (3/F p. q. 1, 27 Ngô Đức Kế, Bến Nghé, Hồ Chí Minh)

8AM-7PM: (Vietsea Tourist) Cao Dai Temple > Cu Chi Tunnels (Price: 9o.ooo VND)

***Ask the guide where we can stop nearby Emperor Jade Pagoda (Chua Ngoc Hoang or Phuoc Hai Tu)

 Options:

1. Chùa Chantarangsay

2. Aeon Celadon (If no ONE DAY TOUR)

7PM-8PM: Shower & Relax

8PM-9PM: Dinner @ Nha Hang Ngon and Tour along Pham Ngu Lao Street (Skybar in option)

9PM-Morning: Sleep

*Day 3(02 Jan 16):

7AM-8AM: Starbucks Coffee World

 8AM-8.30AM: Mariamman Hindu Temple

 8.30AM-9AM: Tao Dan Park

 9AM-30AM: Xá Lợi Pagoda

 9.30AM-12PM: Shopping at Diamond Plaza + Movie (or waiting to watch at Bitexco)

 12PM-1PM: Lunch @Lotteria Diamond

 1PM-4PM: Shopping & Movie @BHD Star Cineplex (3rd & 4th Floor Bitexco Financial Tower, ICON 68 Shopping Mall)

4PM-5PM: Sightseeing @49 floors Bitexco Financial Tower – Saigon Skydeck (Arriving half an hour before sunset is ideal – the views are truly incredible.)

 5PM-7PM: Shower & Relax

 7PM-9PM: Dinner > Pham Ngu Lao walking street (Skybar in option)

 9PM-Morning: Sleep

*Day 4(03 Jan 16):

7AM-9AM: Breakfast & Shopping @Ben Thanh Market

9AM-10AM: L’Usine Le Loi (70 Lê Lợi, Bến Thành, Hồ Chí Minh)

10AM-12PM: Relax & Check out

12PM-5PM: Lunch and Shopping in the heart of the city

5PM-8PM: Boarding time @ Tan Son Nhat International Airport

Read Full Post »

Trip Review(1): ព្រៃនគរ ឈ្មោះអតីតក្រុងខ្មែរដែលស្ទើរតែលែងមានអ្នកស្គាល់

ព្រះវិហារកាតូលិក Notre Dame Cathedral ស្ថិត​នៅ​ចំកណ្តាល​បេះដូង​នៃ​ក្រុង​ហូជីមិញ

ផ្កាយNoVeLs*– បច្ចុប្បន្ន​ ទំនោរ​ដើរ​លេង​ក្រៅ​ប្រទេស​​មាន​ការ​កើន​ឡើង​គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់។ មាន​កត្តា​ជាច្រើន​រួម​ចំណែក​ដល់​ការ​កើន​ឡើង​នៃ​ទេស​ចរក្នុង​ស្រុក​​ទៅកាន់​ប្រទេស​ក្រៅ។ ចំពោះ​ខ្ញុំ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ទៅ​ដើរ​លេង​ក្រៅ​ប្រទេស​ដោយ​សារតែ​សេវា​កម្ម​នៅ​ក្រៅ​​ប្រទេស​ល្អ​ជាង ងាយ​ស្រួល​ជាង មិន​ស្មុគ​ស្មាញ ពិសេស​​មិន​មាន​ការ​តម្លើង​ថ្លៃ​​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ទាន​ម្តង​ៗ មិន​ថា ផ្ទះសំណាក់ សណ្ឋាគារ ចំណី​អាហារ​ ក៏ដូចជា​​មធ្យោបាយ​ធ្វើ​ដំណើរ។

បន្ទាប់​ពីដំណើរ​កម្សាន្ត​ជា​លក្ខណៈ​គ្រួសារ​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​ថៃ​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ភ្ជុំ​បិណ្ឌ​ វិស្សមកាល​ចុង​​ឆ្នាំ២០១៥នេះ​ ខ្ញុំ​ក៏សម្រេច​ធ្វើ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ទៅ​កាន់​ក្រុង​ព្រៃ​នគរ ដែល​មនុស្ស​ខ្មែរ​បច្ចុប្ប​ន្ន​នាំ​គ្នា​ហៅពេញ​ៗ​មាត់​ថា ហូជីមិញ ឬ​សៃហ្គន។ ខ្ញុំ​សម្រេច​ចិត្ត​ទៅ​កាន់​អតីតក្រុងខ្មែរ​​មួយ​នេះ​ក៏​ព្រោះ​តែ​ ថ្ងៃ​ឈប់​សម្រាក​តិច ចំណាយ​ក៏​មាន​កំណត់​ ណាមួយ​ចង់​អនុវត្ត​ភាសា​វៀត​ណាម​ដែល​ទើប​តែ​រៀន​ចេះ​បាន​តិច​តួច​ផង​ដែរ។ 😉

ផ្លូវ​មួយ​កណ្តាល​ក្រុងព្រៃនគរ ឬ​ហូជីមិញ។ ទោះ​បី​មាន​អគារខ្ពស់ៗ​លូត​លាស់​ដូច​ផ្សិត តែ​ព្រៃ​ឈើ​នៅ​តែ​ត្រូវ​បាន​អភិរក្ស​យ៉ាង​ល្អ​។

ចាំ​បាន​ថា កាល​នៅ​តូចៗ​ធ្លាប់​ឮ​អ្នក​ជិត​ខាង​និយាយ​គ្នាថា៖ «ថ្ងៃ​នេះ​​ប៉ាវាទៅ​ព្រៃ​នគរ​ គ្មាន​អ្នក​មក​ជួយ​លក់​ទេ។» ខ្លះថា «អូ! ឪអាវ៉ានាំ​ម៉ែ​​ទៅ​មើល​ជំងឺ​នៅ​ព្រៃ​នគរ។» ឬ​ក៏ថា​ «អាទិត្យ​ក្រោយ​ខ្ញុំ​ឡើង​ទៅ​យក​អីវ៉ាន់​នៅ​ព្រៃនគរ​ហើយ ព្រោះ​អស់​អី​លក់​ហើយ!» ជាដើម។ តាម​ឡានក្រុង ឬ​ឡាន​ឈ្នួល​នៅ​សម័យ​នោះ​ ខ្ញុំ​ក៏​ឃើញ​គេ​សរសេរ​ដាក់​បិទ​នឹង​ឡាន​ថា «ភ្នំពេញ-ព្រៃនគរ» «កំពង់ចាម-ព្រៃនគរ» «សួង-ព្រៃនគរ» ជាដើម។ ប៉ុន្តែ​បច្ចុប្បន្ន​ឈ្មោះ «ព្រៃ​នគរ» លែង​មាន​ទៀត​ហើយ! លែង​មាន​អ្នក​ហៅ​ហើយ! លែង​មាន​អ្នក​ស្គាល់​ហើយ! ម្នាក់ៗ​ហៅ​ និង​ស្គាល់តែ «ហូជីមិញ» ឬ «សៃហ្គន» ទៅវិញ។ តាម​ឡានក្រុង ឬ​ឡាន​ឈ្នួល​នានា​ក៏​សរសេរ​តែ «ភ្នំពេញ-ហូជីមិញ​(សៃហ្គន)»… អស់វិញដែរ។ តើ​អនាគតឈ្មោះនេះអាច​នឹង​លែង​មាន​ចារ សូម្បី​តែ​ក្នុង​ក្រាំងប្រវត្តិសាស្ត្រ​ដែរឬទេ? 😥

សៀវភៅ​មគ្គុទ្ទេសក៍ ជំនួយការ​ពិសេស​សម្រាប់​ដំណើរ​កម្សាន្ត​លើក​នេះ។ 😉

ឈប់​និយាយ​ពី​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ ងាកមកដំណើរ​កម្សាន្ត​វិញ​ម្តង! ខ្ញុំ​ចូលចិត្ត​ដើរ​លេង​ដោយ​ឯក​ឯង អត់​ចូលចិត្ត​ដើរ​លេង​តាម​ធួរ​ទេ ទោះ​អត់​ធ្លាប់​ស្គាល់​ អត់​ចេះ​ភាសា ព្រោះ​ដើរ​លេង​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​មាន​ឯករាជ្យ​ជាង។ ចង់​ទៅណា​ ដើរ​ទៅ​នោះ! ដៃ​ម្ខាង​កាន់​សៀវភៅ​ ដៃ​ម្ខាង​កាន់ផែន​ទី។ ដើរ​បណ្តើរ​ អាន​បណ្តើរ មើល​ផែន​ទី​បណ្តើរ។ ហ៊ឺម… មាន​សេចក្តីសុខ​អ្វីម្ល៉េះ! 😉

សៀវភៅ​ដែល​ខ្ញុំ​អាន​ពេល​ធ្វើ​ដំណើរ​គឺ​ជា​សៀវភៅ​មគ្គុទ្ទេសក៍ ឬ​ជា​សៀវភៅ​ប្រវត្តិសាស្ត្រ​ដែល​និយាយ​អំពី​ទីកន្លែង​នោះ​។ ធ្វើ​ដំណើរ​បណ្តើរ​អាន​សៀវភៅ​បណ្តើរ​គឺ​ជា​សេចក្តីសុខ​យ៉ាង​ចម្លែក​ ដែល​ពិបាក​នឹង​រក​សេចក្តីសុខ​ឯណា​មក​ប្រដូច​បាន​។ ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​វៀត​ណាម​លើក​នេះ​ ខ្ញុំ​យក​សៀវភៅ​ចំនួន​២​ក្បាល​ដាក់​តាម​ខ្លួន​។ មួយ​ជា​សៀវភៅ​មគ្គុទ្ទេសក៍​ទេសចរណ៍​​ជាភាសា​ថៃ​និយាយ​អំពី​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​វៀតណាម​ភាគ​ខាងត្បូង មាន​ហូជីមិញ មុយណេ ញ៉ាត្រាង និង​ដាឡាត់។ មួយ​ក្បាល​ទៀត​ជា​សៀវភៅ​ចំណេះ​ដឹង​ទូទៅ​ជា​ភាសា​ខ្មែរ​ដែល​គ្រឹះស្ថាន​បោះ​ពុម្ព​ខ្មែរ​យើង​ប្រែ​ចេញ​ពី​ភាសា​ថៃ​ដែរ។ សៀវភៅ​នេះ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា «១០០រឿង​ស្វែង​យល់​អំពី​ប្រទេស​វៀតណាាម»។ ថ្វី​បើ​មិន​បាន​និយាយ​អ្វី​លម្អិត​ពិស្តារ​អំពី​ប្រទេស​នេះ តែ​សៀវភៅ​នេះ​ក៏​ជួយ​យើងឱ្យ​បាន​យល់​ដឹង​អំពីរឿង​រ៉ាវ​ជា​ច្រើន​ដែល​យើង​មិន​ធ្លាប់​ដឹង​ពី​មុន​មក​។ ការ​ស្វែង​យល់​អំពី​ប្រទេស​ ឬ​ទីកន្លែង​ដែល​យើង​នឹង​ត្រូវ​ទៅ​ដល់ ក្រៅ​ពី​ផ្តល់​ចំណេះ​ដឹង វា​ក៏​ផ្តល់​នូវ​​ទំនុកចិត្ត​ និង​សេចក្តីក្លាហាន​ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ដែរ។

សៀវភៅ​មួយ​ក្បាល​នេះ ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​យល់​ដឹង​កាន់​តែ​ច្រើន​អំពី​វៀតណាម។

ព្រៃ​នគរ… ​នៅ​តែ​ស័ក្តិ​សម​សម្រាប់​ឈ្មោះ​មួយ​នេះ ព្រោះ​រដ្ឋាភិបាល​គេ​ខិត​ខំ​ថែរក្សា​ និង​អភិរក្ស​​ព្រៃ​ឈើ ទន្លេ​បឹងអូរ នៅ​កណ្តាល​ក្រុង​យ៉ាងច្រើន។ សួន​ច្បារ​គេ​ធំៗ ដើរ​ហត់​ ទោះ​គ្មាន​មួក ឆត្រ ឬ​ឡេ​ការពារ​កម្តៅថ្ងៃ ក៏​មិន​ខ្លាច​ខូច​ស្បែក​ ព្រោះ​នៅ​ទី​ណា​ក៏​​មាន​ម្លប់​។ កម្តៅ​ព្រះអាទិត្យ​គ្មាន​អំណាច​គ្រប់​គ្រាន់​ដើម្បី​បំផ្លាញ​ម្លប់​ព្រឹក្សា​ទាំង​នោះ​បានឡើយ…

 

Read Full Post »

ចន្ទរង្សី វត្ត​ខ្មែរដែលលាបពណ៌​ដោយអត្តសញ្ញាណ​វៀតណាម

 

រូបភាព​ពី Wiki

ផ្កាយ​NoVeLs*–ក្នុងថ្ងៃឆ្លងឆ្នាំកន្លងទៅនេះខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិបានធ្វើដំណើរកម្សាន្តទៅ កាន់​ទឹក​ដី ព្រៃនគរអតីតដែនដីខ្មែរដែលត្រូវលេបត្របាក់ដោយប្រទេសជិតខាង ដែល​អាណា​ព្យាបាល​យើង​នៅតែចាត់ទុកជាមហាមិត្តម៉ឺនឆ្នាំគ្មានថ្ងៃសាបរលាប។

ដំណើរកម្សាន្តលើកនេះ គឺជាដំណើរកម្សាន្តសុទ្ធសាធ។ មិនមែនជាទស្សនកិច្ចសិក្សា មិន​មែន​ជា​ការស្រាវជ្រាវ តែជាដំណើរទស្សនាចរណ៍ជាមួយសៀវភៅមគ្គុទ្ទេសក៍ ប៉ុន្មាន​ក្បាល​ដែល​ខ្ញុំ​ដាក់​ជាប់​តាមខ្លួនជាមួយដើម្បីសិក្សាស្វែងយល់ អំពីភូមិប្រវត្តិរបស់ទីកន្លែងនីមួយៗដែលខ្ញុំនឹងទៅដល់។

អាចជារឿងចៃដន្យ ឬសំណាង មិត្តភក្តិបរទេសម្នាក់របស់ខ្ញុំដែលដឹងដំណឹងថា ខ្ញុំ​នឹង​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ទៅកាន់ដែនដីរបស់អ៊ំហូក្នុងឆ្នាំថ្មីនេះ បានជូនកាដូសំបុត្រយន្តហោះពីរសន្លឹកមកឲ្យខ្ញុំ។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំគិតថានឹងធ្វើដំណើរតាមរថយន្តទេ ព្រោះ​ជា​ដំណើរ​កម្សាន្ត​លើក​ដំបូង​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​នោះ ​ទើប​ចង់​    ឃើញទេសភាព និងជីវភាពប្រជាជនដែលរស់នៅតាមដងផ្លូវឲ្យបានច្រើន។

ខ្ញុំសូមផ្អាកនិយាយពីរឿងការធ្វើដំណើរត្រឹមនេះសិន ព្រោះអត្ថបទនេះខ្ញុំចង់ផ្តោត សំខាន់​លើ​វត្ត​ចន្ទរង្សី​ដែល​ជា​វត្តខ្មែរមួយស្ថិតនៅកណ្តាលក្រុងព្រៃនគរ។ បន្ទាប់ពីអត្ថបទនេះ បើ​សិន​ជា​មាន​ពេល​ ខ្ញុំ​នឹង​និយាយ​លម្អិតបន្ថែមពីការធ្វើដំណើរ របស់ខ្ញុំ ឬជា Travel Review ដើម្បី​អាច​ប្រើ​​ជា​​ប្រយោជន៍​​ខ្លះៗ​​សម្រាប់​​អ្នក​​ដែល​ចង់​ធ្វើ​ដំណើរទៅកាន់អតីតក្រុងខ្មែរមួយនេះ។

ថត​រូប​អនុស្សាវរីយ៍​នៅខាង​មុខ​ខ្លោង​ទ្វារ​វត្ត​

នៅថ្ងៃចុងក្រោយនៃដំណើរកម្សាន្តនេះ ខ្ញុំបានឆ្លៀតពេលដើម្បីដើរស្វែងរកវត្ត ចន្ទរង្សី​ដែល​ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ដឹង​ឮ​ប្រវត្តិខ្លះៗពីមុនរួចមកហើយ។ ខ្ញុំស្គាល់អាសយដ្ឋានវត្តនេះច្បាស់ណាស់​ ព្រោះបានស្វែងរកតាម Google Map តាំងពីនៅស្រុកខ្មែរម្ល៉េះ។ ប៉ុន្តែ​ពេល​មក​ដល់​ហូជីមិញ ខ្ញុំ​មិន​គិត​ថា​នឹង​មាន​ពេល​ដើម្បី​ទៅ​រក​វត្ត​នេះ​ទេ ព្រោះនៅមានកន្លែងកម្សាន្តផ្សេងៗជាច្រើនទៀត ដែលខ្ញុំពុំទាន់បានទៅ។ តែ​ចិត្ត​មួយ​ក៏​គិត​ថា បំណាច់​​ជា​​មក​ដល់​​​ទៅ​​​ហើយ ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ទៅ​ឱ្យ​ដល់​វត្ត​នេះ។

ដោយគ្មានគម្រោងច្បាស់លាស់ ទើបការធ្វើដំណើរដោយថ្មើរជើងទៅកាន់ វត្ត​នេះ​ត្រូវ​ប្រើ​ពេល​មួយ​ទ្វេ​ជា​បី ព្រោះខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិធ្លាប់ដើរក្រវែលៗ​វត្តនេះប៉ុន្មានដងដែរ តែ​មិន​នឹក​ភ្នក​សោះ​ថា​ខ្លួន​បាន​ដើរ​មក​ដល់​ជិត​វត្ត​នេះ។ លុះដើរចេញ ឆ្ងាយពីវត្តនេះហើយ ទើប​នឹក​ឃើញ​មើល​ផែ​ន​ទី ហើយ​​​ដើរ​​ត្រឡប់​​មក​​កាន់​​ទី​តាំង ដែល​ធ្លាប់​ដើរឆ្លងកាត់ជាថ្មី។

