ផ្កាយNoVeLs*– មកដល់ពេលនេះ រយៈពេលជិត ១ ខែហើយ ដែលសៀវភៅ “ច្យុតិ” ចេញលក់នៅលើទីផ្សារ តែក៏មិនដឹងថា មានអ្នកអានប៉ុន្មាននាក់ហើយ ដែលបានអានសៀវភៅនេះចប់។ ចំពោះប្រិយមិត្តដែលបានអានសៀវភៅនេះចប់ ប្រាកដជាបានអានប៉ះរឿងខ្លីមួយនៅជំពូកទី៤ ដែលមានចំណងជើងថា “ចោរ” ។ នេះជារឿងមួយក្នុងចំណោមរឿងផ្សេងៗទៀតដែលខ្ញុំចង់ឱ្យគ្រប់គ្នាបានអានជាងគេ។ អាចថា វាជារឿងពិតដ៏ឈឺចាប់មួយដែលនៅតែតាមលងបន្លាចខ្ញុំរហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ! ហើយខាងក្រោម គឺជាកំណត់ហេតុមួយអំពីរឿងនោះ…
ក្នុងខ្សែភ្នែកអ្នកមានខ្លះ អ្នកក្រគឺជាចោរ អ្នកក្រគឺជាអ្នកសុំទាន អ្នកក្រគឺជាមនុស្សថោកទាប…។ តែគ្រួសារខ្ញុំ ថ្វីបើក្រជាងអ្នកសុំទានតាមចិញ្ចើមថ្នល់ តែយើងក៏មិនដែលលើកដៃសុំទាននរណាដែរ ព្រោះយើងនៅមានដៃពីរ ជើងពីរ និងដង្ហើមដកគ្រប់គ្រាន់ ដែលអាចតស៊ូទៅមុខទៀត ដោយកម្លាំងញើសឈាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ខ្លួន ព្រោះសង្ឃឹមថ្ងៃស្អែក ព្រះអាទិត្យក្នុងខ្ទមអ្នកក្រនឹងរះឡើង។
យើងក្រ តែម៉ែប្រដៅយើងឱ្យរស់នៅក្នុងកិត្តិយស។ ខំរៀន មិនប៉ោឡែ មិនប៉ះល្បែង មិនលេងអបាយមុខ និងមិនលួច។ តែទោះយើងខំធ្វើខ្លួនល្អយ៉ាងណា និងមិនប៉ះពាល់ប្រយោជន៍អ្នកដទៃដូចម្តេចក្តី ក៏នៅមានអ្នកមានអគតិខ្លះវាយតម្លៃយើងយ៉ាងរំលោភបំពានដែរ។
សូម្បីតែលុយមួយរយរៀល ដែលម៉ែទុកនៅលើក្បាលដំណេក ក៏គ្មានកូនណាមួយក្នុងផ្ទះចេះយកដែរ បើគ្មានការអនុញ្ញាត។ បើចង់បានសុំ បើម៉ែថាទេ ក៏ហី តែប្រវត្តិលួចគឺគ្មាន។ ម៉ែប្រដៅយើងបែបនេះតាំងពីតូចៗ។
ដោយសារមនុស្សនៅក្នុងគ្រួសារមិនចេះលួច តែនៅពេលមានគេចោទថា យើងជាចោរ យើងជាល្មួច គឺជារឿងដែលយើងឈឺចាប់បំផុត។ ថ្ងៃមួយប្អូនប្រុសខ្ញុំ ត្រូវបានគេចោទថា ជាចោរឆក់ខ្សែកកូនក្មេងរបស់អ្នកជិតខាងដែលវាចូលចិត្តទៅលេងជាមួយរាល់ថ្ងៃ។
ហេតុការណ៍ថ្ងៃនោះ ត្រូវបានខ្ញុំសរសេរប្រតិដ្ឋរឿងខ្លីមួយ ក្រោមចំណងជើងថា “ចោរ”។ ៩០% នៅក្នុងរឿងនេះ គឺជារឿងពិត ទាំងហេតុការណ៍ ទីកន្លែង និង ឈ្មោះតួអង្គ (លើកលែងឈ្មោះអ្នកនិពន្ធ)។ ១០%ទៀតដែលមិនពិត គឺ ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធដូរដាក់ សម្អាន ដោយឡែកប្អូនរបស់ខ្ញុំ ប្រើឈ្មោះហៅក្រៅថា សំអូន ដដែល។ ឯចោរពិតប្រាកដនៅក្នុងរឿងនេះ មិនមែនជាអ្នកនិពន្ធទេ គឺជាកូនក្មេងម្នាក់ ដែលមានភិនភាគមុខមាត់ស្រដៀងនឹងប្អូនខ្ញុំ រស់នៅឯចុងភូមិ។
ហេតុការណ៍នេះ ម៉ែខ្ញុំ និងប្អូនខ្ញុំបានភ្លេចហើយ តែដោយឡែកខ្ញុំនៅតែចងចាំវារហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ និងនៅតែតាមលងបន្លាចខ្ញុំរហូតដល់ក្នុងយល់សប្តិ។ យប់មួយ ក្រោយពីស្ទុះភ្ញាក់ពីយល់សប្តិនូវហេតុការណ៍អាក្រក់នេះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមសរសេររឿងនេះឡើង ដោយសរសេរប្រតិដ្ឋថែម១០% ដើម្បីកុំឱ្យសាច់រឿងធម្មតាពេក។
ហេតុផលមួយ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចហេតុការណ៍ដ៏អាក្រក់នេះបានព្រោះការឈឺចិត្ត។ ឈឺចិត្តនឹងអំពើល្អដែលគ្រួសារយើងបានធ្វើ តែមានអ្នកមានអគតិមួយចំនួនតូច មើលមិនឃើញ និងថែមទាំងប្រមាថទៀត។ ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ក្រោយពីកើតហេតុការណ៍នោះ អ្នកលក់ផ្លែឈើនៅក្បែរតូបម៉ែខ្ញុំ បានវេចផ្លែឈើមួយថង់ធំផ្ញើតាមប្អូនខ្ញុំមកឱ្យពុក ដែលដេកឈឺនៅឯផ្ទះ។ ពេលប្អូនខ្ញុំយួរផ្លែឈើនោះ ដើរកាត់មុខផ្ទះអ្នកមានម្នាក់ដែលនៅផ្ទះជាប់គ្នា គាត់ក៏ស្រែកថា «អូ! បានលុយពីខ្សែកយប់មិញហើយមើលទៅ ទើបទិញផ្លែឈើច្រើនយ៉ាងនេះ!»
រឿងនេះខ្ញុំមិនដឹងសោះ គឺទាល់តែម៉ែខ្ញុំត្រលប់មកពីផ្សារ ទើបប្អូនខ្ញុំនិយាយប្រាប់។ ពេលនោះខ្ញុំខឹងចិត្តរហូតស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយតាំងចិត្តថានឹងទៅរករឿងនិយាយខុសត្រូវ។ តែម៉ែឃាត់ គាត់ឱ្យខំអត់ ព្រោះអ្នកក្រ មិនធ្លាប់មានឈ្មោះល្អស្រាប់ហើយ។ ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំយំឈឺចិត្តនឹងសេចក្តីប្រមាថនេះទល់ល្ងាច ហើយវាក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំចងចាំរហូតមកដល់ដង្ហើមនេះ។
រឿង “ចោរ” គ្រាន់តែជាផ្នែកមួយ ដែលខ្ញុំចង់បង្ហាញដល់អ្នកមានអគតិខ្លះថា អ្នកក្រទាំងអស់មិនសុទ្ធតែជាចោរទេ អ្នកក្រទាំងអស់មិនសុទ្ធតែពាលទេ អ្នកក្រទាំងអស់មិនមែនសុទ្ធតែជាអ្នកសុំទានគេទេ។ យើងក្រ យើងប្រឹងដោយញើសឈាមអ្នកក្រ មានប៉ុណ្ណាធ្វើប៉ុណ្ណឹង ដង្ហើមមានដក ជីវិតត្រូវតែមានសង្ឃឹម៕
អ្នកនិពន្ធ
បើគិតថារឿងនេះអយុត្តិធម៌សម្រាប់អ្នកក្រ
បើគិតថាអ្នកមានក្នុងរឿងនេះវាយតម្លៃអ្នកក្រខុស… សូមជួយចែករំលែកឱ្យគ្រប់គ្នាបានដឹង និងស្វែងរកយុត្តិធម៌ជូនដល់គ្រួសារខ្ញុំ និងគ្រួសារដទៃទៀតដែលធ្លាប់រងការប្រមាថប្រហាក់ប្រហែលនេះដែរ…
![BF-COVER[fore]](https://i0.wp.com/farm5.static.flickr.com/4152/5171678714_f6f9c6bbf1_m.jpg)
![Valentine[fore]](https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7156/6651048413_fda1817ea2_m.jpg)
អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង 