**កំ.សំ.១. រឿងនេះធ្លាប់ដាក់ផ្សាយម្តងហើយកាលពីបុណ្យគ្រិស្តម៉ាសឆ្នាំមុនដោយផ្សាយជាពីរវគ្គទើបចប់។ តែលើកនេះអ្នកនិពន្ធយកមកផ្សាយម្តងទៀតមួយរឿងចប់តែម្តង។
**កំ.សំ.២. ពាក្យ «ចាំង» នៅខាងក្រោយឈ្មោះ(ក្នុងរឿងនេះ) គឺជាភាសាដែលម្តាយឪពុកជប៉ុនចូលចិត្តហៅកូនៗ(ពិសេសម្តាយ) ឈ្មោះដើមគឺ «ខាសឹគិ» ហៅខ្លីថា «ខាសឹៗ» ដល់ដាក់ «ចាំង» មួយទៀតទៅមានន័យថា «កូនខាសឹៗ»។
«ចង់នៅជាមួយរហូត ចង់ធ្វើអ្វីៗដើម្បីជាច្រើន តែទីបំផុតខ្ញុំក៏ធ្វើមិនបាន…»
ខាសឹគិ
ក្មេងប្រុសអាយុ៦ឆ្នាំ ដែលមានជំងឺបេះដូងតាំងពីកំណើត ចេញចូលមន្ទីរពេទ្យជាប់រហូត។ ទីបំផុត ជំងឺបេះដូងក៏កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ រហូតត្រូវធ្វើការវះកាត់ជាបន្ទាន់នៅបំណាច់ខែធ្នូ។
ខុរុ
កូនឆ្កែអនាថា ដែលវង្វេងផ្លូវចូលមកក្រោយមន្ទីរពេទ្យ ចៃដន្យបានជួបនឹងខាសឹគិ ហើយពួកគេទាំងពីរក៏ក្លាយជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នា។
«បាដិហារិយ៍ថ្ងៃគ្រិស្តម៉ាស» នឹងធ្វើឲ្យលោកអ្នក រំជើបរំជួលទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន ដោយសារឥទ្ធិពលនៃមិត្តភាពរវាងមនុស្ស និង សត្វ…
បាដិហារិយ៍ថ្ងៃគ្រិស្តម៉ាស
«នែ៎! ពួកឯង… ចូលដល់ខែធ្នូហើយវ៉ឺយ ថ្ងៃបុណ្យគ្រិស្តម៉ាស រកសង្សារទុកបណ្តើរបានហើយ ឬនៅ?»
«ស្លាប់ហើយ! យ៉ាប់មិនខានទេ គ្នាមិនទាន់រកសង្សារបានផង តើធ្វើយ៉ាងម៉េចទៅ?»
«កុំភ័យអី ថ្ងៃស្អែកនេះមានពិធីជួបជុំគ្នានៅព្រះវិហារ តើពួកឯងទៅជាមួយទេ?»
«ទៅ… ប្រាកដជាទៅហើយ! ដើម្បីបានញ៉ែពួកប្រុសៗ ទុកបណ្តើរថ្ងៃគ្រិស្តម៉ាសនោះអី! ហិហិ»
សំឡេងចេចចាច របស់ក្មេងស្រីសិស្សវិទ្យាល័យបួនប្រាំនាក់ ដើរឆ្លងកាត់ច្រកផ្លូវតូចៗតាមដងវិថីមួយ។
ហ៊ឺ… ចូលដល់រដូវបុណ្យរបស់ពួកមនុស្សទៀតហើយឬ? គួរឲ្យធុញខ្លាំងណាស់ តែក៏ជួយមិនបាន ព្រោះយើងជាឆ្កែ តើអាចទៅធ្វើអ្វីកើត?
ឆ្កែអនាថាជំទង់រោមសម្បុរត្នោត គិតបណ្តើរដើរបណ្តីរចូលទៅក្នុងច្រកតូចៗ របស់អគារខ្ពស់ៗកណ្តាលទីក្រុងតូក្យូ។ នៅពេលដើរឆ្លងកាត់តាមច្រកតូចចង្អៀតបានមួយសន្ទុះ ស្រាប់តែទច់ដំណើរង៉ក់ ត្រចៀកញាក់តិចៗហាក់ដូចជាត្រូវការស្តាប់សំឡេងអ្វីម្យ៉ាង។
«ជាការតាមពីក្រោយដ៏ថោកទាបបំផុត!»
«ហ៊ឹះៗៗ… ការពិតទៅ យើងក៏មិនបានតាំងចិត្តតាមពីក្រោយឯងដែរ!»
នៅពេលឆ្កែជំទង់ បែរខ្នងទៅក្រោយ ក៏ឃើញឆ្កែបីក្បាល។ អាកណ្តាលមាឌធំមាំសម្បុរខ្មៅមានស្នាមរបួសឆែបចំកណ្តាលមុខ។ ពីរក្បាលទៀតឈរអមសងខាងឆ្វេងស្តាំ តែមានមាឌតូចជាង។
«យ៉ាងម៉េចហើយ អាខៃ មិនបានជួបឯងយូរហើយ យើងនឹកឯងខ្លាំងណាស់វ៉ឺយ!» ឆ្កែមេក្រុមនិយាយដោយសំឡេងកំណាច។
«ហ៊ឹះ! តែយើងមិនគិតចង់ជួបឯងបន្តិចទេ!»
«យឹះ! ឯងហ៊ានតមាត់តកជាមួយបងធំ បេនជីរ៉ូ របស់យើងផង!»
កូនចៅរបស់ បេនជីរ៉ូ សម្លក់ភ្នែកត្លែដាក់ ខៃ ព្រមទាំងបញ្ចេញចង្កូមគំរាម ប្រុងប្រៀបជាស្រេចដើម្បីបើកឆាកប្រយុទ្ធ។
«នៅឲ្យស្ងៀម… បណ្តោយតាមវាសិនចុះ!»
បេនជីរ៉ូ ហាមឃាត់កូនចៅ ហើយងាកមកខាង ខៃ សម្លឹងមុខមាំ។
«យើងមកជម្រះបញ្ជីចាស់ជាមួយឯង!»
«ហ៊ឹះ! បានន័យថា លើកមុននៅមិនទាន់រាងចាលទៀត មែនទេ?»
«ហ៊ឹះ! លើកមុនចាត់ទុកថារាសីឯងខ្ពស់ទៅចុះ តែលើកនេះឯងច្បាស់ជាមិនរួចខ្លួនទេ!»
ឆ្កែទាំងបីក្បាល ឈានជើងចូលមកសន្សឹមៗ ដោយមានមេកើយនាំមុខ ចូលមកជិតម្តងមួយ ជំហានៗ។ ឆ្កែជំទង់សម្លឹងការផ្លាស់ទីរបស់ភាគីម្ខាងទៀតមិនដាក់ភ្នែក ដោយខ្សែភ្នែកស្ងប់នឹងធឹង។
«ហ៊ឺយ! ពួកយើងដេញតាម!!!»
***
«អូយ… អាពួកឆ្កួតអស់នោះ… ភ្លាត់ស្នៀតចាញ់ដៃពួកវាទាល់តែបាន តែពួកនោះក៏ត្រូវធ្ងន់ ដែរ! ប្រហែលជាពួកវាមិនតាមមកទៀតទេមើលទៅ… សំណាងល្អហើយដែលគេចមកបាន បើត្រឡប់ទៅក្នុងសភាពបែបនេះ ច្បាស់ជាខូចកេរ្តិ៍ឈ្មោះស្លាប់ហើយ! ហ៊ឺ… ចុះទីនេះជាកន្លែងណា?»
ឆ្កែជំទង់ ដើរឆ្លងកាត់តាមប្រហោងតូចៗ ហើយងាកឆ្វេងងាកស្តាំយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន មុននឹងលោតផ្លោះចូលទៅក្នុងរបង។
ប្រែះៗ…
មានសំឡេងលាន់ឡើងនៅខាងក្រោយគុម្ពោតព្រៃ។ ឆ្កែជំទង់បញ្ឈប់សកម្មភាពមួយរំពេច ខ្សែភ្នែកផ្តោតទៅលើគុម្ពោតព្រៃដែលញ័ររញ្ជួយ លេចក្មេងប្រុសម្នាក់មានសម្បុរស្បែកសស្លេកស្លាំង ដូចមនុស្សមិនសូវជា អាយុប្រមាណ៥,៦ឆ្នាំដើរចេញពីក្រោយគុម្ពោតព្រៃ។ ក្មេងប្រុសមានទឹកមុខតក់ ស្លុត។ ឆ្កែជំទង់ សម្លឹងក្មេងនៅចំពោះមុខមិនដាក់ភ្នែក បញ្ចេញសំឡេងគំរាមក្មេងប្រុសក្នុងគោលបំណងឲ្យភ័យខ្លាចហើយរត់ត្រឡប់ទៅវិញ។ តែខុសពីការគិត ក្មេងប្រុសបែរជាដើរចូលមកសន្សឹមៗ។ ឆ្កែសម្បុរត្នោតបញ្ចេញសំឡេងគំរាមកាន់តែខ្លាំងជាងមុនតាមសភាវគតិ។
បានផល ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ ក៏រត់ត្រឡប់ទៅវិញបាត់ទៅ។ ទឹកមុខរបស់ឆ្កែជំទង់បន្ថយភាពតានតឹង មុននឹងដើរចូលទៅដេកពួនក្រោមដើមឈើ។ ភាពឈឺចាប់នៅត្រង់ជើងមុខស្តាំចាប់ផ្តើមអន់បន្តិចវិញ។
ត្រឹក! ត្រឹក! ត្រឹក!
ឮសំឡេងរត់ចូលមកជិត។ រាងកាយសម្បុរត្នោតភ្ញាក់ក្រោកឡើង ងាកទៅរកប្រភពសំឡេង។
ក្មេងប្រុសអម្បាញ់មិញនេះតើ! ត្រឡប់មកវិញធ្វើអីហ្ន៎? កំពុងលក់រលីវៗផង សង្ស័យមិនរាងចាលទេ បើត្របាក់យកតែម្តងល្អទេ?…
នៅក្នុងដៃកុមារ មានកាន់របស់អ្វីម្យ៉ាងស្រដៀងៗនឹងចាន ហើយដើរចូលមកជិតគួរសម មុននឹងដាក់របស់នោះចុះ រួចដើរថយក្រោយបីបួនជំហាន មុននឹងរត់គេចទៅបាត់។ នៅពេលប្រាកដក្នុងចិត្តថា ភាគីម្ខាងទៀតទៅឆ្ងាយហើយ ឆ្កែជំទង់ក៏ដើរចូលមកជិតវត្ថុដែលក្មេងប្រុសទុកចោល។ នៅក្នុងចានមានវត្ថុរាវពណ៌ស… នោះគឺ ទឹកដោះគោ…
***
«អម្បាញ់មិញ ខាសឹគិ បាត់ទៅណា?»
«អត់មានផង…»
«ពិតឬ? ខាងក្រៅត្រជាក់ណាស់ ប្រញាប់ចូលទៅខាងក្នុងទៅ!»
នៅពេលក្រមុំគិលានុបដ្ឋាយិកានិយាយចប់ ក៏ដើរដឹកដៃក្មេងប្រុសចូលទៅខាងក្នុងមន្ទីរពេទ្យ។
***
កន្លងមកបីថ្ងៃហើយ… ក្មេងប្រុសមកកន្លែងដែល ខៃ ប្រើជាកន្លែងលាក់ខ្លួនបណ្តោះអាសន្ន ព្រមជាមួយចំណីអាហាររាល់ថ្ងៃ តែមិនហ៊ានចូលមកជិតទេ ក្រៅពីយកអាហារមកដាក់ឲ្យរួច ក៏ត្រឡប់ទៅវិញ។ តែលើកនេះ បែរជានៅអង្គុយមើលពីចម្ងាយ ដោយខៃក៏លែងមានឫកពាខ្លាចរអែងអីទៀតដែរ។ ក្មេងប្រុសដើរចូលមកជិតយឺតៗ ខណៈដែលឆ្កែជំទង់កំពុងឆីអាហារ ហើយលូកដៃចូលទៅអង្អែលក្បាលឆ្កែនៅចំពោះមុខ។ ខៃ ភ្ញាក់ហាមាត់ត្របាក់គ្រឹបមកខាងក្មេងប្រុស ព្រមជាមួយសំឡេងគំរាម។ ក្មេងប្រុសភ្ញាក់ ដកដៃចេញមកវិញយ៉ាងរហ័ស។ ដៃតូចមានស្នាមខៀវជាំដោយធ្មេញមុតស្រួច មានឈាមជ្រាបចេញមកតិចៗ។ គេប្រើដៃម្ខាងទៀតខ្ទប់របួស ហើយក្រោកឡើង រត់ចេញទៅ។ ខៃទទួលអារម្មណ៍សោកស្តាយ និងរន្ធត់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដែលធ្វើឲ្យក្មេងប្រុសមានរបួស។ ឆ្កែជំទង់បានត្រឹមតែសម្លឹងមើលខ្នងក្មេងប្រុស ដែលរត់ចេញបាត់ទៅ។ នៅក្នុងចិត្តទទួលអារម្មណ៍ឈឺផ្សាយ៉ាងចម្លែកដែលខ្លួនមិនធ្លាប់មានពីមុនមក។
***
«យប់ហើយ គេងចុះណ៎ា!»
«ខ្ញុំនៅមិនទាន់ងងុយផង!»
ក្មេងប្រុសនិយាយសម្តីផ្អែម។
«ក្មេងល្អត្រូវចូលគេងឆាប់ៗ។ ចុះអ្នកម៉ាក់ប្រាប់ថានឹងមកលេង ខាសឹគិ នៅថ្ងៃណា?»
«អ្នកម៉ាក់ប្រាប់ថា ថ្ងៃអាទិត្យនេះហើយ!»
«អ៊ីចឹងឬ… ខាសឹគិ គេងបានហើយ ប្រយ័ត្នអ្នកម៉ាក់មកឃើញ ខាសឹគិ មិនរឹងមាំ ច្បាស់ជាមិនសប្បាយចិត្តទេ!»
«បាទ…»
«បិទភ្លើងហើយណ៎ា រាត្រីសួស្តី!»
«អឺ… ឈប់សិន!»
«មានការអីឬ?»
«បើខ្ញុំចង់ធ្វើមិត្តជាមួយនរណាម្នាក់ តើខ្ញុំត្រូវធ្វើខ្លួនយ៉ាងម៉េចខ្លះទៅ?»
«អឺម… ខាសឹគិ ត្រូវចូលទៅជិតគេបន្តិចម្តងៗ ហើយព្យាយាមធ្វើល្អដាក់គេឲ្យបានច្រើន។ បន្ទាប់មក គេនឹងក្លាយជាមិត្តរបស់យើងដោយខ្លួនឯង!»
«…»
«មានអ្វីទៀតទេ?»
«បាទ… អត់ទេ រាត្រីសួស្តី!»
***
បន្ទាប់ពីនោះមួយអាទិត្យ ក្មេងប្រុសក៏លែងចូលទៅជិត ខៃ ទៀតហើយ តែបានត្រឹមអង្គុយមើលពីចម្ងាយខណៈដែល ខៃ កំពុងឆីបាយដែលក្មេងប្រុសយកមកឲ្យប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេល ខៃ ឆីរួច ទើប ខាសឹគិ ដើរទៅវិញ…
មិនចូលមកចាប់ទៀតទេឬ? ក៏ល្អដែរ… បើឆ្កែអនាថាដូចយើង មានគេដឹងថា ក្លាយជាឆ្កែចិញ្ចឹម តើនឹងយកមុខទៅទុកឯណាទៅ! ចុះពេលណាទើបរបួសចង្រៃនេះជាសះស្បើយហ្ន៎??
ឆ្កែជំទង់ក្រាបចុះ អង្គុយលិទ្ធរបួសខ្លួនឯង។
ហ៊ឺម… គិតសព្វៗទៅក៏គួរឲ្យអាណិតដែរ! សង្ស័យគ្មានមិត្តភក្តិលេងជាមួយហើយ ទើបមកលេងជាមួយយើង… ចាំលើកក្រោយ នឹងធ្វើខ្លួនស្លូតៗព្រមលេងជាមួយទៅចុះ!
***
«ខាសឹគិ បាត់ទៅណារៀងរាល់ថ្ងៃ? ខាងក្រៅអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំងណាស់!»
គិលានុបដ្ឋាយិកាក្រមុំសួរដោយក្តីបារម្ភ។
«ចេញទៅស្រូបយកខ្យល់អាកាស! នៅខាងក្នុងនេះស្អុះស្អាប់គួរឲ្យធុញទ្រាន់ណាស់!»
«អ៊ីចឹងឬ… ចុះអ្នកដែល ខាសឹគិ ចង់ធ្វើជាមិត្តជាមួយនោះ យ៉ាងម៉េចហើយ?»
«ល្អតើ… កំពុងស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នា!»
«អ៊ីចឹងល្អហើយ!»
***
ថ្ងៃបន្ទាប់មក ក្មេងប្រុសក៏មកទៀតព្រមជាមួយចំណីអាហារ។ រាងកាយសម្បុរត្នោតក៏រត់មករកមួយរំពេច។ ដំបូងក្មេងប្រុសភ័យយ៉ាងខ្លាំង តែលុះដល់ឃើញកូនឆ្កែមកឈប់នៅចំពោះមុខ ព្រមទាំងគ្រវីកន្ទុយដាក់ ក្មេងប្រុសសប្បាយចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយក៏ដាក់ចំណីចុះព្រមទាំងចាប់ឱបកសត្វឆ្កែនៅចំពោះមុខដោយក្តីស្រឡាញ់។
អូយ... កុំឱបខ្លាំងពេកមើល៍! មិនបាច់សប្បាយចិត្តដល់ថ្នាក់នេះពេកទេ បើឱបយ៉ាងនេះ តើពេលណាទៅ ទើបបានញ៉ាំបាយនៀក?
***
«ខាសឹចាំង បងពេទ្យប្រាប់ម៉ាក់ថា កូនមានមិត្តភក្តិថ្មីហើយ មែនទេ?»
ស្ត្រីជាម្តាយសួរ ខណៈពេលកំពុងអង្គុយចិតសម្បកផ្លែប៉ោម។ ក្មេងប្រុសដែលកំពុងដេកលេងលើគ្រែតបដោយសំឡេងស្រស់ថ្លា។
«បាទម៉ាក់ គេព្រមលេងជាមួយកូនហើយ!»
«ល្អហើយ… ឃើញ ខាសឹចាំង មានមិត្តភក្តិ ម៉ាក់ក៏សប្បាយចិត្តដែរ!»
«បាទ…»
«ចុះមិត្តភក្តិរបស់កូន ជាមនុស្សបែបណាទៅ?»
អ្នកជាម្តាយសួរ សម្លឹងមុខកូនប្រុស ព្រមទាំងហុចចានផ្លែប៉ោមដែលចិតជាចំណិតៗទៅឲ្យ។
«ស៊ូត… ជាការសម្ងាត់! ហិហិ»
ក្មេងប្រុសយកចង្អុលដៃបិទជិតត្រង់មាត់ ហើយញញឹមដាក់អ្នកជាម្តាយ។
***
ច្រើនថ្ងៃបន្ទាប់មក ខាសឹគិ ប្រើពេលវេលានៅជាមួយ ខៃ កាន់តែច្រើនឡើង ហើយចាប់ផ្តើមនិយាយជាមួយ ខៃ កាន់តែច្រើន។
«ខ្ញុំនៅមិនទាន់ស្គាល់ឈ្មោះរបស់ឯងទេណា?»
ខ្ញុំឈ្មោះ ខៃ នោះអី! តែមិនដឹងថាប្រាប់យ៉ាងណានោះទេ…
«បើគ្មានឈ្មោះ ច្បាស់ជាពិបាកហើយ! អ៊ីចឹង ចាំខ្ញុំដាក់ឲ្យណា ល្អទេ?»
មិនបាច់ទេ ខ្ញុំឈ្មោះ ខៃ បែបនេះ ល្អហើយ!
«អឺម… ដាក់ឈ្មោះអីល្អហ្ន៎? ដាក់ឈ្មោះ ខុរុ ល្អទេ? ខុរុ?»
ឈ្មោះស្អីគេអ៊ីចឹង? ខុរុ? មិនដាក់ រាករូស តែម្តងទៅ?? ហ៊ឺយ… មិនយកទេ!
«ខ្ញុំឈ្មោះ ខាសឹគិ! ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ យើងជាមិត្តនឹងគ្នាណា ខុរុ!»
នៅពេលមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ឆ្កែជំទង់បានត្រឹមតែឈ្ងោកក្បាលចុះ ព្រមទទួលឈ្មោះថ្មី ដែលក្មេងប្រុសដាក់ឲ្យប៉ុណ្ណោះ។
និយាយចប់ ក្មេងប្រុសក៏អង្អែលក្បាល ខុរុ ថ្នមៗ។ ចំណែក ខុរុ ក៏ដេកក្រាបស្ងៀមនៅក្បែរនោះ ក្រោមដើមឈើក្បែររបងខាងក្រោយមន្ទីរពេទ្យ។
ព្រះអាទិត្យ បញ្ចេញកាំរស្មីត្រចះត្រចង់ ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅចូលរួមរីករាយ ជាមួយមិត្តភាពរបស់ពួកគេទាំងពីរ។
***
«អ្ហេ៎! ខៃ ឯងប្រុងទៅណា? មួយរយៈនេះ បាត់មុខឯងឲ្យឈឹងតែម្តង!» ឆ្កែអនាថាញីជំទង់សម្បុរខ្មៅស្រែកសួរ។
«ខ្ញុំជាប់រវល់ការងារ!»
«ជាឆ្កែសោះ ចេះមានការងាររវល់ដែរឬ? ហាសៗៗ» ឆ្កែអនាថាឈ្មោលជំទង់មួយក្បាលទៀតនិយាយបន្ថែម។ ពួកគេទាំងពីរនាំគ្នាសើចរឹងក្បាលពោះ។
«បិទមាត់ទៅ បើមិនចង់ងាប់!»
និយាយចប់ ខៃក៏ដើរចេញទៅ។
«មួយរយៈនេះ ខៃ ឆាប់មួម៉ៅដល់ហើយ!»
«មិនដឹងដែរ ចែ…»
***
«ខុរុ ដឹងទេ? ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំត្រូវទៅពិនិត្យបេះដូង ជាមួយលោកគ្រូពេទ្យ… ទោះបីជាធ្លាប់ទៅញឹកញាប់ហើយ តែខ្ញុំមិនសូវចូលចិត្តសោះ!»
កុមារតូច អង្អែលក ខុរុ ថ្នមៗ។ គេទាំងពីរ អង្គុយក្បែរគ្នានៅក្រោមម្លប់ឈើ ដូចរាល់ថ្ងៃ។ ការដែលក្មេងប្រុសអង្អែលកឲ្យ ធ្វើឲ្យ ខុរុ ទទួលអារម្មណ៍ធូរស្បើយយ៉ាងច្រើន។
…អឺម… ស្រួលខ្លួនណាស់។
«ខ្ញុំមិនទាន់ប្រាប់ ខុរុ ទេ មែនទេ? ថាហេតុអ្វី បានជាខ្ញុំត្រូវមកនៅមន្ទីរពេទ្យនេះ?»
ខុរុ ងើបក្បាលឡើងសម្លឹងក្មេងប្រុស។
«ខ្ញុំកើតជំងឺបេះដូងតាំងពីតូចម្ល៉េះ! លោកប៉ា មមាញឹកនឹងការងារពេក ទើបមិនបានមកមើល ចំណែកអ្នកម៉ាក់ក៏ធ្វើការដូចគ្នា… មួយសប្តាហ៍អាចមកលេងបានតែ ២ឬ៣ ដងប៉ុណ្ណោះ។»
អ៊ីចឹងតើ ទើបមកលេងជាមួយយើង…
«តែពេលមាន ខុរុ នៅក្បែរ ខ្ញុំលែងឯកោទៀតហើយ ព្រោះ ខុរុ គឺជាមិត្តដ៏ល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះណ៎ា!»
អ៎… អ៊ីចឹងសោះ…
«ដឹងទេ បន្ទប់សម្រាករបស់ខ្ញុំនៅជាន់ទីបី បង្អួចបែរមុខមករកទីនេះតែម្តង ពេលមើលចុះមកក៏ឃើញ ខុរុ នៅទីនេះ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ដឹងទេ?»
ខាសឹគិ តទៅនេះ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាមិត្តរបស់ឯង។ ឯងមានគុណបុណ្យចំពោះខ្ញុំច្រើនណាស់។ បើគ្មានឯងជួយ ខ្ញុំច្បាស់ជាពិបាកស្លាប់មិនខាន! ខ្ញុំនឹងគ្មានថ្ងៃបោះបង់ឯងចោលទេ…
ខ្សែខណ្ឌរវាងអ្នកទាំងពីរ ហាក់ដូចជាបានកាត់ផ្តាច់ទៅជាមួយពេលវេលា។ ពេលនេះទាំង ខាសឹគិ និង ខៃ សុទ្ធតែមើលឃើញភាពសំខាន់របស់គ្នារៀងៗខ្លួន។ រយៈពេលដែលពួកគេនៅជាមួយគ្នា ម្នាក់ៗហាក់ទទួលអារម្មណ៍ថា កាន់តែខើចខ្លីចុះជាលំដាប់។
***
«ខាសឹចាំង! ម៉ាក់បានយល់ព្រម ជាមួយលោកគ្រូពេទ្យរួចហើយ ថាក្រោយចូលឆ្នាំថ្មីនេះម៉ាក់នឹងឲ្យកូនទទួលការវះកាត់ពីលោកគ្រូពេទ្យ!»
«បាទ…»
«ខាសឹចាំង នឹងបានជាសះស្បើយពីជំងឺបេះដូងនេះជ្រះស្រឡះ! ម៉ាក់សប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ដឹងទេ?»
«បាទ… កូនក៏សប្បាយចិត្តដែរ កូននឹងបានទៅសាលារៀន ហើយមានមិត្តភក្តិច្រើនគ្នា!»
«ម៉ាក់ស្រឡាញ់ ខាសឹចាំង ខ្លាំងណាស់!»
និយាយចប់ អ្នកជាម្តាយក៏ស្រវាឱបកូន។ ក្មេងប្រុសស្រវាឱបតបម្តាយវិញ។
«កូនក៏ស្រឡាញ់ម៉ាក់ដែរ…»
ខ្សែភ្នែកក្មេងប្រុស លេចពន្លឺខ្វាយខ្វល់ដិតជាប់ចិត្តមួយរំពេច ហាក់ដូចជាចង់ប្រាប់អ្វីម្យ៉ាង តែបានត្រឹមតែទប់ចិត្តទប់ថ្លើមទុក ព្រោះខ្លាចអារម្មណ៍នេះ ធ្វើឲ្យម៉ាក់បារម្ភកាន់តែខ្លាំង។
***
«ខុរុ ដឹងទេ អ្នកម៉ាក់ប្រាប់ថា ក្រោយចូលឆ្នាំថ្មី ខ្ញុំនឹងត្រូវវះកាត់បេះដូងហើយ រួចខ្ញុំនឹងបានជាសះស្បើយពីជំងឺនេះ!»
Clover ស្លឹក បី ឆែក
ពិតមែនឬ? ខាសឹគិ នឹងបានរឹងមាំ ហើយអាចរត់លេងដូចក្មេងៗដទៃទៀតបាន… សប្បាយចិត្តដល់ហើយ!!
«បន្ទាប់មកខ្ញុំនឹងបានទៅសាលារៀន ហើយខ្ញុំនឹងមានមិត្តភក្តិច្រើននាក់ ព្រមទាំងអាចរត់លេងជាមួយ ខុរុ ទៀតផង! ហេតុដូចនេះ ខុរុ ត្រូវផ្តល់កម្លាំងចិត្តឲ្យខ្ញុំផងណ៎ា!!»
វ៉ូស!
ខុរុ ព្រុសម្តងជំនួសសម្តីតប។ ក្មេងប្រុសអង្អែលក្បាល ខុរុ ដោយក្តីស្រឡាញ់។
«តែមុនវះកាត់ ខ្ញុំចង់បានរបស់មួយ… ឮគេនិយាយថា បើបានវានឹងទទួលបានសំណាងល្អ។»
ខុរុ សម្លឹងមុខ ខាសឹគិ ដើម្បីរង់ចាំស្តាប់។
«គេហៅវាថា ដើម ខ្លូវើរ៍ ស្លឹកបួនឆែក។ បើបានវាមក ការវះកាត់នឹងប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងស្រួល តែដើមនេះពិបាករកណាស់ ព្រោះភាគច្រើនមានតែស្លឹកបីឆែក។
ខ្លូវើរ៍ ឬ?…
«ខុរុ មិនស្គាល់ទេមែនទេ? ចាំខ្ញុំគូរឲ្យមើលណ៎ា!»
កុមារា រើសមែកឈើស្ងួតមកគូររូបបេះដូងបួននៅលើដី ដោយបែរខាងស្រួចចូលគ្នាដូចរូបផ្កា ហើយគូសខ្សែមួយចេញពីចំណុចកណ្តាលធ្វើជាដើម។
«រួចហើយ!»
ដើមបែបនេះឬ…
«បើបានដើមនេះមកពិតជាល្អណាស់ តែអ្នកម៉ាក់រវល់ការងារយ៉ាងនេះ ប្រហែលជារកមកឲ្យខ្ញុំមិនបានទេ តែត្រឹមបានកម្លាំងចិត្តពី ខុរុ ក៏ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ហើយ!»
ក្មេងប្រុសអង្អែលក្បាល ខុរុ ថ្នមៗ ហើយញញឹមយ៉ាងមានសេចក្តីសុខ…
តែមានខ្សែភ្នែកមួយគូ កំពុងសម្លឹងមកគេទាំងពីរតាមប្រហោងរបងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។
***
«ហ៊ឺយ ខៃ! បានព័ត៌មានមកថា ឯងក្លាយជាសត្វចិញ្ចឹមរបស់មនុស្សហើយមែនទេ?»
រាងកាយសម្បុរត្នោតឈប់ស្ងៀម ងាកទៅរកប្រភពសំឡេង ឃើញឆ្កែប្រាំក្បាល… នៅកណ្តាលគេនោះ គឺ បេនជីរ៉ូ នោះឯង។
«រឿងនោះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងឯងទេ!»
«ហ៊ឹះ! ឯងដឹងទេថា ឯងបានធ្វើឲ្យអម្បូរឆ្កែដូចពួកយើងលក់មុខប៉ុណ្ណា?»
«យើងមិនមែនជាសត្វចិញ្ចឹមរបស់នរណាទាំងអស់!»
«បើមិនមែនជាសត្វចិញ្ចឹម ម៉េចក៏ទៅសុំបាយសុំទឹក ទៅឲ្យមនុស្សអង្អែលក្បាល លេងកន្ទុយបែបនេះទៅវិញ? ចង់តែសើចទេ ហាសៗៗ…»
រាងសម្បុរត្នោតសម្លឹងបុគ្គលដែលឡកឡឺយដោយខ្សែភ្នែកឆេះឆួល តែបន្តនៅស្ងៀមព្រោះម្ខាងទៀតមានចំនួនគ្នាច្រើនជាង។ គេកំពុងរកចន្លោះប្រហោងដើម្បីយករួចខ្លួន។
«ថ្ងៃនេះឯងពិតជាមិនរួចខ្លួនទេ ខៃ… ថ្ងៃនេះហើយ ដែលយើងត្រូវចាត់ការឯងឲ្យបាន!»
ឆ្កែទាំងប្រាំក្បាល ដើរចូលមកសន្សឹមៗសំដៅឆ្កែជំទង់ដែលមានតែខ្លួនមួយ។ ទឹកមុខ និងខ្សែភ្នែកពួកវា ពោរពេញដោយគំនុំចងអាឃាត។
«ថ្ងៃនេះឯងច្បាស់ជាត្រូវស្លាប់!! អាខៃ!!!»
***
«ខុរុ… ខុរុ… បាត់ទៅណាហើយ?»
«…»
«ថ្ងៃនេះខំយកអាហារសំណប់ចិត្តមកឲ្យទៀតណ៎ា!»
កុមារាដើររកមើលតាមម្លប់ឈើដែល ខុរុ ចូលចិត្តមកដេករង់ចាំ។ នៅពេលមិនឃើញស្រមោលរបស់ ខុរុ ក្មេងប្រុសក៏អង្គុយចុះចាំក្រោមម្លប់ឈើយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់…
ពេលវេលាកន្លងទៅយូរសែនយូរ រហូតរយៈពេលចេញមកលេងខាងក្រៅរបស់ក្មេងប្រុស ជិតអស់ ទើបគេសម្រេចចិត្តដាក់អាហារចុះ ហើយដើរចេញទៅ…
***
«អូយ… ចេះយកខ្លួនរស់មកបានយ៉ាងម៉េចនៀក?… អាពួកអស់នោះ ប្រហែលជាមិនតាមមកទៀតទេ!»
សុនខសម្បុរត្នោតពេលនេះ មានស្នាមរបួសសុសសាច់ ដោយសារចង្កូមមុតស្រួចចាក់ទម្លុះស្បែកដាច់រយះរយាយ មានឈាមហូរ
Clover ស្លឹក ៤ ឆែក
ជ្រាបចេញមកសើមជោករោមដោយទឹកក្រហម ហើយគ្មានសញ្ញាថានឹងឈប់ហូរដោយងាយៗនោះទេ ។ ខៃ ដើរចូលទៅក្នុងអគារបាក់បែកមួយកន្លែងដែលមានប្រហោងចំហតូចមួយ។ នៅពេលរកចន្លោះប្រហោងដែលអាចដេកលាក់ខ្លួនបាន គេក៏ដាក់ខ្លួនដេកចុះយ៉ាងអស់កម្លាំង។
«ថ្មើរនេះ ខាសឹគិ ច្បាស់ជាចាំយើងស្លាប់ហើយ តែប្រហែលជាទៅទីនោះមិនរួចទេ! មិនដឹងថាពួកនោះនៅចាំស្កាត់តាមផ្លូវ ឬក៏អត់ផង… ណាមួយក្មេងតូចនោះពូកែឯកោទៀត!»
នៅពេលរាងកាយបានសម្រាក សុនខសម្បុរត្នោតក៏ភ្លឹកដេកលក់ទៅ…
***
«នេះមួយអាទិត្យជាងហើយ តើ ខុរុ បាត់ទៅណាហ្ន៎?»
កុមារារអ៊ូតិចៗនៅពេលយកចំណីមកឲ្យ ខុរុ តាមទម្លាប់។ គេសម្លឹងមើលចានអាហារដែលនៅមានបាយពេញដូចកាលពីម្សិលដែលគេយកមកទុកចោល។ ក្មេងប្រុសដកដង្ហើមធំមុននឹងប្រមូលយកចានចាស់ទៅចោលហើយដាក់អាហារចានថ្មីជំនួសវិញ។
«សង្ឃឹមថាគ្មានអ្វី កើតឡើងចំពោះ ខុរុ ទៅចុះ!»
ក្មេងប្រុស អង្គុយចុះក្បែរគល់ឈើ ឱបក្បាលជង្គង់ ខ្សែភ្នែកសម្លឹងមើលចានបាយដែលទុកនៅខាងមុខយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។
***
«មួយអាទិត្យហើយទេដឹង មិនឃើញស្រមោលរបស់កំលោះ ខៃ សោះ!»
ឆ្កែជំទង់ញីសម្បុរខ្មៅ ពោលឡើងដោយអារម្មណ៍តប់ប្រមល់ និង ព្រួយបារម្ភ។
«សង្ស័យត្រូវ អាបេនជីរ៉ូ ចាត់ការហើយទេដឹង! ព្រោះហ៊ាធ្លាប់ទៅមានរឿងជាមួយប្អូនប្រុសរបស់វាដែលស្លាប់ទៅហើយនោះ មែនទេ?»
ឆ្កែជំទង់ឈ្មោលនៅក្បែរនោះនិយាយបន្ថែម។
«អាឆ្កួត មាត់ឆ្កែមែនឯងនេះ សម្តីអពមង្គលណាស់!»
«ឱ! ចុះនេះមាត់ឆ្កែទេតើ មិនមែនមាត់មនុស្សឯណាចែ!!»
«អើ! បើមាត់ឆ្កែហើយ ឯងកុំនិយាយបែបឆ្កែៗបានទេ?!»
«អូហូ… ស្លាប់ហើយចែ! និយាយស្អីមិនដឹងទេ វិលក្បុងអស់ហើយ… ទៅវិញប្រសើរជាង!»
ឆ្កែជំទង់ឈ្មោលដើរចេញទៅ ទុកឲ្យឆ្កែញីពូកែខឹងនៅរអ៊ូដេញពីក្រោយជាប់រដឹក។
***
«ខាសឹគិ ថ្ងៃនេះមិនចេញទៅខាងក្រៅទេឬ? អាកាសធាតុល្អខ្លាំងណាស់!»
គិលានុបដ្ឋាយិកាក្រមុំ ដើរចូលមករាក់ទាក់។ ក្មេងតូចអង្គុយនៅលើគ្រែ ខ្សែភ្នែកផ្តោតទៅខាងក្រៅបង្អួច។
«បាទអត់ទេ ខ្ញុំដូចជាធុញថប់ណាស់!»
«អេ… ចុះមិនចេញទៅលេងជាមួយមិត្តភក្តិទេឬ?»
«ថ្ងៃនេះគេប្រហែលជាមិនមកទេ!»
ខុរុ ប្រហែលជាធុញទ្រាន់ លែងចង់លេងជាមួយយើងហើយ…។ នៅពេលគិតឃើញដូចនេះ ក្មេងប្រុសក៏ទទួលអារម្មណ៍ចុកណែននៅក្នុងទ្រូង។ គេខំទប់អារម្មណ៍ ហើយសម្លឹងមើលផ្ទៃមេឃធំល្វឹងល្វើយនៅខាងក្រៅ។
«អ៊ីចឹងឬ… បើអ៊ីចឹង ខាសឹគិ គេងសម្រាកឲ្យបានច្រើនៗចុះ មិនយូរទៀតទេដល់ថ្ងៃវះកាត់ហើយ!»
«បាទ…»
«ថ្ងៃស្អែកនេះ ជាថ្ងៃគ្រិស្តម៉ាសអ៊ីហ្វហើយ តើ ខាសឹគិ ចង់បានអ្វីពីលោកតា សាន់តាក្លូស ទេ?»
«ខ្ញុំនៅមិនទាន់គិតឃើញទេ…»
ខ្ញុំចង់ឲ្យ ខុរុ ត្រឡប់មកវិញ… ក្មេងប្រុសគិត។
«អ៊ីចឹងឬ… គិតបណ្តើរៗទៅអ៊ីចឹង!»
«បាទ…»
«ថ្ងៃបុណ្យគ្រិស្តម៉ាស ប៉ាម៉ាក់របស់ ខាសឹគិ នឹងមកលេងមែនទេ?»
«បាទ…»
ក្មេងប្រុស តបដោយស្នាមញញឹមស្ងួត លាក់ទុកភាពឯកោនៅក្នុងចិត្ត។
***
គ្រូក… គ្រូក…
សំឡេងអី ហឹងត្រចៀកដល់ហើយ កំពុងតែដេកលក់ស្រួលផង… អឺ! សំឡេងកូរពោះរបស់យើងតើ!
«ហ៊ឺយ… ច្រើនថ្ងៃមកនេះស្ទើរតែគ្មានកម្លាំងចេញទៅណាទេ ខាសឹគិ យ៉ាងម៉េចទៅហើយក៏មិនដឹង…»
រាងកាយសម្បុរត្នោត ដោលខ្លួនក្រោកឡើងយ៉ាងអស់កម្លាំង ហើយដើរទ្រេតទ្រោតចេញមកពីអគារបាក់បែក ដែលជាកន្លែងលាក់ខ្លួនច្រើនថ្ងៃមកហើយ។
«ដំបូងត្រូវរកអ្វីទ្រាប់ពោះសិន… សឹមចេញទៅរក ខាសឹគិ…»
***
ហ៊ឺយ! ទម្រាំតែមកដល់ទីនេះបានស្ទើរតែស្លាប់ ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបុណ្យរបស់មនុស្សលោកផង!
«ខៃ!!»
សំឡេងហៅស្កាត់ដំណើរជាប់។ រាងសម្បុរត្នោតងាកទៅរកប្រភពសំឡេងក៏ឃើញឆ្កែញីសម្បុរខ្មៅ និង ឆ្កែជំទង់ឈ្មោលឈរក្បែរគ្នា។
«មានការអី…?»
ខៃ សួរសំឡេងស្មើ។
«ឯងបាត់ខ្លួនទៅណា ដឹងទេថា យើងតាមរកឯងស្ទើរឆ្កួតទៅហើយ!»
ស្រីស្រស់សម្បុរខ្មៅ សួរដោយក្តីព្រួយបារម្ភ។
«គ្រាន់តែមានរឿងបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ!»
«បាត់ទៅយូរដល់ថ្នាក់នេះ ប្រហែលជាមានរឿងធំហើយ ខ្ញុំស្មានថាហ៊ាស្លាប់បាត់ទៅហើយតើ!»
ខៃ មិនតប តែចោលខ្សែភ្នែកចងអាឃាត ទៅរកឆ្កែដែលមាត់ក៏ឆ្កែ ជំនួសពាក្យសម្តី។ ឆ្កែដែលមានមាត់ពូកែរករឿងដាក់ខ្លួន ក៏ធ្វើខ្លួនញ័រកំប្រោនៗចូលទៅពួនក្រោយអគារ។
«រឿងនោះបំភ្លេចចោលទៅ ត្រឹមតែ ខៃ បានរួចជីវិតមកប្រសើរណាស់ហើយ!»
ក្រមុំរោមខ្មៅនិយាយ ព្រមទាំងដើរចូលទៅប្រកៀកប្រកិត ឆ្កែកំលោះរោមត្នោត។
«ខ្ញុំជាប់រវល់ការងារ…»
«ហេតុអីទៅ? ថ្ងៃនេះជាថ្ងៃគ្រិស្តម៉ាសអ៊ីហ្វ គ្រាន់តែនៅជាមួយខ្ញុំតែពីរនាក់តទល់មិនបានឬ? ណ៎ាៗៗ!!!…»
«ខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងថ្ងៃបុណ្យរបស់មនុស្សទេ!»
«ពុទ្ធោហ៊ា ដឹងទេ? ថ្ងៃនេះបើអធិដ្ឋានសុំពរនឹងបានសម្រេចណ៎ា!»
«មែនហើយៗ ខៃ អធិដ្ឋានសុំពរទៅ!»
«ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវខ្វល់នឹងរឿងនេះ!!»
«ណ្ហើយ! ទោះបីជាថ្ងៃបុណ្យរបស់មនុស្សក៏ដោយ តែថ្ងៃនេះខ្ញុំចង់ទៅ date ជាមួយ ខៃ!»
«ហ៊ឹះ!»
ខៃ ដើរងើយមុខចេញទៅ ដោយមិនខ្ចីចាប់អារម្មណ៍នឹងឆ្កែក្រមុំ។
«ហ៊ឺយ… ខៃ គួរឲ្យខ្មាសអៀនដល់ហើយ!»
«ហាសៗៗ ចែនេះដំឡូងមូលមែន សង្ស័យថ្ងៃនេះគ្មានគូទេ!»
«កុំចេះវ៉ឺយ! ឯងក៏គ្មានគូដូចតែគ្នាហ្នឹង!»
«នរណាប្រាប់? នុ៎ះអី! លីលី សង្សាររបស់ខ្ញុំ នាងមកដល់ល្មម ទៅសិនហើយណាចែ!»
«ហ៊ឺយ! ឯងលួចទៅមានសង្សារតាំងពីពេលណា? ត្រឡប់មកនេះសិន កុំទុកយើងចោលម្នាក់ឯងអី!!»
***
«រីករាយថ្ងៃបុណ្យគ្រិស្តម៉ាស ខាសឹចាំង!!»
«លោកប៉ា អ្នកម៉ាក់!»
«យ៉ាងម៉េចហើយ ប៉ាមិនបានមកលេងយូរណាស់ហើយ ខាសឹ អផ្សុកទេ?»
«អត់ទេ… ព្រោះកូនមានអ្នកម៉ាក់ និង បងពេទ្យចាំមើលថែជានិច្ចនោះអី!»
«សម្តីផ្អែមណាស់យើង!»
អ្នកជាម្តាយបិចថ្ពាល់ទន់ៗរបស់ក្មេងប្រុសថ្នមៗ។ ក្មេងតូចខំញញឹមយ៉ាងស្រស់ស្រាយ តែក្នុងចិត្តត្រឡប់ជាហេងហាងយ៉ាងចម្លែក។
«ប៉ា និង ម៉ាក់ មាននំមកផ្ញើច្រើនណាស់ សុទ្ធតែជារបស់ដែល ខាសឹចាំង ចូលចិត្តទាំងអស់!»
«បាទ…»
«ថ្ងៃនេះ ប៉ា និង ម៉ាក់ នឹងនៅចាំឆ្លងថ្ងៃបុណ្យគ្រិស្តម៉ាសជាមួយ ខាសឹ ពេញមួយយប់តែម្តង! ហាសៗៗ…»
នេះគឺជារូបភាពរបស់គ្រួសារ ដែលពោរពេញទៅដោយសំឡេងសើចក្អាកក្អាយ នៃសុភមង្គល។
***
ថ្ងៃនេះប៉ាម៉ាក់របស់ ខាសឹគិ មកលេងឬ? អឺម… ព្រោះថ្ងៃនេះគឺជា ថ្ងៃគ្រិស្តម៉ាសអ៊ីហ្វ នោះអី!
ខៃ អង្គុយចុះ… ខ្សែភ្នែកសម្លឹងទៅមើលបង្អួចអគារនៅជាន់ទីបី។ សំឡេងសើចក្អាកក្អាយលាន់ចេញពីក្នុងបន្ទប់មកល្វើយៗ។
«ល្អហើយ… ថ្ងៃនេះ ខាសឹគិ ប្រហែលជាមានសេចក្តីសុខខ្លាំងណាស់!»
ខៃ ដាក់ខ្លួនដេកចុះក្រោមម្លប់ឈើដែលងងឹតឈឹង មានតែពន្លឺដួងខែធំមូលក្រឡង់ជះពន្លឺស្រទន់ចុះមក… តែមិនយូរប៉ុន្មានក៏មានសំឡេងផ្អើលឆោឡោចេញពីបន្ទប់របស់ ខាសឹគិ។ ខៃ ស្ទុះភ្ញាក់ឡើងមួយរំពេច!
«ខាសឹគិ កើតអី!!?»
«ប៉ាវា!! ប្រញាប់ទៅហៅលោកគ្រូពេទ្យឲ្យមកមើលភ្លាមឡើង!»
«លោកគ្រូពេទ្យ!!»
ខាសឹគិ…
ខៃ ចាប់ផ្តើមខ្វល់ខ្វាយក្នុងចិត្តមួយរំពេច… តើ ខាសឹគិ កើតអីទៅ…?
«ថាម៉េច!! វះកាត់នៅពេលនេះតែម្តងឬ??»
«បាទ… ពេលនេះជំងឺបេះដូងរបស់ក្មេងចាប់ផ្តើមកម្រើកធ្ងន់ធ្ងរណាស់ បើមិនប្រញាប់វះកាត់នៅពេលនេះទេ ក្មេងមានភាគរយខ្ពស់ណាស់ដែលត្រូវបាត់បង់ជីវិត!»
«ប៉ាវា!»
នៅពេលបានស្តាប់សម្តីរបស់គ្រូពេទ្យ អ្នកជាម្តាយស្ទើរតែទប់ទឹកភ្នែកមិនជាប់ ដៃញ័រទទ្រើកខំកាន់ស្មាស្វាមីបន្លប់។ ប៉ារបស់ ខាសឹគិ ក្តោបដៃភរិយាយ៉ាងណែន ដើម្បីលួងលោមចិត្ត។
«ខ្ញុំសូមផ្ញើផងលោកគ្រូពេទ្យ!»
អ្នកជាឪពុកឱនក្បាលសុំអង្វរ ឯអ្នកជាម្តាយក៏ឱនចុះព្រមៗគ្នា។
«បាទ… ខ្ញុំនឹងព្យាយាមឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព…»
បន្ទាប់មក គ្រូពេទ្យក៏បាត់ខ្លួនចូលទៅក្នុងបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ ទុកឲ្យភរិយាយំខ្សឹកខ្សួលនៅក្នុងលង្វែកទ្រូងស្វាមីមុខបន្ទប់វះកាត់។
***
ហ៊ឺយ! តើយើងមកទីនេះធ្វើអី!… ហេតុអ្វី នៅក្នុងពេលបែបនេះ យើងបែរជាធ្វើអ្វីមិនបានសោះអ៊ីចឹង… ឆ្កួតមែន! ឆ្កួតមែន! ឆ្កួតមែន!
Clover ដែល ខុរុ ខំ ព្យាយាម រក ឲ្យ ខាសឹគិ
«… តែមុននឹងវះកាត់ខ្ញុំចង់បានរបស់ម្យ៉ាង គេនិយាយថា បើបានវាមកហើយ នឹងសំណាងល្អខ្លាំងណាស់…
«គេហៅវាថា ដើមខ្លូវើរ៍ស្លឹកបួនឆែក។ បើបានវាមក ការវះកាត់នឹងប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងស្រួល តែដើមនេះពិបាករកណាស់ ព្រោះភាគច្រើនមានតែស្លឹកបីឆែក។»
«បើបានដើមនេះមកពិតជាល្អណាស់ តែម៉ាក់រវល់នឹងការងារបែបនេះ ប្រហែលជារកឲ្យមិនបានទេ តែបានត្រឹមកម្លាំងចិត្តពី ខុរុ ខ្ញុំក៏សប្បាយចិត្តណាស់ទៅហើយ…»
រូបភាពចាស់ៗពេលដែល ខាសឹគិ នៅជាមួយ ខៃ លេចឡើងភ្លឹបភ្លែតនៅក្នុងការចងចាំ។
ភាពរងាត្រជាក់នៅក្នុងរដូវរងា ធ្វើឲ្យព្រឺញ័រសព្វសារពាង្គកាយ តែនៅក្នុងជម្រៅចិត្តវិញកាន់តែព្រឺរងាជាងនេះទៅទៀត។ អារម្មណ៍សោកស្តាយខូចចិត្តចំពោះអ្វីដែលនៅរាំងស្ទះក្នុងចិត្តចាប់ផ្តើមគ្របដណ្តប់ពេញបេះដូង។
«ខ្ញុំនៅមិនទាន់បានធ្វើអ្វីដើម្បី ខាសឹគិ បន្តិចសោះ សូម្បីតែអ្វីដែល ខាសឹគិ ចង់បាន… ខ្ញុំក៏មិនអាចរកមកឲ្យបានផង… ខាសឹគិ… ខ្ញុំសុំទោស… ខាសឹគិៗ… ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំសុំអង្វរណា…»
ពេលនេះ សុនខសម្បុរត្នោតនៅក្នុងវាលស្មៅ ដែលមានព្រិលធ្លាក់ព្រោងព្រាត កំពុងស្វែងរកអ្វីម្យ៉ាងយកស្លាប់យករស់… ក្នុងពេលកំពុងតែអស់សង្ឃឹមនោះ ខ្សែភ្នែកក៏ប្រទះនឹងអ្វីម្យ៉ាង។ ខ្សែភ្នែករបស់ខៃលេចរស្មីត្រេកអរមួយរំពេច។
***
«ប៉ាវា… ពេលនេះកន្លងមកពីរម៉ោងកន្លះហើយ តែលោកគ្រូពេទ្យនៅមិនទាន់ឃើញចេញមកទៀត…» ភរិយាឱបដៃស្វាមីសួរ។
«ធ្វើចិត្តឲ្យត្រជាក់សិនទៅអូន លោកគ្រូពេទ្យប្រាប់ថានឹងជួយ ខាសឹគិ ឲ្យបាន! ពេលនេះយើងអាចធ្វើបានត្រឹមភាវនាសុំឲ្យ ខាសឹគិ គេចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណោះ!» នៅក្នុងដួងចិត្តអ្នកទាំងពីរញាប់ញ័រ ខ្លាចបាត់បង់របស់មានតម្លៃទៅ… សូមព្រះជាម្ចាស់ជួយ ខាសឹគិ ផង…
***
លឿនឡើង… ពេលនេះយើងត្រូវយករបស់នេះទៅឲ្យ ខាសឹគិ ឲ្យបាន…
ពេលនេះ ឆ្កែជំទង់ប្រឹងរត់ពេញមួយទំហឹង កណ្តាលអាកាសធាតុរងាត្រជាក់។ នៅពេលឆ្លងថ្នល់ពន្លឺភ្លើងហ្វាជះឆ្វាចកាត់មុខ ធ្វើឲ្យរាងសម្បុរត្នោតឈប់ងក់បើកភ្នែកធំៗភាំងអស់ស្មារតី។
ទីត! ទីត! ទីតតតតត…
គ្រាំង!!!
រងាណាស់… ឈឺខ្លាំងណាស់… ហេតុអ្វីរាងកាយកម្រើកមិនបាន… សំឡេងអី ហឹងត្រចៀកម្ល៉េះ?… នេះយើងជិតស្លាប់ហើយមែនទេ?… ភ្នែកយើងកើតអីហ្នឹង?… ហេតុអ្វីមើលមិនសូវឃើញអ៊ីចឹង?
នៅក្នុងដួងចិត្តចាប់ផ្តើមភ័យខ្លាច… វត្ថុពណ៌បៃតងតូចមួយនៅចំពោះមុខនោះ គឺជារបស់ដែលខៃ ត្រូវការប្រគល់ឲ្យ ខាសឹគិ បំផុត។ ទឹកភ្នែកដែលហូរដក់តាមប្រឡង់ភ្នែក ធ្វើឲ្យវត្ថុនោះប្រែជាព្រាលអណ្តែតទៅមក។ នេះអាចមកពីការអាណិតខ្លួនឯង ឬសោកស្តាយដែលមិនបានធ្វើអ្វីដែលនៅរាំងស្ទះក៏មិនដឹង…
អត់ទេ… ខ្ញុំនៅមិនទាន់ចង់ស្លាប់ទេ… ខំរករបស់ដែល ខាសឹគិ ចង់បានឃើញហើយ ត្រឡប់ជា… ទេ! ព្រះជាម្ចាស់… ខ្ញុំសូមអង្វរ… កុំប្រញាប់យកជីវិតខ្ញុំ… ទៅពេលនេះអី… ខាសឹគិ… ខាសឹ… គិ… ខ្ញុំ… សុំ… ទោស……
***
«អឺម…»
ក្មេងប្រុស បើកភ្នែកឡើងសន្សឹមៗ។ ពន្លឺភ្លើងធ្វើឲ្យក្មេងតូចប្រញាប់បិទភ្នែកវិញ។ នៅដៃខាងឆ្វេងទទួលអារម្មណ៍ថា មានភាពកក់ក្តៅអ្វីម្យ៉ាង។ លុះងាកទៅមើល ក៏ឃើញម៉ាក់របស់ខ្លួនកំពុងដេកក្រាបក្បាលនៅក្បែរនោះ។
«អ្នកម៉ាក់…»
ក្មេងប្រុសនិយាយសំឡេងខ្សាវៗ អ្នកជាម្តាយងើបមុខឡើង។
«ខាសឹគិ!!! ខាសឹគិ ដឹងខ្លួនហើយ!!»
«ប៉ាវា!! ប៉ាវា…»
ភរិយាស្រែកហៅស្វាមីដែលដេកលក់នៅលើសាឡុងដោយក្តីត្រេកអរ។
«ហ៊ឺម… ខាសឹ…!»
នៅពេលឃើញកូនប្រុសដឹងខ្លួន បុរសជាឪពុក ក៏ប្រញាប់ស្ទុះទៅរកយ៉ាងរហ័ស។
«កូនយើងផុតគ្រោះថ្នាក់ហើយបង!»
អ្នកជាម្តាយស្រវាឱបកូនប្រុស ហើយអង្អែលក្បាលទាំងទឹកភ្នែក។
«អេ…?»
«តទៅនេះ ខាសឹ នឹងជាសះស្បើយពីជំងឺកាចសាហាវនេះ និង អាចទៅសាលារៀនបានដូចក្មេងៗដទៃទៀតហើយណ៎ា!»
ក្មេងប្រុសនៅស្ងៀម នៅក្នុងដៃខាងស្តាំហាក់ដូចជាមានអ្វីម្យ៉ាង។ ក្មេងប្រុសសម្លឹងវត្ថុនោះដោយក្តីភ្ញាក់ផ្អើល។
«ខ្លូវើរ៍ ទេតើ!»
«ម៉ាក់ឃើញ ខាសឹគិ ក្តាប់វាជាប់ពេញមួយយប់ហើយ មិនដឹងថាបានមកដោយរបៀបណា…»
«អា…»
«មិនបាច់ខ្វល់ទេ បាន ខាសឹ រួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ ប៉ាក៏អស់បារម្ភដែរ!»
ប៉ាអង្អែលក្បាលកូនប្រុសតិចៗ។
«ខុរុ…»
ក្មេងប្រុសឧទានឡើងដោយសំឡេងស្រាល ទឹកភ្នែកហូរស្រក់ជោកថ្ពាល់ សម្លឹងវត្ថុដែលនៅក្នុងដៃ។ ខ្លូវើរ៍ នៅក្នុងដៃហាក់ដូចជាសាយភាយភាពសោកសៅចេញមក មានស្នាមឈាមប្រឡាក់នៅលើសន្លឹកតូចៗ។
«ខាសឹចាំង!! កូនកើតអី?!!»
«ឈឺត្រង់ណាឬ ចាំប៉ាទៅហៅគ្រូពេទ្យ!»
«មិនបាច់ទេ…»
ខ្ញុំគ្រាន់តែទទួលអារម្មណ៍សោកសៅប៉ុណ្ណោះ… ខុរុ…
***
កណ្តាលអាកាសធាតុ ដ៏ស្រស់បំព្រងក្នុងខែមករា… កុមារាដើរកាន់ដៃម្តាយដើរចេញពីអគារមន្ទីរពេទ្យ ដោយមានលោកគ្រូពេទ្យ និង គិលានុបដ្ឋាយិកាជាច្រើននាក់ ឈរចាំជូនដំណើរក្មេងប្រុស ព្រមទាំងពោលពាក្យលា និង ជូនពរឲ្យមានសុខភាពរឹងមាំ។
ប៉ាម៉ាក់ និង កុមារតូច ឱនគោរពអ្នកដែលមកជូនដំណើរ ហើយបែរខ្នងដើរចេញមក។ រំពេចនោះ មានខ្យល់កក់ក្តៅយ៉ាងស្រាលបក់កាត់ក្មេងប្រុស ធ្វើឲ្យទទួលអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលយ៉ាងចម្លែក។ ក្មេងប្រុសងាកត្រឡប់ទៅក្រោយវិញដោយអារម្មណ៍ហេងហាង។
«មានរឿងអីឬ?»
អ្នកជាម្តាយសួរដោយក្តីព្រួយបារម្ភ។ ក្មេងប្រុសញញឹមហើយតបវិញតិចៗ។
«អត់ទេ…»
…ខុរុ…
ពន្លឺព្រាលៗ រំលេចរស្មីបង្ហាញរាងកាយសុនខ កំពុងឈររង់ចាំមើលក្មេងប្រុសពីក្រោយខ្នង ដោយខ្សែភ្នែកព្រួយបារម្ភ។
សូមឲ្យមានសេចក្តីសុខណា ខាសឹគិ… យើងជាមិត្តភក្តិនឹងគ្នាជារៀងរហូត…
បន្ទាប់មក ស្រមោលពន្លឺនោះ ក៏រលាយបាត់ទៅ…
ចប់
![BF-COVER[fore]](https://i0.wp.com/farm5.static.flickr.com/4152/5171678714_f6f9c6bbf1_m.jpg)
![Valentine[fore]](https://i0.wp.com/farm8.staticflickr.com/7156/6651048413_fda1817ea2_m.jpg)
អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង 