Cover រឿងដោយទំព័រប្រលោមលោកសប្បាយ
ក្រមុំឆ្នាស់ប៉ះកំលោះមាត់ដាចនៅលើដែនកោះមួយ តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង?
សូមចូលទៅកាន់ ទីនេះ ហើយចុច like ដើម្បីបំបែកឯកទគ្គកម្មcoverដែលមានចំនួនចុច likes ច្រើនបំផុត! ^^ កុំភ្លេចជួយផងណ៎ា! 😀
Archive for the ‘សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ’ Category
កំលោះម្ទេសខ្មាំងប៉ះកញ្ញាខ្ទឹមបារាំង
Posted in ដំណឹងផ្សេងៗ, រូបភាព-រូបថត, រឿងខ្លី, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ, tagged ខាត់ណា, ខ្ទឹមបារាំង, ប៉េងប៉ោះ, ម្ទេសក្តឆ្មា, ម្ទេសខ្មាំង on ខែឧសភា 26, 2014| Leave a Comment »
រឿងស្នេហានេះគ្មានចំណងជើង(២ចប់)
Posted in មនោសញ្ចេតនា(Romantic), រឿងខ្លី, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ, tagged ធារី, នីតា, វិបុល, វិមាន on ខែកក្កដា 10, 2013| 8 Comments »
៣
រឿងអាស្រូវ
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា វាគ្រាន់តែជាសុបិនអាក្រក់ទៅចុះ។ ព្រឹកនេះពេលខ្ញុំទៅដល់សាលា បែរជាមានសិស្សមួយចំនួនតាមសម្លឹងមើលខ្ញុំ ហើយថែមទាំងងាកទៅខ្សឹបខ្សៀវគ្នាទៀតផង។ តើមានរឿងអីទៅ? ភ្លាមៗមិត្តស្រីៗរបស់ខ្ញុំ ស្រាប់តែរត់មកពីក្រោយយ៉ាងស្លន់ស្លោ។ នេះពួកគេរត់គេចពីចោរព្រៃមែនទេ….
“ពួកឯងកើតអី? រត់ប្រញាប់ប្រញាល់បែបនេះទើបមកពីណា?” ខ្ញុំសួរទៅមិត្តភក្តិ តែនាងមិនព្រមនិយាយស្តីឲ្យច្បាស់សោះ យ៉ាងម៉េចអ៊ីចេះពួកនេះ (*-*?)
“នៅសួរស្អីទៀត ឆាប់រត់ទៅថ្នាក់ឲ្យលឿនទៅ!!!”
“ណែ!!! ពួកឯងយ៉ាងម៉េចហ្នឹង???”
អា…………………..!@#$%^&*
“គេថាឯងព្រោះតែច្រណែនដែលរៀនមិនបានលេខ១ ទើបធ្វើរឿងបែបនេះ!”
“ព្រោះឯងលួចស្រលាញ់គេមិនបានសម្រេចទើបធ្វើការសងសឹក!”
“ដើម្បីទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍…”
“………….”
“ពិតមែន ឬយល់សប្តិទេ???” ខ្ញុំស្រែកទាំងតក់ស្លុត ព្រោះខ្ញុំសឹងមិនជឿលើអ្វីដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំកំពុងនិយាយ។
“នៅមានបន្តទៀត..”
“បានហើយ ខ្ញុំសន្លប់មិនខានបើនៅតែស្តាប់ទៀត!”
សំណាងល្អដែលដល់ម៉ោងចូលរៀនល្មម តែថ្ងៃនេះគេដូចជាមិនបានមករៀននោះទេ ។ មិត្តរបស់គេ និងមិត្តរួមថ្នាក់ឯទៀត ចូលចិត្តសម្លឹងមកខ្ញុំយ៉ាងប្លែក ជាពិសេសថ្ងៃនេះសូម្បីតែអ្នកគ្រូគណិតវិទ្យាក៏សម្លឹងមកខ្ញុំប្លែកដែរ។ នេះគេកំពុងសងសឹកខ្ញុំ ដោយប្រយោលមែនទេ? បែបនេះមិនស្លាប់ក៏ដូចជាស្លាប់ដែរ!
ចេញពីរៀនថ្ងៃនេះ ខ្ញុំដើរតែលតោលទាំងអស់កម្លាំងនៅតាមផ្លូវ ស្រាប់តែមានក្រុមស្រីៗ៤-៥នាក់មកឈរពាំងផ្លូវខ្ញុំ។ ពួកគេជាឃាតករមុខស្រស់មកសងសឹកខ្ញុំមែនទេ….. គួរឲ្យខ្លាចម្ល៉េះ…!!!
“សួស្តី!!!” ខ្ញុំនិយាយទាំងញ័រៗ អ្នកណាក៏បានដែរមកជួយខ្ញុំផង! ពួកនាងម៉េចក៏មុខមាំៗខ្លាំងម្ល៉េះ ទៅច្រលំញ៉ាំម្ទេសមកពីណាមែនទេ?
“គឺនាងមែនទេ ធ្វើឲ្យគេមិនបានមកសាលា??” ថាហើយគឺពិតជាបែបនោះ…. ហ៊ឹក ហ៊ឹក…!!
“ខ្ញុំមិនដឹងថា អ្នកបងនិយាយពីអ្នកណាទេ???” ធ្វើមិនដឹងល្អជាង.. (-A-!)
“នាងកំពុងធ្វើឲ្យយើងទ្រាំលែងបានហើយមែនទេ??” ស្រីម្នាក់នោះ ម៉េចក៏ សម្លុតខ្ញុំខ្លាំងម្ល៉េះ គាំងបេះដូងឥឡូវហើយ ជួយផង..!
“ឈប់សិន!” សំឡេងអ្នកណាម៉េចក៏ដូចជាធ្លាប់ស្គាល់? គឺជាសម្លេងមនុស្សប្រុស គេប្រហែលជាទេវបុត្រទើបនឹងចាប់ជាតិទេដឹង ចំពេលកំពុងមានរឿងល្មម ជួយយកសេះសមកសង្គ្រោះខ្ញុំផងទៅ (^_^)!! តែម៉េចក៏សម្លេងនោះហាក់ដូចជាមានឥទ្ធិពលម្ល៉េះ ក្នុងពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែបិទភ្នែកបន់ស្រន់ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានរឿងអីកើតឡើងខ្លះនោះទេ ។ តែពេលនោះ ស្រាប់តែមានសំឡេងមួយទៀតបន្លឺឡើង ប៉ុន្តែសំឡេងនេះដូចជាមិនពិរោះដូចជាលើកមុខសោះ តែក៏ដូចជាធ្លាប់ឮរាល់ថ្ងៃទៀតផង អ្នកណាអ៊ីចេះ ????
“ពេលណាឯងសម្រេចចិត្តបើកភ្នែក?” ខ្ញុំកាន់តែប្រហែលសំឡេងនេះហើយ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តបើកភ្នែកតិចៗលបមើលម្ចាស់សំឡេង ប៉ុន្តែ…
“ប៉… ប៉ា..??” ម៉េចក៏ជាប៉ាទៅវិញ ខំតែអរ (~.~)!! ខ្ញុំខំសម្លឹងរកអ្នកឯទៀត តែក៏មិនបានឃើញអ្នកណាដែរ សូម្បីតែស្រីៗប៉ុន្មាននាក់មុននេះ។
“ចុះឯងមកដេកលក់អីនៅតាមផ្លូវអ៊ីចឹងទៅវិញ??”
“អូ!!! គឺមុននេះ.. ខ្ញុំ… អូ!” ខ្ញុំធ្វើដូចឡប់ៗ ប៉ុន្តែមិនមែនធ្វើទេ គឺភាំងពេករហូតដល់ជិតឡប់មែនទែន។
“បានហើយប្រញាប់ទៅផ្ទះទៅ..!”
ខ្ញុំដើរបណ្តើរគិតបណ្តើរ គិតចុះគិតឡើងគួរឲ្យស្តាយមែនទែន បើមុននេះខ្ញុំឆាប់បើកភ្នែកបន្តិចប្រហែលជាបានឃើញម្ចាស់សំឡេងនោះហើយ តែខ្ញុំប្រាកដណាស់ថា ម្ចាស់សំឡេងដំបូងនោះមិនមែនជាប៉ាខ្ញុំទេ។
៤
ម្ចាស់សំឡេង
តាមទម្លាប់ដដែល ខ្ញុំបានរៀបរាប់ដំណើររឿងទាំងអស់ប្រាប់មិត្តខ្ញុំតាមទូរស័ព្ទ។ ទីបំផុតនៅពួកយើងបានសម្រេចគ្នារឿងមួយ គឺថាពួកយើងនឹងតាមដានរកម្ចាស់សំឡេងនោះឲ្យឃើញ។ ថ្ងៃនេះប្រតិបត្តិការស្រីស្អាតបានចាប់ផ្តើមហើយ ខ្ញុំនិងមិត្តភក្តិប្រហែលជាត្រូវគេគិតថា ជាមនុស្សឆ្កួត ព្រោះរឿងចាស់នៅក្នុងសាលានៅមិនទាន់បាត់ផង ឥឡូវត្រូវធ្វើឫកឆ្កួតៗទៅតាមស្តាប់សំឡេងប្រុសៗទៀត នេះខ្ញុំត្រូវខ្មោចចូលមែនទេ…?? ពេញមួយថ្ងៃដែលមិនបានផល ព្រោះគ្មានសំឡេងអ្នកណាដែលស្រដៀងនឹងសំឡេងនោះសោះ។ ពួកខ្ញុំសម្រេចចិត្តទៅញ៉ាំទឹកត្រជាក់ៗនៅ mart ក្បែរសាលា តើខ្ញុំបានឃើញអ្នកណា… មុខមាត់ស្អាតសង្ហា ប្រហែលៗដូចជាធ្លាប់ស្គាល់។ លុះដើរទៅជិតទើបបានដឹង…
“នុ៎ះគឺវិបុល!!”
“ចុះគេមកអង្គុយអីនៅទីនេះម្នាក់ឯង???” ខ្ញុំមិនទាន់បានបញ្ចេញយោបល់ឡើយ ទុកឲ្យមិត្តខ្ញុំនិយាយមុនសិន។ ក្រោយមកក៏ឃើញស្រីៗមួយក្រុម រត់ចូលទៅរកគេ ដោយមានទឹកផ្លែឈើគ្រប់មុខមកឲ្យគេរើសផងដែរ។
“មិនមែនម្នាក់ឯងទេ គឺមានស្រីមួយហ្វូងឯណោះ!” ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់មានយោបល់ ស្រាប់តែខ្ញុំក៏នឹកឃើញដូចជាប្រហែលមុខស្រីៗទាំងនោះ ។
“ពួកនាង គឺជាស្រីៗដែលតាមខ្ញុំម្សិលមិញនោះហើយ…” ខ្ញុំបន្លឺឡើង មិត្តខ្ញុំមើលមកខ្ញុំដូចជាសង្ស័យ ការចងចាំខ្ញុំនៅល្អខ្លាំងណាស់ គឺប្រាកដហើយ។
“ខ្ញុំមានគំនិតមួយ !!!” នីតាតែងមានគំនិតល្អជានិច្ច លើកនេះនឹងបានការមិនខាន។
********
“ថាម៉េច???” ខ្ញុំឧទានឡើង ព្រោះសឹងមិនជឿ។
“មែនហើយ ខ្ញុំគិតថាវិបុល គឺជាម្ចាស់សំឡេង ព្រោះពេលកើតហេតុ គេអាចជាម្ចាស់សំឡេងដំបូងនោះ ហើយក៏ប្តូរនឹងការដោះដូរជាមួយនឹងស្រីៗទាំងនោះ ដោយការមកកំដរពួកនាងនៅទីនេះ ព្រោះបើតាមខ្ញុំដឹង វិបុលគេកម្រនឹងចេញទៅក្រៅជាមួយពួកស្រីៗខ្លាំងណាស់!” នីតា នេះឯងទៅលបស៊ើបពីវិបុលពីអង្កាល់ហ្នឹង (-&-“)។
“ពិតជាសមហេតុផលមែន!” មិត្តខ្ញុំបន្តឡើង តែខ្ញុំនៅស្តាប់បន្តទៀតសិន។
“ដូច្នេះដើម្បីរកម្ចាស់សំឡេង ពេលនេះមានតម្រុយហើយ!”
“មែនហើយ ប៉ុន្តែធ្វើម៉េចទើបយើងអាចបញ្ជាក់បាន???” វិមានសួរបន្ត នេះក៏ជាសំណួរដែលខ្ញុំចង់សួរដែរសម្លាញ់។
“គឺឯង!!!” អ្នកណា ម៉េចក៏ខ្ញុំមើលមិនឃើញ? ខ្ញុំងាកមើលចុះឡើងទាំងឆ្ងល់ ថ្មីៗនេះខួរក្បាលខ្ញុំប្រហែលជាចុះខ្សោយហើយមើលទៅ! (+.+)
“សម្លឹងរកអ្នកណា គឺឯងហ្នឹងហើយ!” ធារីជួយបន្ថែមឲ្យខ្ញុំឆាប់ដឹងខ្លួន តាមពិតខ្ញុំធ្វើពុតជាមិនដឹងតើ…(អត់ដឹងពិតមែន)
“ម៉េចក៏ជាខ្ញុំ??” ខ្ញុំប្រើស្ទីលអត់ដឹងខ្យល់អីដដែលទៀតហើយ!
“ព្រោះឯងជាមនុស្សតែម្នាក់ ដែលបានឮសំឡេងនោះ ព្រោះឯងមិនបានថតសំឡេងម្នាក់នោះទុក ដូច្នេះតើឲ្យពួកខ្ញុំទៅស្តាប់យ៉ាងម៉េចដឹងទៅ?”
“តើអ៊ីចឹងខ្ញុំត្រូវធ្វើម៉េច?” ល្ងង់មែនទែនហើយឯងនេះ!
“គឺឯងត្រូវចូលទៅជិតគេ ហើយស្តាប់សំឡេងរបស់គេទៅមើលថា ជាសំឡេងនោះមែនឬមិនមែន។ តែបញ្ហាគឺថាឯងត្រូវទៅម្នាក់ឯង ព្រោះបើទៅច្រើនគ្នា នឹងធ្វើឲ្យគេភ្ញាក់ផ្អើលមិនខាន!” នីតាគំនិតឯងលម្អិតយ៉ាងនេះ ម៉េចក៏មិនទៅដាក់ពាក្យធ្វើអ្នកស៊ើបអង្កេតទៅ។
ខ្ញុំសម្រេចចិត្តម្តងហើយម្តងទៀត ខ្ញុំត្រូវតែក្លាហាន ដើម្បីស្វែងរកម្ចាស់សំឡេងនោះឲ្យឃើញ ខ្ញុំមិនត្រូវធ្វើឲ្យមិត្តខ្ញុំអស់សង្ឃឹមនោះទេ ប៉ុន្តែមកដល់ពេលនេះហើយខ្ញុំនៅមិនទាន់ដឹងថា តើខ្ញុំធ្វើបែបនេះដើម្បីអីនោះទេ ល្ងង់មែន។ (@.@)
ខ្ញុំកាន់កាសែតមួយលើកមើលចុះឡើងៗ ហើយសសៀរៗទៅជិតគេម្នាក់នោះ គឺវិបុលនោះឯង ដើម្បីកុំឲ្យកាន់តែខ្មាសគេខ្ញុំត្រូវតែលាក់បាំងសមាសភាពសិនទើបបាន។ ពុទ្ធោអើយ ដូចក្នុងរឿងកុនអ៊ីចឹង… ខ្ញុំរកវិធីចូលឲ្យជិតដើម្បីលបស្តាប់សំឡេងរបស់គេឲ្យច្បាស់ តែពិបាកខ្លាំងណាស់ ព្រោះនាងៗទាំងនោះចោមរោមគេខ្លាំងពេក។ ១ជំហាន…. ២ជំហាន….. ណ្ហើយ ១ជំហានទៀតចុះ!! ខ្ញុំសម្រេចចិត្តខិតទៅជិតតែមួយជំហានទៀតទេ លើកនេះត្រូវប្រុងប្រៀបស្តាប់ឲ្យបាន Bingo!!!
៥
ហេតុអី
ខ្ញុំបានស្តាប់ឮសំឡេងមួយនោះហើយ វាគឺជាសំឡេងដែលខ្ញុំយល់សប្តិ និងស្រមៃដល់រាល់ថ្ងៃ វាពិតជាសំឡេងរបស់វិបុលពិតមែន តែហេតុអីគេជួយខ្ញុំ។ ពេញមួយអាទិត្យដែលខ្ញុំឃើញវិបុលនិងស្រីៗមួយក្រុមនោះ នៅជាមួយគ្នាដោយពួកនាងផ្លាស់វេនគ្នាបណ្តើររាល់ថ្ងៃ។ នេះជាអ្វីដែលគេមិនចូលចិត្ត តែហេតុអីមួយអាទិត្យមុននេះ គេផ្លាស់ប្តូរម្ល៉េះ។ ខ្ញុំនៅតែរក្សាការតាមដានរបស់ខ្ញុំចំពោះគេជានិច្ច រំលងមួយសប្តាហ៍នោះមក គេក៏បានក្លាយជាមនុស្សធម្មតាដូចកាលពីមុនវិញ គឺស្ងប់ស្ងាត់ និងមិននិយាយស្តីជាមួយស្រីណាឡើយ លើកលែងតែអ្នកគ្រូ។ បានន័យថា គេលះបង់ខ្លួនប្តូរនឹងការរំដោះខ្ញុំឲ្យរួចខ្លួននៅពេលនោះមែនទេ ហេតុអី ៗៗៗៗៗ!
“ព្រោះគេស្រលាញ់ឯង??” គំនិតនេះ ច្បាស់ជាមិនអាចយកជាការបានទេ មិត្តអើយ!
“ឬគេមានចំណូលចិត្តទាក់ទងស្រីៗដែរ?” វាក៏មិនអាចដែរ គំនិតដែលខ្ញុំត្រៀមចាំស្តាប់ពេលនេះគឺ គំនិតរបស់នីតាច្រើនជាង។ ខ្ញុំនិងមិត្តពីរនាក់ទៀតក៏នាំគ្នាសម្លឹងមើលនាងមិនដាក់ភ្នែក។
“ពួកឯងសម្លឹងមើលអី???” នីតាសួរដោយចម្ងល់។ នេះឯងរត់ទៅឆ្ងាយពីប្រធានបទតាំងពីពេលណាបានជាមិនដឹងអីសោះអ៊ីចឹង!
“ឯងគ្មានគំនិតអីទេអ្ហេះ???” ធារីសួរនាង។
“ពួកឯងចង់និយាយពីអី??” នេះឯងក្លាយជាល្ងង់តាំងពីពេលណាមក !
“ណ្ហើយចុះ ពួកយើងទៅផ្ទះវិញទៅ ទៅមើលមេរៀនថ្ងៃស្អែកត្រូវប្រលងផង…!”
