បើអាចបង្វិលពេលវេលាបាន… សុំកុំឱ្យយើងស្គាល់គ្នា បានទេ?

ថ្ងៃនេះនៅហាងកាហ្វេមានសភាពស្ងាត់ខុសពីធម្មតា។ ស្ងាត់រហូតខ្ញុំមិនអាចផ្ចង់ស្មារតីធ្វើការបាន ក្រៅពីប្រើអារម្មណ៍រវើរវាយគិតដល់រឿងអតីតកាលជាច្រើន។

អតីតកាល ខ្ញុំជាមនុស្សស្ងប់ស្ងាត់ មិនចូលចិត្តរាប់អានមិត្ត មិនចូលចិត្តស្គាល់មនុស្សថ្មី។ ស្គាល់មនុស្សថ្មីម្នាក់ ខ្ញុំត្រូវត្រៀមចិត្តដើម្បីការឈឺចាប់ដែលអាចកើតឡើងនៅពេលណាមួយក្នុងពេលអនាគត។ ដូច្នេះ ស្ទើរតែពេញមួយជីវិតខ្ញុំកន្លងមក ខ្ញុំមិនដែលចង់ស្គាល់នរណាឱ្យបានជិតស្និទ្ធនោះទេ។ កាន់តែជិតស្និទ្ធ ទំហំនៃការឈឺចាប់កាន់តែធំធេង។ ការពិតទៅ ជីវិតខ្ញុំ ត្រូវគេដៅឱ្យដើរក្នុងផ្លូវនេះតាំងពីណាពីណីមកហើយ គឺត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង រៀននៅម្នាក់ឯង រៀនរស់ដោយគ្មានមិត្តភក្តិ គ្មានអ្នកស្គាល់ ពោលគឺរស់នៅជាមួយភាពឯកា រហូតចាត់ទុកភាពឯកាគឺជាក្តីសុខរបស់ខ្លួនឯង។ រយៈពេល៦ឆ្នាំនៅបឋមសិក្សា ខ្ញុំបានស្គាល់មិត្តភក្តិតែម្នាក់គត់ ហើយម្នាក់នោះក៏ឃ្លាតពីខ្ញុំទៅ បន្ទាប់ពីគេស្គាល់មិត្តភក្តិផ្សេងៗទៀតដែលមិនមែនជាខ្ញុំ។ ៦ឆ្នាំនៅវិទ្យាល័យ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយយើងក៏នៅរាប់អានគ្នារហូតដល់បច្ចុប្បន្ន។ ១ឆ្នាំនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយយើងក៏នៅរាប់អានគ្នាដល់បច្ចុប្បន្ន បើទោះជាគេមានគ្រួសារ មានកូន មានមុខរបររៀងៗខ្លួនហើយក៏ដោយ។ ៦ឆ្នាំ នៅប្រទេសឡាវ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយយើងក៏នៅរាប់អានគ្នាដល់បច្ចុប្បន្ន បើទោះជាយើងរស់នៅប្រទេសពីរផ្សេងគ្នាក៏ដោយ។ ចូលដល់វ័យការងារ ខ្ញុំក៏បានស្គាល់មិត្តភក្តិម្នាក់ទៀត ហើយខ្ញុំគិតថា គាត់គឺជាមិត្តភក្តិតែម្នាក់គត់ដែលខ្ញុំស្គាល់នៅក្នុងរយៈកាលនេះ។

ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្លួនឯងចាប់ផ្តើមយល់ពីជីវិតខ្លួនឯងតាំងពីពេលណាទេ ដឹងត្រឹមថា ខ្ញុំខ្លាចក្នុងការចាប់ផ្តើមស្គាល់មនុស្សថ្មី។ ខ្ញុំមិនចង់ឈឺចាប់ មិនចង់ស្រឡាញ់ មិនចង់ស្អប់ មិនចង់នឹក មិនចង់គេចវេះ មិនចង់មានចំណង… ចង់ត្រឹមស្គាល់គេក្នុងនាមជាមនុស្សរស់នៅលើភពផែនដីតែមួយក៏គ្រប់គ្រាន់។ តែម្តងជាពីរដង ខ្ញុំតែងតែធ្លោយស្គាល់មនុស្សថ្មីម្នាក់ ទទួលយកមនុស្សថ្មីម្នាក់ មកឱ្យមានចំណងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួនឱ្យទាល់តែបាន។ ហើយដូចការរំពឹងទុក… ខ្ញុំនៅតែឈឺចាប់ នៅតែរងគ្រោះ ព្រោះស្គាល់មនុស្សថ្មីនេះ ដដែលជាដដែល។

បើអាចបង្វិលពេលវេលាបាន… សុំកុំឱ្យយើងស្គាល់គ្នា បានទេ?

Read Full Post »