ចន្ទរង្សី គឺជាវត្តព្រះពុទ្ធសាសនាថេរវាទខ្មែរក្រោមមួយ ស្ថិតនៅចំកណ្ដាលរដ្ឋធានី ព្រៃនគរ ត្រូវ​បាន​កកើត​ឡើង​ដោយព្រះតេជព្រះគុណ ឡឹម ឯម នា ព. ស. ២៤៩១ គ. ស. ១៩៤៧ មកដល់ឆ្នាំ ២០១៥ នេះ មានអាយុ កាល ៦៨ ឆ្នាំហើយ។ បច្ចុប្បន្ន វត្តចន្ទរង្សី មាន អាសយដ្ឋាន លេខ 164/235 វិថី ត្រឹងវ៉ឹកថាវ សង្កាត់ទី ៣ ទីក្រុង ព្រៃនគរ (Số 164/235 quốc lộ Trần Quốc Thảo Quận 3 thành phố Hồ Chí Minh)។

វត្តខ្មែរនៅកម្ពុជាក្រោម មិនមានសិទ្ធិសេរីភាពពេញលេញដូចវត្តខ្មែរ ឬ​បុរាណ​ដ្ឋាន ផ្សេងៗ​ទៀត​នៅ​ខេត្ត​សុរិន្ទ ក្នុងប្រទេសថៃសព្វថ្ងៃនោះទេ។ តាមអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញជាក់ស្តែង ទិដ្ឋ​ភាព​វត្ត​ខ្មែរ​មួយ​នេះ ស្ទើរ​តែ​បាត់​បង់​អត្តសញ្ញាណដើមទៅ​ហើយ។ ដើម្បី​រក្សា​អត្ថិភាព​របស់​ខ្លួន នៅ​តាម​ខ្លោង​ទ្វារ​វត្ត​ត្រូវ​សរសេរ​ដាក់​ថា «សមាគម​ពុទ្ធសាសនាវៀតណាម»។ ភាសា​ដែល​ប្រើ​នៅ​តាម​សេចក្តី​ប្រកាស​នានា ក្នុង​បរិវេណ​វត្ត​គឺ​ប្រើភាសាយួន។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ នៅ​តាម​កុដិ​ខ្លះ​មាន​ឧបាសក ឧបាសិកា​​ពាក់​​មួក​​ដួន​​រស់​​នៅ​ ហាក់​ក្លាយ​ទៅជារឿងធម្មតាទៅហើយ។ ព្រះសង្ឃកំលោះៗខ្លះលែងខ្លួនទទេ​ខណៈ​ដែល​មាន​ឧបាសិកា​វ័យ​នៅ​ខ្ចីៗ រស់​​នៅ​​ឡូក​ឡំ។

រឿងមួយទៀតដែលគួរឲ្យសង្វេគជាទីបំផុតនោះ ដែល​ខ្ញុំ​ក៏​មិន​ដឹង​ថា​ជា​ចេតនា​របស់​រដ្ឋា​ភិបាល​វៀត​ណាម ឬ​ក៏​ជា​ការ​​ធ្វេស​​ប្រហែស​​របស់​​ពុទ្ធ​បរិស័ទនៅទីនោះ ក៏ទេដែរ… គឺ​គេ​បាន​យក​ព្រះ​ពុទ្ធ​រូប​វៀត​ណាម មក​​ដាក់​​ពាំង​បាំង​​ពី​​មុខ​​ព្រះពុទ្ធរូបខ្មែរ ព្រម​ទាំង​តម្កល់​ឱ្យ​មានកម្ពស់ខ្ពស់ជាងទៀត ដែល​ទង្វើ​នេះ​ហាក់​មាន​ចេតនា​លេប​ត្របាក់​អត្ត​សញ្ញាណ​ដើម​របស់​វត្ត​ខ្មែរ​បន្តិច​ម្តងៗ រហូត​នៅ ថ្ងៃ​ណា​មួយ​ វត្ត​នេះ​នឹង​គ្រប​ដណ្តប់​ទៅ​ដោយអត្តសញ្ញាណសិល្បៈ វប្បធម៌ និងសាសនារបស់វៀតណាមទៅវិញ។

សង្ឃឹមថា បងប្អូនខ្មែរកម្ពុជាក្រោមនៅទីនោះ នឹងមិនព្រងើយកន្តើយចំពោះចេតនា មិន​ល្អ​ណា​មួយ​របស់​រដ្ឋាភិបាលវៀតណាម ក៏ដូចជាប្រជាជនដែលរស់នៅតាមចំណុះជើងវត្តនៅទីនោះទេ៕

**រូបភាព​ទាំង​អស់​នេះ​ថតដោយ​ប្រើ​ទូរស័ព្ទ​ដៃ​ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ​គុណ​ភាព​មិន​ជា​ច្បាស់​ល្អ​នោះ​ទេ៖

បម្រាម និង​ប្រកាស​ផ្សេងៗ​ដែល​សរសេរ​ជាភាសាវៀតណាម

ព្រះពុទ្ធរូបវៀតណាមដែលគេយក​មកតម្កល់​ពាំងពីមុខព្រះពុទ្ធរូបខ្មែរ។ បើមើលពីក្រោយ ឬបានឃើញ​ជាក់ស្តែង​នឹង​ឃើញ​ថាព្រះពុទ្ធរូបខាងមុខ​នេះ​ គេតម្កល់​ឲ្យ​ខ្ពស់​ជាង​ព្រះពុទ្ធរូបខ្មែរ​កម្រិត​ណា…

រូបសំណាក​ព្រះ​មាតាព្រះពុទ្ធ​ក្នុង​រចនាបថវៀតណាម និង​បណ្ណាល័យ​នៅខាងក្រោយ

ព្រះពុទ្ធរូបវៀតណាមនៅពាំងពីមុខ​ព្រះពុទ្ធរូបខ្មែរ និង​ដាក់តម្កល់ខ្ពស់​ជាង

បណ្ណាល័យ

Read Full Post »

រឿង «សង្គ្រាមបងប្អូន» ឬ Blood in Dispute មិនស័ក្តិសមដាក់បញ្ចាំងនៅតាមរោង?

ផ្កាយ​NoVeLs*– ល្ងាចម្សិលមិញ(០៩​ សីហា ២០១៥) ខ្ញុំមានឱកាសបានទៅមើលរឿង «សង្គ្រាម​បង​​ប្អូន» ឬ Blood in Dispute។ តាំង​ពី​​លេច​​ឮ​​ដំណឹង​ថា រឿង​នេះ​ចូល​រួម​សហការ​ថត​ជា​មួយ​ហ្វីលីពីន និងជាខ្សែភាពយន្តខ្មែរដែលមានលក្ខណៈអន្តរជាតិ ខ្ញុំ​​ក៏​​គុំ​​ចាំ​​មើល​រឿង​​​​នេះ​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ដូច្នេះ​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​រំពឹង​ទុក​ខ្ពស់ខ្លាំងណាស់ទៅលើរឿងមួយនេះ។ នៅ​ពេល​មាន​ការ​រំពឹង​ទុក​ខ្ពស់ ការ​ខក​​ចិត្ត​ក៏​ខ្ពស់​ទៅ​តាម​នោះ កាល​បើ​អ្វី​ដែល​ចេញ​មក​មិន​ដូច​ទៅ​នឹង​ការ​រំពឹង​ទុក​ទាល់​តែ​សោះ។

មុនពេលទៅមើល ខ្ញុំបានបបួល Movie Mate របស់ខ្ញុំទៅមើលដែរ តែ​គេ​បដិសេធ​ព្រោះ​គេ​ថា​គ្រប់​រឿង​របស់​ស៊ីធីអិន​គឺ​មើល​មិន​​កើត សូម្បី​​តែ​រឿង​ដែល​ចូល​រួម​សហការ​ថត​ដោយ​​សិង្ហ​បុរី​​ (រឿង​​ដំរី​​មរកត​)​ពី​​មុន​ក៏​មើល​មិន​យល់។ ចុងក្រោយ ខ្ញុំ​ក៏​ទៅ​មើល​រឿង​នេះ​ជា​មួយ​មិត្ត​​ភក្តិ​ចាស់​កាល​រៀន​នៅ​វិទ្យា​ល័យ​ជា​មួយ​គ្នា។ នៅ​ក្នុងរោងមានមនុស្សមើលច្រើន គឺ​ទំនេរ​តែ​ជួរ​កៅអី​មុខ​ប៉ុណ្ណោះ តែ​នៅ​ក្នុង​រោង​ទាំង​​មូល​​ស្ងាត់ច្រៀប អាចមកពីពួកគេគេងលក់អស់ក៏មិនដឹង ព្រោះ​ជា​រួម​រឿង​ទាំង​​មូល​​គ្មាន​​ឈុត​​ណា​​មួយ​​ដែល​​ធ្វើ​​ឱ្យ​​ទស្សនិក​ជន​​បាន​រំភើប ភ្ញាក់ផ្អើល ឬចង់តាមដានអ្វីសូម្បីតែបន្តិច។

និយាយទៅ ក្នុងនាមខ្ញុំជាទស្សនិកជនម្នាក់ គឺមិនដល់ថ្នាក់ស្តាយលុយទេ ព្រោះ​តម្លៃ​ត្រឹម​តែ​៣​ដុល្លារ​ដូច​គេ​ដូច​ឯង​ដែរ ចាត់​​ទុក​​ថា ជា​ការ​​ចំណាយ​ដើម្បីជួយគាំទ្រវិស័យភាពយន្តខ្មែរទៅចុះ! (ព្រោះ​ផលិត​កម្ម​ខ្លះ ហ៊ាន​យក​ដល់​ទៅ​៤​ដុល្លារ​ឯណោះ អត់​​ចេះ​​មើល​​គុណ​ភាព​កុនខ្លួនឯងទេ មុន​នឹង​ចង់​ស៊ី​ថ្លៃ​ខុស​គេ!)។ ជា​ទស្សនៈ​ខ្ញុំ ក្នុង​នាម​ទស្សនិក​ជន​ម្នាក់​ដដែល​(បញ្ជាក់ គឺ​ក្នុង​នាម​ទស្សនិក​ជន​ម្នាក់) ខ្ញុំ​ថា រឿង​នេះ មិន​គួរ​យក​មក​ដាក់​បញ្ចាំង​នៅ​តាម​រោង​កុន​ទេ ព្រោះ​ទំនាស់​បញ្ហា​(Conflict) នៅ​​ក្នុង​​រឿង វា​តូច​ពេក តូច​​រហូត​​រក​​មិន​​ឃើញ​ថា ចំណុច​កំពូល​(Climax)​នៅ​ក្នុង​សាច់​រឿង​ស្ថិត​នៅ​ត្រង់​ណា?

ទំនាស់ (Conflict) និងចំណុចកំពូល (Climax)របស់រឿងមួយ គឺ​ជា​ផ្នែក​ដ៏​សំខាន់​ក្នុង​ការ​ទាក់​ទាញ​ចិត្ត​ទស្សនិកជន​ឱ្យ​ចង់​មើល និង​តាម​ដាន​រឿងរបស់ខ្លួន។ ចុះបើរឿងនោះមានទំនាស់នៅស្រាល គ្មានចំណុចដែលធ្វើឱ្យទស្សនិកជន រំភើប កម្សត់ ចង់​សើច ឬចង់យំជាមួយ តើ​ឱ្យគេទៅមើលស្អី? ម្យ៉ាងទៀតនៅពេលមានទំនាស់នេះហើយ តួអង្គ​ត្រូវ​រិះ​រក​ដំណោះ​ស្រាយ​ប្រកប​ដោយហេតុ និងផល ដែល​អាច​បញ្ចប់​រឿងបានដោយធ្វើឱ្យទស្សនិកជន រំភើប តក់ស្លុត ទុក្ខសោក ក្រៀមក្រំ សើច ឬ​ដល់​ថ្នាក់យំ និង​ខឹង​ទៅ​តាម​ដំណើរ​រឿង​របស់​ខ្លួន​ផង​ដែរ។ តែនៅក្នុង «សង្គ្រាមបងប្អូន» ឬ Blood in Dispute ទំនាស់​បញ្ហា​នៅ​តូចណាស់ សឹង​តែ​មិន​គួរ​បង្កើត​បាន​ជា​ដំណើរ​រឿង​មួយ​បាន។​ ហេតុ​អ្វី​ពីរ​នាក់​បង​ប្អូន​ហ្នឹង ដល់​​ថ្នាក់​​វាយ​​ប្រយុទ្ធ​​គ្នា​​ស្លាប់​​រស់​​ដោយ​សារ​តែ​សម្តី​ញុះ​ញង់​មិន​ទំនង របស់​មនុស្ស​ខិល​ខូច​ម្នាក់? ដោយ​​សារ​ភាព​អាម៉ាស? ដោយ​សារ​ប្រចណ្ឌ? តើ​​រឿង​​កុន​​មួយ​រឿង មាន​ត្រឹម​ប៉ុណ្ណឹង​ឬ? អ្នក​មើល​គេ​បាន​អី? សប្បាយ កម្សត់ ឬ​ការ​អប់រំ?

មិត្តអ្នកអាន ធ្លាប់ឮគេនិយាយថា សិល្បៈភាពយន្តជាចំណីចក្ខុរបស់ទស្សនិកជនទេ? ខ្ញុំ​ជឿ​ថា គ្រប់​គ្នា​ពិត​ជា​ធ្លាប់​ឮ តែ​​ខ្ញុំ​​សុំ​​ប្រាប់​​ថា រឿង​​មួយ​នេះ​មិន​ទាន់​អាច​ក្លាយ​ជា​ចំណី​​ចក្ខុ របស់​អ្នក​ណា​បាន​នៅ​ឡើយ​ទេ ព្រោះ​វា​គ្រាន់​តែ​ជា​សម្ល​កកូរ​មួយ​ឆ្នាំង ដែល​​មាន​​បន្លែ​​ត្រី​សាច់​​គ្រប់​មុខ តែ​នៅ​ខ្វះ​អង្ករ​លីង​ប្រហុក និង​ចុង​ភៅ​ចំណា​ន​មក​ចម្អិន​ម្ហូប​មួយ​មុខ​នេះ ឱ្យ​​មាន​​ឱជា​រស​​ឆ្ងាញ់​​ត្រូវ​​មាត់​​ត្រូវ​​ចិត្ត​​មនុស្ស​​​ភាគ​​ច្រើន​។​

មុន​​ពេលទៅមើល ខ្ញុំធ្លាប់ដឹងសាច់រឿងសង្ខេបខ្លះៗ តាម​ការ​ផ្តល់​បទ​សម្ភាសន៍​របស់​ក្រុម​ផលិតករ​ដល់​អ្នក​សារព័ត៌មាន​រួច​ហើយ។ លុះ​បាន​ទៅមើលផ្ទាល់ គឺគ្មានអ្វីលើសលស់គ្នាសោះ គ្មាន​ឈុត​ពិសេស គ្មាន​ឈុត​អស្ចារ្យ គ្មាន​ឈុត​រំជួល​អារម្មណ៍ គឺ​​សាច់​​រឿង​​ស្មើ​​តាំង​​ពី​ដើម​​ដល់​ចប់។ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ទទួលអ្វីដែលថ្មី ក្រៅពីសាច់រឿងដែលខ្ញុំធ្លាប់ដឹងតាមសារព័ត៌មាន និង​តាម​ការ​ផ្សព្វ​ផ្សាយ​របស់​រោង​កុន​នានា​ទាល់​តែសោះ។ បើដំណើររឿងទាំងមូល មិនខុសគ្នាពីរឿងសង្ខេបដដែល តើ​គេ​ចាំ​បាច់​ទៅ​អង្គុយ​មើលឱ្យខាតពេលខាតលុយធ្វើអី?

រូបភាពដោយសប្បាយ

តាម​ដំណើររឿងដែលខ្ញុំធ្លាប់ដឹង* គឺ លោក​ទេព រិន្ទ​ដារ៉ូ ជា​ជន​ជាតិ​ខ្មែរ​ដែល​បាន​ភៀស​ខ្លួន​ពី​ប្រទេស​កម្ពុជា ក្នុង​​សម័យ​​សង្គ្រាម​​​ទៅ​​បន្ត​ការ​​សិក្សា​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​ហ្វីលីពីន ហើយ​លោក​បាន​រៀប​ការ​ជា​មួយ​នារី​ជន​ជាតិ​ហ្វីលីពីន​ម្នាក់ បង្កើត​​បាន​​កូន​​​ប្រុស​​គឺ​​លោក​​មីកាអែល​។ ប៉ុន្តែមុនចាកចេញពីកម្ពុជា លោកក៏មានទំនាក់ទំនងជាមួយនារីខ្មែរម្នាក់ ដែល​​ជា​​សង្សារ​​កាល​​នៅ​​​រៀន បង្កើត​បាន​កូន​ប្រុស​ម្នាក់​ដែរ ដែល​​​សម្ដែង​​ដោយ​​លោក ខាត់ វ៉ៃ​ហាំង។ ក្មេង​​ប្រុស​​ទាំ​ង​​ពីរ បន្ទាប់​​​ពី​​​ពេញ​​​វ័យ​​​ទៅ​​​សុទ្ធ​​​តែ​​​​មាន​​ចំណូល​​ចិត្ត​​ហាត់​​ល្បុក្កតោ​​របស់​​ខ្មែរ​​ដូច​​គ្នា ដោយ​លោកមីកាអែល បាន​ទាំង​ជិះ​យន្ត​មក​ហាត់​រៀន​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​កម្ពុជា​​ទៀតផង។ បន្តបន្ទាប់មកបងប្អូនទាំងពីរ ក៏​បាន​ប្រកួត​គ្នា​ហើយ​​ដោយ​មាន​​ការ​​បញ្ឆេះ​​កំហឹង ​ពី​​សំណាក់​​អ្នក​​រក​​ស៊ី​​ចាក់​​ភ្នាល់​​​កីឡា​ម្នាក់ ពួក​គេ​ក៏​ក្លាយ​ជា​គូ​សត្រូវ នៅ​ក្រៅ​សង្វៀន​ជា​មួយ​គ្នា។ លោក​​ទេព រិន្ទដារ៉ូ និង​តារា​ហ្វីលីពីន នាង Andrea Torres ក៏​​ត្រូវ​​សាច់​​រឿង​​តម្រូវ​​ឱ្យ​​មក​​ប្រទេស​​កម្ពុជា​​ផង​​ដែរ នៅ​​ក្នុង​​បុព្វ​ហេតុ​​ផ្សេង​​គ្នា ហើយ​​​​ក៏​​​បាន​​​បង្កើត​​សាច់​​រឿង​​ជា​​មួយ​​តួ​​អង្គ​​ខ្មែរ និង​ធ្វើ​ជា​អ្នក​ឃាត់​ឃាំង​មិន​ឱ្យ​លោក ខាត៉ វ៉ៃ​ហាំង និង​លោក​មីកាអែល បន្ត​​ធ្វើ​​ជា​​គូ​សត្រូវ​​គ្នា​ព្រោះ​តែ​ចង់​ចាញ់​ឈ្នះ។