ខ្ញុំមិនចង់យករឿងរបស់ខ្ញុំ មករំខានមិត្តភក្តិឡើយ ដូច្នេះហើយ ក៏សម្រេចចិត្តបំបែកផ្លូវត្រឹមនេះ។ ខ្ញុំនៅតែគិតពីគេ អាចថាខ្ញុំលួចស្រលាញ់គេដោយគ្មានហេតុផលក៏ថាបាន។ខ្ញុំក៏ធ្លាប់សួរខ្លួនឯងដែរថា ហេតុអី តែវាក៏មិនដែលមានចម្លើយដែរ។ ខ្ញុំប្រហែលជាមានខួរក្បាលអន់ទើបចូលចិត្តគិតអីឆ្កួតៗ។ ប៉ុន្តែពេលខ្លះគិតថា បើសិនជាបានជួបគេ បើសិនជាអាចនៅក្បែរគេ បើសិនជាអាចនិយាយជាមួយគេ បើសិនៗៗៗៗៗ…… ម៉េចក៏សប្បាយចិត្តម្ល៉េះ!! (^.^)
ធ្មេចបើកៗ ជិតដល់ថ្ងៃប្រលងបញ្ចប់វិទ្យាល័យទៅហើយ។ ១ឆ្នាំកន្លងហួសទៅហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែស្ថិតនៅក្នុងស្រមៃ ព្រោះខ្ញុំមិនដែលបាននិយាយជាមួយវិបុលឡើយ ហើយខ្ញុំនៅតែស្ថិតនៅក្នុងសំណួរថាហេតុអីដដែល។ ប៉ុន្មានសប្តាហ៍នេះជាពេលសម្រាកត្រៀមប្រលង ដូច្នេះខ្ញុំមិនដែលបានជួបមុខគេសោះ ខ្ញុំត្រលប់ទៅផ្ទះមើលមេរៀន ព្រោះថ្ងៃស្អែកដល់ពេលប្រលង ហើយក៏លួចសម្លឹងទៅផ្ទះរបស់គេ។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា គេប្រហែលជាគេងលក់បាត់ទៅហើយព្រោះផ្ទះមិនឃើញបើកភ្លើងផង។
ព្រឹកស្អែក ខ្ញុំប្រញាប់ក្រោកពីព្រឹកព្រោះត្រូវប្រលង។ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចនឹងលែងបានរៀនថ្នាក់ជាមួយគេ ពេលប្រលងជាពេលដែលខ្ញុំត្រូវបែកពីគេពិតប្រាកដហើយ ប៉ុន្តែសំណាងល្អហើយដែលខ្ញុំនៅតែបាននៅផ្ទះក្បែរគេ ដូច្នេះខ្ញុំនៅតែអាចលួចមើលមុខគេដដែល សំណាងល្អ….។
ព្រោះរវល់រឿងត្រៀមប្រលង តែពេលនេះខ្ញុំបានប្រលងចប់រួចរាល់ហើយ ខ្ញុំពិតជាចង់ជួបមុខគេខ្លាំងណាស់ បន្តិចក៏បានដែរ ព្រោះខ្ញុំខានឃើញគេ២សប្តាហ៏ទៅហើយ។ ១ថ្ងៃ …. ២ថ្ងៃ… ៣ថ្ងៃ… ១សប្តាហ៏កន្លងមក ខ្ញុំនៅតែមិនបានជួបគេដដែល ខ្ញុំតែងតែសង្កេតមើលអំពូលភ្លើងផ្ទះគេជានិច្ច ប៉ុន្តែមិនដែលឃើញបើកសោះ។ ហេតុអីទៅ? តែក៏ប្រហែលជាក្រុមគ្រួសារគេចេញទៅដើរលេងពេលវិស្សមកាលក៏ថាបាន ថ្មីៗនៅផ្ទះក៏ស្ងប់ស្ងាត់ដែរប៉ុន្តែខ្ញុំមិនហ៊ានសួរប៉ាម៉ាក់។ រំលងមួយថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សប្លែកមុខមកលេងនៅផ្ទះ ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំប្រាប់ថាគាត់ជាអ្នកជិតខាងថ្មីរបស់យើង…..។
“ហេតុអីទៅ? គេរើផ្ទះទៅបាត់យូរហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបែរជាមិនដឹង…. ពេលវេលាកន្លងទៅច្រើនណាស់ ហេតុអីខ្ញុំមិនឆ្លៀតឱកាសនិយាយជាមួយគេមួយម៉ាត់ទៅ! ខ្ញុំចង់ប្រាប់គេថាខ្ញុំមិនទាន់បាននិយាយ សូម្បីតែពាក្យថា សុំទោស ឬអរគុណនៅឡើយទេ។ ត្រលប់មកវិញ…. មកឈរនៅត្រង់នេះ ត្រឹមតែមួយនាទីក៏បាន ខ្ញុំសុំនិយាយត្រឹមតែពាក្យថា សួស្តី ក៏អស់ចិត្តដែរ ហេតុអីក៏ពេលវេលាចិត្តអាក្រក់ខ្លាំងម្ល៉េះ….” =.=”៕
ចប់
Miss.VA Sonyka
Phnom Penh , Cambodia
រឿងស្នេហានេះគ្មានចំណងជើង(១)
Posted in មនោសញ្ចេតនា(Romantic), រឿងខ្លី, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ, tagged ការ៉េម, ធីតា on ខែកក្កដា 9, 2013| 3 Comments »
១
ដុំការ៉េម
ខ្ញុំជាសិស្សថ្នាក់វិទ្យាល័យ ជាធម្មតាខ្ញុំចេញទៅរៀនពេលព្រឹក ហើយល្ងាចទើបត្រលប់មកផ្ទះវិញ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនមែនជាសិស្សពូកែ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏រៀនបានចំណាត់ថ្នាក់គ្រាន់បើដែរ។ ប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់លើការសិក្សារបស់ខ្ញុំនោះទេ ព្រោះប្រហែលជាគាត់គិតថា ខ្ញុំមានសមត្ថភាពអាចគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងបានហើយមើលទៅ :-))។
ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំឆ្ងល់នោះគឺ ក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានអាយុស្របាលនឹងខ្ញុំដែរ គេស្នាក់នៅក្បែរផ្ទះរបស់ខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែបើប្រៀបនឹងខ្ញុំ គឺខ្ញុំទាំងស្អាត ទាំងឆ្លាត ហើយថែមទាំងជាកូនល្អជាងគេម្នាក់នោះឆ្ងាយណាស់ ^A^។ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះក៏រៀននៅថ្នាក់ជាមួយខ្ញុំដែរ គេមិនមែនជាមនុស្សល្អប៉ុន្មានទេ តែអ្វីដែលប្លែកគឺគេរៀនពូកែណាស់ មិនដឹងជាខួរក្បាលធ្វើពីស្អីទេ។ រាល់ថ្ងៃគេមិនដែលទៅរៀនគួរបន្ថែមនោះទេ ប៉ុន្តែបើទៅក៏ទៅដេកដែរ មិនមែនទៅដើម្បីរៀនឡើយ។ ចំណែកនៅក្នុងថ្នាក់រៀនគេក៏សម្ងំបិទភ្នែក ប៉ុន្តែខ្ញុំសង្កេតឃើញថាដៃគេនៅកម្រើក ពេលគ្រូពន្យល់លើកណាគេតែងមានចម្ងល់រហូត ចំណែកខ្ញុំមិនដែលឆ្ងល់សោះ -.- អ៊ីចឹងបានជារៀនមិនពូកែដូចគេ។ កំពុងតែអង្គុយញ៉ាំចំណីពេលចេញលេង ស្រាប់តែមិត្តស្រីរបស់ខ្ញុំដែលមានរាងស្អាតនិងពូកែខាងដឹងរឿងគេ បានរត់មកប្រាប់ពួកយើងទាំង៣នាក់ដែលកំពុងអង្គុយញ៉ាំចំណី មានខ្ញុំ វិមាន និងធីតា។ នាងនិយាយបណ្តើរលើកដៃចង្អុលទៅមាត់បង្អួចបណ្តើរ៖
“មានរឿងហើយ!” មិត្តអើយដកដង្ហើមផង កុំដោយសារចង់ដឹងរឿងគេភ្លេចគិតជីវិតខ្លួនឯងអី!(^_-)
“មានរឿងអីទៅ???” ខ្ញុំសួរដោយឆ្ងល់ អ្នកណាមិនឆ្ងល់ព្រោះនាងធ្វើទឹកមុខស្លន់ស្លោបែបនេះទៅហើយ។
“ឆាប់ចេញទៅមើលតាមបង្អួចសិនទៅ!!” ធារីអូសដៃខ្ញុំឲ្យចេញទៅក្រៅ មិត្ត២នាក់ទៀតក៏ទៅតាមមើលដែរ គឺគ្មានអីក្រៅពីពួកស្រីៗ កំពុងតែតាមមើលក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលនៅផ្ទះក្បែរខ្ញុំនោះទេ។ គេឈ្មោះវិបុល មានរូបរាងសង្ហារគ្រាន់បើ ព្រោះមានសម្បុរសពីកំណើត និងមានរាងខ្ពស់ ទើបពួកស្រីៗចាប់អារម្មណ៏ខ្លាំង ហើយអ្វីដែលសំខាន់គឺគេជាសិស្សពូកែដែលមិនគួរឲ្យជឿ។ កំពុងតែអើតមើលក្មេងប្រុសម្នាក់នោះភ្លេចខ្លួនស្រាប់តែ ដុំការ៉េមមួយដុំបានធ្លាក់ទៅចំលើក្បាលគេម្នាក់នោះ សិស្សដែលកំពុងហ៊ោរកញ្ជ្រៀវជាមួយវិបុល ក៏ស្រាប់តែស្ងាត់ឈឹង។ យី! អ្នកណាទៅ ម៉េចក៏ហ៊ានលួចធ្វើឃាតព្រះអង្គម្ចាស់ ប្រចាំចិត្តស្រីៗក្នុងសាលានេះផង! ចៃដន្យអីគេក៏ដើរមកចំក្រោមអគារដែលខ្ញុំរៀនថែមទៀត ព្រោះថ្នាក់រៀនរបស់ខ្ញុំនៅជាន់ទីមួយ ហើយក៏ជាថ្នាក់រៀនរបស់គេដែរ។ ដោយខ្លាចមើលមិនឃើញ ខ្ញុំក៏កាន់តែឱនទៅមុខថែមទៀត ស្រាប់តែមិត្តរបស់ខ្ញុំស្រែកប្រាប់៖
“ធីតា ការ៉េមឯង…!!!” នាងនិយាយបណ្តើរ ចង្អុលមកការ៉េមរបស់ខ្ញុំបណ្តើរ។ នាងនឹកឃើញឃ្លានការ៉េមមែនទេ?ប្រហែលជាមែនហើយព្រោះនាងពូកែញ៉ាំសឹងអី (ー_ー)!!
“យ៉ាងម៉េច នេះឯងចង់ញ៉ាំការ៉េមមែនទេ???” ខ្ញុំនិយាយទាំងមិនចាប់អារម្មណ៍ ស្រាប់តែធ្វើភ្នែកស្លឺទាំងអស់គ្នា ព្រោះពេលនេះបានដឹងហើយថា ការ៉េមរបស់ខ្ញុំបានរលាយហើយជ្រុះចេញពីនំដែលខ្ញុំកំពុងតែកាន់ទៅក្រោម ដែលសំខាន់នោះ គឺជ្រុះទៅត្រូវលើក្បាលគេម្នាក់នោះ ។ ពួកយើងប្រញាប់លាក់ខ្លួន នៅក្រោយជញ្ជាំងទាំងអស់គ្នាទាំងភិតភ័យ។ នេះខ្ញុំកំពុងបង្ករឿងមែនទេ…!!! ខ្ញុំលបមើលតាមមាត់បង្អួច ឃើញលោកគ្រូកីឡាកំពុងតែនាំគេចេញទៅ ប្រហែលជាទៅការិយាល័យរបស់គាត់ហើយមើលទៅ នេះមិនមែនរកមុខឃាតករទេដឹង…។
មួយសន្ទុះក្រោយមក ក៏មានគេមកហៅខ្ញុំឲ្យទៅបន្ទប់ការិយាល័យរបស់លោកគ្រូវិន័យ។ ស្លាប់ហើយខ្ញុំ…!!!
“ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាមានថ្ងៃនេះទេមិត្តភក្តិ..” ធារីធ្វើមុខដូចចង់យំ ខ្ញុំមិនមែនត្រូវប្រហារជីវិតទេ។
“ចាំខ្ញុំទៅជួយធ្វើសាក្សីល្អទេ!!!” នីតានិយាយទាំងមុខស្មើ ព្រោះនាងមិនសូវជាចូលចិត្តនិយាយច្រើនប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែនាងតែងតែមានគំនិតល្អជានិច្ច។
“សាក្សីថា ឯងពិតជាធ្វើជ្រុះការ៉េមមែនទេ???” វិមាន នេះឯងជាមិត្តរបស់យើងមែនឬមិនមែន?
“ហ៊ឺយ!!! បានហើយខ្ញុំទៅម្នាក់ឯងវិញ!”
“ចាំពួកខ្ញុំនៅចាំខាងក្រៅ!!”
លោកគ្រូវិន័យ ឲ្យខ្ញុំសុំទោសគេ ទោះខ្ញុំបង្កើតកំហុសនេះ ដោយអចេតនាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំត្រូវធ្វើលិខិតព្រមានរក្សាទុកនៅក្នុងការិយាល័យគាត់។ បញ្ជាក់ថាខ្ញុំធ្លាប់ជាអ្នកទោសហើយមែនទេ ហ៊ឺ ហ៊ឺ…ខ្ញុំនឹងឈប់ញ៉ាំការ៉េមរហូតមួយជីវិត T.T។
ពេលចេញមកវិញ មិត្តរបស់ខ្ញុំក៏នាំគ្នាដេញដោល។ ខ្ញុំនៅធ្វើមុខស្អុយ តែពេលគេដើរចេញមក ពួកនាងៗស្រាប់តែលែងរវល់នឹងខ្ញុំអស់ ព្រោះលង់សម្រស់គេម្នាក់នោះហើយមើលទៅ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ គេនៅមិនទាន់ទុកចិត្តថាខ្ញុំគ្មានចេតនាឡើយ ឯខ្ញុំក៏មិនទាន់បានបកស្រាយច្បាស់លាស់ទៀត។
មិនដឹងថា គេដឹងថាខ្ញុំនៅផ្ទះក្បែរគេឬអត់នោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំសង្ឃឹមថា គេមិនដឹងច្រើនជាង(=_=)។ ខ្ញុំលបៗដើរតាមក្រោយគេ នៅតាមផ្លូវត្រលប់ទៅផ្ទះ ព្រោះខ្លាចគេឃើញថាពួកយើងនៅផ្ទះក្បែរគ្នា។ ពេលនេះខ្ញុំដូចជាចោរពិតប្រាកដអ៊ីចឹង សូម្បីតែផ្លូវសាធារណៈក៏គ្មានសិទ្ធិដើរឲ្យពេញប្រអប់ជើងដែរ។ កំពុងតែលបៗក្រោយបង្គោលភ្លើងស្រាប់តែគេឈប់ស្ងៀម។ ខ្ញុំស្មានថាគេជ្រុះរបស់តើ!
“ឱបបង្គោលភ្លើង ប្រយ័ត្នត្រូវភ្លើងឆក់ស្លាប់!” គេថាឲ្យអ្នកណា បើគ្មានអ្នកណានៅក្បែរនេះផង ប៉ុន្តែមានតែខ្ញុំ…(?_?) នេះគេដឹងតាំងពីកាលណាថាខ្ញុំដើរពីក្រោយគេ! ប្រហែលជាខ្ញុំតាមជិតពេកទេដឹង ! (._.) ឬគេជាមនុស្សអច្ឆរិយៈពិតមែន??? ឬក៏គេតាមដានខ្ញុំរាល់ថ្ងៃដែរ បានន័យថា មិនមែនមានតែខ្ញុំទេដែលចាប់អារម្មណ៍នឹងគេ តែគេក៏ដូចគ្នា (-__-) ហាហាហាហា ឬគេមមើលទេដឹង…???
គេនិយាយ ដោយមិនងាកក្រោយ ហើយក៏ដើរបន្តទៅទៀត។ ស្របពេលនោះ ម៉ាក់ខ្ញុំក៏ទូរស័ព្ទហៅខ្ញុំឲ្យទៅផ្ទះឲ្យលឿនបន្តិច ព្រោះមានភ្ញៀវមកលេង។ ខ្ញុំក៏ផ្អាកគិតរឿងនេះសិន ហើយប្រញាប់ទៅដល់ផ្ទះឲ្យបានលឿនបន្តិច។
២
ចៃដន្យ
ខ្ញុំមកដល់ផ្ទះ ស្របពេលដែលប៉ាខ្ញុំកំពុងតែពិសាស្រា និងជជែកគ្នាលេងជាមួយអ្នកជិតខាងរបស់គាត់នៅក្នុងសួនច្បារមុខផ្ទះ។ បើតាមដែលខ្ញុំចាំមិនខុស គឺគាត់ជាប៉ារបស់នាយវិបុលនោះតើ។ នេះមិនមែនគេផ្តល់ដំណឹង មកទូលពិតប៉ាម៉ាក់គេទេដឹង? ខ្ញុំចាប់ផ្តើមញ័រៗក្នុងពេលដែលគិតរឿងនេះរួច។
“ធីតា!” លោកប៉ាខ្ញុំស្រែកហៅ។ ប៉ាដឹងទេ សម្លេងប៉ាធ្វើឲ្យខ្ញុំប៊ិះគាំងបេះដូងទៅហើយអម្បាញ់មិញ ..!! (-.-!)
“ច៎ាប៉ា??” ខ្ញុំនិយាយទាំងញ័រ ស្មានថា ត្រូវប្រហារជីវិតមែនទែនហើយតើ លើកនេះ។
“ឆាប់ទៅជួយម៉ាក់ឯងធ្វើម្ហូបផងទៅឮទេ?” ស្មានថារឿងអី ធូរទ្រូងបន្តិច! ខ្ញុំអោនលំទោនបន្តិច មុននឹងចូលទៅជួយម៉ាក់ក្នុងផ្ទះ ប្រហែលជាគ្មានរឿងអីទេមើលទៅ។ ដល់ពេលញ៉ាំបាយល្ងាចល្មម ខ្ញុំសង្កេតឃើញថាគេមិនបានមកចូលរួមទេ គឺមានតែប៉ាម៉ាក់របស់គេប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំធ្វើជាមិនដឹងរឿង ហើយចូលរួមញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយចាស់ៗដែរ។ កំពុងតែដួសសម្លមកហុតស្រាប់តែគេដើរចូលមកដល់ ខ្ញុំភាំងរហូតដល់ឈ្លក់ទឹកសម្ល។
“ធីតាញ៉ាំឲ្យស្រួលបួលទៅមើល!” ម៉ាក់ខ្ញុំព្រមាន ហើយងាកទៅហៅវិបុលឲ្យចូលមកអង្គុយ ព្រោះគេជាសិស្សពូកែមិនដែលមានរឿងអាស្រូវ ទើបប៉ាម៉ាក់ខ្ញុំ ដូចជាចូលចិត្តគេខ្លាំងណាស់ “អង្គុយចុះមកក្មួយ!”
“ម៉េចក៏យូរម្ល៉េះកូន???” ម៉ាក់របស់វិបុលសួរទៅកូនប្រុសរបស់គាត់។
“ព្រោះខ្ញុំរវល់កក់សក់” គេធ្វើមុខស្មើ។ តែហេតុអីក៏និយាយរឿងកក់សក់ប្រាប់គេឯងទៅកើត ក្មេងល្ងង់!
“កក់សក់??” ប៉ាខ្ញុំដូចជាឆ្ងល់ដូចខ្ញុំដែរ។ មិនឆ្ងល់ទេ ព្រោះឪពុកនិងកូនមានអារម្មណ៍ដូចគ្នានោះអី!
“ព្រោះនៅសាលាខ្ញុំត្រូវការ៉េមជ្រុះចំលើក្បាល!” ស្លាប់ហើយ ម៉េចក៏ខ្ញុំមិនឆ្លាតបន្តិចទៅ! នេះគេកំពុងចាប់ផ្តើមរករឿងហើយតើ គេជាក្មេងល្អមិនសមចេះគំគួននោះទេ! ទេវតាអើយជួយផង… ខ្ញុំអោនមុខជ្រប់មិននិយាយស្តី។ កំពុងតែបន់ស្រន់ក្នុងចិត្តស្រាប់តែម៉ាក់ខ្ញុំសួរបន្ថែមទៀត៖
“មានគេចង់ធ្វើបាបមែនទេ??”
“អត់ទេ គឺប្រហែលជាចៃដន្យច្រើនជាង!” ម៉េចក៏គេចិត្តត្រជាក់ ហើយពូកែធ្វើទឹកមុខត្រជាក់ៗយ៉ាងនេះ ដឹងទេតាឆ្កួតអើយ ខ្ញុំឯនេះជិតត្រជាក់កកស្លាប់ហើយដឹងទេ! (“-”)
“អ្នកម៉ាក់ តោះពិសាបាយទៅ!” បើពេលនេះខ្ញុំមិនប្រញាប់បញ្ចប់ទេ ខ្ញុំប្រហែលជាត្រូវស្លាប់ពិតប្រាកដហើយ សំណាងល្អដែលខួរក្បាលខ្ញុំនៅគិតទាន់។
ខ្ញុំប្រញាប់ទូរសព្ទទៅរៀបរាប់ប្រាប់មិត្តខ្ញុំ។ ពួកខ្ញុំបានភ្ជាប់ conference ជាមួយគ្នាទាំង៤នាក់ ហើយនិយាយរហូតដល់ជិត២ម៉ោងឯណោះ សរុបទៅសុទ្ធតែនិយាយដើមគេទាំងអស់។ ខ្ញុំពិតជាចង់ស្រែកប្រាប់ពិភពលោកថា នេះសុទ្ធតែជាការចៃដន្យនោះទេ (-o-)។
Miss.VA Sonyka
Phnom Penh , Cambodia
រង់ចាំអានវគ្គបញ្ចប់!
បោះជំហានអង្រួនបេះដូងកំលោះឆ្កែព្រៃ
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ, សៀវភៅផ្សេងៗ, សៀវភៅល្អៗ, tagged សៀវភៅថ្មី, សៀវភៅប្រែ, សៀវភៅអផ្សុក on ខែមិថុនា 15, 2012| 2 Comments »
ស៊ិនដឺរ៉េឡាតាមប្រហារព្រះអង្គម្ចាស់អប្រិយ(៧)
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ on ខែមករា 12, 2011| 10 Comments »
៧
ទាសី
“នែ៎… ហុចទឹកមកឱ្យបន្តិច!”
“យកនំមកផង!”
“យក ស៊ិបថូ(តុក្កតាកង្កែប ខេរ៉ូរ៉ុ) ទៅបោកផង កុំធ្វើឱ្យវាឈឺឱ្យសោះ!”
“ខាត់ស្បែកជើងឱ្យផង!”
“អឺ… បូមធូលីចេញផងទៅ ខ្ញុំថាបន្ទប់នេះ ដូចជាស្មោកគ្រោក បន្តិចហើយ!”
“ធ្វើលំហាត់ឱ្យផង នៅទំព័រ ៥៩ !”
“ចង់ញ៉ាំបុកល្ហុង បុកឱ្យបន្តិចមក៍!”
មិនមែនទេ… នេះមិនមែនជាសំឡេងម្តាយចុងមកពីណាទេ តែជាសំឡេង ព្រះអង្គម្ចាស់ ដែលបញ្ជានេះបញ្ជានោះ មិនខុសពីរាងកាយបែងភាគ របស់ម្តាយចុងចិត្តអាក្រក់នៅក្នុងរឿង ស៊ិនដឺរ៉េឡា ទេ។ ចំណែកខ្ញុំនោះឬ… មាននាទីត្រឹមជាអ្នកបម្រើប៉ុណ្ណោះ!
រយៈពេល មួយអាទិត្យមកហើយ ដែលខ្ញុំចូលជំរំជំនោរវាយោ។ តាមដែលខ្ញុំឃើញ ក្រៅពី ព្រះអង្គម្ចាស់ វែរសៃថ៍ និង ខ្ញុំ គ្មាននរណាអនុញ្ញាតឱ្យចូលមកក្នុងបន្ទប់នេះទេ។ ទីបំផុតអាថ៌កំបាំងដែលខ្ញុំឆ្ងល់យូរហើយថា តើជំរំនេះបង្កើតឡើងដើម្បីអ្វី? ក៏ត្រូវស្រាយបំភ្លឺ។ ការពិតជំរំនេះ គ្មានអ្វីជាដុំកំភួនទេ ក្រៅពីអង្គុយបង្ហើរអារម្មណ៍តាម ជំនោរខ្យល់ គឺស័ក្តិសមនឹងឈ្មោះគ្មានខុស។ ដោយសារ ព្រះអង្គម្ចាស់ ទើបតែទៅគំរាមគ្រូបង្រៀនកុំព្យូទ័រ ដែលទើបតែមកថ្មីឱ្យមកធ្វើជាទីប្រឹក្សា ទើបប្រធានសិស្សមិនអាចមករំសាយជំរំនេះបាន។
គ្រូនោះគួរឱ្យអាណិតដល់ហើយ… តែនៅមិនបានពាក់កណ្តាលខ្ញុំផង! ហ៊ឺៗៗៗ… T_T
ខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពជាទាសីរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ អស់រយៈពេលមួយអាទិត្យមកហើយ។ចាត់ទុកថាជាអាទិត្យដែលយូរបំផុត នៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ព្រះអង្គម្ចាស់ មិនល្អ តែខ្ញុំគិត ខុស… ព្រោះគេមហាព្រៃផ្សៃបំផុត!! TOT
គេព្យាយាមគាបសង្កត់ខ្ញុំ គ្រប់ពេលដែលមានឱកាស និង គ្មានឱកាស។ ទោះបីជាខ្ញុំកំពុងរៀនគណិតវិទ្យា តែបើគេចង់ផឹក PEPSI ខ្ញុំត្រូវតែរកឱ្យគេឱ្យបាន។ បើគេចង់មើល ខេរ៉ូរ៉ុ ពេលខ្ញុំកំពុងរៀនវិទ្យាសាស្ត្រសង្គម ខ្ញុំក៏ត្រូវផ្លោះរបងទៅជួលមកឱ្យគេមើលដែរ។
ខ្ញុំធ្លាប់ឈ្លោះប្រកែកជាមួយគេម្តងក្នុងថ្ងៃមួយ…
“នែ៎… ខ្ញុំទ្រាំលែងបានហើយណា៎! ខ្ញុំក៏មានកិត្តិយស មានវិញ្ញាណដូចគេឯងដែរ!!”
សម្រែករបស់ខ្ញុំ លាន់ខ្ទរពេញបន្ទប់ នៅពេលគេបញ្ជាឱ្យខ្ញុំចិតផ្លែប៉ោមហ្វូជីពីរកេះធំៗ តែគេមិនព្រមញ៉ាំ ទាល់តែផ្លែប៉ោមចាប់ផ្តើមខូច។
“យ៉ាងម៉េច នាងស៊ិន? ឬមួយខ្ញុំឱ្យស្មៅស៊ីមិនគ្រប់គ្រាន់??”
