Book Review: រឿង ទេពច្យុតក្លែងក្លាយ របស់អ្នកនិពន្ធ ធឿន វុទ្ធី

ផ្កាយNoveLs*– ក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ គ្មានអ្វីរំភើបជាងបានអានសៀវភៅដែលល្អមួយក្បាលនោះទេ។ សៀវភៅល្អអាចមាននិយមន័យផ្សេងៗគ្នា ទៅតាមទស្សនៈ និងរសនិយមរបស់អ្នកអានដែលមានច្រើនសណ្ឋានខុសៗគ្នាដែរ។ ចំពោះខ្ញុំ ស្នាដៃដែលល្អ ក្រៅពីប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត ផ្លូវអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំហើយ សៀវភៅ ឬស្នាដៃនោះតែងតែរួមចំណែកជំរុញទឹកចិត្តខ្ញុំ ដែលបាត់បង់អារម្មណ៍ ឬកម្លាំងចិត្តក្នុងការសរសេរសៀវភៅឱ្យមានកំសួលចិត្តពុះកញ្ជ្រោលឡើងវិញ។

ក្រៅពីស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធចាស់ៗ ដូចជា លោក នូ ហាច អ្នកស្រី ម៉ៅ សំណាង… និងអ្នកនិពន្ធបរទេសជាច្រើនរូបទៀត ខ្ញុំកម្រពើបប្រទះនឹងស្នាដៃដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំលិចលង់ក្នុងជម្រៅមនោសញ្ចេតនា ឬក៏សិល្ប៍វិធីក្នុងការពិពណ៌នាអារម្មណ៍ភ្ជាប់ជាមួយនឹងធម្មជាតិ ក៏ទេដែរ។ អ្នកនិពន្ធថ្មីៗ ក្រៅពី សុខ ចាន់ផល ក្នុងស្នាដៃរឿង «សង្សារ១៤ថ្ងៃ» អ្នកនិពន្ធ ព្រុំគន្ធារ៉ូ ម្ចាស់ស្នាដៃរឿងខ្លី ចំ«ណែកដែលខ្វះ» និង «មនុស្សក្រៅបញ្ជី» ក្នុងសៀវភៅ នារីសក់ខ្លី… ពុំទាន់មានអ្នកនិពន្ធស្រករក្រោយណាធ្វើឱ្យខ្ញុំរំជើបរំជួល និងស្លុងជ្រៅទៅក្នុងរូបារម្មណ៍ដែលអ្នកនិពន្ធបានបង្កើតឡើងនៅឡើយទេ។

ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំទើបតែបានអានស្នាដៃរឿង «ទេពច្យុតក្លែងក្លាយ» របស់អ្នកនិពន្ធ ធឿន វុទ្ធី ដែលជាអ្នកនិពន្ធដ៏ក្មេងខ្ចីម្នាក់ គឺក្មេងយកតែមែនទែន តែទឹកដៃនិពន្ធចាស់ទុំ និងប្រៀបបានជាស្នាដៃដែលពេញដោយបទពិសោធន៍មួយ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល និងមិននឹកស្មានទាល់តែសោះថា ប្អូនប្រុសម្នាក់នេះអាចសរសេររឿងបានល្អិតល្អន់ និងស៊ីជម្រៅដល់ថ្នាក់នេះ។ គាត់សរសេរសាមញ្ញៗ ខ្លីៗ តែគ្រប់ពាក្យពេចន៍សុទ្ធសឹងដិតដាម ជ្រួតជ្រាបដោយមនោសញ្ចេតនាស៊ីជម្រៅ។ គាត់ជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលពូកែសង្កេត និងពិពណ៌នាពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ រូបសម្បត្តិ ការស្លៀកពាក់ សកម្មភាព រួមទាំងអារម្មណ៍របស់តួអង្គបានច្បាស់លាស់ និងស៊ីជម្រៅ។ គ្រប់យ៉ាងសុទ្ធសឹងតែដូចការពិតទាំងអស់។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់អានរឿង «អារក្សខ្មៅ» របស់គាត់ដែរ តែបានតែ ៤,៥វគ្គ ក៏ទុកសិនព្រោះរវល់ពេក និងបានត្រឹមនឹកស្ងើចសរសើរថា ជាស្នាដៃល្អមួយ។ បើប្រៀបធៀបនឹងរឿង «ទេពច្យុតក្លែងក្លាយ» គឺប្រៀបធៀបមិនកើតទេ ព្រោះរឿងទាំងពីរស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទផ្សេងគ្នា។

អ្វីដែលខ្ញុំអត់សរសើរមិនបាននៅក្នុងស្នាដៃរឿង «ទេពច្យុតក្លែងក្លាយ» គឺអ្នកនិពន្ធសរសេរ និងរៀបចំឆ្អឹងរឿងបានល្អិតល្អន់ខ្លាំងណាស់។ អ្នកនិពន្ធមិនដែលភ្លេចសូម្បីតែកម្ទេចរឿងដ៏ល្អិតល្អោចតូចតាចមួយ តែមានឥទ្ធិពលអាចធ្វើឱ្យរង្គោះរង្គើដល់ផ្ទៃរឿងទាំងមូលបាន។ ជាក់ស្តែងនៅក្នុងឃ្លាមួយអ្នកនិពន្ធបានលើកឡើងថា «…ដើមណូអែលមួយដើមធំនោះ គេយកចេញទៅបាត់ហើយ គ្រាន់តែគេមិនបានយកអនុស្សាវរីយ៍របស់ខ្ញុំ និងមុនិន្ទទៅជាមួយ។ […]» អ្នកខ្លះអាចនឹងគិតថាធម្មតាៗ តែបើគេបានអានរឿងតាំងពីដើមដោយយកចិត្តទុកដាក់ ខ្ញុំគិតថាគេនឹងភ្ញាក់ផ្អើល ហើយគិតថាមិនធម្មតាដូចខ្ញុំដែរ។ និយាយទៅ បើអ្នកនិពន្ធមិនបានដាក់អារម្មណ៍ និងរៀបចំប្លង់រឿងបានល្អិតល្អន់ទេនោះ គាត់អាចមិនបាច់សរសេរពីដើមណូអែលនេះក៏បាន។ គាត់អាចសរសេរពីទេសភាពសួនច្បារ សរសេរពីយប់ងងឹត សរសេរពីអាកាសធាតុដែលអួរអាប់ សរសេរពីមេឃពីផ្កាយ… ឬអ្វីផ្សេងទៀតដែលមិនមែនជាដើមណូអែល ហើយអាចពិពណ៌នាបានរាប់សិបទំព័រផងក៏មិនដឹង។ តែសួរថា សរសេរហើយបានអ្វីមកវិញទេ? សរសេរហើយវាប៉ះទង្គិចអារម្មណ៍អ្នកអាន និងរង្គោះរង្គើដល់ផ្ទៃរឿងទាំងមូលដូចសរសេរពីដើមណូអែលដែលអ្នកនិពន្ធបានបង្ហើប និងបង្ហាញ(តែមិនប្រាប់) ពីខាងដើមមកទេ?

និយាយទៅ គ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងស្នាដៃនេះ គាត់ពិតជាធ្វើបានល្អិតល្អន់ខ្លាំងណាស់ មិនថាមនោសញ្ចេតនា មិនថាការដាក់អារម្មណ៍ រួមទាំងទឹកមុខ កាយវិការ និងសកម្មភាពរបស់តួអង្គម្នាក់ៗ។ ក្រៅពីនេះ អ្នកនិពន្ធបានប្រើសិល្ប៍វិធីថ្មីមួយបែបទៀតដែលអ្នកនិពន្ធជំនាន់មុនមិនធ្លាប់ធ្វើ និងមិនហ៊ានធ្វើ តែអ្នកនិពន្ធស្រករក្រោយបានធ្វើច្រើនគ្នាដែរហើយ។ នោះគឺការ ប្រើសិល្ប៍វិធីនិទានបែបបុរសទី១ដែលឆ្លាស់តួអង្គឱ្យនិយាយម្តងម្នាក់។ ចំណុចនេះគាត់ធ្វើបានល្អខ្លាំងណាស់ គឺល្អរហូតហ៊ាននិយាយបានថាឥតខ្ចោះ ឥតចន្លោះ ឥតច្រឡំត្រង់ណាទាល់តែសោះ។ តួម្នាក់ៗចែកអារម្មណ៍គ្នាដាច់ មិនច្រឡំតួ មិនច្រឡំភេទ មិនច្របូកច្របល់បុគ្គលិកលក្ខណៈគ្នា គឺម្នាក់ដឹងម្នាក់ អ្នកណានិយាយ គឺច្បាស់ជាអ្នកនោះ។ នេះជាចំណុចដ៏ពិសេសមួយរបស់អ្នកនិពន្ធ ដែលធ្វើបានយ៉ាងល្អ អត់ស្ងើចសរសេរមិនបាន។

បើនិយាយពីតួអង្គឬ? អ្ហឺម… ខ្ញុំមិនចង់និយាយសោះ ព្រោះបើរំឭកពីរឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ គឺតែងតែធ្វើឱ្យខ្ញុំឈឺគ្រប់ពេលដែលនឹកឃើញ! សូមមិននិយាយពីតួឯកប្រុសទាំងពីរទេ តែសូមនិយាយពីតួអង្គស្រីពីរនាក់វិញគឺ នាថ និងលីកា។ និយាយដល់ចំណុចនេះ ខ្ញុំអត់មិនសរសើរពីអ្នកនិពន្ធមិនបានទៀតហើយ! ហេតុអីក៏ពូកែម្ល៉េះ? ហេតុអីក៏បង្ហាញអារម្មណ៍របស់នាថបានច្បាស់ៗម្ល៉េះ? ខ្ញុំជាមនុស្សប្រុសម្នាក់ ដែលគួរណាស់តែចូលអារម្មណ៍តួប្រុសទាំងពីរនោះជាង តែតាមរយៈសិល្ប៍វិធីបញ្ជ្រាបមនោសញ្ចេតនាដ៏ប៉ិនប្រសប់របស់អ្នកនិពន្ធក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំចូលតួ ស្លុងអារម្មណ៍នឹកអាណិតនាថយ៉ាងដក់ចិត្ត។ ពោលគឺខ្ញុំឈឺចាប់ជំនួសនាថ ហើយពេលអានដល់វគ្គដែលនាងព្យាយាមធ្វើល្អយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមុនិន្ទ គឺខ្ញុំតែងតែនឹកភ័យបុកពោះ បារម្ភខ្លាចក្រែងការពិតនាថបានស្រឡាញ់មុនិន្ទដែរ តែលាក់ទុកក្នុងចិត្ត និងភូតកុហកថានាងមិនស្រឡាញ់គេ តែស្រឡាញ់បុរសផ្សេងវិញ ដើម្បីកុំឱ្យមុនិន្ទរារែកចិត្តក្នុងការស្វែងរកសេចក្តីសុខរបស់គេជាមួយមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់។ និយាយទៅ គឺខ្ញុំបារម្ភខ្លាចនាថលះបង់ដើម្បីមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់ ដោយសុខចិត្តបៀមទុក្ខឈឺចាប់តែម្នាក់ឯង។

ចំណែកតួអង្គលីកាវិញ ស្តាយដែលអ្នកនិពន្ធមិនបានផ្តល់ឱកាសឱ្យនាង បានរៀបរាប់អារម្មណ៍ និងរឿងរ៉ាវខ្លួនឯងដល់អ្នកអានជាច្រើន ដែលខ្ញុំជឿថាមិនមែនមានតែខ្ញុំ ដែលរង់ចាំចង់ដឹងពីអារម្មណ៍ និងរឿងរ៉ាវជីវិតរបស់នាងតាមរយៈសម្តីរបស់នាងផ្ទាល់ឱ្យបានលម្អិតជាងនេះ។ ទោះយ៉ាងណា អ្នកនិពន្ធក៏មិនបោះបង់នាងចោលកណ្តោលទីដែរ គឺអ្នកនិពន្ធនៅតែបង្ហាញតួនាទីដ៏សំខាន់របស់នាងនៅក្នុងផ្ទៃរឿងរហូតដល់ចុងបញ្ចប់។ នេះមិនទាន់និយាយពី «ពូម៉ា» អ្នកក្រឡុកស្រាដ៏ពូកែ និងក្មេងប្រុសទុរគតឈ្មោះ «សុជាតិ» ផងទេ ព្រោះបើអ្នកនិពន្ធបំភ្លេចតួអង្គទាំងពីរនេះចោល «ភាពល្អឥតខ្ចោះ» នៃស្នាដៃនេះ នឹងថមថយទៅតាមនោះដែរ។

ខាងលើនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយត្រួសៗពីទឹកដៃ និងសិល្ប៍វិធីក្នុងការនិពន្ធប៉ុណ្ណោះ មិនទាន់បាននិយាយពីកំហុសឆ្គងផ្នែកអក្ខរាវិរុទ្ធនៅក្នុងសៀវភៅនៅឡើយទេ។ សៀវភៅមួយក្បាលនេះ មានកំហុសអក្ខរាវិរុទ្ធដោយអន្លើ ដែលខ្ញុំជឿថាពុំមែនជាចេតនារបស់អ្នកនិពន្ធ និងក្រុមផលិតសៀវភៅឡើយ។ អ្នកនិពន្ធ និងក្រុមការងារពិតជាសោកស្តាយដូចគ្នាដែលមានកំហុសឆ្គងទាំងនោះកើតឡើង។ ដូច្នេះខ្ញុំជឿជាក់ថា បើមានការបោះពុម្ពលើកទី២ ឬមានស្នាដៃថ្មីផ្សេងទៀត អ្នកនិពន្ធ និងក្រុមការងារ នឹងខិតខំសម្រិតសម្រាំង ពិនិត្យផ្ចិតផ្ចង់ ព្រមទាំងព្យាយាមកាត់បន្ថយកំហុសឆ្គងទាំងនោះឱ្យបានតិចបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបានជាក់ជាពុំខាន។ ដោយក្តីស្រឡាញ់រាប់អាន! 🙂  #ទេពច្យុតក្លែងក្លាយ #ធឿនវុទ្ធី #វិភាគសៀវភៅ #BookReview #ចំណាប់អារម្មណ៍

 

Read Full Post »