គឺ​​​រឿងមានតែប៉ុណ្ណឹងឯង ទោះទៅមើល Full Movie នៅក្នុងរោងកុន ក៏ដឹងត្រឹមប៉ុណ្ណឹងដែរ គ្មាន​អ្វី​លើស​ពី​នេះ​ទេ។ ក្រៅពីនេះ នៅ​មាន​ចំណុច​​មិន​សម​ហេតុ​ផល​មួយ​ចំនួន​ដូច​ជា៖

១. លោក ទេព រិន្ទដារ៉ូ នៅ​ហ្វីលីពីន ២៥​ឆ្នាំ អត់​ចេះ​ភាសា​ហ្វីលីពីន​ឬ បាន​ជា​ឪពុក និង​កូន​(មីកា​អែល)​​ពីរ​​នាក់​ហ្នឹង និយាយ​​គ្នា​​តែ​​ភាសា​អង់គ្លេស?

២. មីកាអែល និង Andrea ហេតុ​អី​មិន​ឱ្យ​និយាយ​ភាសា​ហ្វីលីពីន ហើយ​ដាក់​អក្សរ​ខ្មែរ​រត់​ពី​ក្រោម​ដូច​តួ​ផ្សេងៗ​ទៀត? ដឹង​​អត់​​ថា ធ្វើ​បែប​នេះ នាំ​ឱ្យ​រឿង​នេះ​បាត់​សម្ផស្ស​សិល្បៈ? មួយ​ទៀត​ផលិតករ និង​អ្នក​ដឹក​នាំ​រឿង ដូច​​មិន​​ទាន់​​ស្រុះ​​ស្រួល​​គ្នា​​ពី​​រឿង​​តួ​អង្គ​​ពីរ​​នាក់​​នេះ​​ទាល់​តែ​​សោះ​​ថា គួរ​ឱ្យ​និយាយ​ភាសា​អី? ព្រោះ​ពេល​ខ្លះ ឮ​ពីរ​នាក់​នេះ​និយាយ​ភាសា​ហ្វីលីពីន​ដែរ តែ​​អត់​​មាន​​អក្សរ​​ខ្មែរ​​រត់​​ពី​​ក្រោម​​(សង្ស័យ​ភ្លេច​​បក​ប្រែ?)។

៣. កីឡាករល្បុក្កតោ៖ តួ​ហ្វីលីពីន​មាន​រូប​រាង​ស័ក្តិ​សម​ហើយ ព្រោះ​គេ​មាន​សាច់​ដុំ និង​រាង​កាយ​មាំ​មួន​ស្រាប់ ចម្លែក​​អី​​តែ​​តួ​​ខ្មែរ​​(ខាត់ វ៉ៃ​ហាំង) តួ​ល្បុក្ក​តោ​ប៉ុណ្ណា​ណី ស្រាប់​តែ​រាង​ឱ្យ​ស្វែល​ដូច​ស្រី រាប​​ស្មើ​​តាំង​​ពី​​លើ​​ដល់​​ក្រោម គ្មាន​​សាច់​​ដុំ​​អី​​សោះ គឺ​​​មិន​​​ស័ក្តិ​​​សម​​​ជា​​​អ្នក​​​ចេះ​ល្បុក្ក​តោ ឬ​ជា​កីឡាករ​អី​បន្តិច។ បើ​រឿង​នេះ​ផ្តោត​សំខាន់​លើ​ការ​វាយ​តប់ ពិសេស​​ប្រើ​​ក្បាច់​​គុន​​ល្បុក្កតោ​​ទៀត​ ហេតុ​​អី​​មិន​​ឱ្យ​​តួ​ហ្នឹង​​ទៅ​ហាត់​កីឡា ឬលេង gym ឱ្យ​មាន​សាច់ ដុំ​សិន​ទៅ​ចាំ​មក​ថត?

៤. ការប្រកួតល្បុក្កតោ៖ ការប្រកួតជាលក្ខណៈអន្តរជាតិរវាងកីឡាករល្បុក្កតោ ខ្មែរ និងហ្វីលីពីន មាន​តែ​ប៉ុន្មាន​នាក់​ហ្នឹង​មក​មើល? ហើយ​​អ្នក​​មើល​អង្គុយ​ចំហ​មាត់​ស្ងាត់​ច្រៀប​អ៊ីចឹង? ចំណែក​ឈុត​វាយ​គ្នា​ក៏​វាយ​មិន​សម ឬ​មួយ​ល្បុក្ក​តោ​វាយគ្នា​ស៊ើកៗ ស្ទក់ៗ ដូច​កូន​ក្មេង​​ប្រលែង​គ្នា​បែប​នេះ​ឬ? ការ​ប្រកួត រួម​ទាំង​ក្បាច់​គុន​ផង ដូច​ជា​គ្មាន​ក្បួន​ខ្នាត​អី​សោះ វ៉ៃ​ឡេះ​ឡោះ​ៗ ចុង​​ដៃ​​ចុង​​ជើង ព្រោះ​ខ្ញុំ​គិត​ថា ឈុត​​ល្បុក្ក​តោ គឺ​ជា​ឈុត​ធំ​របស់​រឿង ហេតុ​អី​ធ្វើ​មិន​បាន​ល្អ​សោះ​អ៊ីចឹង ឬ​ធ្វើ​ល្អ​បាន​ត្រឹម​ប៉ុណ្ណេះ?

៥. ឈុតម្តាយមីកាអែលស្លាប់៖ ម្តាយស្លាប់ទាំងមូល ហេតុអ្វីអ្នកដែលយំសោកចូលតួសម មានតែ ទេព រិន្ទដារ៉ូ ដែល​ជា​ប្តី​ម្នាក់​ទៅ​វិញ? កូន​ប្រុសទាំងមូលអត់មានទឹកភ្នែកសូម្បីមួយតំណក់ឬ? ឬ​ហ្វីលីពីន កូន​ប្រុស​គេ​មិន​ឱ្យ​យំ ខ្លាចគេថាទន់ជ្រាយ? (តែ​តាម​ធ្លាប់​មើល​រឿង​ហ្វីលី​ពីនកន្លងមក គ្រាន់តែសង្សារបែកចិត្តក៏យំបោកខ្លួនដែរ) សូម្បី​តែ​ទឹក​មុខ​ក៏​សម្តែង​មិន​សម​បរិយាកាស ដូចជា​បារម្ភ​រឿង​ការ​ហាត់​ល្បុក្កតោ​ខ្លាំងជាងបុណ្យសពម្តាយយ៉ាងម៉េចក៏មិនដឹង តួ​សង្សារ​ទៀត​សោត ក៏​​មក​​ញញឹម​​ញញែម អត់កាន់ទុក្ខអីសោះ។ ឬ​មួយ​ប្រពៃណី​​បុ​ណ្យសពហ្វីលីពីនបែបនេះ?

សរុបមក ចំណុចល្អរបស់រឿងនេះ មានត្រឹមតែប៉ុន្មានប្លង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលប្រើប្រាស់អង្គកាមេរ៉ាបានល្អ កាត់តបានគ្រាន់បើ (បញ្ជាក់ គឺ​មាន​តែប៉ុន្មានប្លង់ប៉ុណ្ណោះ) ហើយតួដែលលេចធ្លោក្នុងរឿងនេះ សូម​ជូន​ទៅ លោក ទេព រិន្ទដារ៉ូ ក្រៅ​ពី​នោះ តួ​​ហ្វីលីពីន​​(មីកាអែល) ក៏​គ្រាន់​​បើ ពេល​គាត់​ខឹង​សម្តែង​បាន​សម ចំណែកតួខ្មែរ វ៉ៃហាំង​នៅ​ស្ទើរ​នៅ​ឡើយ​គឺ​សម្តែង​មិន​ទាន់​អស់ បើតួស្រីវិញស្អាត មិន​ចាញ់​តួ​បរទេស​ប៉ុន្មានទេ។ រឿងនេះ ខ្ញុំជូនពិន្ទុ ៥/១០ បើនិយាយពីក្នុងចិត្តពិតប្រាកដ គឺខ្ញុំចង់ឱ្យតែ ៤/១០ ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ​មិន​ចង់​ឱ្យ​ផលិតករ​បាក់​ទឹកចិត្តខ្លាំង ឬខ្លាចគេថាខ្ញុំមិនឱ្យតម្លៃភាពយន្តខ្មែរ 😀 ៕

*សង្ខេបរឿងដោយ VOD

Read Full Post »

លេច​ឈ្មោះ​ជា​ថ្មី​លើ​ទំព័រ​ សប្បាយ!

សួង ម៉ាក់៖ កុំ​គិត​ថា​ ទៅ​សិក្សា​នៅ​ឡាវ​ខ្លាច​អត់​ការងារ​ធ្វើ

និស្សិត​ខ្មែរ​ភាគ​ច្រើន​មិន​ចង់​បាន អាហារូបករណ៍ ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ ដែល​មាន​សេដ្ឋកិច្ច​ស្មើ​ ឬ​ទាប​ជាង​​​កម្ពុជានោះ​​ទេ​ ដោយ​គេ​គិត​ថា​សញ្ញាប័ត្រ​ចេញ​ពី​ប្រទេស​នោះ​នឹង​មិន​សូវ​មាន​តម្លៃ​ នាំ​ឲ្យ​ពិបាក​រក​ការងារ​ធ្វើ។ ប៉ុន្តែ​យុវជន​ សួង​ ម៉ាក់ ​អាយុ​២៧​ឆ្នាំ​ មាន​ស្រុក​កំណើត​នៅ​ខេត្ត​កំពង់​ចាម​ ទើប​ត្រឡប់​មក​ដល់​កម្ពុជា​នា​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ​ បន្ទាប់​​ពី​ចំណាយ​ពេល​សិក្សា​អក្សរ​សាស្ត្រ​ឡាវ​ នៅ​សាកល​វិទ្យាល័យ​ជាតិ​ឡាវ​ (National University of Laos) អស់​រយៈពេល​៥​ឆ្នាំ​បាន​ច្រានចោល​ទស្សនៈ​នោះ។

រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ​ តើ​សញ្ញាប័ត្រ​មក​ពី​ប្រទេស​ឡាវ​​អាច​ឲ្យ ​សួង​ ម៉ាក់ ​រក​បាន​ការងារ​អ្វី​ធ្វើ​ហើយ ឬ​នៅ? ថ្ងៃ​នេះ​ គេហទំព័រ​ Sabay​ បាន​សាក​សួរ​យុវជន​រូប​នេះ​ ដែល​មាន​ក្នុង​បទ​សម្ភាសន៍​ដូច​តទៅ៖

Sabay៖ តើ​ ម៉ាក់​ ដឹង​ដំណឹង​​អាហារូបករណ៍​ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​ដោយរបៀប​​ណា? ហើយ​ធ្វើ​ម៉េច​ទើប​ទទួល​បាន​អាហារូបករណ៍​នេះ?
សួង ម៉ាក់៖ នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ​ភូមិន្ទ​ភ្នំពេញ​ មាន​កន្លែង​ផ្ដល់​ដំណឹង​ទាក់​ទង​នឹង​អាហារូបករណ៍។ ខ្ញុំ​ដឹង​ដំណឹង​អាហារូបករណ៍​នេះ​ពី​មិត្ត​ខ្ញុំ​មក។

ដើម្បី​ទទួល​បាន​អាហារូបករណ៍​នេះ ​និស្សិត​ត្រូវ​​ប្រឡង​លើ​មុខ​វិជ្ជា​ពីរ​វិញ្ញាសា​ គឺ​​អក្សរ​សាស្ត្រ​ខ្មែរ​ និង​​ចំណេះ​ដឹង​វប្បធម៌​ទូ​ទៅ។ ក្រសួង​អប់រំ​យុវជន​ និង​កីឡា​របស់​យើង​ជា​អ្នក​រៀប​ចំ​ ដោយ​​ជ្រើស​រើស​តែ​៦​នាក់​ទេ​ ហើយ​អ្នក​ជាប់​ត្រូវ​រៀន​អក្សរ​សាស្ត្រ​ឡាវ​​ កាល​នោះ។ បច្ចុប្បន្ន​ក្រសួង​រើស​ដល់​ទៅ​​១០​នាក់​ ហើយ​បេក្ខជន​​អាច​ជ្រើស​រើស​រៀន​ សេដ្ឋកិច្ច​ គណនេយ្យ​ វិស្វករ​ ឬ​កុំព្យូទ័រ​បាន​ តែ​​ក្រសួង​ក៏​បាន​បន្ថែម​មុខ​វិជ្ជា​ប្រឡង​ដែរ​ ដូច​ជា​ គណិតវិទ្យា និង​ភាសា​អង់គ្លេស​ជា​ដើម។

Sabay៖ មុន​ពេល​ទទួល​បាន​អាហារូបករណ៍​ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​ តើ​ ម៉ាក់​ កំពុង​ធ្វើ​អ្វី?
សួង ម៉ាក់៖ ពេល​ដាក់​ពាក្យ​សុំ​អាហារូបករណ៍​ ខ្ញុំ​កំពុង​សិក្សា​ថ្នាក់​ឆ្នាំ​ទី​មួយ​ផ្នែក​អក្សរ​សាស្ត្រ​ខ្មែរ​ នៅ​សាកលវិទ្យាល័យ​ភូមិន្ទ​ភ្នំពេញ​រួច​ទៅ​ហើយ​ ដូច្នេះ​អាហារូបករណ៍​នោះ ​គឺ​ត្រូវ​នឹង​ជំនាញ​ខ្ញុំ​ស្រាប់។

Sabay៖ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ចង់​ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​ ខណៈ​និស្សិត​ជា​ច្រើន​ប្រាថ្នា​ចង់​​ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​អភិវឌ្ឍ​ច្រើន​ជាង?
សួង​ ម៉ាក់៖ តាម​ពិត​ទៅ​ ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់​មុខ​វិជ្ជា​អក្សរ​សាស្ត្រ​ខ្មែរ​ ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​សិក្សា​នៅ​សាកល​វិទ្យាល័យ​ភូមិន្ទ​ភ្នំពេញ​ណាស់​ ប៉ុន្តែ​ដោយសារ​អាហារូបករណ៍​ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​រ៉ាប់​រង​​ការ​ចាយ​វាយ​ផ្សេង​ៗ​ ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​ក៏​សម្រេច​ចិត្ត​ដាក់​ពាក្យ​សុំ​អាហារូបករណ៍​នោះ​តែ​ម្ដង​ ដើម្បី​បន្ធូរ​បន្ទុក​ក្នុង​គ្រួសារ​ខ្ញុំ ​ឯ​ខេត្ត​កំពង់​ចាម។

Sabay៖ តើ​ការ​សិក្សា​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​យ៉ាង​ម៉េច​ដែរ? 
សួង ម៉ាក៖ នៅ​ប្រទេស​លាវ ​និស្សិត​បរទេស​ត្រូវ​រៀន​៦​ឆ្នាំ​ ដោយ​រាប់​ទាំង​រៀន​​ត្រៀម​​ភាសា​លាវ​មួយ​ឆ្នាំ​ផង​ ព្រោះ​បរិញ្ញាបត្រ​នៅ​ស្រុក​ឡាវ​​ និស្សិត​ត្រូវ​រៀន​៥​ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្ន​ ឡាវ​បាន​ប្ដូរ​មក​រៀន​៤​ឆ្នាំ​ដូច​ខ្មែរ​ដែរ​ ដូច្នេះ​និស្សិត​ដែល​ទៅ​​រៀន​នៅ​ទី​នោះ​ ត្រូវ​រៀន​តែ​៥​ឆ្នាំ​ រាប់​ទាំង​រៀន​ត្រៀម​ភាសា​ឡាវ​ផង។

Sabay៖ ចុះ​សម្រាប់​ការ​រស់​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​វិញ​ មាន​បញ្ហា​ប្រឈម​អ្វី​ខ្លះ?
សួង​ ម៉ាក់៖ នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​ ប្រជាជន​រួសរាយ​រាក់​ទាក់​ និង​មាន​ប្រពៃណី​ របៀប​របប​រស់​នៅ​ដូច​ខ្មែរ​យើង​ដែរ​ ហើយ​សន្តិសុខ​ទៀត​សោត​ក៏​ល្អ​ ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​អាច​សម្រប​ខ្លួន​រស់​នៅ​បាន​យ៉ាង​ងាយ​ស្រួល​នៅ​ទី​នោះ។

Sabay៖ ក្រោយ​ពី​ត្រឡប់​មក​ពី​ឡាវ​​វិញ​ តើ​ជំនាញ​ដែល​រៀន​នៅ​ទី​នោះ​ជួយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ ម៉ាក់​ ស្រួល​ក្នុង​ការ​រក​ការងារ​ធ្វើ​ទេ?
សួង ម៉ាក់៖ ជំនាញ​ដែល​ខ្ញុំ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​ គឺ​ពិត​ជា​មាន​អត្ថប្រយោជន៍​ណាស់។ ពេល​មក​ដល់​ស្រុក​ខ្មែរ​ភ្លាម​ ខ្ញុំ​ត្រូវ​បាន​គេ​ទាក់​ទង​ផ្ដល់​ការងារ​ក្រៅ​ម៉ោង​ឲ្យ​ភ្លែត។ បច្ចុប្បន្ន​ ខ្ញុំ​ជា​បុគ្គលិក​ពេញ​សិទ្ធិ​ឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន​ O | Orange ដែល​ផ្ដល់​សេវា​រៀប​ចំ​កម្ម​វិធី​ ទទួល​ថត​ស្ពត​ ថត​កុន​ខ្នាត​ខ្លី ឬ​ចម្រៀង​ជា​ដើម​ ក្នុង​តួនាទី​ជា​ Copywriter។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រើ​ប្រាស់​ភាសា​ឡាវ​​ សម្រាប់​បក​ប្រែក​ឯកសារ​​ផ្សេង​ៗ​ជា​ភាសា​ថៃ​ ក្នុង​កិច្ច​ការងារ​បច្ចុប្បន្ន​របស់​ខ្ញុំ។

Sabay៖ ចុះ​បើ​និស្សិត​ខ្មែរ​ណា​ចង់​បាន​អាហារូបករណ៍​ទៅ​សិក្សា​នៅ​ប្រទេស​ឡាវ​​ដូច​អ្នក​ដែរ​ តើ​អ្នក​មាន​អ្វី​ជា​ការ​ណែ​នាំ​ទេ?
សួង ម៉ាក់៖ ខ្ញុំ​​មិន​​មាន​បទ​ពិសោធន៍​ ចំពោះ​​ការ​ដាក់​ពាក្យ​សុំ អាហារូបករណ៍ ​ទៅ​សិក្សា​សហរដ្ឋ​អាមេរិក នោះ​ទេ​ ប៉ុន្តែ​ជា​យោបល់​រួម​របស់​ខ្ញុំ​ អាហារូបករណ៍​ទៅ​ប្រទេស​ណា​ក៏​ដោយ​ សាមី​ខ្លួន​ត្រូវ​ស្គាល់​ខ្លួន​ឯង​ឲ្យ​ច្បាស់​ថា ​​ខ្លួន​ឯង​មាន​សមត្ថភាព​គ្រប់​គ្រាន់​ហើយ ​ឬ​នៅ​ ដើម្បី​ដាក់​អាហារូបករណ៍​នោះ។ បើ​មិន​ទាន់​មាន​ តើ​ត្រូវ​ធ្វើ​ដូច​ម្ដេច​ខ្លះ​ដើម្បី​ពង្រឹង​សមត្ថភាព​របស់​ខ្លួន។ នៅ​ពេល​​ពង្រឹង​សមត្ថភាព​បាន​គ្រប់​គ្រាន់​ហើយ​(3.00/4.00 GPA, 6-6.5 IELTS, 550-570​TOEFL) និង​ជឿ​ជាក់​ថា​ខ្លួន​ឯង​អាច​ធ្វើ​បាន​ ទោះ​ជា​អាហារូបករណ៍​ប្រទេស​ណា​ក៏​ដោយ​ នឹង​មិន​ជា​ការ​ពិបាក​ទេ។

ចំពោះ​អាហារូបករណ៍​ទៅ​ប្រទេស​ឡាវ​ក៏​ដូច​គ្នា។ ដំបូង​ត្រូវ​ពង្រឹង​សមត្ថភាព​ខ្លួន​ឯង​លើ​អ្វី​ដែល​ក្រសួង​ត្រូវ​ការ។ មុខ​វិជ្ជា​ណា​ដែល​​ក្រសួង​តម្រូវ​ឲ្យ​ប្រឡង​ ត្រូវ​​ខិត​ខំ​រៀន​ ​រម្លឹក​ និង​ស្វែង​យល់​​ពី​មុខ​វិជ្ជា​នោះ​ឲ្យ​ច្បាស់​ ឬ​ស្វះ​ស្វែង​រក​វិញ្ញា​សា​ដែល​ធ្លាប់​ប្រឡង​ចេញ​ឆ្នាំ​មុន​ៗ ដើម្បី​ត្រៀម​ខ្លួន​​បាន​កាន់​តែ​ងាយ​ស្រួល​។ នៅ​ពេល​ពង្រឹង​សមត្ថភាព​ខ្លួន​ឯង​បាន​គ្រប់​គ្រាន់​ហើយ​ និង​ជឿ​ជាក់​ថា​ ខ្លួន​ឯង​ពិត​ជា​អាច​​ធ្វើ​បាន​ អ្វី​ៗ​នឹង​ដំណើរ​​ការ​យ៉ាង​ស្រួល៕

អត្ថបទ៖ មាស រ័ត្ន

ប្រភព៖ http://news.sabay.com.kh/articles/436623

 

Read Full Post »

នៅពេលចម្រៀងខ្មែរប្រែSubថៃ!

តារា​សម្តែង​ដ៏​ឆ្នើម​ ពៅ​ លីដា ដែល​គេ​មើល​​រម្លង​

ប្រិយ​មិត្ត​អ្នក​អាន​ជា​ទី​មេត្រី​!

ប្រិយ​មិត្ត​ប្រហែល​ជា​មិនទាន់​ភ្លេច​ទេ​ ចំពោះ​​បទ​ចម្រៀង​ខ្មែរ​មួយ​បទ​ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​កក្រើក​រញ្ជួយ ​​និង​ទាក់​ទាញ​ទឹក​ភ្នែក​រាប់​លាន​តំណក់​ពី​ទស្សនិក​ជន​នៅ​ទូទាំង​ឥណ្ឌូចិន​ និង​ ប្រទេស​ថៃ​។ នោះ​គឺ​បទ​ «​ហេតុ​អ្វី​ឲ្យ​បង​ស្គាល់​អូន​» ច្រៀង​ដោយ ​ករុណា ពេជ្រ​ ដឹក​នាំ​សម្តែង​ដោយ​ ប៊ុន​ រតនា និង​ ចូល​រួម​សម្តែង​ដោយ​​​តារា​ស្រី​​ឆ្នើម​(តែ​ខ្វះ​អ្នក​ជ្រោម​ជ្រែង​) ពៅ លីដា​។

គិត​មក​ដល់​ថ្ងៃ​នេះ ចំនួន​អ្នក​ចូល​ទស្សនា​ដែល​ជា​ជន​ជាតិ​ថៃ ឡើង​ដល់​ចំនួនជិត​៦​សែន​នាក់​(៤៤៦២១៩+១២៩៦៧៩)​ ឯ​ចំនួន​ Comment ដែល​ជន​ជាតិ​ថៃ​សរសេរ ​ឡើង​ដល់ទៅជិត​៩​រយ​ខំមិន(៦២៤+១៨៨) ដែល​នេះ​ជា​តួរលេខ​មួយ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​​ភ្ញាក់​ផ្អើល​បំផុត​ ព្រោះ​វា​ជា​ចម្រៀង​ខ្មែរ​​តែ​មួយ​បទ និង​ ដំបូង​គេ ​ដែល​ទទួល​បាន​ហ្វែនៗ​គាំ​ទ្រ​​ពី​​ប្រទេស​​ថៃ​យ៉ាង​ច្រើន​​ស​ន្ធឹក​សន្ធាប់​រហូត​នឹក​ស្មាន​មិន​ដល់​។

ភាព​មាក់​ងាយ​​ ដែល​ប្រជា​ជន​ថៃ​ចូល​ចិត្ត​វាយ​ប្រហារ​មក​លើ​តារា​ចម្រៀង​ខ្មែរ​ ដែល​ចូល​ចិត្ត​លួច​ចម្លង​បទ​ចម្រៀង​ពី​ថៃ​មក​ច្រៀង​ ឬ​ចម្លង​ការ​សម្តែង​របស់​គេ​មក​ក្នុង​ខារ៉ាអូខេ​របស់​ខ្លួន​នោះ ត្រូវ​​បាន​ស្រក​ស្រត់​ទៅ វិញ​យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស​ បន្ទាប់​ពី​បទ​ចម្រៀង​មួយ​បទ​នេះ​ លេច​ឡើង​នៅ​ក្នុង​បណ្តាញ​ Youtube​ ក្រោម​ចំណង​ជើង​ជា​ភាសា​ថៃ​(MV เขมร เรียกน้ำตาผู้ชมนับล้าน!) និង​​អម​ដោយ​​​​​អត្ថបទ​ពន្យល់ ​រួម​ទាំង​​ Subtitle ជា​ភាសា អង់គ្លេស​ វៀត​ណាម និង​ ថៃ​។

ដើម​ឡើយ​បទ​នេះ​មាន​ត្រឹម​តែ​ចំណង​ជើង​ និង​ អត្ថបទ​ពន្យល់​ជា​ភាសា​ថៃ​ប៉ុណ្ណោះ តែ​ក្រោយ​មក​បន្ទាប់​ពី​មាន​ចំណូម​ពរ​ពី​ទស្សនិក​ជន​ថៃ​រាប់​សែន​នាក់​ ឲ្យ​សរសេរ​ Subtitle ជា​ភាសា​ថៃ​នោះ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាត់​ចែង​ចំណាយ​ពេល​ដ៏​មមាញឹក​ រៀប​ចំ​ធ្វើ​ Subtitle ឡើង​ ទាំង​ត្រូវ​ខ្លះ​ខុស​ខ្លះ ដោយ​មាន​ការ​សហការ​ពី​មិត្ត​ភក្តិ​និង​បង​ៗ​មួយ​ចំនួន​។ អរគុណ មេឃា ដែល​ខិត​ខំ​​ផ្ញើ​បទ​ចម្រៀង​ដ៏​​ធ្ងន់​​នេះ​ពី​ស្រុក​ខ្មែរ​​​មក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​, អរគុណ​បង​ប្រុស​ ឡឹក​ជំនោរ ដែល​បាន​ជួយ​ធ្វើ​ Subtitle ​យ៉ាង​តក់​ក្រហល់​​។ អរគុណ​គ្រប់​គ្នា​ដែល​គាំ​ទ្រ​បទ​ចម្រៀង​នេះ!

P.S₁ : ក្រោយ​ពី​បទ​នេះ​សរសេរ​ Subtitle ជា​ភាសា​ថៃ​រួច​ ស្រាប់​តែ​មាន​​អ្នក​គាំ​ទ្រ​​ថៃ​មួយ​ចំនួន​លើក​ឡើង​ស្រប​គ្នា​ថា ផលិត​ករ​ថៃ​ គួរ​តែ​ទិញ​កម្ម​សិទ្ធិ​បញ្ញា​បទ​នេះ​ពី​ខ្មែរ​ យក​ទៅ​ផលិត​ជា​បទ​ថៃ​ ព្រោះ​ពួក​គេ​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​ចម្រៀង​​មួយ​បទ​នេះ​ខ្លាំង​ណាស់! ជឿ​ថា បើ​សំណូម​ពរ​នេះ ឮ​ទៅ​ដល់​ត្រចៀក​របស់​ផលិតករ​ថៃ​ណា​ម្នាក់ ចម្រៀង​ខ្មែរ​មួយ​បទ​នេះ​ ពិត​ជា​បាន​ Re-Make ជា​ Version ថៃ​មិន​ខាន! 😉

»»» អាន​អត្ថបទ​ទាក់​ទង​៖

• ស្តាប់​ថៃ​និយាយ​ពី​ចម្រៀង​ខ្មែរ​

• ចម្រៀង​ខ្មែរ​ល្បី​ពេញ​ឥណ្ឌូចិន​

• ចម្រៀង​ខ្មែរ​៖ ทำไมให้ผมรู้จักคุณ?

• [Town]អភិវឌ្ឍ​ខ្លួន​ដល់​កំពូល

Read Full Post »

បុក​ល្ហុង​លាវ​

ផ្កាយ​NoVeLs*– បុក​ល្ហុង​លាវ​​ មាន​រស​ជាតិ និង​ លក្ខណៈ​ប្លែកៗ​គ្នា ​ទៅតាម​តំបន់​ ក្នុង​​បណ្តាខេត្ត​នានា​របស់​ប្រទេស​។

បុក​ល្ហុង​នៅ​​ខេត្ត​ហ្លួង​ព្រះ​បាង ​ឬ​ភាគ​ខាង​ជើង​នៃ​ប្រទេស ​​ចូលចិត្ត​ប្រើ​ប្រហុក​ឆៅ​ ឬ​ប្រហុក​សាច់​ទាំង​មូល​ៗ ចំណែក​ចំនួន​ម្ទេស​ដែល​ដាក់​គឺ​រាប់​តាម​ចំនួន​អាយុ​អ្នក​បរិភោគ​។ ចំពោះ​​ល្ហុង​ដែលគេ​​ប្រើ​បុក​ មិន​និយម​​សាប់​ ឬ​ឈូស​ល្អិត​ៗ​ទេ គឺ​គេ​ចិត​ជា​បន្ទះ​ស្តើង​ៗ​ស្រដៀង​នឹង​ការ​ចិត​ដាក់​ម៉ាំ​ ឬ​ផ្អក​ត្រី​ល្អិត​នៅ​ស្រុកខ្មែរ​យើង​។

បុក​ល្ហុង​នៅ​ហ្លួង​ព្រះ​បាង​

បុក​ល្ហុង​នៅ​ភាគ​កណ្តាល​ ឬ​នៅ​​​ក្រុង​វៀង​ចន្ទ​ន៍​ ចូលចិត្ត​ប្រើ​ទឹក​ត្រី​ ឬ​ប្រហុក​ស្ងោ​ឆ្អិន​ដែល​​ផ្សំ​គ្រឿង​ទេស​ជា​ស្រេច​ មាន​លក្ខណៈរាវ​ខាប់​ស្រដៀង​ទឹកកាប៉ិ​នៅ​ស្រុក​ខ្មែរ​។ ល្ហុង​ដែល​ប្រើ​បុក​​ត្រូវ​សាប់​ថ្មី​ៗ​ដោយ​ប្រើ​កាំ​បិត​ មិន​និយម​ឈូស​សរសៃ​ស្តើង​វែងៗ​ដូច​ខ្មែរ​។ បើ​ចង់​ទទួល​ទាន​បុក​ល្ហុង​ឆ្ងាញ់​នៅ​វៀងចន្ទន៍​ ត្រូវ​ប្រាប់​គេ​មុន​ថា បុក​បែប​លាវ បើ​មិន​ដូច្នោះ ​នៅពេល​គេឃើញ​យើងជា​ជន​បរទេស​ គេ​នឹង​បុក​(បែប​ជន​បរទេស​) ដោយ​ដាក់​តែ​ទឹក​ត្រីសុទ្ធ​​ ហើយ​រស​ជាតិ​ដូចញាំ​អ៊ីចឹង​ មិនឆ្ងាញ់​ទេ​។

បុក​ល្ហុង​នៅ​ករុង​វៀង​ចន្ទន៍​

បុកល្ហុង​នៅ​ភាគ​ខាង​ត្បូង​ ឬ​​ក្នុង​ក្រុង​ប៉ាក​សេ ខេត្ត​​ចម្ប៉ាសាក់ ដែល​នៅ​ជាប់​​ព្រំដែន​ខ្មែរ​ និយម​ដាក់​ក្តាម​ប្រៃ​ និង​សណ្តែក​ដី​ដូច​ខ្មែរ​ដែរ។ ល្ហុង​ដែលបុក អាច​​សាប់ ឬ​ឈូស​តាម​ការ​និយម​ចូលចិត្ត​របស់ម្នាក់ៗ​។

បុក​ល្ហុង​សម្រាប់​ជន​បរទេស(ដាក់​ទឹក​ត្រី)

ប្រជាជន​លាវ​ មិន​និយម​​ឈូស​ល្ហុង​ក្លាស្សេ​ទុក​ដូច​ខ្មែរ​ទេ ព្រោះ​គេ​ជឿ​ថា ធ្វើ​ដូច្នោះ​នឹងធ្វើ​ឲ្យ​រស​ជាតិ​ល្ហុង​ដែល​បុក​​ថយ​ចុះ​ មិន​ឆ្ងាញ់ ​និង​ស្រស់​ ដូច​សាប់​ឬ​ឈូស​ថ្មីៗទេ​​។ ដូច្នេះ​នៅពេល​មាន​មនុស្ស​ទៅទិញ​​បុក​ល្ហុង​ ទើប​គេ​ចាប់​ផ្តើម​សាប់ និង​ឈូសក្នុង​ពេល​នោះ​តែ​ម្តង​។​ បុក​ល្ហុង​លាវ​ ចូលចិត្ត​ដាក់​ផ្លែ​ពោន​​(ស្រដៀង​ផ្លែ​ម្កាក់, លាវ​ហៅ​ថា ម្កាក់​គោក​ ឯ​ម្កាក់​ដែល​យើង​បរិភោគ​​ជា​ម្ជូរ​សព្វ​ថ្ងៃ​ ​ហៅ​ថា​ ម្កាក់​ទឹក​) និង ​ត្រប់​ក្អែក​(?, ត្រប់​លឿង​តូចៗ​ ​មាន​រស​ជាតិ​ជូរ និង​គ្រាប់​ច្រើន​) ដែល​មិន​ឃើញ​មាន​ដាក់​នៅ​ក្នុង​បុកល្ហុង​ខ្មែរ​។ រស​ជាតិ​ជូរ​ចត់ របស់​ផ្លែ​ពោន​ និង ត្រប់​ក្អែក(?) ធ្វើ​ឲ្យ​បុក​ល្ហុង​លាវ​មាន​រស​ជាតិ​ឆ្ងាញ់​ប្លែក​ខុស​ពី​បុក​ល្ហុង​ខ្មែរ​។

ខ្ញុំ​ជឿ​ និង​ហ៊ាន​អះអាង​ថា បុក​ល្ហុង​លាវ​ គឺ​ជា​ដើម​កណើត​នៃ​បុក​ល្ហុង​ទាំងអស់​នៅ​អាស៊ីអាគ្នេយ៍​​នេះ​ ពិសេស​​ ខ្មែរ​ និង​ ​ថៃ​។

Read Full Post »

@ ឧត្តរ​ឋានី, ប្រទេសថៃ​

Take the bus in the Rain..

The Cute Bus Station 😀

In front of the Central Plaza.

Thai students with the Super Star(?) 😛

Adventure with the horror books..

The books I bought.

Do you see my BOOKs? It become the Bestsellers!! 😀

It’s ME! 😀

The Lunch was changed.. Y_Y

@ The Coffee World, Central Plaza.

It’s soft like silk..

Cappuccino, the taste likes the Brown Coffee.

The Shadow is the PAST! Miss U..

Read Full Post »