ព្រះអង្គម្ចាស់ ឌឺដងដាក់ខ្ញុំយ៉ាងឈឺចាប់ ខណៈដែល វែរសៃថ៍ កំពុងអង្គុយលេងកុំព្យូទ័រយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។
“ចុះម៉េចក៏លោកឯង ប្រើខ្ញុំអីសន្ធឹកសន្ធាប់យ៉ាងនេះ? នេះជាការងាររបស់ទាសករណា៎! ខ្ញុំឈប់ធ្វើទៀតហើយ!!”
“ហ៊ឺយ!!! នាងនេះពូកែរអ៊ូណាស់!” ព្រះអង្គម្ចាស់ត្អូយ ព្រមទាំងធ្វើកាយវិការកេះត្រចៀក គួរឱ្យក្នាញ់ “វាជាការងាររបស់ជំរំណា៎! បើនាងមិនធ្វើ ប្រយ័ត្នគ្មានឈ្មោះក្នុងការងារក្រុម!!”
“លោកឯង ម៉េចមិនឱ្យអ្នកផ្សេងមកធ្វើវិញ? មានស្រីៗរាប់រយនាក់រង់ចាំធ្វើជូនលោកដោយមិនបាច់រអ៊ូ! ហើយម៉្យាង តើអាការងារឆ្កួតៗអស់នេះ វាទាក់ទងនឹងជំរំត្រង់ណា??”
“ពួកស្រីៗទាំងនោះគួរឱ្យរំខានខ្លាំងណាស់! -^- …ហើយការងារនេះ ទាក់ទងនឹងជំរំខ្លាំងណាស់ ព្រោះវាពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្តីសុខ របស់ប្រធានជំរំដូចខ្ញុំនោះអី!”
ខ្ញុំខាំធ្មេញគ្រឺតៗយ៉ាងមួម៉ៅ និង តូចចិត្ត ចំពោះភាពលំអៀងរបស់ព្រហ្មលិខិត មុននឹងផ្ទុះកំហឹងចេញមក។
“មិនដឹង! ខ្ញុំមិនខ្វល់ទេ!! ខ្ញុំនឹងទៅប្រាប់ប្រធានសិស្ស ឱ្យមករំសាយជំរំនេះហើយ… ខ្ញុំនឹងបកអាក្រាតការពិតទាំងអស់!!”
ពេលនិយាយចប់ ខ្ញុំក៏ទន្ទ្រាំជើងលើព្រំជាច្រើនដង ដើម្បីចេញទៅ! តែពេលខ្ញុំកំពុងទាញទ្វារបើក…
“អាឡូ! ^_^ លោកអ៊ំមេការឬ? បាទ គឺខ្ញុំ… សូមលោកអ៊ំត្រៀម អេលីកុបទែរ ឱ្យបន្តិចមក ហើយកុំភ្លេចយកខ្សែពួរមួយចង្វាយមកផង!… អឺ… ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់យកមនុស្សម្នាក់ទៅចងផ្អោបនៅលើស្លាបរបស់វា ហើយបើកហោះទៅម្តុំ មហាសមុទ្រប៉ាស៊ីភិច លេងៗប៉ុណ្ណោះ! ហិហិ…”
មនុស្សម្នាក់នោះ គឺខ្ញុំប្រាកដណាស់!! T[]T ហ៊ឹះ!—
ភឹបៗ!! ភឹបៗ!!!…
មួយរំពេចដែល ព្រះអង្គម្ចាស់ ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ សំឡេងរបស់ អេលីកុបទែរ ក៏លាន់ឡើងកក្រើកអាកាសនៅខាងក្រៅ។ ខ្ញុំអើតក្បាលចេញទៅមើលក៏ឃើញ អេលីកុបទែរ ពណ៌សមួយគ្រឿងកំពុងហោះនៅលើដំបូលសាលា។ ព្រះអង្គម្ចាស់ ញញឹម ហើយគ្រវីដៃដាក់ អេលីកុបទែរ យ៉ាងរីករាយ។
ហ៊ឺយ!!! រឿងបែបនេះមានដែរឬ??? =[]=
ទោះបីជាខ្ញុំខឹងខ្លាំងណាស់ក៏ដោយ ទីបំផុតភាពខ្លាចស្លាប់ ធ្វើឱ្យខ្ញុំវារជើងបួនទៅរក ព្រះអង្គម្ចាស់ ទាល់តែបាន! ហ៊ឺៗៗ…
“មានអ្វី ឱ្យខ្ញុំម្ចាស់បម្រើទេ ក្រាបទូល… T-T”
“ហាសៗៗ… ^O^ ពេលនេះខ្ញុំត្រូវការទឹកត្រជាក់ៗមួយកែវ! ហិហិ”
ស្តាប់ឮហើយ ខ្ញុំក៏អេវំចុងក្រោយ ទៅរកទឹកមកឱ្យ ព្រះអង្គម្ចាស់ សេពសោយតាមព្រះរាជបំណង(ដ៏ឆ្កួតឡប់1) T-T ហ៊ឺៗៗ…
“នែ៎ៗ… ឯងនៅមិនទាន់ស្លាប់ទេ មែនទេ?”
ម៉ីម៉ី ហៅខ្ញុំ ដោយប្រើក្រចកដៃកេះតិចៗ។ ខ្ញុំបើកភ្នែកព្រឹមៗឡើង ហើយហើបមាត់និយាយ។
“គ្នានៅទីណា?… =_T”
ខ្ញុំជូតទឹកភ្នែក ដែលដក់នៅលើក្តោងច្រមុះចេញ ព្រោះទើបតែងើបពីដេក ហើយសម្លឹងមុខ ម៉ីៗ ដូចមនុស្សដែលមិនទាន់អស់អាល័យនឹងស្លាប់។
“ឯងទៅអត់ដេកអត់ពួនមកពីណាហ្នឹង??”
ម៉ីម៉ី សួរ យ៉ាងព្រួយបរម្ភ នៅពេលឃើញត្របកភ្នែកខ្មៅជាំដូចខ្លាឃ្មុំភែនដារបស់ខ្ញុំ។
“យប់មិញ គ្នារវល់សរសេរអត្ថបទសង្គមវិទ្យាឱ្យ ព្រះអង្គម្ចាស់… ហួមមម!”
ខ្ញុំតប ហើយស្ងាបហាមាត់ធំ មុននឹងក្រាបក្បាលទៅលើតុម្តងទៀត តែមុននឹងបិទភ្នែកដេក ម៉ីម៉ី ក៏និយាយឡើង។
“ឯងពិតជាមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ពិតមែនឬ? គ្នាមិនចង់ឃើញឯង ស្ថិតនៅក្នុងសភាពបែបនេះទៀតទេ! គួរឱ្យខ្លាច… គួរឱ្យខ្លាចណាស់…”
“គ្នាមិនចង់ធ្វើទេ តែគ្នាក៏មិនចង់ឱ្យគេ បញ្ជូនទៅធ្វើជាចំណី របស់ត្រីឆ្លាមនៅទន្លេសាបសុភីរៀ ដែរ!”
នោះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយចេញមក។ ប៉ុន្មានថ្ងៃមកនេះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ធ្វើបាបខ្ញុំរហូតខ្លាចបាក់ ស្បាតតែម្តង។ គេមិនមែនត្រឹមតែគំរាមទេ តែគេលេងមែន ឈឺមែន! T-T
“ឯងណា… ហ៊ឺយ!” ម៉ីម៉ី ទះស្មាខ្ញុំតិចៗ មុននឹងនឹកឃើញអ្វីឡើងមក “និយាយទៅ… រឿងរបស់ឯងក្លាយជា Talk of the town របស់សាលារៀនទៅហើយ! ឯងដឹងទេថា អ្នកដទៃមើលមកឯងថាយ៉ាងម៉េច?”
ខ្ញុំគ្រវីក្បាល។
“នរណាៗក៏និយាយថា ឯងគឺជា ស៊ិនដឺរ៉េឡា ដ៏សំណាងល្អដែលបានចូលជិត ព្រះអង្គម្ចាស់ យ៉ាងស្និទ្ធស្នាល ដែលមិនធ្លាប់មាននរណាក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រធ្លាប់ធ្វើបាន! មានមនុស្សស្រីរាប់រយនាក់ ដែលសុខចិត្តយកពងមាន់នៅឯផ្ទះមកដោះដូរ ដើម្បីបានដូចឯងវ៉ឺយ!”
“គ្នានេះឬ…? ស៊ិនដឺរ៉េឡា ខ្មោចយក៍អី!! T-T គ្នាមានឋានៈត្រឹមជាទាសីប៉ុណ្ណោះ” ខ្ញុំនិយាយយ៉ាងតប់ប្រមល់ “គ្នាផ្ទាល់ក៏ព្រមយកពងមាន់ទាំងផែនដី ទៅដោះដូរដើម្បីកុំឱ្យខ្លួនឯងស្ថិតនៅក្នុងសភាពបែបនេះដែរ! TToTT ហ៊ឺៗៗ…”
ម៉ីម៉ី បានត្រឹមតែញញឹមដាក់ខ្ញុំយ៉ាងយល់ចិត្ត ហើយបណ្តោយឱ្យដេកលង់លក់យ៉ាងស្ងប់សុខ…
សប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់!!
ថ្ងៃនេះ ជាថ្ងៃដំបូង ដែលខ្ញុំមិនចាំបាច់ទៅប្រណិប័តន៍ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក្រោយពេលចេញពីរៀន។បន្ទាប់ពីគេបានទទួល អត្ថបទស្រាវជ្រាវសង្គមវិទ្យាពីខ្ញុំកាលពីព្រឹក គេក៏លែងមកបញ្ជាខ្ញុំ ឱ្យធ្វើអីទៀត ដែរ។
តែចម្លែកដល់ហើយ… តើគេបាត់ខ្លួនទៅណាហ្ន៎??? បានអ៊ីចឹងល្អហើយ!! អាគិគិ
ក្រោយពេលចេញពីរៀន ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ប្រមូលសម្ភារៈត្រលប់ទៅផ្ទះយ៉ាងរួសរាន់ ដើម្បីត្រលប់ទៅដេកឱ្យបានពេញភ្នែកម្តង ព្រោះអត់ងងុយមកយូរថ្ងៃហើយ។ អៃ… គ្រែអើយ! រង់ចាំខ្ញុំសិនណា៎! ហិហិ–
ថ្ងៃនេះអ្វីៗក៏មើលទៅឃើញមានសេចក្តីសុខទាំងអស់… អ្នកបើករថយន្តក្រុងក៏សង្ហាជាងមុនដូចទើបតែមកពីកែសម្ផស្ស ឯអ្នកប្រមូលលុយក៏គួរឱ្យស្រលាញ់ដូច Wonder Girl អៃ… មានសេចក្តីសុខដល់ហើយ!
ខ្ញុំត្រលប់មកដល់ផ្ទះ ក្នុងរយៈពេលមិនយូរប៉ុន្មាន។ ខណៈពេលកំពុងគ្រហឹមច្រៀងចាក់សោទ្វារផ្ទះ នៅមិននៅសេចក្តីសុខរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវបំផ្លាញ!
ក្រឹក…
សំឡេងសោផ្ទះ ជ្រុះធ្លាក់ទៅដីមួយរំពេច នៅពេលខ្ញុំបើកទ្វារទៅ ឃើញ បងសេម ឈរញញឹមស្រស់នៅចំពោះមុខ។
“អូ… ស៊ិនសៀ ទេឬ? ^-^ សួស្តីចា៎ស!”
បង សេម រាក់ទាក់ខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្តៅ។ រូបភាពផុសរបស់ បង សេម ក្នុងវ័យកុមារ លេចឡើងមួយរំពេច ធ្វើឱ្យខ្ញុំចុកណែនពេញបេះដូង។
“ចា៎ស… អឺ… ស៊ិនសៀ សុំខ្លួនសិន…”
“ប្រុងទៅណា? តាំងពីត្រលប់មក យើងនៅមិនទាន់បាននិយាយគ្នាផង! ^^”
“…”
សម្តីរបស់បង សេម ធ្វើឱ្យខ្ញុំនិយាយតមិនចេញ ចង់គេចមុខក៏មិនហ៊ាន ទើបបានត្រឹមតែឈរនៅស្ងៀម។
“ស៊ិនសៀ ចា៎… ចូលមកក្នុងលឿនឡើងមក ចាំ ចែ រកទឹកត្រជាក់ៗឱ្យញ៉ាំ– ហុហុហុ”
ចែ!! កាលខ្ញុំនៅពីតូច បង សេម មិនដែលហៅខ្លួនឯងដោយពាក្យនេះទេ!!!
ខ្ញុំរវល់តែឈរភាន់ភាំងនឹងពាក្យនោះ ទើបមិនបានប្រកែកអ្វី ពេលដែលបងសេម អូសខ្ញុំឱ្យមកអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ឯខ្លួនឯងដើរចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ។ ទូរទស្សន៍បើកចោលក្នុងកម្មវិធីបទ ចម្រៀង តែសំឡេងចម្រៀងទាំងនោះ មិនបានចូលមកក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំទេ ព្រោះពេលនេះខ្ញុំកំពុងទទួលអារម្មណ៍យ៉ាប់! យ៉ាប់! ហើយ យ៉ាប់!
ហ៊ឺៗៗ… ខ្ញុំសុខចិត្តក្លាយជាទាសីរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ មួយជីវិត ប្រសើរជាងមកទ្រាំឃើញបងប្រុសរបស់ខ្លួនឯងស្ថិតនៅក្នុងសភាពបែបនេះ!
មិនបណ្តោយឱ្យខ្ញុំអង្គុយយូរប៉ុន្មាន បងសេម ក៏ដើរចេញមក ព្រមជាមួយទឹកត្រជាក់មួយកែវធំ ដែលតាំងចិត្តយកមកឱ្យខ្ញុំ។ ខ្ញុំទទួលយកមកផឹកយឺតៗ ដោយមិនបានទទួលភាពត្រជាក់ចិត្ត ពីទឹកមួយកែវនោះសោះ។
“យើងមិនបានជួបគ្នាយូរហើយ… ដល់ជួបគ្នាម្តងទៀត ស៊ិនសៀ ក៏ពេញក្រមុំស្តូក ហើយផ្លាស់ប្តូរច្រើនទៀតផង!”
បងប្រុសរបស់ខ្ញុំនាំនិយាយ ខណៈដែលខ្សែភ្នែកសម្លឹងមើលទូរទស្សន៍។
…បង សេម ក៏ផ្លាស់ប្តូរច្រើនដូចគ្នា…
ខ្ញុំស្ទើរតែនិយាយចេញទៅហើយ តែក៏ញាត់សម្តីនោះចូលបំពង់កវិញយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ តែមុននឹងខ្ញុំគិតអ្វីច្រើនជាងនេះទៀត បងសេម ក៏ស្រែកឧទានឡើង។
“អៃៗៗ… >O< នោះគឺ Jonas Brother តើ! យ៉ៃ… សង្ហា hot sexy អត់ទាស់!!”
ប្រាវវវវវ…
រូបភាព បងសេម ឆ្លេឆ្លានឹងប្រុសបារាំងបីនាក់នៅក្នុងទូរទស្សន៍ យ៉ាងចេញមុខចេញមាត់ ធ្វើឱ្យខ្ញុំភាំងរបូតកែវពីដៃដោយមិនដឹងខ្លួន។
“អូយ! ស្លាប់ហើយ… កើតអីឬអត់ ស៊ិនសៀ??”
បង សេម សួរដោយក្តីបារម្ភ។ ខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនវិញ ហើយប្រញាប់តប។
“អ… អត់អីទេ… ចាំ ស៊ិនសៀ ប្រមូលដោយខ្លួនឯង!”
ខ្ញុំឈ្ងោករើសអំបែងកែវ យ៉ាងប្រញាប់ ឯបងសេម ក៏ទៅយកអំបោសមកជួយប្រមូល។ បោសសម្អាតរួចហើយ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ឡើងទៅលើយ៉ាងរួសរាន់ ដោយមិននិយាយអ្វីទៀត។
ព្រោះពេលនោះ… ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំហូរចេញមកទៀតហើយ!
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
ស៊ិនដឺរ៉េឡាតាមប្រហារព្រះអង្គម្ចាស់អប្រិយ(៦)
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ on ខែធ្នូ 21, 2010| 5 Comments »
៦
ជំរំជំនោរវាយោ
ជំរំជំនោរវាយោ…
ខ្ញុំមិនធ្លាប់ដឹងពីមុនមកសោះថា មានជំរំបែបនេះនៅក្នុងសាលារៀនរបស់យើង។ តាមដឹងវាជាជំរំថ្មីបំផុតរបស់សាលារៀន ដែលបង្កើតឡើងដោយ ព្រះអង្គម្ចាស់ ផ្ទាល់តែម្តង។ ខ្ញុំនៅនឹកមិនឃើញសោះថា ឈ្មោះរបស់ជំរំ ចង់បានន័យដូចម្តេច???
ខ្ញុំកំពុងមកសង្កេតការណ៍ នៅមុខជំរំនេះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន។ ច្រើននាទីមកហើយ ដែលខ្ញុំមកឈរនៅមុខបន្ទប់នេះ តែមិនហ៊ានចូលទៅម្នាក់ឯងទេ ព្រោះខ្លាចពួកស្រីៗ និង ខ្ទើយៗ ដែលចូលទៅលស្បែកជើងនៅក្នុងបន្ទប់នោះ។ ម៉ីម៉ី ទុកខ្ញុំចោលម្នាក់ឯងអស់មួយរយៈហើយ ព្រោះនាងជាប់រវល់ទៅមើលត្រីប្រាំពីរពណ៌ ដែលពិការរបស់នាង -_-; ។ ខ្ញុំកំពុងឆ្ងល់ខ្លាំងណាស់ថា តើខ្ញុំមានតម្លៃប៉ុណ្ណាសម្រាប់ មិត្តម្នាក់នេះ???
“ព្រះអង្គម្ចាស់! មើល ទុកគី នែ៎… ពាក់ត្រូវល្មម!!”
សំឡេងរបស់នារីម្នាក់ លាន់ចេញពីក្នុងបន្ទប់ ជំរំជំនោរវាយោ ធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតពីអារម្មណ៍រវើរវាយ។ ខ្ញុំឈ្ងោកមុខមើលតាមចន្លោះកញ្ចក់ ហើយផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។
“ទុកគី… នាងមកទីនេះលើកទី៥០ហើយណា៎! -_- នាងមិនមែនជាម្នាក់នោះទេ… ឈប់ព្យាយាមទៀតទៅ!”
សំឡេង ព្រះអង្គម្ចាស់ រអ៊ូឡើងយ៉ាងធុញទ្រាន់។ គេកំពុងអង្គុយនៅលើសាឡុងមួយដោយអារម្មណ៍តានតឹងបំផុត។
“អត់ទេៗ!!! >O< លើកនេះ ទុកគី ពិតជាអាចឆ្លើយបាន!!”
“បើអ៊ីចឹង ឆ្លើយថាម៉េចទៀតទៅ?? -_-;”
“ទុកគី សុំឆ្លើយថា ស៊ិនដឺរ៉េឡា និយាយថា ខ្ញុំម្ចាស់ស្រលាញ់ព្រះអង្គ តែពេលវេលាមិនផ្តល់ ឱកាសឱ្យ! ខ្ញុំធានាថា លើកនេះពិតជាត្រូវ!!”
ស៊ិនដឺរ៉េឡា ឯណា ទៅនិយាយបែបនោះ? -_-; វិកលចរិតពិតមែន!!
ព្រះអង្គម្ចាស់ បញ្ចោញទឹកមុខនឿយណាយ មុននឹងងាកទៅប្រាប់មិត្តរបស់គេដែលឈ្មោះ វែរសៃល៍។
“វែរ… យកនាងនេះ ចេញឱ្យឆ្ងាយទៅ! មនុស្សស្រីអី គួរឱ្យរំខានម៉្លឹងៗ!!”
“ស្អីគេ! នៅមិនទាន់ត្រូវទៀតហ៎?? ង៉ាំង៉ាំង៉ាំ—”
នាង ទុកគី ស្អីគេនោះ ដើរចេញមកដោយខ្លួនឯង ដោយមិនចាំបាច់មាននរណាដេញ។ ខ្ញុំលោតទៅពួននៅខាងក្រោយផើងដើមឈើ ពេលនាងដើរកាត់មក។
ក្រៅពីនាង ទុកគី ហើយ នៅមាន គីស៊ី ស៊ូស៊ី នែននី ធីហ្វី ឡាឡា ផូល… និង ស្រីៗផ្សេងៗទៀតជាច្រើន ដែលចូលទៅឆ្លើយសំណួរ តែច្បាស់ណាស់ហើយ គ្មាននរណាម្នាក់ឆ្លើយត្រូវទេ។
ខ្ញុំឈរលួចស្តាប់យូរសែនយូរ ស្ទើរតែក្លាយជារូបចម្លាក់ ឈរយាមមាត់ទ្វារទៅហើយ។ ទីបំផុត នារីចុងក្រោយក៏រត់ចេញមកទាំងយំអណ្តឺតអណ្តក ព្រោះខកបំណងដែលខ្លួនឯងឆ្លើយសំណួរមិន ត្រូវ។
នេះជាពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំ! ខ្ញុំត្រូវតែចូលទៅនិយាយជាមួយគេឱ្យបាន!!
អ៊ែតតតតត…
“ស្អីគេ នៅមិនទាន់អស់ទៀតឬ?? ដឹងខ្លួនហើយថា មិនមែន ម៉េចក៏នៅតែខំមកអីម៉្លេះ!!” ព្រះអង្គម្ចាស់ រអ៊ូភ្លាមមួយរំពេច ខណៈដែលខ្ញុំឈានជើងចូលទៅក្នុងបន្ទប់ មុននឹងងើបមុខឡើងសម្លឹង “ហក៍! ចង់ លស្បែកជើង ក៏ប្រញាប់ពាក់ទៅ!”
សំណាងល្អ ឬអ្វីក៏ដោយដែល ព្រះអង្គម្ចាស់ ចំណាំខ្ញុំមិនបាន។ ខ្ញុំពិតជាចង់អរគុណជោគវាសនានេះខ្លាំងណាស់ តែមនុស្សម្នាក់ទៀតបែរជាធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រងាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ នោះគឺ មិត្តរបស់គេ ឈ្មោះ… វែរសៃល៍!
គេហាក់ដូចជាចំណាំខ្ញុំបាន ព្រោះពេលដែលងាកមកឃើញខ្ញុំ ទឹកមុខរបស់គេក៏ប្រែប្រួលមួយរំពេច។ ខ្ញុំខ្លាចគេប្រាប់ថា ខ្ញុំគឺជាអ្នកដែលគប់ស្បែកជើងដាក់ ព្រះអង្គម្ចាស់ តែទីបំផុតគេក៏សម្រេចចិត្តនៅស្ងៀមវិញ។ ខ្ញុំពិតជានឹកអរគុណគេខ្លាំងណាស់ ដែលគេមិននិយាយ!
“ខ្ញុំមិនបានមកលស្បែកជើងទេ!”
ខ្ញុំឈ្ងោកមុខមើលឥដ្ឋបន្តិច ព្រោះមិនចង់មើលមុខ ព្រះអង្គម្ចាស់ ចំៗ ខ្លាចគេនៅចាំខ្ញុំបាន…
“ព្រោះបានឮថាលោក… អត់ទេ!” ខ្ញុំគ្រវីក្បាល ពេលនឹកឃើញថា គួរហៅឈ្មោះគេល្អជាង “ព្រះអង្គម្ចាស់ មានកម្លាំងពិសេស ទើបខ្ញុំចង់មកសុំជំនួយ…”
បន្ទប់ទាំងមូលស្ថិតនៅក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់ ដែលជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថា ខ្ញុំអាចនិយាយបន្តទៀតបាន។
“មានគេប្រាប់ថា ព្រះអង្គម្ចាស់ អាចកែប្រែចិត្តរបស់មនុស្សបាន ទើបចង់សុំឱ្យជួយផ្លាស់ប្តូរបងប្រុសរបស់ខ្ញុំបន្តិច!” ខ្ញុំដកដង្ហើមចូលវែងៗ មុននឹងនិយាយបន្ត “សូមជួយកែប្រែបងប្រុសរបស់ខ្ញុំដែលជាខ្ទើយឱ្យក្លាយជាមនុស្សប្រុសវិញផង!”
ខ្ញុំលើកដៃសំពះសុំអង្វរ ខណៈពេលដែលនិយាយប្រយោគនោះចប់។ គ្មានសំឡេងណាមួយតបមកទេ តែ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏ក្រោកចេញពីសាឡុងដើរសំដៅមកកាន់ខ្ញុំ។
“នាង…” គេហៅខ្ញុំ “ងើបមុខឡើងមើល៍!”
អ្វីម៉្យាងនៅក្នុងសំឡេងរបស់គេ ធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្លាច តែក៏ព្រមងើបមុខតាមបញ្ជា។ ព្រះអង្គម្ចាស់ ចាប់ចង្កាខ្ញុំឱ្យងើយឡើង មុននឹងញញឹមចេញមក។
“នាងពិតមែន… មុខនេះត្រូវប៉ាច់តែម្តង!! ថែមទាំងទំហំជើងក៏មើលទៅប្រហាក់ប្រហែលគ្នាទៀត!” ព្រះអង្គម្ចាស់ និយាយដោយសំឡេងត្រជាក់ស្រឹប “នាងនេះហើយដែលយកស្បែកជើងគប់ក្បាលយើង!!”
ហ៊ឺយ!!
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើតមួយរំពេច ដែលជាប្រតិកម្មដ៏មានពិរុទ្ធបំផុត។ វីវរធំហើយខ្ញុំ!! T[]T
“នាង… -_-; ” ព្រះអង្គម្ចាស់ ញញឹមចុងមាត់ ដែលធ្វើឱ្យមុខរបស់គេ មើលទៅកាចបំផុត… រំពេចនោះ គេក៏លោតមករកខ្ញុំ “ស្លាប់ទៅ!!!”
“ហ៊ឺយ!!!… អ៊ែកកក… អូយយយ… អ៊ូកកក… TXT”
ខ្ញុំស្រែកផង ក្អកផង ព្រោះព្រះអង្គម្ចាស់ហក់មកចាប់ច្របច់កខ្ញុំ ហើយគ្រញែងចុះឡើង។
“នាងធ្វើដាក់យើងចុកចាប់ខ្លាំងណាស់!! >O< ហេតុអ្វីនាងយកស្បែកជើងម៉ារៀលៗនោះ មកគប់យើងទៅកើត?? នាងដឹងទេថា ខួរ និង ក្បាលដ៏សែនស្អាតនេះ មានតម្លៃមហាសាលប៉ុណ្ណា!! នាង…”
“នែ៎… ព្រះអង្គម្ចាស់… ខ្ញុំថា ឯងគួរតែ…”
វែរសៃល៍… មិត្តរបស់គេនិយាយឃាត់ តែមុននឹងសម្តីរបស់គេបញ្ចប់ ទ្វារបន្ទប់ក៏របើកគ្រាំង!ព្រះអង្គម្ចាស់ លែងខ្ញុំឱ្យរួចផុតពីអំពើឃាតកម្ម ព្រោះងាកទៅចាប់អារម្មណ៍នឹងមនុស្ស ដែលចូលមកដល់។ គេគឺជាបុរសរាងខ្ពស់ ដែលមើលមួយភ្លែត ខ្ញុំក៏ចាំបានថា គេគឺជាប្រធានសិស្សប្រចាំសាលារបស់យើង។
ម្នាក់នេះហើយ ដែល ម៉ីម៉ី ប្រាប់ថាធ្លាប់ជាហ្គេយ៍! -.-
“ឯងទៀតហើយឬ? ថ្មើរនេះហើយ ហេតុអ្វីមិនត្រលប់ទៅផ្ទះទៅសម្បែង? =[]=”
ព្រះអង្គម្ចាស់ ឡូឡាមួយរំពេចដែលឃើញមុខគេច្បាស់។ ប្រធានសាលាហាក់ដូចជាតានតឹងនឹងសម្តីនោះខ្លាំងណាស់ មុននឹងខ្ជាក់សម្តីមកវិញ។
“បើមិនចាំបាច់ ក៏មិនចង់មកដែរ តែចៃដន្យមានរឿងត្រូវមកនិយាយ!”
មើលទៅពួកគេ ដូចជាស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាណាស់ តើប្រធានសាលាមកទីនេះ ញឹកញាប់ណាស់ឬ? មិនមែនជារឿងរបស់ខ្ញុំទេ! ពេលគិតឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏រំលៀកខ្លួនគេចចេញពីក្នុងបន្ទប់។
“ខ្ញុំប្រាប់ពួកឯងហើយថា ជំរំនេះនឹងត្រូវរំសាយចោលនៅក្នុងថ្ងៃនេះ បើមានសមាជិកតែប៉ុណ្ណេះ ហើយនៅមិនទាន់មានគ្រូជាទីប្រឹក្សាទៀត ឯពួកឯងក៏នាំគ្នាធ្វើអីជាមួយជំរំនេះក៏មិនដឹង ទាំងមិនទាន់បានទទួលការអនុញ្ញាតសោះ!”
ប្រធានសាលាធ្វើទឹកមុខខ្ពើមរអើម ខណៈសម្លឹងទៅមើលសម្ភារៈប្រណីតៗនៅក្នុងបន្ទប់នេះ។ព្រះអង្គម្ចាស់ មើលទៅដូចជាមិនចូលចិត្តប្រធានសាលានេះសោះ។ គេធ្វើទឹកមុខតានតឹង មុននឹងងាកទៅរក វែរសៃល៍។
“វែរ! ឯងរកមនុស្សចូលជំរំរបស់យើងបានហើយ មែនទេ?”
“បើមិនយកមនុស្សដែលជា Fan Club របស់ឯង និង មិនយកមនុស្សដែលឯងថាគួរឱ្យរំខាន ពេលនេះជំរំរបស់យើង មានសមាជិកតែ ៧ នាក់ប៉ុណ្ណោះ បើរួមទាំងពួកយើងផង គឺមាន ៩ នាក់!”
វែរ តបដោយទឹកមុខស្មើ។ ពេលប្រធានសិស្សបានឮ ក៏និយាយមួយរំពេចភ្លាម។
“មិនគ្រប់គ្រាន់ទេ តិចពេកហើយ! ពួកឯងត្រូវមានសមាជិកយ៉ាងតិចបំផុត ១០ នាក់ ទើបអាចបើកជំរំបាន។ ដូច្នេះជំរំរបស់ពួកឯង ត្រូវតែរំសាយនៅក្នុងថ្ងៃនេះ ឆាប់ប្រមូលរបស់ចេញទៅ ព្រោះក្លិបគណិតវិទ្យា កំពុងត្រូវការប្រើបន្ទប់នេះល្មម!”
“យី! ឯងមករវីរវល់អីនឹងជំរំរបស់យើងខ្លាំងម៉្លេះ!!”
ព្រះអង្គម្ចាស់ និយាយយ៉ាងធុញទ្រាន់ ឯប្រធានសាលានៅតែប្រើធម៌ត្រជាក់ដដែល។
“បើតាមតួនាទីរបស់ប្រធានសិស្សទាំងមូល នេះគឺជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំ! ពួកឯងមិនគួរប្រើបន្ទប់ជំរំទេ បើមិនបានធ្វើអ្វីជាដុំកំភួន ព្រោះនៅមានជំរំដទៃផ្សេងទៀត ដែលត្រូវការមានបន្ទប់ជំរំ តែគ្មាន ឱកាសមាន។
“តែខ្ញុំជាកូនប្រុសរបស់ម្ចាស់សាលារៀននេះ!!”
នៅពេលប្រកែកដោយហេតុផលមិនឈ្នះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏ប្រើអំណាចជំនួសវិញ តែប្រធានសិស្សកម្រើកវ៉ែនតាបន្តិច មុននឹងនិយាយ។
“ខ្ញុំទូរស័ព្ទសួរប៉ារបស់ឯងរួចហើយ ប៉ារបស់ឯងប្រាប់ថា ឱ្យចាត់ការឯងតាមសប្បាយ!”
នៅពេលបានឮដូច្នោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏ខឹងច្រឡោតមួយរំពេច ហើយរអ៊ូរទាំរង៉ូវមិនព្រមឈប់។
“បើមានសមាជិកគ្រប់គ្រាន់ ពួកយើងមិនចាំបាច់រំសាយជំរំទេ មែនទេ?” បុរសឈ្មោះវែរសៃល៍ និយាយ។
“មែនហើយ! និងត្រូវមានគ្រូជាទីប្រឹក្សាផង បើមិនដូច្នោះពួកឯង គ្មានសិទ្ធិមកបើកជំរំបែបនេះបានទេ!”
ចម្លើយនោះធ្វើឱ្យមិត្តជំនិតរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ ងាកទៅខ្សឹបប្រាប់គេ ដែលទំនងជារឿងត្រូវចិត្ត ព្រោះឃើញ ព្រះអង្គម្ចាស់ ញញឹម ចេញមកយ៉ាងស្រស់ថ្លា។
“បើអ៊ីចឹង ខ្ញុំបានសមាជិកបន្ថែមហើយ!” ព្រះអង្គម្ចាស់ និយាយមុននឹងងាកមករកខ្ញុំ ដែលនៅឈរលាក់ខ្លួនត្រង់កន្លៀតទ្វារ “នាង! ចេញមកនេះភ្លាមមក នាងត្រងោល!”
ត្រ… ត្រងោលឬ? ហ៊ឹះ!! T^T
មិនមែនត្រឹមតែហៅទទេៗទេ ព្រះអង្គម្ចាស់ នៅដើរចូលមកអូសខ្ញុំយកទៅទៀត។ ខ្ញុំបម្រុងរអ៊ូដាក់ តែសម្តីរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្លុតមួយរំពេច។
“នាងម្នាក់នេះហើយ ជាសមាជិកថ្មីរបស់ជំរំយើង! ពេញចិត្ត ហើយឬនៅ??”
“អ្ហា៎??? =[]=”
ខ្ញុំបើកភ្នែកធំៗងាកទៅមើល ព្រះអង្គម្ចាស់ មួយរំពេច ខណៈដែលគេញេញធ្មេញគំរាមខ្ញុំ តិចៗ។
“កុំរឿងច្រើនឱ្យសោះ! បើនាងព្រមធ្វើតាមខ្ញុំពេលនេះ ខ្ញុំអាចមិនរករឿងនាងដែលយកស្បែកជើងគប់ក្បាលខ្ញុំក៏ថាបាន!”
សម្តីនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំបិទមាត់ស្ងាត់ឈឹងតែម្តង។
“ឯងទៅបង្ខំគេ ឱ្យមកចូលរួមជំរំបែបនេះ មិនបានទេណា៎!”
ប្រធានសិស្សនិយាយប្រឆាំង តែ ព្រះអង្គម្ចាស់ ញញឹមយ៉ាងមានប្រៀប។
“នាង មិនបានបង្ខំឱ្យចូលទេ មែនអត់?!! ^-^+++”
ចុងប្រយោគនោះ ជាសម្តីគំរាមយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែត ធ្វើឱ្យខ្ញុំត្រូវតបទៅថា…
“ចា៎ស! ពិតមែនហើយ… T_T គ្មាននរណាបង្ខំខ្ញុំទាំងអស់!”
នៅពេលចប់សម្តីខ្ញុំ ប្រធានសិស្ស ងាកមកសម្លឹងមុខខ្ញុំបន្តិច មុននឹងដកដង្ហើមធំនិយាយ។
“ហ៊ឺយ! ក៏បាន… តែបើបីថ្ងៃបន្ទាប់មក ឯងនៅតែរកគ្រូជាទីប្រឹក្សាមិនបាន ខ្ញុំនឹងរំសាយជំរំរបស់ឯងយ៉ាងប្រាកដ!”
“អឺ… បើអស់កិច្ចការហើយ ក៏អញ្ជើញទៅវិញចុះ!”
ព្រះអង្គម្ចាស់ ខ្ជាក់សម្តីដេញភ្លាមៗ មុននឹងប្រធានសិស្ស ដកដង្ហើមយ៉ាងតឹងទ្រូង ហើយបើកទ្វារចេញទៅ។
“នែ៎…នាង!”
មានមនុស្សកេះខ្នងខ្ញុំ ពេលងាកទៅគឺ វែរ មិត្តរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ នោះឯង។ គេហុចក្រដាសមួយសន្លឹកមកឱ្យខ្ញុំ ព្រមទាំងនិយាយបន្ត។
“នាងត្រូវស៊ីញ៉េផង ដើម្បីចូលជាសមាជិករបស់ជំរំ!”
“តែខ្ញុំមានជំរំរួចហើយ! ខ្ញុំនៅជំរំ ដាំដើមឈើស្រលាញ់ធម្មជាតិ! -_-;”
ខ្ញុំតបទៅវិញមួយរំពេច ហើយ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏ឆ្លងសម្តីចូលមកភ្លាមៗដែរ។
“ទៅលាចេញទៅ ខ្ញុំពិតជាត្រូវការនាង ឱ្យនៅក្នុងជំរំនេះពិតមែន! បើមិនដូច្នោះ អាប្រធាននោះ ពិតជាមិនឈប់មករញ៉េរញ៉ៃទេ!” ព្រះអង្គម្ចាស់ គ្រញែងខ្លួនមុននឹងបន្តសម្តី “ហ៊ឹះ! ប្រធានចម្កួត អើយ… លើកមុននៅតាមមកញ៉ែយើងផង ដល់ឥឡូវធ្វើដូចជាឯងធំដុំសម្បើមណាស់អ៊ីចឹង! នឹកដល់រឿងនោះ នៅឆ្អើមមិនទាន់បាត់ផង!!”
-_- បានន័យថា ពាក្យចចាមអារ៉ាមរបស់ ម៉ីម៉ី គឺជាការពិតហើយ!
ដោយសារ ព្រះអង្គម្ចាស់ និង មិត្តរបស់គេតាមសម្លឹងខ្ញុំមិនដាក់ ទើបខ្ញុំត្រូវសរសេរឈ្មោះខ្លួនឯងនៅលើក្រដាសទាំងបង្ខំចិត្ត។
“អូខេ… នាងមានឈ្មោះលេងថាម៉េច?”
វែរសៃល៍ សួរខ្ញុំដោយទឹកមុខនឹងធឹង តែពោរពេញដោយមេត្រីភាពជាង ព្រះអង្គម្ចាស់ ខណៈទទួលក្រដាសយកទៅវិញ ទើបខ្ញុំតបទៅថា…
“ស៊ិនសៀ… ខ្ញុំឈ្មោះ ស៊ិនសៀ!”
“អឺម… ស៊ិនសៀ សូមស្វាគមន៍ចំពោះការចូលរួមក្នុងជំរំ ជំនោរវាយោ របស់យើង។ ខ្ញុំឈ្មោះ វែរសៃថ៍ ឯគេនោះនាងក៏ស្គាល់ហើយថាឈ្មោះ ព្រះអង្គម្ចាស់… តទៅនេះ នាងក្លាយជាសមាជិកជំរំរបស់យើងហើយណា៎!”
ខ្ញុំងក់ក្បាលទទួល។
“ខ្ញុំត្រលប់ទៅវិញបានហើយ មែនទេ?”
“អញ្ជើញ!” ព្រះអង្គម្ចាស់ តប “តែកុំគិតថា ខ្ញុំលែងនាងឱ្យមានឥស្សរៈឱ្យសោះ! ហ៊ឹះៗៗៗ…”
… ហើយសំឡេងសើច ហ៊ឹះៗ របស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏តាមមកលងក្នុងសុបិនរបស់ខ្ញុំ ស្ទើរតែពេញមួយយប់។ ឱ! ជីវិត… T-T
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
ស៊ិនដឺរ៉េឡាតាមប្រហារព្រះអង្គម្ចាស់អប្រិយ(៥)
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ on ខែធ្នូ 13, 2010| 2 Comments »
៥
ស៊ិនដឺរ៉េឡា
“ឯងក៏ដោះស្បែកជើងគប់ក្បាលគេតែម្តងឬ ស៊ិនសៀ?? ពិតជាសាហាវមែន!! កាកាកា!!!”
ម៉ីម៉ី ផ្ទួនសម្តីខ្ញុំ ហើយក៏សើចកក្រើកដីដូចមនុស្សឆ្កួត(?) ក្រោយពីស្តាប់ខ្ញុំនិយាយរឿងគ្រប់យ៉ាងប្រាប់ -_-; ។ ខ្ញុំព្យាយាមគេចខ្សែភ្នែកពីនាង ដើម្បីកុំឱ្យសង្កេតដឹងថា ខ្ញុំកំពុងពិបាកចិត្តលើរឿងនេះខ្លាំងប៉ុណ្ណា។
យប់មិញ ហេតុអីខ្ញុំធ្វើបែបនោះទៅកើត? ToT តើមកពីខ្ញុំពុលមូសមែនទេ!!?
“ចុះឯងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េចបន្តទៀត? បើ ព្រះអង្គម្ចាស់ រករឿង ឯងពិតជាស្លាប់មិនខាន! ហិហិ…”
ម៉ីម៉ី មិត្តសម្លាញ់និយាយ តែមើលទៅទឹកមុខរបស់នាង ដូចជាគ្មានព្រួយបារម្ភអីពីខ្ញុំបន្តិច សោះ សូម្បីតែប៉ុនសរសៃសក់។ អរគុណខ្លាំងណាស់! -_-
“គ្នាមិនដឹងទេ តែគេប្រហែលជាចាំមិនបានផង ថាជាគ្នា ព្រោះងងឹតខ្លាំងណាស់ ហើយម៉្យាង អាម្សៀនោះស្រវឹងជោកជាំទៀត!”
ខ្ញុំតបទៅ ម៉ីម៉ី ហើយទាយយកសៀវភៅលំហាត់របស់នាង ដែលលួចចម្លងមកពីប្រធានថ្នាក់មកចម្លងត។ ខណៈពេលកំពុងចម្លងញាប់ដៃនោះ ស្រាប់តែឮសំឡេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវ លាន់កងរំពងចេញពីក្រៅបង្អួច។
“អៃៗៗៗ!!!”
សង្ស័យ អា ព្រះអង្គម្ចាស់ ស្អីគេនោះ មកដល់ទៀតហើយ! តែពេលខ្ញុំអើតក្បាលមើលតាមបង្អួច បែរជាឃើញថា ថ្ងៃនេះមានអ្វីប្លែកខុសពីរាល់ដង។
មនុស្សម្នានាំគ្នាចោមរោម ព្រះអង្គម្ចាស់ ជុំជិត ដោយខ្សែភ្នែកបាញ់ឆ្ពោះទៅរកគេ និង រថយន្តពណ៌ខ្មៅរលើបមួយគ្រឿង ដែលថ្ងៃនេះយកមកចតនៅកណ្តាលទីធ្លា ដើម្បីគោលបំណងអ្វីម៉្យាងដែលខ្ញុំក្នុងចិត្តថា ដើម្បីទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃ ឱ្យកាន់តែខ្លាំងជាងរាល់ដង។ បុគ្គលជាទីចាប់អារម្មណ៍នោះ កាន់មេក្រូពណ៌លឿងធំមួយនៅក្នុងដៃ ហើយស្រែកប្រកាសក្តែងៗ។
“សូមស្ងាត់អ្នកទាំងអស់គ្នា!” ដូចប្រើវេទមន្ត សំឡេងទាំងអស់ក៏ស្ងាត់ច្រៀបមួយរំពេច “ថ្ងៃនេះខ្ញុំមានកិច្ចការម៉្យាង ចង់ប្រកាសប្រាប់ឱ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាដឹង… គឺខ្ញុំកំពុងតាមរក… ស៊ិនដឺរេឡា! -_-;”
ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត នៅពេលឮប្រកាសនោះ ហាក់ដូចជាមានប្រផ្នូល អាក្រក់អ្វីម៉្យាងកំពុងមកតាមលងខ្ញុំ។ ពិសេស នៅពេលឃើញស្នាមញញឹមចុងមាត់ ដ៏សែនពិសពុលរបស់គេ ខ្ញុំក៏ដឹងថាគេមិនបានតាមរក ស៊ិនដឺរេឡា ព្រោះសេចក្តីស្នេហាដូចក្នុងទេវកថានោះទេ -_- ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ ងាកទៅប្រាប់អ្វីម៉្យាងជាមួយមិត្តភក្តិ។ អេ… បុរសម្នាក់នោះ គឺជាម្នាក់ដែលនៅជាមួយគេ កាលពីម្សិលមិញតើ! ដូចជាឈ្មោះ វែរ… ទេដឹង?
“នោះគឺ វែរសៃល៍ កូនប្រុសរបស់ពាណិជ្ជករអចលនវត្ថុ XYZ ដ៏ល្បីឈ្មោះទេតើ!”
ម៉ីម៉ី និយាយរង៉ូវតិចៗ ធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថា ការពិតបុរសដែល ព្រះរាជបុត្រ ហៅថា វែរ នោះ មានឈ្មោះពេញថា វែរសែល៍។
វែរសៃល៍ យករបស់អ្វីម៉្យាងពីក្នុងរថយន្តស្ពត ដែលចតនៅក្បែរនោះ។ វាគឺជាប្រអប់កាំម្ញីពណ៌ស្វាយ ដែលមានដាក់ស្បែកជើងសិស្សស្រីម៉ាក Pop Teen ខាងឆ្វេងនៅពីលើ ប្រៀបដូចស្បែកជើង កែវ ដែលស្បែកជើងនោះ គឺជា…
ស្បែកជើងរបស់ខ្ញុំ! ToT
“ឯង… នោះគឺ…”
ម៉ីម៉ី ហាមាត់ប្រុងនិយាយ តែខ្ញុំប្រញាប់បិទមាត់គេទាន់។
“ស៊ូត!… កុំមាត់ តិចមានគេដឹង ច្បាស់ជាវីវរធំហើយ!”
ប្រាប់ហើយ ពួកយើងក៏នាំគ្នារង់ចាំស្តាប់បន្តទៀត។
“នេះគឺជាស្បែកជើងដែល ស៊ិនដឺរេឡា ភ្លេចនៅមុខព្រះរាជវាំងរបស់ខ្ញុំ កាលពីយប់មិញ…”ស្នាមញញឹម ពោរពេញដោយគំនុំលេចឡើងមួយភ្លែត មុននឹងក្លែងធ្វើជាស្រពោនវិញ “គឺនាងបានទុកស្បែកជើងនៅទីនេះ… តែនាងបានយកបេះដូងរបស់ខ្ញុំទៅបាត់ហើយ…”
ចប់ប្រយោគនោះ ស្រាប់តែមានសំឡេងហ៊ោឡើងលាន់ទ្រហឹង។ ខ្ញុំឃើញសិស្សស្រីម្នាក់សន្លប់ ព្រោះតែសម្តីដ៏សែនផ្អែមរលួយនោះ។
ហ៊ឹះ… -_-;; បេះដូងស្អី!! ខ្ញុំដឹងថា លោកឯងគ្រាន់តែបញ្ឆោតខ្ញុំ ឱ្យចេញមុខដើម្បីសម្លេះចោលយ៉ាងព្រៃផ្សៃប៉ុណ្ណោះ។
“បានហើយៗ… សូមស្ងាត់សិនអ្នកទាំងអស់គ្នា!^^” ព្រះអង្គម្ចាស់ និយាយឃាត់ ព្រមទាំងចោលស្នាមញញឹមយ៉ាងស្រស់ “នរណាក៏ដោយដែលដឹងខ្លួនថាជា ស៊ិនដឺរេឡា សូមមកទទួលយកស្បែកជើងនេះនៅជំរំ ជំនោរវាយោ ក្នុងពេលសម្រាកថ្ងៃត្រង់… ធានាថា ស៊ិនដឺរេឡា នឹងបានទទួលមេរៀន ដែលហ៊ានគប់ស្បែកជើង… អូ! ច្រឡំ គឺលួចបេះដូង ព្រះអង្គម្ចាស់ ម្នាក់នេះយ៉ាងប្រាកដ!”
ព្រះអង្គម្ចាស់ វាសភ្នែកសម្លឹងមើលគ្រប់ទិស ធ្វើឱ្យខ្ញុំត្រូវគេចមុខពួន ព្រោះខ្លាចគេចំណាំមុខបាន។ ខ្ញុំក្តិចក្រចកលេងបំបាត់ភាពតានតឹង ខណៈដែល ម៉ីម៉ី ស្រែកសួរកណ្តាលសំឡេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវលាន់ពីក្រោម។
“ស៊ិនសៀ! ឯងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េចនៀក?? រឿងធំហើយ!!”
“មិនដឹង! ToT” ខ្ញុំតប “តែគ្នាគ្មានផ្លូវទៅតាមការហៅរបស់គេនោះទេ!”
“ឯងក៏ឃើញថា គេលេងមែនទែនណ៎ា មុននិងក្រោយ គេច្បាស់ជាតាមរកឯងឃើញមិនខាន! តើឯងគិតធ្វើយ៉ាងម៉េច? ឮថាឪពុករបស់គេជាមនុស្សមានឥទ្ធិពលទៀតផង ជួនកាលគេអាចជួលឃាតករឱ្យមកតាមរកឯងក៏ថាបាន! =O=”
TToTT ឯងប្រាប់យឺតបន្តិចហើយណា៎! ហ៊ឺៗៗៗ…
“<(ToT)> គ… គ្នាមិនដឹង! គ្នាឆ្កួតហើយ… គ្នាធ្វើ ព្រោះមានសំឡេងបញ្ជាប្រាប់ ពីក្នុងខួរ ក្បាល!!”
-_-;
ពេលនោះ ខ្ញុំភ្លេចទៅហើយថា ខ្ញុំទៅរក ព្រះអង្គម្ចាស់ ដើម្បីអ្វី? ភ្លេចទៅហើយថា ខ្ញុំកើតទុក្ខប៉ុណ្ណាដែលបងប្រុសក្លាយជាខ្ទើយ??
រាងកាយរបស់ខ្ញុំ… ជិតក្លាយជាសាកសពហើយ!!! ToT
បីថ្ងៃ!
បីថ្ងៃមកហើយ ដែល ព្រះអង្គម្ចាស់ ប្រកាសតាមរក ស៊ិនដឺរេឡា តែមិនបានជួបសោះ។ បីថ្ងៃ ដែលខ្ញុំត្រូវរស់នៅបែបលាក់ពួន ដូចចោរលួចខោទ្រនាប់គេ។ ទូទាំងសាលាពោរពេញទៅដោយភាព ចលាចល ព្រោះទាំង “ក្រមុំ” និង “កំលោះ” បាននាំគ្នាហែជាក្បួនទៅល ស្បែកជើងរាប់មិនអស់ ទាំងដឹងថា ខ្លួនឯងមិនមែនជា ស៊ិនដឺរេឡា ដែល ព្រះអង្គម្ចាស់ តាមរក។
មានមនុស្សទាំងអស់ ៧៤ នាក់ ដែលពាក់ស្បែកជើងខ្នាតដូចខ្ញុំ…
មានតែ ៤២ នាក់ ប៉ុណ្ណោះ ដែលមានរូបរាងស្រដៀងនឹងខ្ញុំ បើតាមការចងចាំរបស់ ព្រះរាជបុត្រ។
តែគ្រប់គ្នាអស់បញ្ញាតប នៅពេលត្រូវសួរថា… ប្រយោគចុងក្រោយ ដែលនាងនិយាយជាមួយ ព្រះរាជបុត្រ គឺអ្វី?
ប្រាកដណាស់! ពិតជាគ្មានអ្នកទាយត្រូវទេ ថា ប្រយោគនោះគឺ “អា ព្រះអង្គម្ចាស់ លង់ខ្លួនឯង!! ទៅងាប់ទៅ… ទៅ!!” TT_TT
“ហ៊ឺយ!”
ខ្ញុំស្រែកដាក់ខ្លួនឯង យ៉ាងតឹងណែនក្នុងទ្រូង ខណៈកំពុងប្រមូលសម្ភារៈដាក់ក្នុងកាតាបយ៉ាងរហ័សតាមដែលដៃទាំងពីរអាចធ្វើបាន។ ភ្លាមៗដែលសំឡេងកណ្តឹងរោទិ៍ឡើង ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រត់ចេញទៅដើម្បីគេចមុខមិនឱ្យ ព្រះអង្គម្ចាស់ ឃើញ ព្រោះខ្លាចគេចំណាំមុខបាន។
“ឯងពិតជាមិនទៅរកគេ មែនឬ?”
ម៉ីម៉ី សួរខ្ញុំម្តងទៀត ក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃមកនេះ។ ខ្ញុំស្ទើរតែស្រែកទៅវិញខ្លាំងៗថា…
“អើ! មែនហើយ… ឯងចង់ឃើញមិត្តភក្តិក្លាយជា អតីតវត្ថុមានជីវិតឬ??? T^T ”
ខ្ញុំមានជីវិតរស់នៅដោយភាពភ័យខ្លាច អស់រយៈពេលបីថ្ងៃមកហើយ។ ខ្ញុំកាន់តែខ្លាចខ្លាំងប៉ុណ្ណា ខ្ញុំក៏ឮរឿងរ៉ាវពី ព្រះអង្គម្ចាស់ ច្រើនប៉ុណ្ណោះ។
មាននរណាម្នាក់ ប្រាប់ខ្ញុំថា ព្រះអង្គម្ចាស់ គឺជាបុត្រទោល តែម្នាក់របស់ម្ចាស់សាលារៀននេះ ដែលមានសាខាទាំងអស់ច្រើនជាង ១០ កន្លែង។
នរណាម្នាក់ទៀត ប្រាប់ខ្ញុំថា ព្រះអង្គម្ចាស់ គឺជាបុត្រទោល តែម្នាក់របស់អ្នកវិនិយោគទុនដ៏ធំជាងគេប្រចាំ ក្រុមហ៊ុមពាណិជ្ជកម្មថាមពលដ៏ល្បីឈ្មោះ ដែលគ្រប់គ្នានៅក្នុងប្រទេសនេះស្គាល់(មានព័ត៌មានបន្ថែមថា ម្តាយរបស់គេជាកូនស្រី របស់ម្ចាស់អណ្តូងប្រេងកាតក្នុងភូមិភាគអារ៉ាប់!)
នរណាៗនៅម្តុំនេះក៏ប្រាប់ខ្ញុំថា ក្រៅពីរោងចក្រអគ្គិសនី និង ស្ថានីយ៍ប្រេងឥន្ធនៈដែលមានទូទាំងប្រទេសហើយ គ្រួសាររបស់គេនៅមានក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍ ដែលជាកម្មសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនទៀត ផង។
ថែមទាំងមានអ្នកខ្លះទៀតប្រាប់ខ្ញុំថា គេធ្លាប់ធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់ដែលប្រឆាំងនឹងគេ រលាយសាបសូន្យពីលោកនេះទៅ ដោយមិនទាន់ទាំងរកសាកសពឃើញផង រហូតមកដល់ឥឡូវ។
ព័ត៌មានទាំងអស់នេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តថា គេអាចនាំខ្លួនរបស់ខ្ញុំទៅចាក់ពុម្ព ហើយបញ្ជូនដាក់យន្តហោះ ទៅបញ្ចុះយកប្រេងក្នុងឈូងសមុទ្រថៃបានយ៉ាងងាយ។
អាម្សៀនោះ… គួរឱ្យខ្លាច… គួរឱ្យខ្លាចខ្លាំងណាស់… យ៉ៃៗៗៗ!! TToTT
ហើយវាក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំត្រូវដាក់ទុន ទិញស្បែកជើងថ្មីដែលមានខ្នាតខុសពីអាចាស់ ដល់ទៅបីលេខ ហើយម៉ាកក៏ខុសគ្នាដាច់ ដោយមិនស្តាយលុយមួយសេន។
“ព្រះអង្គម្ចាស់ អាចមិនចង់សម្លាប់ឯងក៏ថាបាន គេប្រហែលគ្រាន់តែចង់ដឹងលេងៗថា ឯងជានរណាបានជាហ៊ានធ្វើបែបនោះ ឬជួនកាល…” ម៉ីម៉ី ញញឹម ជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថានាងកំពុងរវើរវាយ “គេ ប្រហែលជាលង់ស្នេហ៍ឯងពិតមែនក៏ថាបាន!”
“ឆ្កួតទេអី! ឯងយកខួរក្បាលស្វាគិតទេដឹង?”
“មិនបានឆ្កួតទេ… តែដូចនៅក្នុងរឿងកូរ៉េនោះអី ដែលតួឯកស្រី ទៅជេរតួឯកប្រុសអាក្រក់ៗ ហើយតួឯកប្រុសក៏និយាយថា…” ម៉ីម៉ី បង្អាក់សម្តីបន្តិច មុននឹងត្រាប់សំឡេងតាមសាច់រឿង “គ្មាននរណា ហ៊ានធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំពីមុនមកទេ… នាងធ្វើឱ្យខ្ញុំលង់ស្រលាញ់នាងហើយ! >_</// អៃៗៗៗ”
តួឯកប្រុសរបស់នាងនេះ បែបវិកលចរិតហើយ! -_-;
គ្រឺង! គ្រឺង!—
សំឡេងកណ្តឹងសាលា រោទិ៍ឡើងល្មម។ ខ្ញុំប្រញាប់យកសៀវភៅលំហាត់ ចេញពីក្នុងថតតុ ហើយងាកទៅនិយាយជាមួយ ម៉ីម៉ី។
“មិនដឹងទេ… គ្នាទៅផ្ទះហើយ!”
ខ្ញុំស្ពាយកាតាប ប្រញាប់ក្រោកឡើងដើរចេញពីក្នុងថ្នាក់ ដោយទុកឱ្យ ម៉ីម៉ី នៅដេកយល់សប្តិ ម្នាក់ឯងទាំងថ្ងៃត្រង់។
មួយរយៈនេះ ខ្ញុំត្រលប់មកផ្ទះមិនសូវកង្វល់ចិត្តប៉ុន្មានទេ ព្រោះ បង សេម មិនសូវនៅផ្ទះ។ ប៉ាប្រាប់ថា គាត់កំពុងរត់ការរឿងរិនិយោគទុន ដែលធ្វើឱ្យមានការងារត្រូវធ្វើច្រើន ទើបមិនបានត្រលប់មកផ្ទះ។
ខ្ញុំនៅតែទទួលមិនបានដូចដើម… និងកំពុងតែគិតថា គួរធ្វើយ៉ាងម៉េចល្អ?? នរណាៗក៏ប្រាប់ថា ពិបាកណាស់ក្នុងការប្តូរខ្ទើយម្នាក់ឱ្យត្រលប់ក្លាយជាបុរសពេញលក្ខណៈវិញ ហើយវាស្ទើរតែមិនអាចទៅរួចផង។ តែខ្ញុំក៏មិនសុខចិត្តឱ្យក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំ ត្រូវរលំរលាយដោយសារ បងប្រុសក្លាយជាខ្ទើយដាច់ខាត!!
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
ស៊ិនដឺរ៉េឡាតាមប្រហារព្រះអង្គម្ចាស់អប្រិយ(៤)
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ on ខែធ្នូ 5, 2010| 1 Comment »
៤
ស្បែកជើងកែវ
ខ្ញុំ និង ម៉ីម៉ី វែកគុម្ពោតព្រៃអគារសាលា ដែលមានក្លិនទឹកនោមឆ្កែតិចៗ ដើម្បីតាមដានពីក្រោយបុរសឈ្មោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ដែលពេលនេះកំពុងចោមរោមជុំទិសដោយ fan club របស់គេ។
“ពេលណា ទើបពួកស្រីៗទាំងនេះទៅអស់ហ្ន៎! =O= ប្រុសម្នាក់នេះជា ដុងបាំងស៊ិនគិ ឬអី??”
ខ្ញុំរអ៊ូរទាំជាមួយ ម៉ីម៉ី តិចៗ កណ្តាលសំឡេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវដែលលាន់កងរំពង។
“ -_- មនុស្សស្រី គ្មានកិលេសជាមួយមនុស្សប្រុសដូចឯង ចេះស្គាល់ ដុងបាំងស៊ិនគិ ដែរឬ? ប្លែកណាស់!”
ម៉ីម៉ី និយាយមើលងាយខ្ញុំ តែមុននឹងខ្ញុំហែកមាត់ឈ្លោះទៅវិញ ស្រាប់តែមានសំឡេងបិទទ្វាររថយន្តលាន់គ្រាំង!
“គេឡើងឡានទៅហើយ!”
ម៉ីម៉ី បរិយាយ ព្រមគ្នានឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញ -_- ។ ខ្ញុំស្ទុះចេញពីគុម្ពោធព្រៃយ៉ាងច្រងាប់ច្រងិល។ បើមិនគិតថា នេះជាផ្លូវតែម៉្យាងដែលអាចនិយាយជាមួយ ព្រះអង្គម្ចាស់ បាន ខ្ញុំមិនស៊ូមកលំបាកវេទនាបែបនេះទេ!!
ម៉ីម៉ី បក់ដៃហៅឡានតាក់ស៊ី ។ មួយរំពេច ដែលតាក់ស៊ីពណ៌ស៊ីជម្ពូឈប់ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់បើកទ្វារចូល។
“តាមឡានមួយនោះភ្លាមទៅ!”
អ៊ំបើកតាក់ស៊ី សម្លឹងពួកយើងដោយអាការៈភ្ញាក់ផ្អើល តែក៏ព្រមបើកតាមរថយន្តយូរ៉ុបពណ៌ខ្មៅមួយគ្រឿងនោះដោយមិននិយាយអ្វី។ សំឡេងវិទ្យុ ប្រកាសព័ត៌មាននយោបាយ លាន់ទ្រហឹងអឺងអាប់គួរឱ្យរំខាន។ មិនយូរប៉ុន្មាន រថយន្តរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏ឈប់ចតនៅខាងមុខទីកន្លែងមួយ។
“អស់ ៨០វ៉ន!”
គ្រាន់តែឮតម្លៃតាក់ស៊ី ម៉ីម៉ី ក៏ឡូឡាមួយរំពេច។
“ស្អីគេអ៊ំ! ឆ្កួតទេឬ? អម្បាញ់មិញឃើញតែ ៧៨ វ៉ន សោះហ្នឹង! មកពីអ៊ំរវល់តែរ៉ែរ៉នោះហើយ… មើលចុះ តម្លៃលោតកប់ពពកតែម្តង! +O+”
ពីរវ៉ន នេះឬ ហៅថា លោតកប់ពពក?? -_-;
ខ្ញុំយកលុយ ៨០វ៉ន ញាត់ចូលក្នុងដៃ ម៉ីម៉ី។ មើលទៅនាង ដូចជាវីវក់នឹងការឈ្លោះជាមួយតាក់ស៊ីសម្បើមណាស់ ទើបមិនបានសង្កេតថា ខ្ញុំបានចុះពីលើឡានរួចហើយ។
ព្រះអង្គម្ចាស់ រុញទ្វាររថយន្តតម្លៃថ្លៃលាន់សូរគ្រាំង ដោយមិនខ្វល់ពីការខូចខាត។ គេស្ពាយសាក់កាដូធំមួយ មើលទៅដូចជាកំពុងមួម៉ៅនឹងរឿងអ្វីម៉្យាង។ ក្នុងដៃមានកាន់ទូរស័ព្ទពណ៌សមួយគ្រឿងដាក់ផ្ទប់នឹងត្រចៀក។ ចំណែកដៃម្ខាងទៀត…
កំពុងឱបតុក្កតា ខេរ៉ូរុ ពណ៌បៃតងមួយ! -_-;;
“អឺ! ខ្ញុំនឹងធ្វើបែបនេះ! ខ្ញុំនឹងរត់ចេញពីផ្ទះ! ទៅផឹកស្រា លេងស្រី… ខ្ញុំនឹងដើរបង្កបញ្ហា ម៉ាក់មិនអាចហាមឃាត់ខ្ញុំបានទេ! ផ្តាំប្រាប់ លោកប៉ាផងថា ខ្ញុំស្អប់គាត់!… ទេ! មិនបាច់និយាយទេ… បើគាត់មិនឈប់គិតបែបនោះ ខ្ញុំនឹងទៅទិញរបស់ថោកៗច្រាសច្រំឱ្យខូចខ្លួនតែម្តង!”
សំឡេងនិយាយទូរស័ព្ទរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់ ឮមកដល់ត្រង់នេះ។ ខ្ញុំតាំងចិត្តស្តាប់យ៉ាងចង់ ដឹង… គេឈ្លោះជាមួយអ្នកផ្ទះឬ? មើលទៅដូចជាមានរឿងធំណាស់!
បុរសម្នាក់ ចុះពីលើរថយន្តតែមួយ។ តាមមើលប្រហែលជាមិត្តភក្តិរបស់ ព្រះអង្គម្ចាស់។ គេជាបុរសរាងខ្ពស់ មុខស្រស់ស្រទន់ដូចមនុស្សស្រី តែអ្វីម៉្យាងនៅក្នុងកែវភ្នែកគេប្រាប់ខ្ញុំថា គេមានលក្ខណៈជាមនុស្សស្រីច្រើនជាង។
“ព្រះអង្គម្ចាស់ ប៉ុណ្ណឹងបានហើយ ត្រលប់ទៅផ្ទះវិញទៅ!”
គេម្នាក់នោះឃាត់ ព្រះអង្គម្ចាស់ ដោយសំឡេងទន់ភ្លន់ តែមានអំណាច។ ព្រះអង្គម្ចាស់ សម្លឹងគេយ៉ាងតានតឹង មុននឹងខ្ជាក់សម្តីនិយាយ។
“ឯងក៏ម្នាក់ដែរឬ វែរ? កុំមកហាមនាំពិបាកអី! ខ្ញុំចង់ខូចខ្លួន ទោះបីនរណាក៏ហាមមិនបានដែរ ចង់ឱ្យលោកប៉ាដឹងថា ខ្ញុំមិនមែនកូនក្មេងទៀតទេ!” ព្រះអង្គម្ចាស់ តប មុននឹងងាកទៅនិយាយទូរស័ព្ទ បន្ត “ថ្ងៃនេះសុំអនុញ្ញាតរត់ចេញពីផ្ទះហើយ! មិនបាច់បញ្ជូននរណាឱ្យមកតាមទេ លើកនេះខ្ញុំខឹងពិតមែន! ហ៊ឹះ!!”
ខ្ញុំមើល ព្រះអង្គម្ចាស់ ចុចទូរស័ព្ទបិទយ៉ាងមួម៉ៅ តែមុននឹងបានធ្វើអ្វីច្រើនជាងនេះ ម៉ីម៉ី ក៏ដើរមកទះស្មាខ្ញុំពីក្រោយ។
“យ៉ាងម៉េចហើយ បានរឿងអីខ្លះទេ??”
“រឿងអី? គ្នាមិនទាន់បាននិយាយស្អីផង! មើលទៅ ព្រះអង្គម្ចាស់ ស្អីគេនេះ ហាក់ដូចជាកំពុងមួម៉ៅខ្លាំងណាស់!”
ខ្ញុំតបទៅ ម៉ីម៉ី តែខ្សែភ្នែកនៅផ្តោតលើបុរសទាំងពីរដដែល។ ពេលនេះពួកគេកំពុងដើរចូលទៅកាន់កន្លែងមួយហើយ។
វាគឺ… ផាប់!
យីហោឈ្មោះ The Palace ឆ្លាក់ជាអក្សរទឹកមាសធំៗផុសចេញពីសាច់ឈើយ៉ាងវិចិត្រ។ នៅខាងមុខច្រកចូល មានតុបតែងជាភ្លើងចម្រុះពណ៌យ៉ាងស្រស់ស្អាត រួមទាំងមានសន្តិសុខយាមយ៉ាងម៉ត់ចត់។
“ចូលមិនបានទេប្អូន! ស្លៀកពាក់សិស្សមកចូលផាប់ម្តេចនឹងកើត?” អ៊ំសន្តិសុខនៅច្រកចូលឃាត់ នៅពេលខ្ញុំ និង ម៉ីម៉ី ប្រញាប់តាមចូលទៅ។
“ប៉ុន្តែអ៊ំ… អឺ… បង!” ខ្ញុំប្តូរសព្វនាមហៅមួយរំពេច នៅពេលឃើញទឹកមុខរបស់ អ៊ំសន្តិសុខ“បុរសពីរនាក់អម្បាញ់មិញ ក៏ស្លៀកពាក់ឯកសណ្ឋានសិស្ស ហើយអាយុក៏មិនគ្រប់ ម៉េចក៏អាចចូលទៅបាន?”
“ណា?… នៅឯណា?… ម៉េចក៏មិនឃើញ??” អ៊ំសន្តិសុខម្នាក់នោះកុហកដោយទឹកមុខ ក្រឡិចក្រឡុច “មិនឃើញមាននរណាផង!!”
ព្រមជាមួយគ្នានោះ ម៉ីម៉ី ក៏កេះដៃខ្ញុំ ហើយខ្សឹបប្រាប់។
“មកណេះ!” ម៉ីម៉ី អូសខ្ញុំទៅខ្សឹប “ព្រះអង្គម្ចាស់ ឱ្យលុយទៅអ៊ំសន្តិសុខ ទើបបានចូលទៅ! អម្បាញ់មិញគ្នាឃើញ!!”
“ចុះយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចល្អ?” ខ្ញុំនិយាយទាំងអន្ទះសារ។
“ស្រេចតែឯង ចង់ចាំឬទេ ឬមួយក៏ត្រលប់ទៅផ្ទះសិន?”
ម៉ីម៉ី សួរ ខណៈដែលយើងអង្គុយនៅលើកៅអី ត្រង់ចំណតរថយន្តក្រុង។ ខ្ញុំប្រញាប់គ្រវីក្បាលមួយរំពេច នៅពេលឮសំណួរនោះ។
“គ្នានៅមិនទាន់ចង់ត្រលប់ទៅផ្ទះទេ!”
ម៉ីម៉ី ហាក់ដូចជាយល់ចិត្តខ្ញុំ ទើបមិនសួរអ្វីត។ ខ្ញុំមិនចង់ត្រលប់ទៅផ្ទះ ឃើញបងប្រុសខ្លួនឯងជាខ្ទើយបែបនោះទេ! ហ៊ឺៗៗ… -_-;
“អ៊ីចឹង…” ក្រោយពីប្រើពេលគិតមួយសន្ទុះ ម៉ីម៉ី ក៏ហើបមាត់និយាយ “ពិតជារង់ចាំគេ មែនទេ?”
“ច្បាស់ជាអ៊ីចឹងហើយ!”
សំឡេងខ្ញុំ មិនទាន់រសាត់បាត់ទៅតាមខ្យល់ផង ទូរស័ព្ទរបស់ ម៉ីម៉ី ក៏លាន់ឡើង។ បទចម្រៀងសាហាវៗដែលនាងដាក់ជាសំឡេងទូរស័ព្ទរោទិ៍នោះធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាគ្រប់គ្នាដែលធ្វើដំណើរទៅមកងាកមកមើលដោយខ្សែភ្នែកប្លែកៗ។
“អាឡូ! ថាម៉េច?… ម៉ារួយ មិនស្រួលខ្លួនឬ? កើតអី! ម៉េចមិននាំទៅមន្ទីរពេទ្យ? អឺ… បន្តិចទៀតខ្ញុំនឹងប្រញាប់តាមទៅ!”
ខ្ញុំសម្លឹង ម៉ីម៉ី និយាយទូរស័ព្ទ ហើយធ្វើភ្នែកភ្លឹះៗ។ ម៉ារួយ ជា នរណា?? -_- ម៉ីម៉ី ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ ហើយប្រញាប់ងាកមកប្រាប់ខ្ញុំ។
“សុំទោសណា ស៊ិនសៀ គ្នាត្រូវប្រញាប់ទៅហើយ! >O<”
“ហេតុអី? មានរឿងអីកើតឡើង??”
“ម៉ារួយ… ម៉ារួយ…” ម៉ីម៉ី និយាយតតាក់តតុប “គឺ… ម៉ារួយ T_T ត្រីប្រាំពីរពណ៌នៅផ្ទះគ្នា ស្លាក់ចំណី ពេលនេះជិតស្លាប់ហើយ! គ្នាត្រូវតែទៅណា សុំទោស…”
ពេលពន្យល់ចប់ ម៉ីម៉ី ក៏លោតឡើងលើឡានក្រុង ដូចកញ្ចាញ់ចេកត្រូវទឹកក្តៅ។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលមិត្តសម្លាញ់ដែលទុកខ្ញុំចោល ហើយទទួលអារម្មណ៍ហេងហាងមួយរំពេច។ T-T ហ៊ឹះ! ត្រីប្រាំពីរពណ៌របស់នាង សំខាន់ជាងយើងទៅទៀតហ្ន៎!!
យ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែរង់ចាំតទៅទៀត ដោយក្តីសង្ឃឹមថា ព្រះអង្គម្ចាស់ នឹងជិះរាជរថចេញពីដែនដីគ្មានគោចរបែបនោះ ក្នុងពេលណាមួយមិនខាន។
កណ្តាលាអធ្រាត្រហើយ… -_-
ខ្ញុំអង្គុយរង់ចាំ រហូតទទួលអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងកាន់តែចាស់ទៅហើយ។ យានយន្តនៅលើទ្រូងផ្លូវចាប់ផ្តើមរលស់ទៅបន្តិចម្តងៗ ធ្វើឱ្យផ្លូវមួយខ្សែនេះស្ងាត់ជ្រងំគួរឱ្យខ្លាច។ ថ្មើរនេះឡានក្រុងទាំងឡាយនាំគ្នាចូលដេកអស់ទៅហើយ… តែ ព្រះអង្គម្ចាស់ នៅតែមិនឃើញលេចស្រមោលចេញមកទៀត។
“ហួមមម…”
ខ្ញុំស្ងាបលើកទីមួយលានយ៉ាងងោកងុយ។ ការពិត វាអាចមិនគ្រប់មួយលានក៏ថាបាន តែនោះមិនមែនជារឿងសំខាន់។
រឿងសំខាន់ តើខ្ញុំត្រលប់ទៅផ្ទះវិញ ដោយរបៀបណា???
ខ្ញុំអង្គុយកេះក្រចកខ្លួនឯងយ៉ាងតប់ប្រមល់ តែរំពេចនោះខ្សែភ្នែកខ្ញុំក៏ក្រឡេកទៅឃើញ ព្រះអង្គម្ចាស់ និង មិត្តភក្តិរបស់គេដើរចេញមក ពីក្នុងផាប់ក្នុងដំណើរទ្រេតទ្រោត។
“ឈប់សិន! កុំប្រញាប់ទៅអី…”
ខ្ញុំស្ទុះស្រែកហៅពួកគេពីចម្ងាយ តែសំឡេងខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនបានឮដល់ពួកគេសោះ ព្រោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក្នុងពេលនេះ ក៏កំពុងស្រែកឡូឡាខ្លាំងៗផងដែរ។ ខ្ញុំប្រញាប់រត់ទៅតាមពួកគេប្រកិតៗ…
“ព… ព្រះ… ព្រះអង្គម្ចាស់!!” ខ្ញុំដង្ហក់ខ្យល់ហៅដាច់ៗ “ខ្ញុំមានរឿងចង់ឱ្យជួយ!”
ព្រះអង្គម្ចាស់ ព្យាយាមឈរឱ្យត្រង់ខ្លួន ហើយតាំងស្មារតីសម្លឹងខ្ញុំ ឱ្យច្បាស់។
“នាង… ពាក់ឯកសណ្ឋានសិស្សបែបនេះ… គឺជាសិស្សសាលារបស់ខ្ញុំទេតើ!” គេបង្ហើបមាត់និយាយ។ ក្លិនស្រាចេញពីខ្លួនគេធ្វើឱ្យខ្ញុំវិលមុខ “នាងជានរណា? មើលពីចម្ងាយស្មានថាខ្មោចទេតើ! តែដល់មើលជិតៗ នៅតែដូចខ្មោចចច!! ហាសៗៗ…”
ហ៊ឹះ! ប្រយោគចុងក្រោយ ទុកនិយាយជាមួយខ្លួនឯងសមជាង! ខ្ញុំក្តាប់ដៃណែន ព្យាយាមរម្ងាប់អារម្មណ៍មួម៉ៅ ដែលកើតឡើងដោយប្រការជាច្រើន ទាំងការរង់ចាំគេរាប់សិបម៉ោង ការងោកងុយ និង សម្តីជេរមាក់ងាយរបស់គេ។
“ខ្ញុំមានរឿងចង់ឱ្យលោកជួយ!”
“អ្ហា៎?”
ព្រះអង្គម្ចាស់ ជ្រួញចិញ្ចើម។ ខ្ញុំយល់ថា នោះជាសញ្ញាប្រាប់ឱ្យនិយាយត។
“គឺ…” ខ្ញុំចាប់ផ្តើម តែក៏និយាយមិនចេញ។
…មែនហើយ! តើខ្ញុំគួរចាប់ផ្តើមនិយាយពីត្រង់ណា? គួរនិយាយថាម៉េចល្អ? តើគេពិតជាព្រមជួយខ្ញុំទេ?…
ពេលវេលាកន្លងទៅជាងមួយនាទី ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមនិយាយជាថ្មី។
“ខ… ខ្ញុំ…”
“ទៅហើយ! បាយ… បាយ…”
មុននឹងខ្ញុំបាននិយាយអ្វីច្រើនជាងនេះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏បក់ដៃលា ហើយបែរខ្នងដើរចេញទៅ ដោយធ្វើឫកគួរឱ្យចង់វាយបំបែកក្បាល។
-_-^ គួរឱ្យក្នាញ់ពិតមែន អាម្សៀនេះ!!
“ឈប់សិន!!”
ខ្ញុំស្រែកហៅ តែគេធ្វើដូចជាមិនបានឮ។ មិត្តរបស់គេងាកមក សម្លឹងខ្ញុំបែបខ្លាចៗ រហូតទីបំផុត ព្រះអង្គម្ចាស់ ក៏អស់ភាពអត់ធន់។
“ហ៊ឺយ! មានរឿងអីធ្ងន់ធ្ងរណាស់ណា?? នែ៎! នាង…” គេស្រែកខ្លាំងៗ “នាងស្រលាញ់ខ្ញុំមែនទេ??”
“អ្ហា៎!!?”
សំណួរនោះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំមិងមាំង។ ខ្ញុំជ្រួញចិញ្ចើមដោយក្តីងឿងឆ្ងល់ ខណៈដែល ព្រះអង្គម្ចាស់ នៅតែនិយាយបូរបាច់ឥតឈប់។
“បើនាងស្រលាញ់ខ្ញុំ មេត្តាឈប់មករញ៉េរញ៉ៃទៀតទៅ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តស្រីពូកែរំខានទេ!” គេបង្អាក់សម្តីបន្តិច មុននឹងរអ៊ូដាក់ខ្លួនឯង “ហ៊ឺយ… ស្រីៗសម័យឥឡូវចេះតែយ៉ាងម៉េច បានជាចូលចិត្តតាមប្រុសៗបែបនេះ? យប់អាធ្រាត្រថ្មើរណេះ គួរណាស់តែត្រលប់ទៅផ្ទះ ទៅរកប៉ាម៉ាក់ តែបែរជាដើរមកទាក់ប្រុសបែបនេះទៅវិញ គួរឱ្យរំខានពិតមែន! ឯងថាអ៊ីចឹងទេ វែរ??”
“ឯងស្រវឹងហើយ ព្រះអង្គម្ចាស់… តោះ ត្រលប់ទៅវិញ!” បុរស ឈ្មោះ វែរ និយាយមុននឹងងាកមករកខ្ញុំ “មានរឿងអី ចាំនិយាយថ្ងៃស្អែកចុះ! ថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ស្រវឹងខ្លាំងណាស់ ហើយក៏សុំទោស ផង ដែលគេថាឱ្យនាង!”
“ស្អីគេ!! ទៅសុំទោសធ្វើអី??” ព្រះអង្គម្ចាស់ ឡូឡា ដោយសំឡេងមនុស្សស្រវឹង “មនុស្សស្រីបែបនេះ មុខក្រាស់សឹងស្លាប់ ថាឱ្យប៉ុណ្ណឹង មិនឈឺទេ!!”
ខ្ញុំក្តាប់ដៃណែន រហូតក្រចកចាក់ចូលទៅក្នុងបាតដៃ។ ពេលនេះ ខ្ញុំភ្លេចទៅហើយថា ខ្លួនឯងមកទីនេះដើម្បីអ្វី ព្រោះសម្តីមើលងាយបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំ…
ក្តៅមុខ!!! យ៉ៃៗៗៗ…
ព្រះអង្គម្ចាស់ ត្រូវបុរសឈ្មោះ វែរ អូសចេញទៅ។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលពួកគេ ដើរទៅឆ្ងាយរឿយៗ ខណៈពេលដែលខ្លួនឯង កំពុងឈ្ងោកដោះស្បែកជើងខាងឆ្វេង ព្រមទាំងស្រែកទ្រហឹងដូចព្យុះសង្ឃរា។
“អៃៗៗៗៗៗ…”
ភូស!!!
ស្បែកជើង Pop Teen របស់ខ្ញុំ គប់ចោលទៅលើក្បាលស្អាតសង្ហានោះយ៉ាងខ្លាំងបំផុត តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ កំហឹង ធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្លេចលទ្ធផលដែលមកតាមក្រោយ។ ខណៈដែលពួកគេកំពុងឈរស្រឡាំងកាំងនៅត្រង់នោះ ខ្ញុំក៏ក្រឡេកទៅឃើញ តាក់ស៊ី បើកឆ្លងកាត់មកដល់ល្មម។ ទោះបីយប់ថ្មើរនេះ ជិះតាក់ស៊ីគ្រោះថ្នាក់បន្តិច តែខ្ញុំនៅតែសម្រេចចិត្តស្ទុះទៅបើកទ្វារ ហើយលោតចូលទៅអង្គុយខាងក្នុងមួយរំពេច។
“អា ព្រះអង្គម្ចាស់ លង់ខ្លួនឯង!! ទៅងាប់ទៅ… ទៅ!!!”
ខ្ញុំស្រែកជេរជាលើកចុងក្រោយ មុននឹងឱ្យតាក់ស៊ីបើកចេញទៅ ដោយមិនងាកមកមើលក្រោយទៀត។
ព្រោះខ្ញុំប្រាកដក្នុងចិត្តថា បើខ្ញុំងាកទៅមើលក្រោយ ខ្ញុំច្បាស់ជាឃើញ ខ្សែភ្នែកស៊ីសាច់ហុតឈាមរបស់គេមិនខាន!!
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
ស៊ិនដឺរ៉េឡាតាមប្រហារព្រះអង្គម្ចាស់អប្រិយ(៣)
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ on ខែវិច្ឆិកា 17, 2010| 8 Comments »
***អានហើយ ជួយខំមិនឲ្យកម្លាំងចិត្តបន្តិចមិនបានឬ??? ^A^
៣
ព្រះអង្គម្ចាស់
“ហ៊ឺយ… ឱ្យគ្នាសុំទោស!” ម៉ីម៉ី មកទួញថ្ងូរដាក់ខ្ញុំនៅថ្ងៃបន្ទាប់។ ឯខ្ញុំក៏នៅងរនឹងនាងឆ្កួតនេះមិនទាន់បាត់ដែរ… មានរបៀបនេះដែរឬ រវល់តែជក់មាត់ ភ្លេចជួយមិត្តភក្តិអស់រលីង!
“មិនឮ! មិនដឹង! ងរហើយ!”
ខ្ញុំគំហកដាក់ មុននឹងឈ្ងោកមុខធ្វើកិច្ចការសាលាបន្ត។ ព្រឹកព្រលឹមបែបនេះ ម៉ីម៉ី មិនគួរធ្វើឱ្យខ្ញុំខូចអារម្មណ៍សោះ។
“ហ៊ឺយ! គ្នាមិនបានតាំងចិត្តទេណ៎ា នរណាទៅដឹងថា បងរបស់ឯងជាមាតា… អ្ហូ៎! ជាបិតាfashion បែបនេះ!” ម៉ីម៉ី ឃើញមុខគួរឱ្យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ ទើបប្រញាប់និយាយថា “អូយ… សម្លាញ់! ដើម្បីជាការសុំទោស ចាំគ្នាជួយគិតផែនការថ្មីទៅចុះណា៎! T_T”
“ផែនការស្អីទៀតហើយ! ប៉ុណ្ណឹង យើងនៅខូចឈ្មោះមិនទាន់ ល្មមទៀតឬ?”
“ជឿគ្នាចុះ… លើកនេះ ច្បាស់ជាបានផលប្រកដណាស់!” ម៉ីម៉ី សម្លឹងមើលមេឃ មុននឹងនិយាយពីផែនការរបស់ខ្លួនបន្ត “ឯងត្រូវតែដាស់ សតិសម្បជញ្ញៈការពារប្អូនស្រី របស់បងឯងមកវិញ!បងឯងធ្លាប់ជាបុរសពេញអង្គបែបនេះ ជឿគ្នាចុះថា បើឃើញប្អូនស្រីត្រូវគេធ្វើបាប គាត់ច្បាស់ជាក្លាយមកជាបុរសវិញមិនខាន!”
ខ្ញុំងាកទៅធ្វើ កិច្ចការសាលាបន្ត យ៉ាងមិនជឿទុកចិត្ត។ ផែនការរបស់នាងម្នាក់នេះ ធ្លាប់បានផលពីអង្កាល់ណា?? ឈឹះ!
***
ចុះខ្ញុំមកទីនេះធ្វើអី បើមិនជឿថ្វីដៃនាង ម៉ីម៉ី ផងនោះ!?? យ៉ាប់មែន!!
“បងសេម នៅត្រង់នេះហើយ ដែល ស៊ិនសៀ ថានោះ!”
ខ្ញុំនិយាយបណ្តើរ ចង្អុលប្រាប់ទៅម្តុំៗដែលណាត់ជាមួយ “ជំនួយការ” ទុកបណ្តើរ។
ដោយសារ ម៉ីម៉ី លើកយកផែនការចម្លែកនេះមកប្រាប់ខ្ញុំ ទើបខ្ញុំដាច់ចិត្តទៅជួលមនុស្សឱ្យមកសម្លុតខ្ញុំ ហើយប្រញាប់ទៅរំអួយប្តឹង បងសេម ថា មានមនុស្សរោគចិត្តតាមសម្លឹងខ្ញុំ។ ដំបូង បងសេម ក៏ភ័យ តែក៏ពេញចិត្តមកជួយខ្ញុំពេញទី។
“នៅឯណា ចា៎…! មិនឃើញមានមនុស្សផង??”
ខ្ញុំបម្រុងនឹងហាមាត់ប្រាប់ ស្រាប់តែមានសំឡេងចម្លែក ចេញមកពីគុម្ពោតព្រៃក្បែរនោះល្មម។
អ្ហេ៎…!!!
“យ៉ៃៗៗ… / អៃៗៗ…”
សំឡេងស្រែក បែបមនុស្សវិកលចរិត របស់ជំនួយការលាន់ឡើង ហើយបន្តដោយសំឡេងស្រែករបស់ខ្ញុំ ដែលបានហាត់ត្រៀមទុកជាមុន។ ប៉ុន្តែខណៈនោះ ក៏មានសំឡេងនរណាម្នាក់ទៀត ស្រែកបន្ទរតាមក្រោយ។ គ្មាននរណាមកពីណាទេ គឺ បងសេម នេះឯង!!
“អួយយយ… >o< សាច់ដុំស្អាតដល់ហើយ អ្នកកំលោះ!!”
បងសេម កំពុងតែជ្រួលច្រាលនឹងដើមទ្រូងប្រាំហត្ថ របស់មនុស្សដែលខ្ញុំជួលមក។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមនិយាយអ្វីមិនចេញ ឯជំនួយការខ្ញុំក៏ធ្វើអ្វីមិនកើតជាមួយនឹងស្ថានការណ៍បែបនេះ។ បងសេម ដើរចូលទៅលូកដៃស្ទាបក្បាលពោះរបស់គេយ៉ាងស្រេកឃ្លាន ធ្វើឱ្យមនុស្សដែលខ្ញុំជួលមកនោះ ដាក់មេផាយទៅបាត់ព្រោះតែទ្រាំទ្រនឹងមនុស្សស្រីក្នុងរាងកាយប្រុសមិនបាន។
បងប្រុសរបស់ខ្ញុំ! T_T មិនអាចទេ!! យ៉ៃៗៗ…
សរុបមក ផែនការរបស់ខ្ញុំ ក៏ត្រូវរលំរលាយម្តងទៀត។ ខ្ញុំដេកយំ ដោយការឈឺចិត្តអស់ពេញមួយយប់។ ហេតុអ្វី ខ្ញុំមិនអាចបានបងប្រុសដ៏សែនល្អត្រលប់មកវិញ??? ឬមួយខ្ញុំត្រូវតែធ្វើចិត្តពិត មែន!!?
ខ្ញុំអូសរាងកាយខ្លួនឯង មកសាលាយ៉ាងពិបាក។ ខ្ញុំដឹងថា សភាពរបស់ខ្លួនឯងពេលនេះ ពិបាកមើលខ្លាំងណាស់។ ម៉ីម៉ី ចំហមាត់ស្រឡាំងកាំងនៅពេលឃើញខ្ញុំ។
“ស៊ិនសៀ! កុំទាន់ស្លាប់ណា៎!!”
“យើង… យើងមិនអីទេ +_+ កុំចូលមក… ទឹកអប់របស់ឯង ធ្វើឱ្យយើងវិលមុខណាស់!”
ខ្ញុំលើកដៃរា ហាមឃាត់នាងមិនឱ្យចូលមកជិត ហើយក៏ដើរអូសខ្លួនទៅអង្គុយក្រាបលើតុ។ ម៉ីម៉ី ចូលទៅអង្គុយក្នុងតុរបស់នាង ហើយប្រញាប់សួរដោយការចង់ដឹងចង់ឮ។
“មានរឿងអីកើតឡើង និយាយមកមើល៍??”
“ឱ្យគ្នាសុំនៅម្នាក់ឯងសិនណា…”
ខ្ញុំនិយាយរង៉ាំរង៉ូវ មុននឹងបិទភ្នែកគេចពីពន្លឺគ្រប់បែបយ៉ាង -_- ។ បើខ្ញុំបានដេកលក់មួយស្រលេតពីរ មុននឹងចូលជួរប្រហែលជាល្អ។
“យ៉ៃៗៗៗៗៗៗៗ… >o<”
មិនទាន់បានបិទភ្នែកដេកស្រួលបួលផង សំឡេងពួកស្វាញីទាំងតូចទាំងធំ ស្រាប់តែលាន់កងរំពងឡើងស្ទើរតែបែកក្រដាសត្រចៀក។
“នែ៎! ពួកឯងនាំគ្នាមកមើលនេះមើល៍ លឿនឡើង!!” ម្នាក់ៗនាំគ្នារត់ស្រ-ចេញទៅដក-កច្រហមាត់តាមមាត់បង្អួច -_-; ។
ខ្ញុំដើរអូសខ្លួនគើមៗ ទៅអើតមើលត្រង់មាត់បង្អួចជាមួយ ម៉ីម៉ី ដែរ។ នៅខាងក្រោម ក្រុមមនុស្សមួយហ្វូងធំ ដែលភាគច្រើនជាស្រីៗ កំពុងដើរតាមដង្ហែរមនុស្សប្រុសម្នាក់ ដែលមើលទៅលេចធ្លោជាងគេ។
ខ្ញុំមិនទាន់បានហាមាត់សួរផង ម៉ីម៉ី ក៏ប្រញាប់រាយការណ៍។
“ស៊ិនសៀ! នោះអី… មនុស្សប្រុសម្នាក់នោះហើយ គឺជា ព្រះអង្គម្ចាស់ ណា៎!” ម៉ីម៉ី លើកដៃចង្អុលទៅមនុស្សប្រុសតែម្នាក់ ដែលខ្ញុំកំពុងមើល។
“…មកពីប្រទេសណា?”
ខ្ញុំសួរទៅវិញដោយស្វ័យប្រវត្តិ។ នៅពេលដឹងថា គ្រាន់តែជារឿងមនុស្សប្រុស ខ្ញុំក៏ត្រៀមខ្លួនដើម្បីទៅដេកក្រាបបន្តទៀត។
“មិនមែនអ៊ីចឹងទេ! គ្នាចង់បានន័យថា គេឈ្មោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ ជាកូនប្រុសរបស់ម្ចាស់សាលារៀននេះ! គេទើបតែត្រលប់មកពីបរទេសថ្មីៗនេះឯង… ដំណឹងល្បីដល់ភពព្លុយតុងឯណោះ ឯងមិនដឹងទេអី??”
“អត់ទេ!”
ខ្ញុំតបខ្លីៗ មុននឹងយកក្រដាសជូតមាត់ មកញ៉ុកក្នុងត្រចៀក ដើម្បីការពារសំឡេងហ៊ោ កញ្ជ្រៀវ។ ម៉ីម៉ី កាន់តែជ្រួញចិញ្ចើម ហើយងាកមកសួរខ្ញុំ។
“ឯងមិនស្គាល់គេទេឬ? -*-”
“ប្រាកដហើយ! នរណាទៅស្គាល់??”
ម៉ីម៉ី មិត្តសម្លាញ់របស់ខ្ញុំ ទះតុប៉ាំងដើម្បីឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ យ៉ាងតប់ប្រមល់។
“ចាប់អារម្មណ៍នឹងយើងបន្តិចមើល៍!”
“ចា៎ស… -_-;; អ្នកនាងម្ចាស់!”
ខ្ញុំព្រមស្តាប់តាម ហើយធ្វើដូចជាយកចិត្តទុកដាក់ នឹងការលើកដាក់សំឡេងឡើងចុះរបស់ ម៉ីម៉ី ដែលហាក់ដូចជាកំពុងមានរឿងអាថ៌កំបាំងប្រាប់ -_- ។ តែខ្ញុំដឹងថា នោះគ្រាន់តែជាសិល្ប៍វិធីទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃរបស់នាងប៉ុណ្ណោះ។
“ល្បីថា គេមានកម្លាំងពិសេសណា៎! នរណាៗក៏និយាយថា គេអាចបញ្ជាចិត្តរបស់អ្នកដទៃ ឱ្យបត់បែនទៅតាមគេបាន បើសម្លឹងគេយូរៗ ហើយគ្មានអីការពារ គឺអាចនឹងឆ្កួត ឬក៏លង់ទៅស្រលាញ់គេបាន… ឯងមើលនោះទៅ!”
ម៉ីម៉ី អូសខ្ញុំទៅមាត់បង្អួច ហើយចង្អុលប្រាប់។
“ឯងឃើញ នាងtom ឈរនៅជិតអគារនោះទេ?”
ខ្ញុំងាកមើលតាមដៃចង្អុលរបស់ ម៉ីម៉ី ឃើញនារីម្នាក់ស្លៀកសំពត់ខ្លី កាត់សក់ដូចមនុស្សប្រុស។នាងកំពុងសម្លឹងទៅ ព្រះអង្គម្ចាស់ ដែលមានហ្វូងស្រីៗរោមជុំជិត។
“ស្រីម្នាក់នោះ ធ្លាប់ត្រូវ ព្រះអង្គម្ចាស់ បដិសេធ ទើបក្លាយជា tom បែបនោះទៅ!” ម៉ីម៉ី ពន្យល់ ឯខ្ញុំក៏ងក់ក្បាលតាមនាងផ្ងក់ៗ “ឯនៅត្រង់នោះ គឺជាខ្ទើយមាឌដំរី!”
ម៉ីម៉ី ប្តូរដៃមកចង្អុលទៅមនុស្សម្នាក់ ក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្សជាច្រើន ដែលកំពុងចោមរោមបុរសឈ្មោះ ព្រះអង្គម្ចាស់។ មនុស្សដែល ម៉ីម៉ី ចង្អុលមិនពិបាករកទេ គេជាខ្ទើយដែលមានមាឌមាំធំណាស់។
យ៉ៃៗៗ… នៅពេលនិយាយដល់ខ្ទើយ ខ្ញុំឈឺចុកចាប់ខ្លាំងណាស់… បងប្រុសរបស់ខ្ញុំ!! T-T
“ខ្ទើយម្នាក់នោះ ធ្លាប់ជាកីឡាករដែលmanបំផុត តែពេលជួប ព្រះអង្គម្ចាស់ បានតែម្តង គេក៏បែកប្រមាត់ រួចទើបដឹងថា ខ្លួនឯងត្រូវការអ្វី!! -.,-”
រឿងដែល ម៉ីម៉ី និយាយប្រាប់ ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រឡះភ្នែកឡើងបន្តិច។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមលេចក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញខ្លះៗ ហើយក៏ប្រញាប់សួរទៅវិញ។
“ចុះមានបែប… ខ្ទើយក្លាយជាមនុស្សប្រុសវិញទេ?”
“អឺ… មានតើ!” ម៉ីម៉ី បញ្ចោញកាយវិការ ទំនងជាចង់និយាយខ្លាំងណាស់ “ប្រធានសិស្សប្រចាំសាលារបស់យើងនេះហើយ… ពីមុនធ្លាប់ជាហ្គេយ៍ អឺ… គឺពាក់កណ្តាលជាខ្ទើយ! បានលួចស្រលាញ់ ព្រះអង្គម្ចាស់ តាំងពីនៅរៀនអនុវិទ្យាល័យ តែពេលទៅសារភាពស្នេហ៍ ហើយត្រូវព្រះអង្គម្ចាស់ បដិសេធ ក៏ត្រលប់ក្លាយជាព្រាននារី ដើរទាក់មនុស្សស្រីលែងរើសមុខតែម្តង!”
ហ៊ឺយ! =[]= រឿងបែបនេះមានពិតមែនឬ? មិនមែនហួសហេតុពេក ទេដឹង???
តាមការនិយាយប្រាប់របស់ ម៉ីម៉ី ធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹងបុរសឈ្មោះ ព្រះអង្គម្ចាស់ កាន់តែខ្លាំងឡើង។ គេជាមនុស្សបែបណាហ្ន៎… បានជាធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនក្លាយជាបែបនេះ???
រឿងសំខាន់… តើគេអាចកែប្រែបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានឬអត់?
“ម៉ីម៉ី… គ្នាចង់ស្គាល់ព្រះអង្គម្ចាស់!”
ខ្ញុំនិយាយចេញទៅបែបនោះ ដោយមិនដឹងខ្លួនសោះថា… ខ្ញុំកំពុងយកជីវិតចូលទៅពាក់ព័ន្ធក្នុងភាពវឹកវរហើយ!!
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
ស៊ិនដឺរ៉េឡាតាមប្រហារព្រះអង្គម្ចាស់អប្រិយ(២)
Posted in ប្រលោមលោក, រឿងប្រែ, សប្បាយៗស្តាយកូរ៉េ on ខែវិច្ឆិកា 16, 2010| 2 Comments »
២
ប្រែប្រួល
ឈឺក្បាល… ឈឺក្បាលខ្លាំងណាស់…
ខ្ញុំរអ៊ូរង៉ូវ ហាក់បីដូចខ្លួនឯង កំពុងអណ្តែតនៅលើដុំពពកធំមួយ ទន់ភ្លន់ កក់ក្តៅ ហើយស្រួលខ្លួន។ ជំនោរត្រជាក់ៗផាយផាត់ចូលមក មានសំឡេងតន្ត្រីដែលធ្លាប់ឮគ្រហឹមល្វើយៗ… មុននឹងមកឈប់នៅកន្លែងមួយ។
វាលស្មៅមុខផ្ទះពណ៌ស មានកៅអីថ្មមួយឈុតតូច និង ក្មេងប្រុសម្នាក់កំពុងអង្គុយនៅទីនោះ។គេគឺ បងសេម ក្នុងវ័យកុមារ…
“បងសេម!!”
ក្មេងស្រីនៅក្នុងវ័យប្រាំឆ្នាំ ស្រែកហៅបងប្រុសដោយទឹកមុខស្រស់ថ្លា។ ក្មេងប្រុសងាកមុខមក ហើយញញឹមនៅពេលដឹងថាជាប្អូនស្រីរបស់ខ្លួនឯង។
“អូ! ស៊ិនសៀ មានការអីឬ?”
“ស៊ិនសៀ បេះផ្កាមក ^-^ ស្អាតទេ? ហិហិ”
ក្មេងស្រីបង្ហាញផ្កា ដែលបេះមកពីមាត់របងមុខផ្ទះ ដល់បងប្រុស។
“ស្អាតណាស់!” បងប្រុសនិយាយ មុននឹងជ្រួញចិញ្ចើម “តែយើងមិនគួរបេះផ្កាចេញពីដើមទេ ព្រោះវានឹងធ្វើឱ្យផ្កាឈឺចាប់!”
នៅពេលបនឮដូច្នោះ ក្មេងស្រីក៏ធ្វើមុខសោកស្តាយ ហើយនិយាយ។
“មែនហើយ… ស៊ិនសៀ ភ្លេចឱ្យឈឹង…”
“មិនអីទេ…^^” បងប្រុសនិយាយ ហើយទទួលផ្កាពីដៃតូចៗ យកមកដោតខាងក្រោយត្រចៀកប្អូនស្រី “ក្មេងស្រី គួរតែជាគូនឹងផ្កាស្អាតៗបែបនេះស្រាប់ហើយ!”
ស្នាមញញឹមរបស់ បងសេម នៅថ្ងៃនោះ គឺជាស្នាមញញឹម ដែលស្អាតបំផុត។
រូបភាពនៅខាងមុខ ក៏រលាយបត់ទៅ មុននឹងរូបភាពថ្មី លេចមកជំនួស។ សួនច្បារសាធារណៈនៅជិតផ្ទះចាស់របស់ខ្ញុំ… ពោរពេញទៅដោយអនុស្សាវរីយ៍រាប់មិនអស់។
“ហ៊ឺ… ហ៊ឺ…”
ក្មេងស្រី វ័យប្រាំមួយឆ្នាំ អង្គុយយំនៅលើទោង។ យូរមកហើយ ដែលនាងអង្គុយយំ… យំម្នាក់ឯងរហូតភ្នែកហើមទៅហើយ។
សម្រឹបជើងលាន់ចូលមកជិតៗ ហើយក៏លេចរូបបងប្រុសដែលញើសហូរជោកខ្លួនព្រោះតែការតាមរកប្អូនស្រី។
“ហ៊ឺយ… ឃើញហើយ!”
ក្មេងស្រី ងើបមុខឡើងងាកមកមើលតាមសំឡេង ហើយប្រញាប់ជូតទឹកភ្នែកចេញយ៉ាងរហ័ស តែក៏មិនផុតពីភ្នែករបស់បងប្រុស។
“នរណាធ្វើអី ស៊ិនសៀ ឬ? នរណាធ្វើបាប ស៊ិនសៀ?”
បងប្រុស សួរដោយក្តីអន្ទះអន្ទែង។
“មាន… មានគេយក អូនខ្លាឃ្មុំ របស់ ស៊ិនសៀ ទៅ!”
ក្មេងស្រី និយាយដល់កូនតុក្កតាខ្លាឃ្មុំពណ៌ត្នោត ដែលជាកាដូថ្ងៃកំណើតបានពីម៉ាក់។
“នរណា!! វាជានរណា??”
“ព… ពួកមនុស្សប្រុសដែលមកលេង បះប៊ើក អម្បាញ់មិញនេះ!”
បងប្រុស ធ្វើកាយវិការដូចជារកនឹក មុននឹងអង្អែលក្បាលប្អូនស្រីតិចៗ។
“ស៊ិនសៀ ត្រលប់ទៅផ្ទះសិនទៅ បន្តិចទៀតចាំបងទៅតាមក្រោយ។
…ហើយថ្ងៃនោះ បងសេម ក៏ត្រលប់មកវិញ ព្រមជាមួយរបួសបីកន្លែង និង តុក្កតាខ្លាឃ្មុំដែលគ្មានខូចខាតត្រង់ណាសោះ។ ខ្ញុំស្រលាញ់បងប្រុសរបស់ខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឡើងៗរាល់ថ្ងៃ។ មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង ខ្ញុំតែងនឹកឃើញបងប្រុសមុនគេជានិច្ច។
រូបភាពប្តូរម្តងទៀត… លើកនេះ ជាវាលព្រៃដ៏ធំល្វឹងល្វើយ នៅក្នុងបរិវេណឧទ្យានជាតិ ដែលគ្រួសារយើងទៅកំសាន្ត ដើម្បីមើលសមុទ្រអ័ព្ទនៅក្នុងរដូវរងា។ ក្មេងស្រីខ្លួនតូចពាក់អាវរងាធំជាងមាឌ ចងសក់ទីទុយ កំពុងអង្គុយនៅត្រង់នោះជាមួយបងប្រុស ដោយទឹកមុខអស់សង្ឃឹម។ តំណក់ទឹក ថ្លាតូចៗស្រក់ចេញពីកែវភ្នែក…
“បងសេម… ខ្ញុំខ្លាច…”
ក្មេងស្រីថ្ងូរតិចៗ។ ពេលនេះ អារម្មណ៍របស់នាង ពោរពេញទៅដោយភាពភ័យខ្លាច។ ការដើរលេងព្រៃលើកទីមួយ មិនសប្បាយសោះ តែសំណាងល្អដែលមានបងប្រុសនៅក្បែរ។
“មិនអីទេ ស៊ិនសៀ… បងនៅទីនេះតើ! បន្តិចទៀត ប៉ាម៉ាក់មកដល់ហើយ!”
សម្តីលួងលោមរបស់បងប្រុស លាន់ឮគ្រប់ពេលវេលា តែមិនបានធ្វើឱ្យស្រីតូច ស៊ិនសៀ បាត់ខ្លាចឡើយ។ នៅក្នុងព្រៃមានអ្វីខ្លះក៏មិនដឹង? នៅក្នុងទូរទស្សន៍ប្រាប់ថា មានទាំងខ្លា ទាំងតោ ទាំង ពស់… ដែលសុទ្ធតែគួរឱ្យខ្លាចទាំងអស់។
“ចុះបើ ប៉ាម៉ាក់ មិនមកនោះ បងសេម! តើយើងធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?”
សំឡេងចាប់ផ្តើមញ័រដោយសេចក្តីកង្វល់ ធ្វើឱ្យបងប្រុសដ៏សែនល្អក្តោបដៃប្អូនស្រីជាប់ ហើយនិយាយឱ្យកម្លាំងចិត្ត។
“ត្រូវតែមក… បើមិនមក បងនឹងការពារ ស៊ិនសៀ ដោយខ្លួនឯង មិនបាច់បារម្ភទេ!”
“សន្យាណា? កុំបោះបង់គ្នាចោលឱ្យសោះ!”
“អឺម… បងសន្យា! បងនឹងមើលថែការពារ ស៊ិនសៀ ជារៀងរហូត!”
នៅពេលនោះ ខ្ញុំជឿថា បងប្រុសរបស់ខ្ញុំនឹងការពារខ្ញុំជាប់ជានិច្ច ខ្ញុំលែងខ្លាចអ្វីទៀតហើយ។ សូម្បីតែពេល ប៉ាម៉ាក់ នាំប៉ូលីសមកដល់ ក៏គាត់នៅតែនៅក្បែរខ្ញុំដែរ។
ខ្ញុំមិនធ្លាប់ភ្លេចសន្យានៅក្នុងថ្ងៃនោះទេ ទោះបីជាពេលវេលាកន្លងផុតទៅយូរប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។បងសេម ជាបងប្រុសដែលរឹងមាំ ចិត្តល្អ រង់ចាំមើលថែការពារខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា… នោះគឺជារូបភាព បងសេម នៅក្នុងដួងចិត្តខ្ញុំរហូតមក។
អ្វីម៉្យាង ទាញខ្ញុំឱ្យចេញពីគំនិតរវើរវាយ ដោយកម្លាំងមហាសាល ហើយរូបភាពទាំងអស់ក៏រលាយបាត់មួយរំពេច…
***
ពន្លឺភ្លើងព្រាលៗចាំងចូលមក ធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថា ខ្លួនឯងទើបតែភ្ញាក់ឡើង នៅក្នុងបន្ទប់ឯផ្ទះរបស់ខ្លួន។ មុននឹងខ្ញុំធ្វើអ្វីផ្សេងទៀតក្រៅពីបើកភ្នែក ទ្វារបន្ទប់ក៏របើកឡើង លេចរូប លោកប៉ា និង ខ្ទើយម្នាក់… ដែលជា បងសេម នោះឯង។
បងប្រុសដ៏សែនល្អ នៅក្នុងកុមារភាពរបស់ខ្ញុំ ពេលនេះក្លាយជាអ្វីទៅហើយក៏មិនដឹង!!? គួរឱ្យឈឺចិត្តណាស់!! ហ៊ឺ… T-T
“យ៉ាងម៉េចហើយ… ដឹងខ្លួនហើយឬកូន?”
លោកប៉ា ពោលឡើង។ ខ្ញុំងក់ក្បាល មុននឹងហើបមាត់សួរ។
“ម៉ោងប៉ុន្មានហើយ ប៉ា?”
“ពេលនេះ រំលងអធ្រាត្រហើយចា៎! ^-^ ស៊ិនសៀ សន្លប់អស់បួនម៉ោងមកហើយ!”
អ្នកដែលឆ្លើយគឺ បងសេម នៅក្នុងស្រោមមនុស្សខ្ទើយ… ខ្ញុំពិតជាទទួលមិនបានពិតមែន! T-T
មិនដឹងថា លោកប៉ាសង្កេតឃើញទឹកមុខខ្ញុំ ឬយ៉ាងណា គាត់ក៏និយាយឡើង។
“ស៊ិនសៀ ប្រហែលជាធ្វើការងារផ្ទះហត់ពេកហើយ ទើបបានទៅជាខ្យល់យ៉ាងនេះ… អ៊ីចឹងសម្រាកបន្តទៀតចុះ! ចង់ញ៉ាំអីឬអត់?”
ខ្ញុំគ្រវីក្បាលមួយរំពេច។ បើញាត់អីចូលនៅពេលនេះ ខ្ញុំច្បាស់ជាក្អួតចេញមកមិនខាន។
ប្រហែលជា លោកប៉ា សង្កេតឃើញប្រតិកម្មប្លែកៗរបស់ខ្ញុំ ទើបគាត់និយាយឡើងមកថា៖
“សេម កូនទៅគេងចុះ យប់ហើយ! ម៉្យាងធ្វើដំណើរមកផ្លូវឆ្ងាយផង ប្រហែលជាហត់ខ្លាំងណាស់ បន្តិចទៀត ប៉ាក៏ទៅសម្រាកដែរ!”
“ចា៎ស!”
បងសេម តប លោកប៉ា ដោយប្រើភាសាខ្ទើយ T_T ទឹកភ្នែកខ្ញុំ ជិតហូរហើយណា៎!!
“កូនមានអ្វីនៅក្នុងចិត្តឬ?”
លោកប៉ា សួរខ្ញុំបន្ទាប់ពី បងសេម ចេញទៅផុត។ ខ្ញុំសម្លឹងប៉ា ដែលទាញកៅអីមកអង្គុយក្បែរខ្ញុំ មុននឹងតប។
“អឺ… គឺរឿង បងសេម… ទៅជាបែបនោះ…”
ខ្ញុំនិយាយបានតែប៉ុណ្ណេះ ព្រោះទល់បញ្ញានិយាយលែងចេញ។ លោកប៉ា យកដៃក្រាសៗមកអង្អែលស្មាខ្ញុំ…
“ប៉ាយល់… ពេលដំបូង ប៉ាក៏ភ្ញាក់ផ្អើលដែរ!” លោកប៉ា សម្លឹងជ្រៅចូលមកក្នុងភ្នែកខ្ញុំ “មិនដឹងថា អ្វីដែលធ្វើឱ្យ សេម ក្លាយជាបែបនេះ តែមើលទៅគេ ដូចជាមានសេចក្តីសុខជាងមុនណាកូន! បើនេះជា រូបកាយពិតរបស់គេ យើងត្រូវតែធ្វើចិត្តទទួលយកវា!!!”
“តែប៉ា វាពិបាកណាស់… បងរបស់កូន… គឺជាបងប្រុសណ៎ា!”
ខ្ញុំដឹងថា ខ្លួនឯងចាប់ផ្តើមនិយាយមិនដឹងរឿង។ ប៉ាច្របាច់ស្មាខ្ញុំតិចៗ ហើយនិយាយ។
“ធ្វើចិត្តទៅ… យើងទៅបង្គាប់គេឱ្យក្លាយជាអ្វី ដែលយើងចង់មិនបានទេ!” ប៉ាទាញភួយមក ដណ្តប់ឱ្យខ្ញុំ ហាក់ដូចជាចង់បង្គាប់ឱ្យដេក “សម្រាកចុះកូន ថ្ងៃនេះហត់ខ្លាំងណាស់ហើយ ចាំស្អែកសឹមនិយាយគ្នាទៀត!”
ឱ្យដេកយ៉ាងម៉េចទៅ… ខ្ញុំត្រូវបាត់បង់បងប្រុសម្នាក់ទាំងមូលណា៎!!
លោកប៉ា ដើរចេញពីក្នុងបន្ទប់បាត់ទៅ។ ខ្ញុំសម្លឹងទ្វារ រហូតទាល់តែបិទជិតអស់ ទើបស្ទុះទៅស្រវាយកទូរស័ព្ទចុចទៅម៉ាក់មួយរំពេច។
(Hello!)
“អាឡូ… ម៉ាក់ឬ?”
(ម៉ាក់?… អូ! ស៊ិនសៀ ឬកូន? មានរឿងអី បានជាទូរស័ព្ទមកថ្មើរនេះ? នេះពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រនៅស្រុកយើងហើយណាកូន!)
ម៉ាក់ និយាយដោយសំឡេងទន់ភ្លន់។ ខ្ញុំរួបរួមស្មារតីទាំងអស់ មុននឹងនិយាយចូលសាច់រឿង។
“មានរឿងអី កើតឡើងជាមួយ បងសេម? ហេតុអ្វីបានជាគាត់ ក្លាយទៅជា… អឺ… បែបនេះ??”
ខ្ញុំធ្វើចិត្តនិយាយពាក្យថា “ខ្ទើយ” មិនបានទេ ទើបធ្វើឱ្យម៉ាក់នៅតែមិនយល់។
(យ៉ាងម៉េច? មានរឿងអីកើតឡើងជាមួយ សេម ឬ? អេ! ឬមួយ សេម មិនទាន់ទៅដល់ប្រទេសយើងទេ? តែគេទើបតែទូរស័ព្ទមកប្រាប់ថា ដល់ហើយតើកូន!)
ខ្ញុំដកដង្ហើមតិចៗ និយាយមិនចេញ ទាល់តែម៉ាក់សួរបញ្ជាក់ម្តងទៀត។
(សម្រេចថា… សេម គេកើតអីកូន?)
