បើខ្ញុំគឺខ្ញុំ ហេតុអ្វីខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រាប់អ្នកដទៃថា ខ្ញុំជាអ្នកណា?

បើខ្ញុំគឺខ្ញុំ ហេតុអ្វីខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវប្រាប់អ្នកដទៃថា ខ្ញុំជាអ្នកណា?

មកដល់ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនៅតែមិនយល់ ហេតុអ្វីអ្នកដែលកើតមកជាហ្គេយ៍ ឬឡេសស្បៀន ចាំបាច់ត្រូវតែដើរប្រាប់អ្នកដទៃថាខ្លួនឯងជាហ្គេយ៍ ជាឡេសស្បៀន ទើបគេហៅថា ទទួលស្គាល់ការពិត ទទួលស្គាល់ខ្លួនឯង រស់ជាខ្លួនឯង ឬដែលគេចូលចិត្តនិយាយជាភាសាអង់គ្លេសថា Be yourself? 

បើខ្ញុំជាខ្ញុំ ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវខ្វល់ពីការគិតរបស់អ្នកដទៃ? គេគិតបែបណា គេយល់បែបណាជារឿងរបស់គេ។ ចំណែកខ្ញុំគឺខ្ញុំ។ ខ្ញុំកើតមកបែបនេះ។ ខ្ញុំរស់នៅបែបនេះ។ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងជីវិតបែបនេះ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តនឹងកើតមកបែបនេះ… តើចាំបាច់ដែរទេដែលខ្ញុំត្រូវប្រាប់អ្នកដទៃថា ខ្ញុំជាអ្នកណា?

ចំពោះខ្ញុំ ការស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ ការទទួលស្គាល់ខ្លួនឯង គឺការរស់នៅក្នុងប្រក្រតីភាពដូចមនុស្សប្រុសស្រីទូទៅ ដោយពុំចាំបាច់ដើរប្រកាសជាសាធារណៈថាខ្លួនជាអ្នកណា ទាំងដែលគ្មានអ្នកណាសួរ ឬអ្នកណាខ្វល់ផង។ បើគេសួរ មានអ្វីពិបាកនឹងឆ្លើយប្រាប់។ ចុះបើគេមិនសួរផង ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវដើរប្រាប់គេ? 

Be yourself ក្នុងទស្សនៈខ្ញុំគឺរស់ជាខ្លួនឯងតាមបែបផែនរបស់ធម្មជាតិដែលបង្កើតយើងមក។ ធម្មជាតិបង្កើតមកបែបណា គឺរស់នៅបែបនោះ។ កើតមកជាប្រុសរស់ជាប្រុស។ កើតមកជាស្រីរស់ជាស្រី។ កើតមកជាហ្គេយ៍រស់ជាហ្គេយ៍។ កើតមកជាឡេសស្បៀនរស់ជាឡេសស្បៀន។ រស់ជាខ្លួនឯង ដោយមិនខ្វល់ថាអ្នកដទៃគិតដូចម្តេច។ រស់ជាខ្លួនឯងដោយមិនចាំបាច់ប្រកាសជាសាធារណៈថា ខ្ញុំជាអ្នកណា? 

—

(អរគុណរូបភាពពី Pinterest)

Read Full Post »

ព្រោះខ្ញុំគឺខ្ញុំ…

[27.June.2022]

នេះជាថ្ងៃចន្ទដំបូងដែលនៅក្រុមហ៊ុនគ្មានខ្ញុំទៅធ្វើការ។ រយៈពេល៨ឆ្នាំនៅទីនោះ ខ្ញុំមានអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន។ ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្ស friendly អីទេ ដូច្នេះខ្ញុំមិនរំពឹងទេថា នឹងមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលនឹកខ្ញុំ។ ការពិតទៅ បើទោះជាគ្មានមនុស្សនឹកខ្ញុំក្នុងផ្លូវល្អ ក៏មានគេនិយាយដើម ឬលួចជេរពីក្រោយខ្នងដែរ។ 🤭 🤭

និយាយលាក់បាំងអី នៅក្រុមហ៊ុន ខ្ញុំជាមនុស្សឆ្មើងឆ្មៃណាស់ ជាមនុស្សមុខងាប់ មិនទទួលភ្ញៀវ មិនរាប់មិត្ត អ៊ីចឹងហើយរយៈពេល ៨ឆ្នាំនៅទីនោះ ខ្ញុំស្គាល់មិត្តភក្តិ ឬមានមិត្តរួមការងារដែលជិតស្និទ្ធតែប៉ុន្មាននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សឆ្មើងឆ្មៃ មនុស្សមិន friendly… ជាបុគ្គលិកលក្ខណៈមិនល្អទេ ជាពិសេសផ្នែកទំនាក់ទំនងការងារ ឬការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាក្នុងសង្គម… បើយើងមិនស្គាល់គេច្រើន បើយើងមិនមែនជាមនុស្សដែលរួសរាយរាក់ទាក់ ឬនិយាយផ្អែម ចេះលួងលោម ចេះលើកសរសើរ… យើងនឹងពិបាករកការងារល្អធ្វើ ព្រោះតែយើងគ្មានខ្សែរយៈ ឬខ្វះមិត្តភក្តិ ខ្វះអ្នកស្រឡាញ់។ 😑😑

ប៉ុន្តែខ្ញុំខុសគេ។ ខ្ញុំមិនអាចកែប្រែខ្លួនខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនអាចញញឹម fake មិនចេះបញ្ចេញចរិត fake, fake ដើម្បីទទួលបានការរាប់អាន ទទួលពាក្យសរសើរ ឬបានខ្សែរយៈដើម្បីទទួលបានការងារល្អៗធ្វើនៅពេលក្រោយនោះទេ។ មុននឹងនិយាយបន្ត ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់បន្តិចថា ភាពឆ្មើងឆ្មៃរបស់ខ្ញុំ គឺមិនមែនជាមនុស្សដើរពើងទ្រូង ដើរពើយ ដើរងើយ អួតក្អេងក្អាងអីនោះទេ គឺគ្រាន់តែជាមនុស្សមិនចូលចិត្តនិយាយស្ដី ឬមិនចូលចិត្តរួសរាយរាក់ទាក់ឱ្យគ្រាន់តែចប់ពិធីការប៉ុណ្ណោះទេ ពោលគឺបើមិនមានសាច់ការអ្វី ឬមិនទាក់ទងនឹងការងារចាំបាច់ ខ្ញុំចៀសមិននិយាយស្ដីតែម្ដង។ ក្នុងន័យនេះខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំមើលមកខ្លួនខ្ញុំថាជាមនុស្សស្ងៀមស្ងាត់ច្រើនជាង តែបើអ្នកដទៃប្រើភាសា “ឆ្មើងឆ្មៃ” ដើម្បីហៅចរិតបែបនេះរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ទទួល ព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សដែលមិនខ្វល់នឹងរឿងអស់នេះស្រាប់ទៅហើយ ដ្បិតបើខ្ញុំខ្វល់ ប្រហែលជាខ្ញុំត្រូវបន្លំធ្វើជា friendly បែប fake, fake ដើម្បីទទួលបានការរាប់អានពីមនុស្សគ្រប់គ្នាបាត់ទៅហើយ។ 😵‍💫😵‍💫

ខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្ដាយក្រោយក្នុងការរស់ជាខ្លួនឯងបែបនេះទេ។ ថ្វីបើនៅសាលារៀន ធ្លាប់អប់រំខ្ញុំឱ្យដូរចរិតខ្លួនឯងដើម្បីទទួលបានឱកាសការងារល្អៗ តែខ្ញុំក៏មិនធ្លាប់គិតថានឹងដូរដើម្បីទទួលបានឱកាសនោះ ហើយខ្ញុំត្រូវដើរតួជាមនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតដែលមិនមែនជាខ្ញុំនោះទេ។ ថ្វីបើមានសៀវភៅអប់រំស្ដីពីសិល្បៈក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងមនុស្សក្នុងសង្គមការងារជាច្រើន ប្រាប់ឱ្យខ្ញុំធ្វើបែបនេះបែបនោះ តែខ្ញុំនៅតែមិនធ្វើតាម ព្រោះបើខ្ញុំធ្វើតាម ម្នាក់នោះមិនមែនជាខ្ញុំទៀតទេ។ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងឱ្យគេស្អប់ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងឱ្យគេនិយាយដើមថាខ្ញុំជាមនុស្សមិនល្អ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងមានមិត្តភក្ដិតិច ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងរស់នៅម្នាក់ឯង ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងធ្វើជាខ្ញុំតាមធម្មជាតិរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំគឺខ្ញុំ។ 😎😎

#BeYourself #BeTheRealYou #ខ្ញុំគឺខ្ញុំ

Read Full Post »

បើអាចបង្វិលពេលវេលាបាន… សុំកុំឱ្យយើងស្គាល់គ្នា បានទេ?

ថ្ងៃនេះនៅហាងកាហ្វេមានសភាពស្ងាត់ខុសពីធម្មតា។ ស្ងាត់រហូតខ្ញុំមិនអាចផ្ចង់ស្មារតីធ្វើការបាន ក្រៅពីប្រើអារម្មណ៍រវើរវាយគិតដល់រឿងអតីតកាលជាច្រើន។

អតីតកាល ខ្ញុំជាមនុស្សស្ងប់ស្ងាត់ មិនចូលចិត្តរាប់អានមិត្ត មិនចូលចិត្តស្គាល់មនុស្សថ្មី។ ស្គាល់មនុស្សថ្មីម្នាក់ ខ្ញុំត្រូវត្រៀមចិត្តដើម្បីការឈឺចាប់ដែលអាចកើតឡើងនៅពេលណាមួយក្នុងពេលអនាគត។ ដូច្នេះ ស្ទើរតែពេញមួយជីវិតខ្ញុំកន្លងមក ខ្ញុំមិនដែលចង់ស្គាល់នរណាឱ្យបានជិតស្និទ្ធនោះទេ។ កាន់តែជិតស្និទ្ធ ទំហំនៃការឈឺចាប់កាន់តែធំធេង។ ការពិតទៅ ជីវិតខ្ញុំ ត្រូវគេដៅឱ្យដើរក្នុងផ្លូវនេះតាំងពីណាពីណីមកហើយ គឺត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង រៀននៅម្នាក់ឯង រៀនរស់ដោយគ្មានមិត្តភក្តិ គ្មានអ្នកស្គាល់ ពោលគឺរស់នៅជាមួយភាពឯកា រហូតចាត់ទុកភាពឯកាគឺជាក្តីសុខរបស់ខ្លួនឯង។ រយៈពេល៦ឆ្នាំនៅបឋមសិក្សា ខ្ញុំបានស្គាល់មិត្តភក្តិតែម្នាក់គត់ ហើយម្នាក់នោះក៏ឃ្លាតពីខ្ញុំទៅ បន្ទាប់ពីគេស្គាល់មិត្តភក្តិផ្សេងៗទៀតដែលមិនមែនជាខ្ញុំ។ ៦ឆ្នាំនៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយយើងក៏នៅរាប់អានគ្នារហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ ១ឆ្នាំនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយយើងក៏នៅរាប់អានគ្នាដល់បច្ចុប្បន្ន បើទោះជាគេមានគ្រួសារ មានកូន មានមុខរបររៀងៗខ្លួនហើយក៏ដោយ។ ៦ឆ្នាំ នៅប្រទេសឡាវ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយយើងក៏នៅរាប់អានគ្នាដល់បច្ចុប្បន្ន បើទោះជាយើងរស់នៅប្រទេសពីរផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។ ចូលដល់វ័យការងារ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយខ្ញុំគិតថា គាត់គឺជាមិត្តភក្តិតែម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំស្គាល់នៅក្នុងរយៈកាលនេះ។

ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្លួនឯងចាប់ផ្តើមយល់ពីជីវិតខ្លួនឯងតាំងពីពេលណាទេ ដឹងត្រឹមថា ខ្ញុំខ្លាចក្នុងការចាប់ផ្តើមស្គាល់មនុស្សថ្មី។ ខ្ញុំមិនចង់ឈឺចាប់ មិនចង់ស្រឡាញ់ មិនចង់ស្អប់ មិនចង់នឹក មិនចង់គេចវេះ មិនចង់មានចំណង… ចង់ត្រឹមស្គាល់គេក្នុងនាមជាមនុស្សរស់នៅលើភពផែនដីតែមួយក៏គ្រប់គ្រាន់។ តែម្តងជាពីរដង ខ្ញុំតែងតែធ្លោយស្គាល់មនុស្សថ្មីម្នាក់ ទទួលយកមនុស្សថ្មីម្នាក់ មកឱ្យមានចំណងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួនឱ្យទាល់តែបាន។ ហើយដូចការរំពឹងទុក… ខ្ញុំនៅតែឈឺចាប់ នៅតែរងគ្រោះ ព្រោះស្គាល់មនុស្សថ្មីនេះ ដដែលជាដដែល។

បើអាចបង្វិលពេលវេលាបាន… សុំកុំឱ្យយើងស្គាល់គ្នា បានទេ?

Read Full Post »