ខ្ញុំលេបទឹកមាត់មួយក្អឹកធំ មុននឹងទប់ចិត្តទប់ថ្លើមនិយាយចេញទៅ។
“គឺ… បងសេម ជា… បងសេម ជាខ្ទើយនោះអី!”
ភ្លាមៗដែលសម្តីខ្ញុំបញ្ចប់ទៅ សំឡេងសើចក៏ផ្ទុះឡើង ចេញពីចុងខ្សែម្ខាងទៀត -_- ម៉ាក់ខ្ញុំអស់សំណើចរឿងអីហ្ន៎???
(ពុទ្ធោ! ស្មានថារឿងអី? ហាសៗ… ភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងឬកូន? គឺ គ្មានអីធំដុំទេ… សេម ក្លាយជាបែបនេះ តាំងពីចាប់ផ្តើមចូលរៀននៅ Junior High School ម៉្លេះ!)
ស្អីគេ… នេះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំក្លាយជា “បែបនេះ” តាំងពីចូលរៀនអនុវិទ្យាល័យម៉្លេះឬ? ខ្ញុំមិនដឹងរឿងសោះ!
ខ្ញុំនិយាយអ្វីមិនចេញទេ… មិនចេញពិតមែន!
“…”
(នេះ… កូន… ទទួលមិនបានឬ?)
“…”
ពិតហើយ! ខ្ញុំទទួលមិនបានទេ… ហើយខ្ញុំក៏មិនអាចព្រមទទួល ជាមួយម៉ាក់បានដែរ។ ពេលវេលាកន្លងទៅយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ មុននឹងម៉ាក់ដកដង្ហើមធំ ហើយនិយាយបន្ត។
(ស៊ិនសៀ… ស្តាប់ម៉ាក់ណា៎!)
សំឡេងរបស់ម៉ាក់ ម៉ឺងម៉ាត់ជាងមុន។ ខ្ញុំរង់ចាំស្តាប់បន្ត។
(ម៉ាក់ដឹងថា កូនអាចពិបាកក្នុងការធ្វើចិត្ត តែកូនត្រូវយល់ថា បងក្លាយជាបែបនេះមកយូរហើយ និងគ្មាននរណាអាចកែប្រែគេបានទេ… កូនអាចមិនយល់ តែមនុស្សបែបនេះ ក៏គេមិនចង់ក្លាយ ឬ តាំងចិត្តទៅជាអ៊ីចឹងដែរ!)
“តែ…”
ខ្ញុំព្យាយាមនិយាយ តែសំឡេងចេញមកបានតែប៉ុណ្ណេះ។
(…ទោះបី សេម ជាខ្ទើយ តែគេក៏មិនមែនជាមនុស្សអាក្រក់ដែរកូន!)
ទោះបីជាម៉ាក់ព្យាយាមនិយាយយ៉ាងណា តែអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ នៅតែមិនល្អឡើងវិញដដែល។ ខ្ញុំនៅតែ រន្ធត់ ឈឺចាប់ និងខូចចិត្ត ដូចដើម ។ ខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំ បដិសេធក្នុងការទទួលស្តាប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះទៀតហើយ។ ទីបំផុត ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តតបទៅម៉ាក់ថា…
“ចា៎ស ម៉ាក់!”
ក្រោយពីម៉ាក់ដាក់ទូរស័ព្ទចុះនៅយប់នោះ… ខ្ញុំក៏ដេកមិនលក់ពេញមួយយប់តែម្តង។
…បងប្រុសក្លាយជាបែបនេះមកយូរហើយ និងគ្មាននរណាអាចកែប្រែគាត់បានទេ…
ពិតឬ? តើខ្ញុំពិតជាមិនអាចកែប្រែអ្វីបានពិតមែនឬ???
***
ព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់មក ខ្ញុំភ្ញាក់ដឹងខ្លួនក្នុងសភាព ដែលប្រាសចាកពីសភាពជាមនុស្ស។ មុខខ្ញុំស្លេកស្លាំង ត្របកភ្នែកឡើងខ្មៅជាំដូចខ្មោច ខ្លាឃ្មុំភែនដា។ ខ្ញុំស្ទើរតែទទូរថង់ដើរទៅរៀន បើមិនខ្លាចឡានដឹកសំរាមច្រឡំកើបយកទៅចោលទេនោះ។
ម៉ីម៉ី… មិត្តស្និទ្ធស្នាលបស់ខ្ញុំ ចាប់ផ្តើមឡកឡឺយភ្លាមៗ នៅពេលឃើញខ្ញុំលេចមុខទៅដល់ -_-
“ស៊ិនសៀ! ឯងទៅធ្វើស្អីមកពីណា បានទៅជាបែបនេះ??”
មិត្តសម្លាញ់របស់ខ្ញុំ ស្រែកខ្ទររំពងពេញថ្នាក់។ ក្លិនទឹកអប់តម្លៃពិសេសរបស់នាង ធ្វើឱ្យខ្ញុំឈឺក្បាលស្ទើរសន្លប់។
“ហ៊ឺៗ… ម៉ីម៉ី មិត្តសម្លាញ់! T_T គ្នាកំពុងមានរឿងរបួសផ្លូវចិត្ត…”
ខ្ញុំស្ទុះទៅឱប ម៉ីម៉ី យំអណ្តឺតអណ្តក ហើយនាងក៏ឱបខ្ញុំវិញ យ៉ាងងឿងឆ្ងល់។
“មានរឿងអីឬ?… ឯងមានវិបត្តិស្នេហ៍??”
ខ្ញុំគ្រវីក្បាល ហើយចាប់ផ្តើមនិយាយរឿងរ៉ាវទាំងអស់ឱ្យនាងស្តាប់។
“សរុបមក ឯងមិនចូលចិត្ត ដែលបងប្រុសឯង ក្លាយជាបែបនេះ មែនទេ?”
ខ្ញុំឆ្លើយមិនបាន… តើឱ្យឆ្លើយថា មិនចូលចិត្តបងប្រុសខ្លួនឯងឬ? មិនមែនមិនចូលចិត្តទេ… តែវា… T_T
“អូខេ… ឯងចង់បានបងប្រុសបែប man man ត្រលប់មកវិញ មែនទេ?”
ខ្ញុំងក់ក្បាលយឺតៗ… មែនហើយ! ខ្ញុំត្រូវការ បងសេម ដែលអាចការពារខ្ញុំបាន… បងសេម ដែលចេះមើលថែខ្ញុំដូចពីមុន។
“^___^ ត្រឹមតែប៉ុណ្ណេះ ខ្ញុំមានវិធី… ធានាថាមានប្រសិទ្ធភាពមួយរយភាគរយតែម្តង!”
មិត្តស្រី ដែលចូលចិត្តលេងសើចសប្បាយរបស់ខ្ញុំ លោតកញ្ឆេងឆ្កាដៃឆ្កាជើង ហាក់ដូចជាមានផែនការសម្ងាត់ណាមួយ។
***
“ហ៊ឺយ!… អាចទៅរួចទេ??”
ខ្ញុំសួរ ម៉ីម៉ី ដោយក្តីបារម្ភ នៅពេលឃើញអ្វី ដែលនាងកំពុងប្រតិបត្តិការ វាហាក់ដូចជា…
“រឿងអីមិនរួច! ឯងមិនជឿជាក់លើមិត្តដ៏សែនល្បីរបស់ឯងទេអី?”
ម៉ីម៉ី និយាយ ខណៈកំពុងយកក្រដាសជូតមាត់ ញាត់ចូលទៅក្នុងអាវទ្រនាប់ ដើម្បីឱ្យមើលឃើញកាន់តែប៉ោងធំឡើង។ ខ្ញុំសម្លឹងមើលមិត្តសម្លាញ់ ដែលមិនដឹងជាទៅយកអាវចំហទ្រូង ពណ៌ខ្មៅមកពីណាមកពាក់ ហើយគ្រវីក្បាលបែបហួសចិត្ត។
ផែនការរបស់ ម៉ីម៉ី គឺត្រូវតែងខ្លួនឱ្យស៊ិចស៊ី ដើម្បីទៅអូសទាញបងប្រុស(?)របស់ខ្ញុំ។ ម៉ីម៉ី ឱ្យហេតុផលថា បងសេម ធ្លាប់ជាប្រុសពេញលក្ខណៈបែបនេះ មានឱកាសខ្ពស់ណាស់ដែលគាត់អាចងាកមកស្រលាញ់មនុស្សស្រីវិញ។ ពិសេសពេលគាត់បានឃើញ ភាពស្រស់ឆើតឆាយរបស់នារីភេទ(ដូចនាង) គាត់អាចនឹងកើតអារម្មណ៍ចង់ក្លាយជាមនុស្សប្រុសម្តងទៀតក៏ថាបាន។
ខ្ញុំអង្គុយសម្លឹង ម៉ីម៉ី ដែលកំពុងលាបក្រេមពណ៌ឆើតលើបបូរមាត់ ហើយសួរ។
“រួចហើយឬនៅ? បងគ្នាជិតមកដល់ហើយ!”
ពេលនេះ យើងទាំងពីរនាក់ កំពុងអង្គុយនៅក្នុងហាងកាហ្វេមួយ ដែលខ្ញុំបានណាត់ជាមួយ បងសេម ទុកថា ឱ្យមកទីនេះ ដើម្បីជប់លៀងគាត់ ចំពោះការវិលត្រលប់មកវិញ។ ម៉ីម៉ី ផាត់ប៉ះប៉ូវថ្ពាល់ម្តងទៀតយ៉ាងជំនាញ ហើយប្រញាប់ងក់ក្បាលដាក់ខ្ញុំ។
“រួចហើយ!”
ជួនកាល ផែនការរបស់ ម៉ីៗ អាចទទួលផលក៏ថាបាន… ខ្ញុំលួងចិត្តខ្លួនឯងបែបនោះរឿយៗ។
“សួស្តីចា៎ស… ស៊ិនសៀ!^^”
សំឡេងរបស់ បងសេម លាន់មកពីខាងក្រោយខ្នង។ គាត់ពាក់អាវយឺតរឹបរាង និង ស្លៀកខោជើងប៉ាត់ ដែលជាសញ្ញាសម្គាល់របស់ខ្ទើយឥតមានខុស។ ខ្ញុំញញឹមដាក់បែបឆ្គងៗ មុននឹងណែនាំ។
“បងសេម! នេះជាមិត្ត…”
“ខ្ញុំជាបងស្រីមិត្តភក្តិរបស់ ស៊ិនសៀ… ឈ្មោះ ម៉ាម៉ា!”
សម្តីរបស់ខ្ញុំត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ ដោយសារ ម៉ីម៉ី ដណ្តើមណែនាំខ្លួនមុន។ អេ៎!… អម្បាញ់មិញ នាងនិយាយថាម៉េច? ឈ្មោះ ម៉ាម៉ា ឬ? -_-;;;
បងសេម ងក់ក្បាលទទួល ហើយដើរវាងមកអង្គុយទល់មុខនឹងពួកយើង។ ខ្ញុំឆ្លៀតឱកាសនេះ ងាកទៅខ្សឹប ម៉ីម៉ី តិចៗ។
“ឯងឆ្កួតទេឬ? ទៅកុហកបងគ្នាធ្វើអី!?”
“មិនឆ្កួតទេ! បើបងឯងដឹងថា គ្នាជាក្មេងវិទ្យាល័យ គាត់ច្បាស់ជាមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ!”
ខ្ញុំមិនទាន់ប្រកែកអីបន្តផង បងសេម ក៏អង្គុយចុះយ៉ាងរៀបរយ ហើយបង្ហើបមាត់សួរ។
“ចុះឯណា ស៊ិនសៀ ប្រាប់ថា នឹងនាំមិត្តភក្តិមកឱ្យស្គាល់? ម៉េចក៏ឃើញតែបងស្រីរបស់មិត្តភក្តិទៅវិញច៎ា?”
អូយ… T_T ខ្ញុំស្អប់សំឡេងមាយា របស់បងប្រុសខ្លួនឯងដល់ហើយ!!
“គឺ… មិត្តរបស់ ស៊ិន… ស្ទះចរាចរណ៍… មិនដឹងថា មកដល់ម៉ោងប៉ុន្មានទេ ទើបឱ្យបងស្រីមកមុន!”
ខ្ញុំតបកុហកទៅវិញ ដោយក្តីភិតភ័យ ហើយក្លែងធ្វើជាមើល មីនុយអាហារ។ បងសេម ងក់ក្បាលយល់ ហើយងាកទៅសម្លឹងកាបូបស្ពាយរបស់ ម៉ីម៉ី យ៉ាងចាប់អារម្មណ៍។
“សុំទោសចា៎ស! នោះជា Spring Collection ក្នុងឆ្នាំនេះ របស់ Louis Vuitton មែនទេ?”
ម៉ីម៉ី ធ្វើដូចជាប្លែកចិត្តដែលត្រូវសួរ មុននឹងញញឹមតបទៅវិញ។
“អូ… មែនហើយ! វាជា Monogram Denim Sunrise របស់ LV!”
“សុំមើលបន្តិច បានទេ ចា៎?”
“ចា៎ស បាន!”
ខ្ញុំសម្លឹងមើល បងប្រុស និង មិត្តសម្លាញ់ ដែលនាំគ្នាជជែករឿង កាបូបពណ៌ត្នោត ដោយមិន យល់អីសោះ។
“អួយយយ… ស្អាតដល់ហើយ! បងមាន Double Jeu Neo Neo ពណ៌ស្វាយមួយ ចាំទំនេរៗ យើងមកដូរគ្នាស្ពាយ ល្អទេ?”
ម៉ីម៉ី បើកភ្នែកធំៗមួយរំពេច។ នាងប្រញាប់និយាយដោយសម្តីភ្ញាក់ផ្អើល។
“វាជាទំនិញ Limited នោះឬ?!! វៅ… បងទៅទិញមកពីណា? ពេលដែលខ្ញុំទិញ មានមនុស្សកក់ទុកមុនអស់ទៅហើយ!”
“គឺសំណាងល្អ បានមិត្តភក្តិទិញឱ្យច៎ា!” បងសេម និយាយ មុននឹងបូញច្រមុះហិតក្លិន “ប្អូនប្រើទឹកអប់ J’adoreរបស់ Christian មែនទេ ចា៎ស?”
“អូ… ច្រមុះបង ពូកែហិតដល់ហើយ! ហុហុហុ គឺ L’Absolu !”
“អឺ… គឺ…”
ខ្ញុំព្យាយាមនិយាយកាត់ តែហាក់ដូចជាគ្មានចន្លោះទំនេរសម្រាប់ខ្ញុំសោះ។
“អ៊ុយ! ខ្ញុំទើបតែសង្កេត… អាវរបស់បងប្រើ Collection ថ្មី របស់ Paul Smith មែនទេ? ចេញលក់ហើយឬ?”
“អ៎… អត់ទេ! ចៃដន្យមិត្តភក្តិរបស់បង នៅ Manchester គេ មានខ្សែរយៈ ក៏រកផ្ញើមកឱ្យបងជាកាដូ!”
“អូហូ… អស្ចារ្យណាស់!”
@_____@
យី!! ពីរនាក់នេះ ជាមនុស្សដែលខ្ញុំស្គាល់ឬមិនមែន? ម៉េចក៏ចាំម៉ាកចាំម៉ូត អីក៏សន្ធឹកសន្ធាប់ម៉្លេះ??
សរុបមក ផែនការរបស់ខ្ញុំត្រូវរលំរលាយហើយ មែនទេ?? បើនាងមេខ្លោងគិតតែរវល់ពីកាបូប ទឹកអប់ ក្រេមម្សៅ សម្លៀកបំពាក់… ជាមួយបងខ្ញុំយ៉ាងនេះ!! អេវំ…
សូមរង់ចាំអានវគ្គបន្ត!
-
កម្ពុជា-CAMBODIA
-
អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង on Facebook
Online Visitors
Hit Counter
- 755,384 នាក់
កំលោះម្ទេសខ្មាំង ប៉ះកញ្ញាខ្ទឹមបារាំង
វិញ្ញាណគ្មានរូប
Recent Comments
ចេញលក់ហើយ!!!
![BF-COVER[fore]](https://i0.wp.com/farm5.static.flickr.com/4152/5171678714_f6f9c6bbf1_m.jpg)
-
Recent Posts
- កំណត់ហេតុអ្នកនិពន្ធអំពី រឿង “ចោរ” ក្នុងសៀវភៅ “ច្យុតិ”
- រឿង “ខ្មោចចូល” ភ័យឡើងហត់ រន្ធត់ឡើងបែកញើស ៨/១០
- បើខ្ញុំគឺខ្ញុំ ហេតុអ្វីខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រាប់អ្នកដទៃថា ខ្ញុំជាអ្នកណា?
- ការចាកចេញដែលគ្មានថ្ងៃត្រឡប់…
- Book Review: Taxi ខ្មោច ពីអ្នកនិពន្ធ ទ្រីសម្ផស្ស
- ព្រោះខ្ញុំគឺខ្ញុំ…
- បើអាចបង្វិលពេលវេលាបាន… សុំកុំឱ្យយើងស្គាល់គ្នា បានទេ?
- Book Review: រឿង ទេពច្យុតក្លែងក្លាយ របស់អ្នកនិពន្ធ ធឿន វុទ្ធី
- ចង់ចាកចេញពីទីនេះ…
- ការរើសអើងភេទ និងវិសមភាពយេនឌ័រក្នុងរឿង “Kim Ji-young, Born 1982”
Available Now!!!
តុក្កតាប្រឡាក់ឈាម
Top Posts
វិញ្ញាណស្នេហ៍កម្ម
មរណភាពនៅអារញ្ញ
Top Clicks
ចេញលក់ហើយ!!!
![Valentine[fore]](https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7156/6651048413_fda1817ea2_m.jpg)
Archives
Categories
- កំណត់ហេតុ
- ខ្ញុំគឺខ្ញុំ
- ចំណេះដឹងទូទៅ
- ដំណឹងផ្សេងៗ
- ដំណើរកម្សាន្ត
- ទស្សនៈសង្គម
- ទឹកខ្មៅកវី
- នារី-Girl’s Talk
- បទចម្រៀង
- បុរស-Boy’s Talk
- ប្រលោមលោក
- ភាពយន្ត
- ភាសា អក្សរសាស្រ្ត
- មិត្តគឺខ្ញុំ
- រយពាន់យោបល់
- រសជាតិកាហ្វេ
- រូបភាព-រូបថត
- រៀនថតរូប
- រៀនធ្វើកុន
- រៀននិពន្ធរឿង
- លិខិតមិត្តអ្នកអាន
- វិភាគរឿងកុន
- វិភាគសៀវភៅ-Book Review
- សៀវភៅផ្សេងៗ
- សៀវភៅល្អៗ
- សេណារីយោ(នាដកថា)
- សំបុត្រ
- អក្សរសិល្ប៍
- អាស៊ាន
- អាហារខ្មែរ-បរទេស
- អ្នកនិពន្ធ
- Blogroll
- Love-ស្នេហា
រឿង ក្របមរណៈ
-
C Write រឿងប្រឌិត និងកំណាព្យ- វិទ្យុអាស៊ីសេរី
- ពលរដ្ឋនៅពោធិ៍សាត់៣០០នាក់រកអន្តរាគមន៍ដោះលែងមនុស្ស៣០នាក់
- សាលាក្ដីខ្មែរក្រហមប្ដូរពីការស្ដាប់សក្ខីកម្មអ្នកជំនាញមកស្ដាប់មតិភាគី
- សង្គមស៊ីវិល៖ ក្រុមហ៊ុនឯកជនមានអំណាចលើប្រព័ន្ធតុលាការ
- កម្មករកាត់ដេរប្រមាណ៧០០នាក់មិនទាន់បើកប្រាក់ឈ្នួលខែមករា
- អង្គការ៤គ្រោងធ្វើសិក្ខាសាលាស្ដីអំពីហិរញ្ញវត្ថុនយោបាយ
- សាលាឧទ្ធរណ៍គ្រោងបើកសវនាការរឿងលោក ម៉ម សូណង់ដូ នៅថ្ងៃ៥ មីនា
- ភាពទាល់ច្រកនៃការបញ្ចប់ជម្លោះព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃនៅតំបន់ប្រាសាទព្រះវិហារ
- ទស្សនៈមេធាវីចំពោះតម្រូវការសុំច្បាប់អនុញ្ញាតមុនផ្សព្វផ្សាយច្បាប់
- សមត្ថកិច្ចខេត្តសៀមរាបចាប់ខ្លួនអ្នកប្រើឧបករណ៍នេសាទខុសច្បាប់ជាង៦០នាក់
- អាជ្ញាធរខណ្ឌសែនសុខរងការចោទថារើសអើងក្នុងការឃាត់រថយន្តតាក់ស៊ី
- វិទ្យុបារាំងអន្តរជាតិជាខេមរភាសា
- ដំរីពីឡាវ៖ ហ្មដំរីខ្មែរម្នាក់ ប្តេជ្ញាមើលថែដំរីមួយគូឱ្យល្អដើម្បីទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរ
- តើការបើកថ្នាក់អក្សរផ្ចង់ចិននៅកម្ពុជាឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងណាពីឥទ្ធិពលចិន?
- ពលករខ្មែរ២៤នាក់ទៀត ដែលរងការរំលោភសិទ្ធិធ្ងន់ធ្ងរនៅអារ៉ាប៊ីសាអូឌីតត្រូវបានបញ្ជូនមកវិញ
- លោក ហ៊ី គឹមហុង ត្រូវបានដកងារជា«អ្នកឧកញ៉ា» ខណៈ លោក ទ្រី ភាព ឡើងងារជា«លោកអ្នកឧកញ៉ា»
- កម្ពុជាគួរបើកសមយុទ្ធយោធាជាមួយប្រទេសផ្សេងទៀតដើម្បីរក្សាភាពអព្យាក្រឹត
- អង្គការតម្លាភាពអូស្ត្រាលី៖ការលាងលុយកខ្វក់ពីកម្ពុជាទៅអូស្ត្រាលីមានជិត២ពាន់លានដុល្លារ
- កម្ពុជា-អាមេរិកប្តេជ្ញាប្រយុទ្ធប្រឆាំងការជួញដូរមនុស្សនៅកម្ពុជា
- ករណីរត់ការចូលក្របខណ្ឌ៖ តុលាការឃុំខ្លួនគ្រូបង្រៀន២នាក់ និងមន្ត្រី១នាក់
- តំបន់ឆ្នុកទ្រូ៖ ទិន្នផលនេសាទធ្លាក់ចុះខ្លាំង តែតម្លៃត្រីកើនឡើង
- អ្នកនាំពាក្យក្រសួងយុត្តិធម៌៖ពាក្យ“ថោ្កលទោស”របស់បក្សកម្លាំងជាតិចំពោះច្បាប់ ជារឿងមិនត្រឹមត្រូវ
- កាសែតភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ជាភាសាខ្មែរ
- មួយកំហុស បានកើតមាន, បំរែបំរួល អាចខូច។ ព្យាយាមឡើងវិញ ពេលក្រោយ។
Everyday Pictures
Visitors’ Locations
-
អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង 